Wat een rare reactie . Er is niemand die hoopt op een kindje met een handicap. Iedereen wil een gezond kindje en soms is dat niet zo en deal je daar mee. Het kindje is er niks minder om maar iedereen hoopt een gezond kind te krijgen.
Jammer dat er hier ook wat minder fijne reacties zijn. Ik leef niet onder een steen en weet dat internet zo werkt zo tegenwoordig. Maar snappen? Nee! Kun jij je absoluut niet vinden in mijn gevoel? Zeg dan gewoon niks.
On topic: ik snap het wel. Tuurlijk ben je blij dat je een kindje krijgt. En tegelijkertijd vormt zich in je hoofd een plaatje van hoe dat eruit zal zien. Een jongetje of meisje is gewoon anders. Het is fijn dat we het tegenwoordig van tevoren weten kunnen, zodat we er ook aan kunnen wennen. Ik heb zelf ervaren hoe fijn het is om aan het idee te wennen. Vooral toen we onze zoon kregen. Ik was al aan meisjes gewend en vond het super leuk, dus nog een meisje erbij zou ik (en mijn man trouwens ook!) Helemaal blij mee zijn. Maar het was dus wel een jongetje. Nog moet ik soms wennen aan die jongensdingen. Maar hij is mijn zoon, mijn knuffelbeer, mijn mama's ventje. Met andere woorden: ik houd van hem, en ik vind hem helemaal te gek! Het komt echt goed! Het is je kindje en daar houd je van. Ongeacht het geslacht.
Nee ik heb hier geen ervaring mee, na 2,5 jaar waren we blij dat ik zwanger was en dat er een mensje in mij groeide. Het geslacht was daarbij totaal niet belangrijk. Dus ik kan me niet in jouw gevoel inleven en geloof ook niet dat ik dat ooit zou kunnen.
Je bent zelf toch het bewijs dat meisjes ook heel stoer kunnen zijn Ik vond het bij mijn eerste juist jammer dat hij geen meisje was maar dat was gauw over nadat hij geboren was en nu hij een peuter is vind ik het helemaal geweldig. Maar m’n babymeisje net zo goed. Het is zo cliché maar nu ik van beide 1 heb kan ik echt zeggen dat het helemaal geen verschil maakt uiteindelijk.
Je plaatst het op een forum waar genoeg dames zitten met jaren proberen achter de rug én op een forum waar iedereen mag reageren. Je post kan mensen tegen het verkeerde been schoppen en dat snap ik maar al te goed.
ja meid, dit is dan ook een hele gevoelige kwestie en je schopt mensen tegen de schenen met dit topic, vooral de mensen die geen kinderen kunnen krijgen
Ik vind de reacties vrij mild voor een gevoelige kwestie die jij hier post. Dat is het risico als je jouw (diepe) teleurstelling over het geslacht van jouw kind post op een openbaar forum. Jij mag schrijven dat je al drie dagen huilt bij het zien van kleding voor babymeisjes? Dan mogen andere vrouwen ook delen wat hun ervaringen zijn. Misschien is het goed om je (extreme) beelden over jongens en meisjes te onderzoeken en bij te stellen. Roze en glitter vs spijkerbroek en T-shirt. Een ‘jongensmoeder’. Ieder kind heeft zn eigen karakter. Gender kan een rol spelen, maar is toch heel minimaal? Zelf ben je daar een voorbeeld van. Dus waar komt dat vandaan? En wat heeft het te maken met jouw dochter? Mijn oudste was een ‘baby’. De eerste minuten na haar geboorte waren ultiem. Ik dacht alleen maar: De baby is er. We hebben een baby! Daarna vroeg ik naar het geslacht. Stond voor mij niet op prioriteit 1. Dus nee, echt goed snap ik jouw teleurstelling niet.
Ik word hier echt verdrietig van, lees dit met een knoop in mijn maag. Denk je serieus dat meisjes perse van roze en glitter houden? Hier houden ze van groen en blauw. En voor hetzelfde geld houdt een jongen van roze en glitter. De liefde voor je kind heeft toch volledig niets te maken met de voorkeuren die dat kind krijgt? Bah ik word hier echt naar van. Realiseer je er niet dat er hier heel veel vrouwen zijn die er alles voor over hebben om überhaupt babykleding te mogen kopen? En weet je, als je die meisjeskleding niks vindt koop je toch jongenskleding of neutrale kleding? Je baby merkt het niet hoor.
Oef wat zijn jullie hard voor elkaar.... Ik snap beide kanten maar oordeel beide toch niet zo snel en luister naar elkaar voor je iets roept....Dan weet ik zeker dat er veel meer wederzijds begrip is dan nu zichtbaar is. Ik heb zelf ook 2 dagen gehuild nadat ik erachter kwam dat we geen meisje maar een jongen kregen. En juist omdat ik heel goed besefte dat een kindje krijgen helemaal niet vanzelfsprekend is en ik in mijn handjes mocht knijpen dat ik zo eenvoudig in verwachting raakte, ging ik van binnen kapot van schuldgevoel dat ik huilde om iets dat totaal niet belangrijk zou moeten zijn. Maar de emotie was er wel en die kon ik niet negeren. Toch heb ik het gevoel toegelaten en met mijn partner besproken. Door erover te praten kwam ik erachter dat mijn verlangen naar een meisje veel dieper zat dan zomaar een "voorkeur". Vooroordelen (stoer/roze/auto's/jurkjes) en ervaringen in het leven creëerde een fantasie. Een fantasie die nooit uit zou komen want je weet nooit hoe je kindje gaat zijn. In mijn geval kwam de "voorkeur" door de moeizame relatie die ik met mijn broer heb. Door erover te praten en de emotie gewoon toe te laten kon ik het heel snel relativeren dat ik mega dankbaar ben voor wat er ook komt. Ik ben wel blij dat ik het toen niet gedeeld had in een topic want met de reacties die ik hier lees zou ik van binnen nog veel meer kapot zijn gegaan. Wees een beetje lief voor elkaar; je kunt niet in andersmans leven, hoofd en hart kijken. Oordeel niet te snel...... Fast forward 19 weken; ik heb de meest lieve zoon op de wereld gezet die ik kan wensen. Ik ben knetterverliefd op hem en kan me niet eens indenken dat we nu een meisje zouden hebben. Kortom; wees lief voor jezelf en elkaar en niet zo hard. Je gaat hoe dan ook van je kindje houden. En niet zo'n beetje ook..... Voor meiden die zich gekwetst voelen; ik kan het me echt heel goed voorstellen een jullie hebben gelijk dat geslacht totaal onbelangrijk is. Alleen sommige mensen staan hier niet altijd bij stil; getuige ook mijn eigen ervaring. Maar dat is nooit bedoelt om een ander te kwetsen..... Ik moest dit even kwijt want mijn hart breekt als ik zie hoe mensen soms met elkaar omgaan door anonimiteit.
Ik kan echt veel hebben, maar dit gender verhaal kan ik 0 begrip voor opbrengen. En dit heeft niets met anonimiteit te maken. Als ik iemand ken die dit zegt dan krijgt diegene het ook te horen hoor. Kind is nog niet eens geboren en het is al niet goed genoeg. Ik ken iemand die daar serieus nog steeds last van heeft, haar vader wilde liever een jongen. Ze is nu volwassen en voelt zich nog steeds niet goed genoeg.
Weet je, ik oordeel hier dus wel over. Juist omdat je blij moet zijn met wat je krijgt, juist omdat het niet vanzelfsprekend is. Ik kan daar dus geen begrip voor opbrengen nee. Maakt mij dat een slecht mens? Misschien wel, maar mijn ervaringen met een ziekenhuistraject hebben mij sowieso getekend. Mijn frustraties, angsten, onzekerheden en verdriet wat ik heb gevoeld. Ik had er alles voor over om zo'n klein mensje in mijn armen te kunnen sluiten. Jongen, meisje, wat maakt het uit? Dus sorry, nogmaals, ik snap dat gevoel niet en zal het niet kunnen snappen.
Het is diep triest voor een kind als het een blijvend gevoel is. Maar ts weet het 3 dagen. Haar kindje is nog lang niet geboren. Waarom gelijk van het ergste uitgaan? De kans is verre weg het grootste dat ze straks helemaal verliefd is op haar kleine en ze dit gevoel zelf niet meer kan voorstellen.
Mja lekker subtiel onderwerp is anders Mij persoonlijk maakte het totaal niet uit wat er in mijn buik zat na al die fucking ellende, maar ik moet wel zeggen dat we verdacht blij keken toen we hoorde wat er in zat Dus ik denk dat je het best mag denken...en ik denk ook dat je het niet mag denken. Hopelijk heb je het nu van je afgeschreven en direct verwerkt ... op naar blij zijn met je kindje!
Ik snap wel dat je aan het idee moet wennen en dat er gevoelens bij komen kijken die je zelf niet gekozen hebt. Daar moet je idd wat mee dus ik snap je topic ergens wel. Toch vind ik het ook lastig om dit te lezen. Ik ben zelf een dochtertje verloren aan het einde van mijn zwangerschap. Ik wilde daarna graag nog een dochtertje. Maar gewoon omdat ik dat beeld al had om een meisje te mogen verzorgen en opvoeden. Toen bleek dat mijn zoontje een jongen was, was ik toch heel erg blij (dit had ik niet verwacht en ik had eigenlijk geluk dat moeder natuur het zo voor me regelde dat ik deze emoties mocht voelen). Hij is zo een knuffelkont, we hebben een heel sterke band en is het liefste jongetje op aarde. Nu ben ik weer zwanger. Van een meisje. Toen ik het hoorde heb ik een paar dagen gehuild. Van blijdschap en maar het raakte me ook diep dat ik nu toch nog een meisje zou krijgen waar ik (gaan we even van uit) wél voor mag zorgen. Ik had mezelf mentaal voorbereid op een jongen, pure zelf"bescherming", en daar was ik ook al helemaal blij mee. Omdat ik weet hoe gaaf en lief jongens zijn. Maar nu ik meisje krijg.... Heel speciaal. Waarom schrijf ik dit.. Gewoon eigenlijk om even een ander verhaal te laten horen. Om een andere kant te laten zien. Bij mij is de wens en het verlangen naar een levend meisje in mijn armen van een heel andere orde. Ik snap eerlijk gezegd niet dat je zo erg kunt huilen alleen maar omdat je een ander geslacht had gewild. Dat je een verlangen had en nu moet wennen, okay dat snap ik wel. Maar ik vind het wel vervelend voor je. Misschien kun je onderzoeken waardoor je gevoelens zo heftig zijn. Als dat je helpt. Hoop dat je binnenkort wel kunt gaan genieten.
Hier kunnen mensen een voorbeeld aan nemen. Wat mooi, lief en begripvol gezegd en zo knap voor iemand die zoiets heeft meegemaakt. Mooi mens! Ik denk dat je teleurstelling echt wel weer over gaat. Geef het even de tijd. Het komt vast dat je ervan gaat genieten. Zo niet dan lijkt het me goed om hulp te zoeken . Dat is ook helemaal niet gek. Je wilt toch een eerlijke start voor je babytijd. Succes!