Dat snap ik ook zeker. Ik snap de heftigheid ook absoluut. Maar wat ik bedoelde is dat wat iemand schrijft niet altijd het volledige verhaal iis. In mijn geval was ik gewoon onzeker en had het uiteindelijk helemaal niks te maken met niet goed genoeg of echte.voorkeur. Ik denk dus dat er altijd wel wat meer aan de hand is.....dat maakt dat ik altijd de andere kant probeer te snappen....maar ik ben ook een zacht ei....
Ik moet even wat recht zetten! In heel veel berichten staat ik moet blij zijn dat ik zwanger ben. Nou geloof me dat ben ik! Heb ook nergens geschreven ik wil het nu niet meer of wat dan ook. Sinds ik het weet heb ik een hoop dingen voor het kamertje gekocht en een super thema bedacht. Dus ik zit niet op de bank en huil de hele dag. Nee ik focus me op leuke dingen voor de baby. Alleen alle rokjes zien, ja daar werd ik minder blij van. En het spijt me verschrikkelijk als ik iemand hierdoor verdrietig heb gemaakt! Het laatste wat ik wil!
Ik ken ook meerdere laatste kinderen die weten dat moeder liever het andere geslacht had en die dat ook uitspreken en dat is natuurlijk diep triest , Maar als je even na de echo moet omschakelen dat kan ik begrijpen Maar spreek het niet uit naar je kids ik ken een ouder meisje die regelmatig tegen dr broertje zegt dat mama liever nog een meisje had en zij ook en dat is gewoon gemeen.
Wat klote dat je je zo voelt. Ergens herken ik je gevoel wel een beetje. Toen ik eindelijk na 4 jaar zwanger was d8 ik echt dat het een meisje was. Toen het bij de echo een jongen bleek te zijn moest ik eff schakelen maar prima. Toen ik onverwacht weer zwanger was ( tweeling) hoopte ik zo op een meid ik weet dat dit de laatste keer zou zijn zag mezelf echt allemaal meiden dingen doen. Ook nu weer 2 jongens en ja ik was echt op dat moment eff teleurgesteld. Vaak als ik zeg dat ik ook super graag een meid had gehad reageren mensen ook zo 'wees blij dat je zwanger bent' gezondheid is het belangrijkste..... tuurlijk ben ik blij dat ik zwanger ben en is het het belangrijkste dat het gezond is. Maar ergens is het ook iets los laten wat je waarschijnlijk nooit zult krijgen. Ik begrijp echt wel dat sommige vrouwen dit ongepast vinden. Maar het is nou eenmaal haar gevoel. Ik hoop echt dat je je er over heen kunt zetten want zeg nou zelf zo wondertje in je buik geniet hier van. Zoek contact met haar en zie de voordelen. Zet je er over heen. Het is niet de bedoeling dat je je straks schuldig voelt omdat je je zo gevoeld hebt. En onthou die jongens komen als het goed is vanzelf over een jaar of 18 GENIET!!!
Alsjeblieft zeg, 3 dagen huilen omdat je een dochter krijgt?! Ga je schamen! Je dochter kan net zo goed jongensdingen doen hoor. Wie zegt er dat ze überhaupt van roze, glitter en rokjes gaat houden? En zo wel dan zal je zien dat je dat fantastisch voor haar vind wanneer je ziet dat zij er zo gelukkig mee is. Ik denk dat ik best over wat inlevingsvermogen beschik maar dit in deze mate kan en wil ik niet begrijpen.
Dit is echt onnodig, kom op zeg. Om haar nieuwe inzichten te willen geven is iets anders, maar iemand te zeggen dat ze zich voor haar gevoel moet schamen?
Oke, maar wat ik dus niet begrijp is dat je naar rokjes gaat kijken als je dat niet wilt. Je kan je dochter toch ook broeken aan doen? Het duurt nog wel 2 jaar minstens voordat ze daarin een eigen smaak krijgt en wie weet houdt ze niet eens van rokjes. Ik heb persoonlijk ook moeite met de vooroordelen die er zijn over gender. Ik hou er ook niet van als mensen teleurgesteld zijn als hun kind homoseksueel of transgender of wat dan ook is. Elk kind krijgt op een gegeven moment eigen voorkeuren en om die te leren moet je je kind leren kennen, wat je ongetwijfeld gaat doen. Er nu vanuit gaan dat jouw kind van roze, glitter en rokjes houdt is gewoon echt bevooroordeeld en niet gebaseerd op jouw kind maar op marketing van bedrijven.
Ik had een jongen en wat leek het me leuk om daarbij een broertje of zusje te verwelkomen. Ik heb ook gezegd het maakt me niet uit maar ik ben zo slecht in meisjes dingen zoals nagels lakken en haartjes vlechten. En we krijgen nu een dochter! En niet al haar kleertjes zijn roze en ik heb maar 1 jurkje. Jurkjes en rokjes zitten voor een baby helemaal niet lekker. En het is maar net wat jij haar aan went. Ik droeg nooit jurken en rokken vroeger want mijn moeder haatte ze. Nu begint dat pas te komen bij mij. Owja.. mijn man oefent nu op mijn nagels om ze te lakken voor als onze meid dit later wil en hij is degene die wel in is voor een "bier en vlechten" cursus. Doe gewoon wat voor jou goed voelt. Ja je mag best een voorkeur hebben voor een geslacht. Ik denk echt dat de meesten dat hebben, maar vlak het andere geslacht niet uit want beide hebben hun geweldige kanten. Jongens kunnen heel rustig spelen en liever met een pop spelen en meisjes kunnen dol raken op autos en wild zijn en onder de blauwe plekken zitten.
Lastig. Wat ik begrijp uit je verhaal is dat je teleurgesteld bent omdat je eigenlijk al het leven van je toekomstige kind had uitgestippeld. Niks mis mee. Maar er zijn inderdaad koppels die alleen al vurig hopen op een positief streepje en goed echo’s. Ik heb na twee miskramen nooit meer gedurfd om toekomstvoorstellingen te maken totdat ik de baby gezond en wel in mijn armen had. Ook nu ik bijna 36 weken zwanger ben van de tweede, niks is een garantie. Wat ik je wel adviseer is om te achterhalen waar je teleurstelling vandaan komt. Het lijkt mij dat ‘roze en glitters’ niet de enige reden kan zijn? Mijn dochter heeft overigens niks daarmee en houdt ook niet van jurkjes. Sowieso ben ik niet van een geslacht in een hokje stoppen... Meisjes horen dit te doen en jongens dat. Als mijn dochter wilt voetballen en alleen sneakers aan wilt, helemaal dikke prima. Zolang ze maar gelukkig en gezond is. Hier nog een interessant artikel voor je; https://www.volkskrant.nl/mensen/de-grijze-wolk-als-je-niet-blij-bent-met-het-geslacht-van-je-baby~b6204d2b/
Inderdaad. Net zo bevooroordeeld als het toekomstbeeld die je hebt over een mogelijke zoon. Misschien gaat de zoon juist van roze, glitter en rokjes houden Ik shop voor mijn dochter overigens bij de meisjes- én jongensafdeling.
Maar hoe kan het dan dat je begin september al vol overtuiging zegt dat je een jongen krijgt? Misschien heb je jezelf ook wel iets te veel vastgepind op die 80% van je dokter? Hier trouwens bij de eerste een echo gehad toen was het 99% een meisje, de daaropvolgende echo 80% jongen en uiteindelijk met de 20 weken toch echt een meisje. En nee ik ben geen moment teleurgesteld geweest. Ik had allebei leuk gevonden.
Ik begrijp to wel. Het heeft niet zozeer te maken met geen meisje willen hebben,maar het beeld dat je hebt moeten bijstellen. Omdat we gewend zijn dat veel te dingen (enigzins) te sturen zijn zoals we willen, kan dit schrikken zijn. Ik wist al mijn hele leven: op een dag krijg ik een dochter. Dat was niet zo en van dat idee heb ik echt afscheid moeten nemen, los van het feit dat ik twee geweldige jongens heb! En zoals bekend inmiddels hebben mijn jongens beperkingen, waardoor mijn leven heel ingewikkeld is geworden. Maar dan kan ik me nog steeds inleven in het verdriet/de schrik/ wennen van een ander, al lijkt dat in mijn ogen soms klein. Onze situaties staan volledig los van elkaar, dus vind het veroordelen heel erg jammer en onnodig. To, zodra je meisje geboren is, voelt ze goed, echt waar. En als je nooit een zoon zult krijgen zul je daaraan moeten wennen misschien, maar dat komt goed.
Ik heb een dubbel gevoel bij je topic. Deels snap ik dat je een bepaald idee in je hoofd hebt en het vraagt omschakelen wanneer dat niet lijkt te kloppen. Maar verdrietig of ergens las ik zelfs hearthbroken, daar kan ik me niet in verplaatsen. Wij kunnen niet zwanger worden. Wij hebben daar een eiceldonor voor nodig. En dan kom je op het punt dat je jezelf moet terugfluiten van dromenland en de werkelijkheid moet accepteren. Daarop terug kijkend kan dat zwaar voelen maar in wezen in dat helemaal niet zwaar. Ik zal nooit mijn genen aan een kindje kunnen doorgeven maar gelukkig islam dat niet de essentie (voor mij) van het ouderschap. Ook kan ik dromen van een jongetje. Ik snap gewoon meer van jongens dan van meisjes. Spreek je dan van een voorkeur? Waarschijnlijk wel. Dat is iig geval het plaatje wat in mijn hoofd zit. Als ik even stil sta en mijzelf terugfluit weet ik dat het geslacht ook niet de essentie is van mijn kinderwens. Wat ik wil is een steentje bijdragen in het opgroeien en volwassen worden van zo'n klein wezentje. En dat heeft 0.0 te maken met een pruimpje of een slurfje. Probeer even te landen en terug te gaan naar de essentie. Wat wilde je toen je een kinderwens kreeg? Ik neem aan wat meer dan alleen dat stoere plaatje in dromenland? Dat betekent niet dat je de dromen niet mag hebben maar dat je vooral even teruggaat naar de basis
Wauw, wat reageren sommigen heftig zeg! Soms heb je een bepaald idee in je hoofd van hoe je gezin of je leven eruit zal zien over een aantal jaar. Dat beeld zit er vaak al jaren ingeprent en is echt een ding geworden om naartoe te leven. Dat kan een bepaalde carrière zijn, dat kan een bepaalde combinatie van kinderen en of huisdieren zijn.. Maakt niet uit eigenlijk! Maar het moment dat er iets zodanig veranderd dat dat beeld niet meer waar zal worden, kan best wel even moeilijk zijn. Dat beeld zal je los moeten laten, je moet er idd afscheid van nemen. En dat is voor de een moeilijker dan voor de ander. Dat zie je wel in de berichten hier. Maar het blijft iets wat tijd kan kosten. En dat is niets om je voor te schamen, of wat walgelijk is. Dat hoort bij mens zijn. Omschakelen en wennen kost tijd. En dan is begrip ook erg fijn, dat maakt het een stuk makkelijker.
Alleen alle rokjes, ja daar werd ik minder blij van? Dan koop je lekker broeken! Je krijgt een kind, geen aankleed pop.
Ik vind het heel dubbel. Ik kan me erg goed voorstellen dat je een voorkeur hebt, maar ik vind het wel belangrijk hoe je daar mee om gaat. Blijf je er mee rond lopen en zal het kind zich daar ook minderwaardig door voelen? Of is het een paar dagen wennen en vervolgens blij kunnen zijn met wat je krijgt? In het geval van het eerste, dan hoop ik dat je daar iets mee zal doen, eventueel in de vorm van professionele hulp om uit te zoeken waar het verlangen en teleurstelling vandaan komt, zodat je kindje er geen last van zal hebben. Maar als het puur om gewenning gaat, loopt dat wel los. Maar ik vind jouw bericht wel wat aan de overtrokken kant, dus ik begrijp ook wel dat er heftige reacties op komen. Ik had zelf ook echt wel een voorkeur (meisje), en ben naar de echo gegaan met het idee dat ik een jongen zou krijgen om me voor te bereiden op een eventuele teleurstelling. Bij mij kwam dat verlangen voort uit een verlangen naar een moeder-dochter relatie, die ik met mijn eigen moeder gemist heb. Ik zou ongetwijfeld ook blij geweest zijn met een jongen, maar het verlangen naar een meisje zat dieper en stond eigenlijk dus los van de baby zelf. Die gevoelens horen niet thuis bij een echografie, maar bij een psycholoog, het kind kan er immers niks aan doen. Ik heb uiteindelijk 2 keer mijn 'voorkeur' gekregen, maar mijn kinderen voldoen nog steeds niet aan het plaatje wat ik had hoor Ik zou uren kunnen lezen met mijn kinderen, de mooiste kinderboeken bespreken, en ik krijg kinderen die lezen háten (leerprobleem). Ik zou al mijn poppen van zolder halen, mijn kinderen hebben nooit met poppen gespeeld. Mijn beeld van lekker tutten, roze en glitters, zijn 2 stoere meiden die op een vechtsport zitten en verzot zijn op alles van DC. Maar ik zou ze niet anders willen, ze zijn geweldig! ♡ Uiteindelijk is dat het grootste van ouderschap: de liefde is onvoorwaardelijk. Die is niet gebonden aan geslacht, interesses of uiteindelijk zelfs seksuele voorkeur. Je leert je verwachtingen los te laten en ze te accepteren om wie ze zijn, en een nieuw, realistisch plaatje te vormen wat los staat van je eigen projecties. En soms heeft het even tijd nodig om daarin om te schakelen, en dat is normaal. Maar als je er nou te lang mee rond blijft lopen en je merkt dat het niet lukt, schroom dan niet om (professionele) hulp in te schakelen om de oorzaak van dat verlangen aan te pakken. Sterkte!
Ik weet als geen ander dat een meisjes geen rokjes moet dragen. Daar ben ik zelf het levende bewijs van. Mijn gevoel heeft altijd gezegd het word een jongen de dokter heeft 2x 80% gezegd. Dus het was gewoon voor mij een enorme verassing dat dit allemaal niet klopt! Iedereen om mij heen is blij mijn man is blij en ik word ieder uur blijer! Hebben gister naar meisjes namen gekeken nou we hebben een hoop leuke! Bij jongens kon ik nog niks vinden haha! Ik had gewoon tijd nodig mijn beeld te moeten veranderen en die tijd heb ik mij genomen met jammer genoeg wat verdriet maar nu met blijschap. Dus ik ga me nu lekker focussen op stoere meisjes spulletjes. En als mijn meisje laten een princesje wilt worden dan weet ik zeker dat ik dan gewoon blij ben als ik haar zie stralen met een roze jurkje. Of ik sta iedere zaterdag langs de zijlijn op het voetbalveld. Wie weet wat de toekomst brengt maar dit kind krijgt alle liefde die wij hebben.