Ik schrijf dus echt áltijd eerst exzeem ipv eczeem. Dan krijg ik een rood lijntje en denk ik; onee dat klopt niet. Zo suf!
Haha! Net als dat sommige in Amerika aks zeggen ipv ask. Daar kan ik ook altijd om lachen als ze dan zeggen I aksed him/her/them.... oh, heb je die met een bijl (weet dat het dan eigenlijk ax moet zijn) geslagen? Da's ook niet lief..
hahahaha, herkenbaar!! en schuldig..... Hoe vaak de stofzuiger weigert mee te rollen, ik een ruk aan die slang geef, het ding vervolgens omkiept, uiteraard op mijn tenen. Vervolgens een sok opzuig, en de slang zo ongeveer binnenstebuiten keer om die sok er uit te krijgen (vorige week nog de halve stofzuiger uit elkaar gehaald en ik kon niemand de schuld geven, want het was MIJN sok die onder de bank lag....) Dan wil het niet, geef ik het ding uit nijd een rotschop, maar heb mezelf er uiteindelijk mee (auw, auw!!!) Huishoudelijk geweld, ik ken het wel!!!
Vorige week oudergesprek met de juffrouw uit groep 3. Zie ik daar van die leuke kaartjes aan de muur hangen over dagindeling etc. Hangt er een kaartje tussen met 'Verassing'.... Mijn nekharen gaan dan overeind staan, en ik MOET daar dan iets van zeggen . Heb het wel netjes gebracht... De juffrouw zei dat het haar niet was opgevallen en dat het vorig jaar het hele jaar zo heeft gehangen. Ze haalde het kaartje direct weg, hahaha.
Ik heb wenkbrauwen ipv wenkbrouwen Gister in een topictitel: new bee. Klinkt heel leuk maar het is toch echt newbie
Ik dacht dat wezen wel correct, al dan niet oud, nederlands was dus ben het even gaan opzoeken en kwam dit artikel tegen: https://onzetaal.nl/taaladvies/wezen-zijn/ Wat is juist: 'Het heeft zo moeten zijn' of 'Het heeft zo moeten wezen'? Het is allebei mogelijk; 'Het heeft zo moeten wezen' is informeler dan 'Het heeft zo moeten zijn.' Wezen en zijn zijn synoniemen, maar ze kunnen niet in precies dezelfde situaties worden gebruikt. Zijn wordt gebruikt: voor de eerste, tweede en derde persoon meervoud van de tegenwoordige tijd: wij zijn, jullie zijn, zij zijn; als infinitief (het hele werkwoord): 'Je moet wel op tijd zijn', 'Hij mag er zijn', 'Het heeft zo moeten zijn', 'Het is heerlijk om vader te zijn'; als een aansporing: 'Zijn jullie eens even stil!' Wezen is mogelijk: als infinitief, net als zijn hierboven: 'Je moet wel op tijd wezen', 'Hij mag er best wezen', 'Het heeft zo moeten wezen', 'Laten we wel wezen', 'Het is heerlijk om vader te wezen'; als een aansporing: 'Wezen jullie eens stil' (naast 'Wees eens stil' als échte gebiedende wijs); in zinnen als 'Ik ben daar even wezen kijken' en 'Hij is wezen wandelen.' Veel mensen hebben (op school of thuis) geleerd dat ze het werkwoord wezen niet mogen gebruiken. 'Wezen vind je in een weeshuis!', was de uitroep waarmee ze werden gecorrigeerd als ze het toch deden. Taalkundig is er echter geen reden om wezen af te keuren: het is een eeuwenoud werkwoord. Wel is wezen al lange tijd minder formeel dan zijn; in verzorgd-neutrale schrijftaal past zijn daardoor het best. Zijn is een jonger woord dan wezen. Al in het Vroegmiddelnederlands (dertiende eeuw) kwamen vormen van zijn en wezen door elkaar voor. Als meervoudige persoonsvorm is wezen verdrongen door zijn, maar als infinitief is het blijven bestaan. De invloed van wezen is nog merkbaar in een aantal andere woordvormen: de verledentijdsvormen: was, waren; het voltooid deelwoord: geweest; de gebiedende wijs: 'Wees niet zo verlegen!', (verouderd 'Weest vruchtbaar, en vermenigvuldigt u'; het bijvoeglijk naamwoord gewezen ('voormalig'), dat eigenlijk een nevenvorm van geweest is.
Chique bestaat wel in de zin van “een chique vrouw” of “een chique vest”. Maar je zegt wel “hij gaat chic gekleed” of “dat is erg chic van je”. Waar ik me eerder aan stoor is “sjiek”. Mensen denken dan chique een frans woord is (is het niet echt) en gaan er het dan vernederlandsen. Sjiek bestaat niet. Het is chic.
Ik had het inderdaad al gelezen hierboven, voel me dan zo'n domme doos dat ik me dr al jaren aan erger bizar. Maargoed, het mag dus. Ik heb zin om nu al mn NL leraren een berichtje te sturen