Ja, begrijp wel dat het eenzijdig overkomt. Ik heb het zo ervaren. Mijn man is het deels met me eens, vooral voor het lawaai, de tafels en de onbeleefde kinderen (hij heeft er eens een groepje erg boos uit de bungalow gezet...). Spullen lenen zonder vragen deert hem niet want hij is niet degene die er achter moet... Hij doet het voor zijn zoon zegt hij. Dan moeten we ons maar opofferen. Hmmmm...
Niet dat ik weet maar in die groep blijkbaar wel. Andere vrienden van me (spaanse vrienden) zeggen dat ze dat nooit gedaan hebben. Maar nu je het zegt: een familie van de groep heeft 2 kinderen en het weekend ervoor waren ze met het klasje van het andere kind ook naar diezelfde camping gegaan....
Tja, zou kunnen maar ik denk eerlijk gezegd dat ik gewoon afstand ga nemen van het groepje. Heb hier echt geen zin in.
Jep, staat nu vast. Met partner gesproken en hij ziet nu ook in dat het niet echt hoeft.... Gewoon vriendelijk zijn op het schoolplein en verder af en toe eens (voor de kinderen) afspreken maar daar zal het bij blijven. Weekends zijn voor de echte vrienden.
Ik vind het klinken als een weekend waarin ik me helemaal zou hebben zitten opvreten van pure ergernis, natuurlijk komt er wat herrie kijken als je met zo'n groep naar een camping gaat, maar dit gaat voor mij te ver. Ik zou zelf niet meer mee gaan, en áls ik wel nog mee zou gaan dan iig met hele duidelijke regels - níet zonder vragen andermans bungalow in bijvoorbeeld. Niet zonder vragen fietsen ed lenen. En als de haantjes iets plannen, zou ik me afvragen of dat ook voor míj past, anders haak ik op dat punt gewoon even af. Maar het klinkt alsof het continu gaat over het bewaken van je eigen grenzen, en dat is zooo vermoeiend als mensen daar telkens over heen proberen te walsen; ik zou dus liever niet gaan. Maar hier is dat ook écht niet gangbaar, gelukkig! Ik vind 1 excursie naar het bos al genoeg contact met ouders van klasgenoten voor een heel jaar *schaam*