Ik ben dus echt een overbezorgde moeder. Gisteren kreeg ik een appje van m’n man: hij kruipt!!!! Ik barst uit elkaar van trots, kan niet ophouden met glimlachen.
Die momenten maken het ouderschap zo bijzonder. Ik had en heb dat ook met mijn zoontje toen hij ging kruipen en lopen en praten. Nu ook als hij weer met nieuwe woorden komt of echt iets goed weet te vertellen dan kan ik hem wel plat knuffelen en kussen, zo trots!
O wat heerlijk, ik ga bijna wensen dat ik het nog niet kon. Ik was altijd heel erg tegen computers (want ze kosten energie - ik was als kind al enorm bezig met het milieu...) maar door de typecursus kwam ik erachter dat computers ook heel leuk zijn. Vond het zo leuk om eindeloos die rijtjes te typen. Het is ook het enige waarvan ik durf te beweren dat ik er goed in ben
Ik ben zo verdrietig... mis mijn meisje zo... Net vanuit de stad naar huis gefietst na een heerlijk etentje met vriendinnen. Langs elke hoek met een verhaal, elke stoeptegel een herinnering. De ramen van haar eerste kamertje, de kroeg waar we bekendmaakten dat ik zwanger was, daar waar ik voor het eerst trots achter de kinderwagen liep, en daar waar ze naar het revalidatiecentrum ging. De tranen stromen over mijn wangen en ik voel me echt heel alleen. Kon de tijd maar even terug. Voor heel even ben ik daar weer, voor heel even zie ik haar liggen, zitten, lachen. Voor slechts een seconde voel ik haar adem tegen mijn huid. En dan de realiteit. Waarin ik mijn best doe en waarin ik kapotga. Want God wat mis ik haar... Morgen ben ik weer ok, maar nu nog even niet.
Ik reageer bijna nooit, heb je verhaal voorheen gelezen maar ooh lieve meid...je raakt me. Ik stuur je een enorm dikke knuffel!
Dankjulliewel lieve @Eppo82 @Nescio @Jolandaa @kikker1 @Waxinelichtjes @Madeliefje06 voel me nu iets minder eenzaam. ❤️ Man ligt al in bed, zit alleen in de tuin met een muziekje en mijn gedachten en emoties. Gek genoeg koester ik dit soort momenten met mijzelf ook. Niemand lastig hoeven vallen en verdrietig te maken, niemand voor wie ik me in hoef te houden. Even de pijn voelen. Bedankt lieve meiden.
Ik weet ook niks te zeggen. Wat een gemis. Wat spreekt er veel trots en verdriet uit je bericht. Dikke kus voor jou.
@Mississippi, ik vind het niet raar dat je die momenten koestert. Het verdriet om je dochter is iets dat je nog van haar hebt, iets dat nog heel echt en aanwezig voelt en waarin zij waarschijnlijk nog heel echt en aanwezig voelt. Ik huil even met je mee. Sterkte vanavond xx
Dit is zo raak. Bedankt. Echt heel fijn om te lezen xx “Alleen in de woorden die ik voor haar verzin bestaat zij nog.” (Vrij naar: P. F. Thomese - Schaduwkind)
Ik heb op de basisschool op typeles gezeten. Op zo een ouderwetse typemachine. Man ik heb mn ouders echt vervloekt dat ik daar op moest zeg. Vond het toen echt verschrikkelijk.