Het verlies van mijn vader, na een kort ziektebed van 3 maanden was ik erbij dat hij stierf aan de gevolgen van een geperforeerde darm. De blik van angst en van pijn in zijn ogen vergeet ik nooit meer. De angst die ik heb gehad tijdens de zwangerschap van de jongste, ik was heel erg ziek moest een buikoperatie ondergaan en het was maar de vraag of het zou lukken, gelukkig is het goed gegaan. enkele weken geleden mijn oma die een epileptische aanval kreeg met een hartstilstand eroverheen.
Ik zit gewoon met kippenvel en tranende ogen jullie verhalen te lezen. Hoe ga je verder na zo’n gebeurtenis. Respect voor jullie allemaal. Het ergste dat mij is overkomen? Onze trajecten om onze kinderen te mogen krijgen. Gelukkig hoefde ik ‘slechts’ IUI te ondergaan (en een operatie aan de eierstokken) en was ik daarna bij alledrie vrij vlot zwanger. Geen leuke periode, maar ook niet al te heftig.
Geen makkelijke jeugd gehad (understatement). Op mijn 15e een heel verkeerd vriendje gekregen, werd ernstig mishandeld en heb een paar keer de dood in de ogen gekeken. Van de politie moest ik vluchten, geen support, geen bescherming, niks. Was net 16 toen ik in een armoedig kamertje in een hele andere stad werd gedropt zonder enige begeleiding. Ik was gehersenspoeld, zwaar mishandeld en ben echt ontheemd en zonder geld achtergelaten. Geen koelkast, tv etc. Wel een oud bed en that's it. Ik heb mezelf erbovenop gevochten, maar echt helemaal alleen. Daardoor is mijn leven daarna niet altijd over rozen gegaan en heb ik niet altijd de beste keuzes gemaakt maar ik kan nu zeggen dat ik echt wel trots ben, want het had heel anders af kunnen lopen. Ik heb gelukkige, lieve kinderen die ik een hele warme thuisbasis heb kunnen geven en niemand is perfect, ook ik niet, maar toch. Verder is mijn moeder heel ziek geworden en is op een hele nare manier overleden waar ik bij was.
Wat een ontzettend verdrietige verhalen allemaal maar ergens geeft het ook troost. Toen ik als kind zoveel trauma's te verwerken kreeg voelde ik me altijd heel alleen. Ik had lieve vriendinnen om me heen en die steunden en troostten mij enorm maar ze kwamen allemaal uit een hele veilige gezinssituatie. Het ergste wat zij te verduren kregen was het beeindigen van een verkering of eens een schooljaar blijven zitten. In mijn ogen allemaal onbenulligheden maar ze zijn wel mijn redding geweest omdat ik juist door die onbenulligheden ook nog een beetje kind bleef. Jarenlang heb ik mijn broers doodgezwegen en vertelde ik enigskind te zijn. Ik wilde niet het meisje zijn met al die narigheid. Nu zoveel jaren later verzwjjg ik ze nog weleens ook omdat ik merk dat mensen het lastig vinden hoe ze moeten reageren. Een half jaar geleden heb ik het ook mijn oudste kinderen verteld en die barsten allebei in huilen uit want ze vonden het zo erg voor mij. De jongste vertel ik het ook pas wanneer ze een tiener is en ze ver genoeg is om het te begrijpen. De kinderen vonden het ook zo jammer dat ze niet nog twee ooms hadden en misschien wel leuke neefjes en nichtjes erbij hadden kunnen hebben en dat vind ik ook enorm verdrietig.Altijd dat gemis.
O dat is echt verschrikkelijk. Heel veel sterkte de komende tijd. Wat een erge verhalen allemaal meiden.
Wat een vreselijke dingen allemaal Ik durf niet alles uitgebreid hier neer te zetten. Maar in grote lijnen: Een heel lastige thuissituatie met veel fysieke en mentale mishandeling. Veel dingen gezien en meegemaakt die me nog steeds wel eens achtervolgen. Het verliezen van dierbaren. Iemand op straat die een pistool naar mij en mijn moeder richtte en ook echt schoot. Wonder boven wonder, niemand gewond maar wel lang bang geweest op straat. Seksueel misbruik. En gisteren slecht nieuws gekregen, wat alles behoorlijk op z'n kop zet nu.
Ik heb een vrij nuchter karakter en kan dingen snel achter me laten, ik denk ook dat door hoe ik opgegroeid ben ik verhard ben. Ik zou iets dus niet gauw verschrikkelijk noemen, het is heel kut dat sommige dingen gebeurd zijn maar wat kan ik daar nu nog aan veranderen denk ik vaak. Ik merk soms wel dat die hardheid/ gevoelloosheid soms te ver gaat naar naasten toe. Soms denk ik dat ik daar eens met iemand over moet gaan praten, soms denk ik dat dit gewoon is wie ik ben.
Ik heb een lastige jeugd gehad ( verslaafde vader en psychisch zieke moeder). Dat heeft me uiteraard gevormd, al weiger ik in een slachtofferpositie te gaan zitten en ben ik trots op hoe mijn leven er uitziet. Met stip op nummer één staat het overlijden van mijn zusje toen ze 16 was. Ze kreeg een ongeluk en was er in één klap niet meer. Ik mis haar nog steeds heel erg. Ze was zo'n mooi mens!
Dat is wel echt herkenbaar. Heb ook niet geleerd om ergens over te praten. Dus al snel is het: schop onder mn kont. En dat denk ik dan ook snel naar anderen toe. Ik probeer me daar de laatste jaren meer bewust van te zijn. Dat verdriet of pijn of wat dan ook niet te vergelijken is, en dat ik geen oordeel mag hebben over dat van een ander.
Ik heb wel een aantal dingen meegemaakt die heel heftig , moeilijk en verdrietig waren, Mijn beide ouders hebben kanker gehad, en mijn man ook, het heftigste aan het feit dat mijn man kanker had was onze dochter. Ze was toen 5,5 en had feilloos door dat er iets heel erg loos was. Ik vond het heel moeilijk en emotioneel om hier voor haar mee om te gaan. ik wilde eerlijk zijn op haar niveau, ik wilde haar leventje zo gewoon mogelijk door laten gaan, het liefste wilde ik haar gruwelijk verwennen om alle verdriet en angst waar ze midden in zat te verzachten of weg te poetsen, en bovenal wilde ik haar beschermen tegen wat anderen haar vertelden of vroegen waar wij geen invloed op hadden.(kinderen op school die zeiden “jouw papa heeft kanker, gaat hij dood?” Ik kon het niet bij haar weg houden en dat maakte me enorm machteloos en kwetsbaar. Ik ben er wel van overtuigd dat we het binnen deze niet te sturen situatie goed hebben gedaan. (Eigenlijk vooral ik, want mijn man zat (logisch) ook flink in de put en ook die heb ik overeind moeten houden) Het ergste wat ik kort geleden (4 maanden) heb meegemaakt was dat mijn hardlooptrainer tijdens de training in het bos zo’n heftig infarct heeft gekregen dat reanimatie niet meer heeft mogen baten. Ik had als eerste door dat het echt foute boel was en heb 112 gebeld terwijl een aantal anderen zijn gaan reanimeren.... de eerste twee weken hierna ben ik behoorlijk van slag geweest, en gelukkig fantastisch opgevangen door mijn man. Ook bij de hardloopclub veel kunnen delen, en goed opgevangen. Ik denk er nog heel vaak aan, vooral ook aan zijn vrouw die alleen is achter gebleven.....
Ik wilde wat opschrijven, maar na het lezen van alle verhalen kan ik alleen maar concluderen: Mijn leven is behoorlijk ok. Sterkte allemaal!
Dat van die hardheid herken ik en vooral dat het te ver gaat. Vooral je laatste zin vind ik zo ‘mooi’. Het zou ook op mij kunnen slaan. Mijn man zegt het ook wel eens. Mijn vader is twee jaar geleden plotseling overleden en ik wil daar gewoon nog steeds niet aan. Ik kan er ook niet over praten maar af en toe barst de bom, maak ik vreselijke verwijten naar alles en iedereen en heeft vooral m’n man het gedaan. Maar ik mis hem gewoon zo erg en vind het zo ontzettend erg dat hij de geboorte van onze zoon twee weken geleden niet meemaakte en mijn kinderen niet zal zien opgroeien. Maar die hardheid is makkelijker dan het gesprek over het verlies aangaan...
Mijn leven is op dit moment een groot stuk verdriet en weet niet hoe ik hier ooit overheen moet komen. Maar ik wil het hier niet schrijven want dan hoor ik het over 5 jaar nog terug in topcis. Maar damn wat kan een mens zich ongelukkig voelen. Heel veel sterkte voor iedereen. Wat een enorm heftige dingen staan hier!