Arme jij. Ik voel met je mee. Het gaat beter. Het komt goed. Mijn oudste is nu 5 en afgelopen vakantie zeiden mijn man en ik tegen elkaar, "Wat hebben we een leuk kind" Maar ik kan me ok nog de vakantie herinneren van toen ze 3 was. Wat een klote vakantie was dat.
Kleine vlekjes met spuug Grote vlekken met volle verse melk. Alles in bad, veeeeeeel melk en lekker laten weken. Daarna een lang programma wassen want de melk word zuur en dat is echt smerig! ( wel relatief koud wassen, anders ‘brand’ je het laatste restje wat er misschien nog in zit er in) Misschien kun je ook melk in de wasmachine kieperen en hem dan op pauze zetten bedenk ik me nu, dat ga ik nog eens proberen
Er is nog hoop dus, haha. Het is ook wel sneu, want natuurlijk spannend. Eerste keer vliegen. Ze mist thuis en de kat. Ze zei dat Joey nu zo alleen is en haar vast niet meer lief vindt als we weer thuiskomen. Meiske toch.
Biecht: iedere keer als ik bij de schoonheidsspecialiste lig, vraag ik mij weer af of ik m'n ogen open of dicht moet houden.
Bedankt! Binnenkort proberen! (Mijn man scheert zich nog weleens open en dan zit er weer eens bloed op zijn kussen)
Het zijn slimme donders. Goed luisteren naar wat ze zeggen helpt. Daarmee kan ik echt veel drama voorkomen. Mijn man luistert niet goed (tja man hè ) en die heeft vaker mot. Geef haar af en toe een goede knuffel. Ook goed voor jou.
Biecht: ik voel me onrustig. Ik vind weinig rust thuis. Zo jammer want het lukt me niet goed on gewoon van het moment te genieten. Er moet altijd wel iets gebeuren.
Ik vind mezelf een beetje naar in het modeflater- en burgerlijkheidstopic. Ik merk dat ik meteen hele zeikerige gedachten heb bij dat soort onderwerpen en overal wat van vind terwijl het heel oppervlakkig is. Misschien geef ik wel iemand een rotgevoel terwijl ik het helenaal niet zo serieus bedoel. Ik til er misschien te zwaar aan. T voelt iig stom.
Mild politiek incorrecte gevoelens op zijn tijd zijn OK! Probeer het een beetje relatief en met humor te benaderen, en er gaat een wereld voor je open, weet ik uit ervaring. Je kunt niet altijd iedereen te vriend moeten willen houden, dan ga je op den duur jezelf kwijtraken. En je bent niet stom!
Het gaat niet eens over mensen te vriend willen houden. Ik vind het gewoon zo stom om iets af te kraken als het onbelangrijk is voor mij en misschien wel belangrijk voor een ander. Een soort shaming van een uiting van iemand? Tenminste, ik neem aan dat kleding een uiting is. Ja, misschien til ik er wel te zwaar aan, maar toch voelt het hypocriet om aan de ene kant te propageren dat mensen vooral zonder schroom moeten aantrekken wat ze bij zich vinden passen (in een discussie over gender bijvoorbeeld) en vervolgens te gaan zeuren over zoiets als ruches. Maar je bent een schat dat je me gerust probeert te stellen
Ik biecht op dat ik zo verward ben door de onverwachte uitkomst van een heel goed gesprek, die begon als een fikse ruzie, dat ik niet weet wat ik nu voel. Het kwam er eigenlijk op neer dat sinds wij zo'n jaar geleden een gesprek gehad hebben over de HELLP risico's bij een 2e met een gynaecoloog, dat hij toch geen 2e wilde. Ik ben altijd de grote twijfelaar geweest, maar wilde het niet definitief afsluiten zeker sinds er een paar maanden onverwacht er toch wat verbetering is. Het is alsof het boek nu definitief dicht geslagen is. En dat doet stiekem verdomd veel pijn.... Dus nu zit ik maar stiekem te huilen terwijl hij op de pot zit.
Ik zal nu wel heel zp over mij heen krijgen. Maar oh wat mis ik de energie in mijn relatie. Alles gaat volgens de boekjes en het is veilig en vertrouwd. Maar ik mis de spanning en de energie van ons begin. En vermoed dat die niet meer terug gaan komen. Ook krijg ik die buiten mijn relatie wel, zonder vreemd te gaan. En ook hier is mijn partner van op de hoogte. Die begrijpt het, en belooft beterschap. Maar ik ben zo bang dat de stap om vreemd te gaan dichterbij is als ik denk. En ook daar is hij van op de hoogte. En het is zo lastig en dubbel.
Ik moet straks naar het ziekenhuis vanwege problemen met de wond van de keizersnede en ik ben er ontzettend zenuwachtig voor...
De stap om vreemd te gaan..... Is een bewuste stap en keuze....... Is al dat gedoe wat je je daarmee op je hals haalt dat waard? Is het fair tegenover je partner? Als je nu alle energie mist in je huidige relatie, ga daar dan samen wat aan doen! En niet alleen "ik heb hem op de hoogte gesteld", een relatie vergt inspanning van jullie allebei! En lukt het niet, tja maak dan je keuze..... Vreemd gaan is een laffe uitweg.
Ik weet het. Mijn partner weet hoe ik mij voel en belooft beterschap. Ik sta daar absoluut voor open, begrijp me niet verkeerd. Maar samen werken is niet alleen van mij kant, zoals in het verleden. En ik weet dat vreemgaan een bewuste keuze is. Ik wil het ook absoluut niet. Maar ik weet ook niet of ik langer zo in mijn huidige relatie kan blijven.