Ik huil vrij snel, zowel om verdrietige dingen als om mooie/ontroerende dingen. Gisteren heb ik wel heel hard gehuild uit frustratie, onmacht en verdriet dat ik soms zo moeilijk de kinderen (vooral de oudste) kan geven wat ze nodig lijken te hebben. Vandaag nog niet gehuild
Ik huil bijna nooit.. soms wil ik het wel maar het lijkt haast geblokkeerd. Er gaat zoveel in me om maar het uiten is wel lastig. De laatste keer dat ik echt intens gehuild heb is in augustus toen mijn beste vriendin haar zwangerschap heeft moeten afbreken vanwege een ernstige chromosoomafwijking.
Ik heb de afgelopen 2 weken zo ongeveer non stop gehuild omdat het leven oneerlijk is, onze zoon heeft de eerste 3 jaar gestreden tegen leukemie en nu is hij 2 weken terug getroffen door 3 herseninfarcten. En mensen lijken niet te zien hoe onvoorstelbaar zwaar dit is....
Paar weken terug toen het pasgeboren kindje van onze vrienden werd begraven. Heel onverwacht overleden. Verschrikkelijk hoop het nooit meer mee te maken.
Oh wat heftig zeg, wat een kl*tezooi. Ongelofelijk dat jullie weer iets heel heftigs met jullie kind meemaken en onbegrijpelijk dat mensen dat dan niet zien en begrijpen hoe heftig dat is? Ontopic: ik heb het laatst gehuild toen ik de herdenking van het drama in Oss keek.
2 weken geleden tijdens een gesprek bij de medische psychologie voor mijn oudste zoon. Ik wil hem zo graag helpen, maar ik weet niet hoe. De vrouw wist precies het juiste te zeggen... Morgen weer een gesprek, dus ik denk dat dat de volgende keer wordt dat ik huil...
Zit nu spontaan te huilen bij het lezen van jouw bericht. Heel veel sterkte meid. Wat moet dit pijn doen om te moeten zien gebeuren. Arm ventje.
Ik huil wekelijks om het beeld wat ik zie in de spiegel.. Ik walg zo van mij zelf dat ik in een visuele cirkel zit kwa eten/zelfbeeld enz.
Ik heb gehuild om - mijn oom die is opgenomen in een hospice (laatste stadium kanker) - zorgen om jongste (bijna 5) die nog steeds niet zindelijk is (en nog steeds niks lijkt te voelen) - zorgen om gevoelige oudste die meer aandacht verdient dan ik hem momenteel kan geven - zorgen om moeder, van wie we vermoeden dat ze eerste tekenen van Alzheimer vertoont. - verdriet om vader die twee jaar geleden is overleden aan dezelfde klote-ziekte als mijn oom (alles komt weer terug. Zelfde ziekte, zelfde leeftijd, zelfde gezicht oom en vader zijn twee druppels water) - afgelopen zaterdag bij concert van Ilse deLange. Nummer dun&shadow werd aangekondigd als het lied voor alle 'rotsen in de branding'. En daar stond ie naast me. Mijn rots. Heb het hele liedje met tranen in de ogen en in Rots zijn armen gestaan. Zo mooi. - zojuist toen ik het bericht van @sidmick las. Jeetje wat een k*** zooi is dat
Allemaal sterkte met alle klote redenen die mij nu tranen in mijn ogen bezorgen. Laatste keer was omdat mijn vriend als verrassing een kamertje in zijn huis helemaal klaar had gemaakt voor mijn zoontje, incl oud speelgoedgoed van vriend zelf.
@sidmick wat een verdrietig nieuws. Heel erg veel sterkte gewenst. Hopelijk gaat het inmiddels weer wat beter met je zoon?