Zelf heb ik het verleden ook een eetstoornis gehad en voor opgenomen geweest. Het is logisch dat je ergens controle over wilt hebben maar dat moet niet eten zijn. Ik zou zeker je man /vriend inlichten, waarom zou je het niet doen? Want wat je zelf zegt, het is vaak moeilijk om zelf de ernst in te schatten. De instelling waar je hebt gezeten, kan je daar geen contact mee opnemen?
Mijn partner weet alles van de eerste keer en andere downs die ik ermee gehad heb, maar op een of andere manier ben ik bang hem nu te kwetsen omdat we zo graag een kindje willen wat ik nu ontwijk, of dat juist niet ruzies gaat veroorzaken. Ik weet gewoon niet hoe ik er over moet beginnen Ook al vertel ik hem het liefst alles. Hij is altijd een steun geweest voor me.
Ik denk dat je hem juist zou kwetsen als je hem hierin buiten sluit, jullie hebben samen een kinderwens. Het levert jou nu onzekerheden op waarbij ook juist je partner je zou kunnen helpen en ondersteunen. En het klinkt misschien heel cru zo geschreven maar juist door hem er nu bij te betrekken en er open met hem over te praten is het voor hem ook makkelijker om jou tijdens een toekomstige zwangerschap te ondersteunen. En geloof me die ondersteuning is ook dan nodig, niet omdat je niet op jezelf mag en kunt vertrouwen maar juist omdat hormonen heel veel met je doen, je juist daardoor nog onzekerder kan gaan voelen, juist een partner die dicht bij je staat kan dan makkelijker inspringen en ondersteunen dan die stap naar externe hulp (laten we wel wezen blijft toch altijd weer even een drempel die je over moet).
Dank voor alle reacties ik ben zeker bang dat het niet vertellen en er dan achterkomen hem juist kwetsen zal. Maar ben bang dat ik het al te lang stil gehouden heb in dit dipje (vind een terugval zo serieus en heftig klinken altijd) omdat ik al om dingen heen gedraaid heb. Ik ga er morgen proberen aan te beginnen om het weer te vertellen tegen mijn partner, vind het alleen zo moeilijk. Hopen dat eerlijkheid loont en hij me er gewoon weer in steunt, vorige keren is hij ook zo lief geweest mee te gaan naar een psycholoog in het begin als ik het er soms moeilijk mee had. Verwacht wel dat 't goed komt, alleen de stap zetten naar hem toe is weer zo groot omdat het hem telkens ook wel wat doet als ik me zo voel Dank voor de reacties en hulp, dit even in alle anonimiteit kwijt kunnen helpt ook om de ogen wat verder te openen in wat belangrijk is. Ik hoop over een tijdje weer mee te kunnen kletsen op mijn hoofdaccount met de nodlijsten en dat alles er dan wat beter voorstaat!