Ik kan me jouw reactie wel voorstellen hoor Debaky. En zonder in al te veel details te treden wil ik er best wat meer over vertellen. Om te beginnen heeft Kees helemaal geen hekel aan mijn man. Hij heeft een hekel aan mij en mijn zus. Mijn zus woonde vroeger bij hen in huis. Ik niet, ik woonde bij mijn vader. Kees deed er veel aan om mijn zus weg te pesten, waaronder verbaal en fysiek geweld. Zo stotterde mijn zus vroeger, en dat deed hij dan na. En hij heeft haar een blauwe wang gemept, aan haar haar getrokken en haar jasje kapotgescheurd. Afijn na een jaartje "gezellig" wonen met Kees is mijn zus naar mijn vader gevlucht. Mijn moeder en Kees hebben toen haar spullen in vuilniszakken gedaan en buiten gezet, omdat ze mijn vader niet in huis wilden. Mijn vader was woest op Kees en heeft diens ex ingelicht over zijn gewelddadige gedrag, dit omdat Kees zelf nog een toen-kleuter had en mijn zus aangaf dat hij ook de kleuter pestte. Die ex vermoedde al een en ander want die kleuter kwam iedere keer onhandelbaar terug en ze heeft de bezoekregeling toen gestopt. Ondertussen zat Kees mijn zus zwart te maken bij mijn oma en opa, waarop mijn oma een heel lelijke brief stuurde aan mijn toen 13-jarige zus. Ze hing er kotsend van boven de wc, ging letterlijk over haar nek. Mijn vader heeft toen tegen mijn oma gezegd dat hij haar post aan mijn zus voortaan zou lezen als ze ooit nog zoiets zou doen. Het contact met opa en oma is toen al erg bekoeld, al heeft ons pa ons nooit een strobreed in de weg gelegd en ons zelfs aangemoedigd contact met ons moeder en haar familie te onderhouden. Ik trok mij weinig aan van Kees, zag hem ook niet veel maar de keren dat ik hem wel zag had hij altijd wat te etteren. Hij heeft mij ook meermaals uitgescholden, een keer de gang uitgeduwd en gedreigd me van de trap te gooien. Dit alles toen ik toch ook al 16 - 26 jaar was. Mijn vader heeft in die tijd kanker gekregen en is gestorven en ook daar had Kees eigenlijk alleen maar iets smalends over te zeggen. Hij heeft ons nooit gecondoleerd, laat staan gevraagd hoe het met mij en/of mijn zus ging. Hierdoor hebben zij en ik het contact met moeder(s familie) op een laag pitje gezet. Toen ik 30 was ontmoette ik mijn huidige man. Natuurlijk kwam er ook een moment dat hij mijn moeder ging ontmoeten. Onverwachts nam zij Kees ook mee naar deze ontmoeting, dit terwijl ik de zeldzame keren dat ik mijn moeder zag altijd zonder Kees afsprak. Tussen Kees en mijn man leek het goed te klikken en daardoor kwam er meer contact, waardoor er ook weer meer contact kwam met opa en oma. Maar onderhuids leek er soms wat te broeien, dan kwam Kees ineens met een sneer die zgn 'grappig' was of met commentaar op mijn vader o.i.d. Toen werd ik zwanger en waren de 'grappen' van Kees niet van de lucht. Echofoto bekijken? Nee dank je, hij vindt kinderen pas leuk als ze kunnen terugslaan, hahaha. De sfeer leek soms meer op scherp te gaan staan, maar dan maakte mijn man een kwinkslag of begon over iets anders en zo was het leefbaar. Op een dag was er iets wat mijn man en ik samen moesten beslissen, maar waarvan Kees ook vond dat hij er zijn plasje over mocht doen. Het was echt onze zaak, niet iets waar Kees mee te maken had. Zeg maar dat wij besloten ons tuinhek groen te verven, en Kees vond dat een stomme kleur en vond dat het blauw moest zijn. Hij belde mijn man op zijn werk om te zeggen dat hij het maar gewoon blauw moest verven, in plaats van zich door die dominante Spikkel te laten zeggen dat het groen moest zijn. Incl allerlei "grapjes" dat mijn man zijn ballen zeker kwijt waren en hij die bij mij had moeten inleveren etc. Mijn man werd pissed n had zoiets van: "Waar bemoei jij je mee, Spikkel en ik gaan over dat hek en wij hebben besloten dat het groen wordt, je moest eens niet zo stoken!" en toen smeet Kees kwaad de hoorn erop. Daarna heeft hij mijn moeder wijsgemaakt dat ik mijn man opgestookt heb tegen hem/hen, waardoor mijn moeder kwaad werd op mij. Ik wilde Kees hierdoor niet meer zien en heb het geboortekaartje van mijn kindje alleen aan mijn moeder gericht en daar was Kees (die per se Opa genoemd moest worden, nou over mijn lijk) weer kwaad om en ging bij mijn opa en oma beklag doen over hoe onredelijk mijn man en ik toch zijn. Kees is een rappe prater, dominant ook, en soms nog gladder dan een paling in een emmer snot. Mijn moeder is -sorry dat ik het zeg- vrij naïef dus slikt alles wat hij zegt voor zoete koek. Wat mijn oma bezielt weet ik niet. Het is wel zo dat mijn moeder nog een zus heeft en die wil geen contact meer met oma en/of mijn moeder, dus mijn moeder is het enige kind met wie ze omgaat. En Kees heeft alleen mijn familie, want zijn eigen familie (broer, zus, moeder, de kleuter van toen die inmiddels ook al in de 20 is) wil niet met hem omgaan. Sorry voor het lange verhaal, maar dit is dus een beetje hoe de verhoudingen liggen en hoe het allemaal gelopen is.
Denk eens heel goed na waarom jij nog contact met je "moeder" wilt? Ik schrijf het tussen haakjes want in mijn ogen is zij geen moeder voor jou. Ik heb heel veel te zeggen over dit verhaal want ik herken het deels maar wat ik je mee wil geven is...waar haal je kracht uit en wat haalt je naar beneden? Hetgene wat je naar beneden haalt zou ik verwijderen uit je leven. Het is het niet waard. Natuurlijk probeer je het goed te maken en geef je het een kans maar wie jou niet respecteert, verdient die dan wel jou respect? Succes in deze situatie
Als eerste gecondoleerd met je Opa. Heel veel sterkte. Persoonlijk denk ik dat het contact met je moeder niet meer goed gaat komen, zeker niet zolang Kees en zij nog samen zijn, want daar is gewoonweg teveel voor gezegd en gebeurd. Iemand die er niet voor schroomt om een 13 jarige te meppen, zal er ook niet voor schromen een klein kind te meppen, dus hoe hard ook hem ben je beter kwijt als rijk. Hoe je Oma reageert op jullie kaartje is moeilijk in te schatten, ze kan blij zijn ermee, maar ook haar verdriet op jou/jullie botvieren. (Het brief incident met je zusje.) Ik hoop voor jou en je zus dat ze er positief op reageert, maar wilde je er wel op attenderen. Misschien kunnen jij en je zus iets bedenken om op jullie eigen manier afscheid te nemen van Opa.
Ik denk dat Birds86 goede dingen zegt. Bloedband hebben is niet alles en hoeft in dit soort gevallen ook niet heilig te zijn. Ik vind het heel rot voor je hoe je vroeger behandeld bent door je moeder, opa en oma en nu dus opnieuw door moeder en oma met het overlijden van je opa. Maar misschien is het tijd geworden om het hoofdstuk definitief te sluiten. Zulke mensen wil je toch niet in je leven? Ik zou dus niet langs oma gaan. Misschien uit fatsoen een kaartje. Met alleen sterkte en je naam én die van je man. Verder gewoon laten rusten. Ik zelf heb geen contact met mijn verwekkers. Hoef ook geen uitnodiging voor hun uitvaart nu of later, zou toch niet gaan en zou het wel via via horen. Klinkt dit hard? Wellicht. Maar als mensen bij leven 0,0 nul respect hebben voor je hebben en je keer op keer kwetsen dan is het op een gegeven moment mooi geweest. En zou niet weten wat voor meerwaarde het heeft om iemand bij dood te zien wanneer je bij leven je niet prettig bij iemand voelde en je geen contact wenste. Of het zou in mijn geval zijn om er zeker van te zijn dat ik nooit meer ze zou zien en wel echt zouden zijn overleden...
Als eerste, gecondoleerd met je opa. Ik ben het helemaal met je man eens. Ronduit belachelijk en heel egoïstisch van je oma en moeder. Ik vind het echt niet kunnen. Ik vind ook dat jij je zeer volwassen opstelt. Echt heel knap. Jl Was je moeder altijd zo? ( Alles voorwaardelijk?).
Mijn moeder is in die zin voorwaardelijk dat ze alles op zichzelf betrekt. Dat doet ze al zo lang als ik me kan heugen. Bijv toen ik op de basisschool gepest werd en niet meer naar school wilde, ging ze huilen omdat ze het zo erg vond dat haar kind zo negatief dacht. En vond ze dat ik me maar aan moest passen aan de andere kinderen, zodat die mij niet zouden pesten. Idem voor sommige dingen waar kinderen nu eenmaal over drammen. Bijv een keertje voorin zitten in de auto. Ik heb letterlijk als antwoord gekregen: "Jij hoopt zeker dat ik doodga, zodat je altijd voorin kunt zitten?" Ik was toen 8 of zo. Het erge is, ze zegt het niet eens zozeer om te kwetsen. Ze gelooft het écht. Niet op paardrijles willen (háár meisjesdroom) maar op judo, geen breisels willen dragen omdat ze kriebelen, je spel niet willen onderbreken voor de gevraagde knuffel, alles werd (en wordt) altijd persoonlijk opgevat en vanuit daar volgt de reactie. Je kan dus wel bedenken hoe het opgevat werd dat ik bij de scheiding van mijn ouders voor mijn vader koos... Naar mijn zus is ze ook zo, het is geen onwil maar echt onkunde/onbegrip vanuit haarzelf. Ze voelde zich dan ook persoonlijk aangevallen dat mijn zus niet superblij was met Kees (gek he gezien zijn gedrag) en in haar belevingswereld hebben haar beide kinderen haar afgedankt. Dit benoemt ze ook letterlijk zo, en met die woorden hebben we bijv. ook al onze babyalbums teruggekregen. Zo van: "Als jullie me dan toch afdanken als moeder heeft het ook geen zin om jullie babyalbums te houden, dus hier heb je ze." Kees heeft er een handje van om dit gevoel te versterken, door (enkel en alleen binnen gehoorsafstand van mijn moeder) dingen te zeggen als: "Alsof je je moeder niet al genoeg gekwetst hebt," of "Bedenk maar eens hoe erg je je moeder vernedert door steeds over het gemis van je vader te beginnen," waardoor mijn moeder zich natuurlijk alleen maar bevestigd voelt in haar gevoel dat wij haar altijd te pakken nemen.
Is je moeder niet gewoon zwakbegaaft. Ik ben zelf ook vragen gaan stellen. Mis ik mijn ouders nee ik mis de warmtede liefde en dus ouders in het algemeen. Net als familie mis de gezeligheid. Maar dit alles vind ik bij anderen. Hrd ja maar geeft zoveel meer rust ik heb zeker al 6 jaar geen contact. En het alle ergste vomd ik opa zijn crematie gebruiken om contact te leggen en net doen of we beste maatjes zijn. Nou ben weg gelopen mijn schelpen zijn gevallen. Ja c heeft geen opas meer 1 oma nog en de rest is klein. Dus laat het gaan en hoop op een dag dat haar ogen open gaan. Tot die tijd leef je eige leven. Moeilijk he sterktr
Wat jammer dat je het herkent. Het is nooit leuk als je geen fijne, warme familie hebt. Jij ook sterkte gewenst! Mijn moeder is trouwens absoluut niet zwakbegaafd. Haar IQ ontloopt het mijne niet veel en ik heb universiteit gedaan. Ze is ook erg artistiek, gelukkig geen type dat katten opzet bij wijze van kunstproject, maar wel dat ze vaak met beide benen buiten de werkelijkheid lijkt te staan.
Zou er niet sprake zijn van de een of andere persoonlijkheidsstoornis? Ik denk dat je er goed aan doet dat je dit afsluit. Voor je eigen rust op de lange termijn. Natuurlijk doet het nu pijn en geeft het veel verdriet, maar ik denk dat je er op de lange termijn baat bij hebt. Denk vooral terug aan je vader en vertel je kleine over hoe opa was toen hij nog leefde.
Ik heb geen idee. Ik ken mijn moeder eigenlijk niet anders, zelf benoemt ze dit als: "Ik ben nu eenmaal erg gevoelig". Ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb haar een e-mail gestuurd met de vraag of zij me wil vertellen hoe opa's laatste dagen waren en waar hij zijn laatste rustplaats heeft. Ik kreeg terug dat hij ineens erg snel bergafwaarts ging maar dat oma, zij en Kees er al die tijd bij waren. Geen negeren of rotmail maar in feite weet ik dus nog (vrijwel) niks. Wel kreeg ik direct de vraag of ik wel iets aan oma heb laten horen. Ik heb teruggestuurd dat ik oma een kaart gestuurd heb en dat ik het erg vind dat ik geen afscheid van opa heb kunnen nemen. Geen idee of ik daar reactie op ga krijgen en zo ja, welke.
Deze hele situatie verbruikt zoveel energie, al jaren! Dit was 1 van de vele zeer kwetsende incidenten die je in jouw relatie met je “familie” hebt moeten meemaken. Hoeveel meer denk je er nog te kunnen incasseren? Wat houd jou tegen om dit boek voor altijd te sluiten? Je verdient rust en liefde met je eigen gezin. Heel veel sterkte, vind het heel naar om te lezen dat het er zo liefdeloos en respectloos aan toe gaat binnen je eigen familie
Ik herken dit heel erg in mijn moeder. Ze is ook een kunstenaarstype, erg onzeker en gevoelig. Heel veel dingen vat ze persoonlijk op. Mijn zus en ik hebben (door andere reden) een hele moeilijke puberteit gehad, waardoor wij beiden niet echt veel met onze ouders omgingen. Mijn moeder heeft zich daardoor gekwetst gevoelt. Ze had het idee dat zij als moeder niet nodig was en dat wij niet van haar hielden. Uiteindelijk kwamen wij tot dit inzicht en gingen wij háár liefde geven. Mijn zus heeft als puber briefjes geschreven naar mijn moeder met: mam, ik hou van je, je kan het en je doet het goed. De omgekeerde wereld dus. Bij haar was dit dus pure onzekerheid en gevoeligheid, waardoor zij ook niet naar ons kon uitspreken dat ze van ons hield. Heel moeilijk. Gelukkig heb ik een hele wijze en rustige vader, die haar in alles steunt. En wij als kinderen hebben haar moeten leren wat wij nodig hadden. Helaas heeft het in jouw geval niet goed uitgepakt en is de situatie versterkt door manipulerende Kees. Heel erg moeilijk Ik denk dat ik haar zou proberen overladen met liefde en positiviteit, als dat nog haalbaar is. En anders zou ik het contact verbreken, want je haalt er niets uit. Het haalt je enkel naar beneden en daar hoef je mijns inziens niet mee te leven.