Hallo dames, Ik zie de laatste tijd best veel topics over uit elkaar gaan voorbij komen. Ik ben er daar zelf ook een van. Ik dacht misschien kunnen we in 1 topic kletsen. Verhalen, ervaringen en tips uitwisselen.
Ik zit zelf gelukkig niet in een scheiding. Wel veel om mij heen en gescheiden ouders (die dat fantastisch hebben gedaan) Mijn tip: bedenk in belang van de kinderen. Wat zouden zij willen? Hoe boos, kwaad verdrietig je ook bent. Voor mij en mijn broertje is zo fijn om te weten dat beide ouders altijd voor ons klaar staan en dat zonder ruzie en gezellig verloopt (afstuderen, verjaardag hulp bij verhuizen , bruiloft, krijgen van mijn eerste kindje) Ik bewonder en waardeer het enorm. Mijn moeder zegt zelf ooit waren we een koppel en een team waarom zouden we dat nu niet meer voor onze kindjes kunnen zijn?
Ik wil hier toch op reageren. Wat fijn dat dit kan! Mijn gescheiden ouders probeerde dit ook. Maar onze bruiloft is het laatste moment geweest waar mijn vader mocht zijn van zijn nieuwe relatie. Heb hem nu 5 jaar niet meer gezien. Heeft niks met de relatie tussen mijn ouders te maken. Mijn vader is gewoon een slappe zak en zet z'n relatie boven z'n enige kind en enige kleinkinderen.. Sorry offtopic.
Ik klets mee! Ik ben nu ruim een jaar gescheiden en sinds een paar maanden heeft mijn ex een ander huis. Ik probeer ook vooral in belang van de kinderen te denken en probeer dat ook over te dragen naar mijn ex! So far so good. Het is niet altijd makkelijk, maar het resultaat is er tot dusver wel naar! De kinderen zijn vandaag bij mijn ex. Gister heb ik voorgesteld dat hij onze dochter naar mij kan brengen voor een meiden date en dat hij dan iets kan doen met onze zoon. Hebben we allemaal even 1 op 1 tijd. Mijn dochter stuurde mij met mijn ex telefoon voice berichten heel enthousiast en toen ik gister thuis kwam uit werk had ik een briefje op de mat. Had mijn ex langs gebracht met de kinderen. ‘Lieve mama, ik ben heel blij met mijn mama’ met allemaal hartjes eromheen. Contact met mijn ex zelf is wisselend, soms irritaties en discussies en soms gewoon neutraal, positief over de kinderen. Maar tegenover de kinderen doen wij altijd lief over elkaar. Ik reageer enthousiast als ze iets vertellen over papa en ik zorg bijvoorbeeld ook dat ze met vaderdag of verjaardag iets hebben voor papa. Het is hun papa en ik vind het fijn als zij blij zijn met hun papa. De kinderen zijn de helft van de tijd bij hun vader. Ik zou dus niets liever hebben dan dat ze het daar goed hebben en naar hun zin hebben. Ik vind dat de kinderen bij mij altijd hun plezier en zorgen mogen delen en dat ook bij hun vader mogen.
Ik ben nu ruim 2 jaar uit elkaar, de omgangsregeling is goed, onze communicatie kan beter, maar meestal loopt alles gewoon goed. Gesprekken op school doen we samen, onze zoon is 8, vorig jaar hebben we samen met hem sint Maarten gelopen en hij wil dat dit jaar weer, begon zich er nu al druk om te maken, maar denk dat we dit jaar weer samen gaan.
Wat mis je in de communicatie? Wel fijn om samen dingen te blijven doen. Nooit een ongemakkelijk gevoel?
Ik ben nu bijna 4 jaar weg bij mijn ex,het eerste jaar heb ik nog geprobeerd om het contact te onderhouden maar de afgelopen 3 jaar heeft hij zijn zoon maar 2x een half uur gezien.Het interesseerd hem echt niet hoe het met zijn zoon gaat.Vorig jaar kreeg mijn zoon de diagnose ass en ptss (ptss vanwege het gedrag van mijn ex) en sinds die tijd reageert mijn ex echt niet meer op mijn emails.We zijn echt beter af zonder hem.
Wij zitten nog in de beginfase. Het ging al een tijd niet goed en eind 2017 is het eigenlijk geëxplodeerd. Zoveel verdriet en boosheid en eigenlijk wist ik toen al dat ik niet verder wilde met hem. Maar goed, door alle hevigheid en emoties heeft het even geduurd voordat ik de knoop echt had doorgehakt. Wij hebben besloten dat we goed uit elkaar willen. Nou ja, hij wil helemaal niet uit elkaar maar dat is geen optie voor mij. Wij regelen de scheiding online. We hebben gisteren de online intake gedaan, nu moeten we aan de verdere afspraken gaan werken. Ik merk wel dat ik helemaal op ben. Zo onrustig en zo'n chaos in mijn hoofd. Ook heel emotioneel. De kinderen weten het nog niet, maar die zijn niet gek. Voelen aan alles dat het niet klopt. Mijn man woont al een tijdje ergens anders, maar hij is hier wel dagelijks en draait gewoon mee. Ik kijk zo uit naar het moment dat ik weer rust heb in mijn leven, maar ik ben zo bang voor de weg die ik daarvoor moet afleggen.
Hier een vergelijkbaar verhaal. Op een slechte manier uit elkaar gegaan en d.m.v. mediation eruit proberen te komen. We gingen de goede kant op, tot zijn nieuwe vrouw erg lastig ging doen en wij er niet meer uit kwamen. Inmiddels hebben we sinds half juni geen contact meer gehad. Ex heeft mij ook overal geblokkeerd. Mijn zoons vader heeft zijn belangen niet in de juist volgorde staan. Bij hem gaat het zo: Ex zelf, zijn verslaving, zijn vrouw, de kinderen van zijn vrouw, iedereen om hem heen en dan een keer zijn zoon. Ook wij zijn beter af.
Hier nu 10 jaar uit elkaar .. op het begin moeilijk ex had nieuwe vriendin zoon 1 jaar niet gezien . Eigen keus toen ineens brief rechter .. nou dat heeft ook jaren geduurd eindelijk normale omgang en het ging oké .. nu ex al 3 jaar niet meer gezien . Zoon ook niet . Hij was her trouwt 2 kids erbij en inmiddels weer gescheiden en heeft hij nieuwe vriendin en nieuw kind + nieuw stief kind ( van zijn ex vrouw gehoord ) en daar woont hij nu geloof ik .. ook wij zijn beter af zonder hem en mijn zoon ook . Hij ging nergens mee naar toe .. en vond het verschrikkelijk dat zoon op speciaal onderwijs zit tja dat zal het allemaal wel zijn . Zoon is gewoon anders dan andere kinderen kon hij nooit accepteren .. Nu is er gewoon rust ook voor zoon
Ik ben begin 2016 bij mijn ex weg gegaan. We hadden het niet slecht, geen ruzie, hij is een prima vent maar ik was doodongelukkig in de relatie (al jaren... tja) voelde niet veel meer. Het was een broer/zus relatie geworden en we kwamen er niet meer uit. Ik heb de stekker eruit getrokken. Niet lang daarna kwam ik mijn huidige man tegen... timing niet echt handig nee zo snel ba de breuk maar ondertussen zijn we een paar jaar verder, geregistreerd partner, ouders van een lief jochie van ons samen en we gaan in 2020 groots trouwen. Ook is hij de beste bonus papa voor mijn oudste en behandeld hem in geen enkel opzicht anders dan zijn eigen zoon. Hèhè dus zo hoort een liefdevolle relatie te voelen?? Wauw! Omgangsregeling met ex is ok. Communicatie is niet al te best aangezien hij dat nooit echt goed heeft gekund.... maar we doen ons best, hebben geen ruzie etc. Maar het zou beter kunnen. Aangezien ex niet de social skills heeft ben ik er bang voor.
Wij zijn nu anderhalf jaar uit elkaar. We hebben geen ruzie en de omgangsregeling loopt best aardig. Alleen de communicatie is prut. En ik sta er eigenlijk overal in alleen voor met de kinderen, zoals ziekenhuis, school dat soort dingen. Ik ben gestopt om hem steeds aan afspraken te herinneren en sindsdien is hij nergens meer bij geweest. Hij krijgt alles door gemaild, maar leest dat niet. Mij kost het steeds meer moeite om met hem om te gaan, vanwege zijn gedrag. En ik probeer de afspraken nu zo te regelen dat ik zo min mogelijk met hem te maken heb, maar hij doet gewoon zijn eigen zin. En ik zie dit nog niet beter worden eerlijk gezegd. Ik denk dat mijn dochter over een paar jaar niet meer naar haar vader wil. Dit begint nu al. Maar ik blijf het zoveel mogelijk stimuleren. Ik probeer ook zoveel mogelijk positief te reageren op hem, maar dat is niet makkelijk als je dochter weer eens verdrietig is omdat papa zijn belofte weer niet na komt (en ik uiteraard degene ben die dat moet vertellen). Dus ik heb geen ruzie met hem, ik probeer het contact zoveel mogelijk te stimuleren omdat ik vind dat de kinderen hun vader moeten blijven zien, ik doe mijn best om hem overal van op de hoogte te houden. Maar van mij mag hij in de stront zakken en er nooit meer uit komen
Mijn biologische vader deed dat ook en hij gaf mijn moeder precies de zelfde ''taak'' als jij. '' Geef jij dat dan even door aan ysa?'' Mijn moeder was het zo zat toen ze weer die vraag kreeg dat ze toen aan de telefoon heeft gezegd '' Nee, dat ga ik niet tegen haar zeggen vertel het haar maar zelf.'' En heeft toen zo opgehangen. Ik zou zijn probleem dus mooi weer bij hem neerleggen ipv dat jij elke keer de gebeten hond moet zijn.
Ik ben zelf niet gescheiden maar mijn ouders wel. Zij hebben gewacht met scheiden tot wij ouder waren (Ik was 17 maar van mijn vader hoorde ik dat hij al wilde scheiden van mijn moeder toen ik 8 was) en ik heb altijd gevoeld dat het er aan zat te komen. Ik heb dat echt al heel onprettig ervaren.. altijd een zwaard boven ons hoofd zegmaar. En toen uiteindelijk het hoge woord eruit was is alles ontploft en nooit meer goed gekomen (ouders hebben elkaar niet meer gezien en gesproken, ook niet op mijn bruiloft bijv, en ik heb mijn moeder al die tijd amper gezien al 12 jaar).
Hier sinds een jaar uit elkaar en sinds een paar maanden woon ik in mijn eigen huis. We hebben co-ouderschap en dit gaat goed. De oudste heeft het soms moeilijk met de wisseling maar over het algemeen doen ze het oke. Allebei hebben we een nieuwe partner en het contact onderling is goed. Tuurlijk zijn er af en toe wat irritaties maar over het algemeen gaat het erg goed. Hebben veel contact over de kinderen maar ook over andere dingen. Doen zo af en toe iets met zijn 4e en dat gaat ook goed. Ik hoop heel erg dat dit zo zal blijven. In mijn beleving is dit het beste voor de kinderen. Zelf ben ik nu bezig met verwerken van alles wat er is gebeurd. Ondanks dat het mijn keuze was om uit elkaar te gaan voelt het echt als een rouw proces. Met name het feit geen 'normaal' gezin meer te zijn valt me zwaar. Overal gelukkige gezinnetjes en dat heb ik mijn kinderen ontnomen.
Hier belt hij niet af ofzo, maar hij komt gewoon niet opdagen. Of hij zegt dat ze op vakantie gaan, maar besluit dan toch om niet te gaan. Maar zegt dit dan niet tegen de kinderen, dus mijn dochter dacht vorige week nog dat ze deze week een paar dagen weg zouden gaan. Inmiddels is het vertrouwen in haar vader aardig weg.