Een overval meegemaakt Mijn scheiding De zelfgekozen dood van mijn beste vriendin. We hebben allemaal jaren geprobeerd haar te helpen maar het mocht niet baten. De ziekte van mijn (ex) schoonvader en zijn zeer snel na de diagnose overlijden De alzheimer van mijn moeder en haar overlijden dit jaar.
Bij mij is het mijn rechteroog (dominante oog helaas). Ik rij nog wel gewoon auto. Destijds had ik naast mijn studie een bijbaantje als taxichauffeur en ik heb toen een medische keuring moeten laten doen waarbij ik goedgekeurd ben gelukkig. Kan me niet voorstellen helemaal zonder autorijden te moeten leven. Op zich gaat rijden heel goed, ik durf alleen niet in te halen op wegen waar je tegenliggers hebt, omdat ik niet in kan schatten hoe ver weg/dichtbij die zijn. Heb jij veel last van beperkingen of is het meer vooral onhandig zoals bij mij? Hoe vaak ik al niet melk naast mijn glas heb geschonken ipv erin . Een operatie wil ik misschien ook nog wel ooit, maar ik heb niet het idee dat het heel erg opvalt bij mij (gelukkig).
Het vinden van mijn moeder in bed die zelfmoord had gepleegd toen ik 9 was (Ik kwam thuis uit school). Mijn neefje die overleed aan kanker toen hij 7 jaar oud was. Mijn 2e zoon werd doodziek toen hij 3 weken oud was en we namen al afscheid. Wonder boven wonder heeft hij het wel overleefd, maar het was iets wat lang op mijn netvlies is blijven staan.
Bij mij ook rechts! Is dat je dominante oog? Nooit geweten. Ik heb altijd het idee gehad dat het beter m’n rechter dan m’n linker kon zijn. Zeker met autorijden omdat ik dan beter van m’n spiegels gebruik maak of zo. Nou ja, een keuze had ik niet helaas. Ja dat inschenken inderdaad! Daar loop ik ook vaak tegenaan. En ik schrik ook als er iemand opeens naast me staat. Op m’n werk zit ik ook altijd op een bepaalde plek: muur aan de rechterkant. Dan kan er niet zomaar iemand opeens binnenlopen en naast me staan. Het went hè? Vind jij dat ook? En dan zeggen ook heel veel mensen: ‘O, dan heb je ook geen diepte met zien’. Haal ze altijd uit de droom. Je past je aan. Nee inderdaad. Andere mensen hebben geen diepte als ze één oog dicht doen, maar ik heb dat wel. Ik vind het alleen lastig als ik ergens kom wasr ik nog nooit geweest ben. Dan moet ik me goed oriënteren. Bij mij valt het de ene keer wel op dat m’n oog het niet doet en de andere keer niet. Vooral als ik moe ben zie je het erg. Operatie is niet overbodig bij mij. Ik kijk ook niet graag meer naar foto’s van mezelf. Mn zus zegt dat het in het echt anders is dan op de foto maar ik word er altijd heel verdrietig van. Ik had altijd zulke mooie ogen (bruine huidskleur, ovale oogvorm en groen van kleur). Dat is nu ‘weg’. Klinkt het heel gek als ik zeg dat ik het wel prettig vind om dit te bespreken met iemand die hetzelfde heeft? Nou ja; ongeveer. Ik ken verder niemand in m’n omgeving die dit ook heeft. Dank je voor je reactie!
Ik denk dat het bij iedereen anders is welk oog dominant is. Bij mij is het inmiddels 11 jaar geleden en ik heb nog steeds als ik één oog dicht moet houden, dat ik automatisch m'n hand voor m'n linkeroog doe (en dan ook elke keer nog verbaasd zijn dat ik niks zie ). Verder went het inderdaad wel, maar ik heb wel dezelfde dingen als jij. Ook dat het bij mij wél opvalt als ik heel moe ben en normaal op de foto lukt inderdaad ook niet meer. Dan lijkt mijn gezicht heel asymmetrisch ofzo, terwijl dat als ik in de spiegel kijk niet zo is. Ik vind het ook wel "fijn" om te lezen dat jij hetzelfde hebt, ken verder ook niemand die dat heeft en het lijkt vrij klein. Vreemden zien/merken niks aan mij, maar ik heb er op zich wel last van, ik zou het heel graag terugdraaien. Toch denk ik dat het voor jou erger is, omdat het voor mij eigenlijk meteen duidelijk was toen ik in het ziekenhuis kwam dat ik blind zou blijven aan één oog;. Dit was voor mij het best-case-scenario. Voor jou was dat natuurlijk heel anders.
Zoon zien overlijden, je weet het en toch paniek. En iets dat voor mij zo traumatisch was en weg is. Ik weet dat het gebeurd is maar hoe en wat is een zwart gat. En soms toch de twijfel ben ik dit wel of leef ik afgestompt. Heb dus ook getwijfeld of ik dit terug wil en kan halen. Maar de angst brr
"Gelukkige" niet zo heftig als andere verhalen hier. Maar de dag dat ik te horen kreeg geen kinderen te kunnen krijgen was verschrikkelijk. We hadden er al jaren van mmm opzitten en het was alsof de grond onder mijn voeten instortte. We stonden in de Ikea ( kregen een telefoontje van de kliniek) en dat moment vergeet ik nooit meer. We zijn toen uitgeweken naar Spanje en daar ben ik uiteindelijk na de 1e poging meteen zwanger geraakt.
Dat is zeker een wonder! Ondanks alles hoop ik dat jullie alles uit het leven halen wat erin zit. Jullie zijn zo sterk!
Wat een verdrietige verhalen en sterke vrouwen! Wauw! Ik heb gelukkig niet zulke erge dingen meegemaakt. Voor mij is het ergste dat mijn zoon het zo moeilijk heeft dat hij geen kind kan zijn wat ik voor ogen had (onbezonnen, nergens druk om maken en gelukkig zijn) Dat doet mij zoveel verdriet, hem zo zien struggelen in zijn jonge leventje.
Te veel om op te noemen helaas. De dingen gericht op mijn kinderen denk ik dan toch het meest. Het meest recente van de jongste die ik meerdere malen heb zien wegglijden en net voor hij weg was, hij weer langzaam teruggehaald kon worden. En uiteindelijk het moment dat ik mijn laatste woorden tegen hem zei: "Ga maar het mag, het is goed." en hij die nacht ook daadwerkelijk overleed.
Toen mijn moeder in mijn puberteit een periode van psychoses had, en volledig geobsedeerd was door mij omdat ze bang was dat iemand mij kwaad wou doen. Ik voelde dat haar gedrag niet normaal was, maar niemand geloofde mij wat voor extreme dingen ze uithaalde om mij 'in de gaten te houden'. Ik vond hele 'boekwerken' met aantekeningen over mij waar ik was met wie welke dag en tijd etc. Ik begon me tegen haar en mijn vader af te zetten waardoor ik overkwam als de rebelse tiener. Nog meer reden voor anderen om te denken dat het allemaal aan mij lag. Ik voelde me zo machteloos en alleen, alsof ik in een wereld leefde die niet echt was.. De periode die daarna volgde; met een weekend tas vol spullen naar school gaan niet wetende waar je de dagen daarna zou verblijven.. op de bank of in bed slapen bij bekenden om maar ergens een slaap plekje te hebben. Misschien lag het aan mijn leeftijd destijds, maar dit heeft echt iets in mij gebroken.
Dat ik op straat lag en aangerand werd, en toen er een stel voorbij kwam fietsen en ik hun om hulp gilde...Hij wilde afstappen en zij zei tegen hem dat ze zich er buiten lieten en doorfietste....Dat ze door fietste vond ik nog veel erger dan daar op straat liggen. Maar nog is niets zo erg als iets met je kids, toen ik kinderen mocht krijgen verbleekte die herinnering totaal van het aanranden. Als er wat met hun is dan breekt je hart pas echt. Sterkte voor alle mensen hier met trauma’s, het is niet niks wat ik hier lees zeg. Respect dat jullie iedere dag weer uit bed komen.
Mag ik vragen hoe die bloedziekte heet? Ik loop in het van creveldkliniek met me dochter en die heeft gelukkig geen bloedneuzen en dat soort dingen maar wel snel veel blauwe plekken op haar benen als ze zich maar een klein beetje stoot of iets nu is daar iets uitgekomen wat zeldzaam is en ook erfelijk dus moeten ik mijn man en mijn andere kinderen ook getest worden voor de zekerheid het was niet iets ernstigs zeiden ze en ik moet nog op gesprek zodat ze alles uit gaan leggen, was hoog zwanger vorige maand en kon niet meer naar Utrecht. Nu heb ik na de bevalling 3.5 liter bloed verloren omdat ik bleef bloeden dus waarschijnlijk heb ik ook wat me dochter heeft en moet dat dus worden uitgezocht allemaal. Maar nu jij zegt rare plekken op de benen word ik er toch wel raar van, ben een beetje een hypogonder dus denk altijd het ergste en zou dit topic ook niet moeten lezen maar helaas al gedaan....
Mijn jongste dochter te zien vechten voor haar leven en tot 3 keer toe afscheid van haar te moeten nemen maar elke keer kwam ze er weer boven op. We wisten dat we een zware periode tegemoet zouden gaan omdat we bij de 20 weken echo al te horen kregen dat ze geboren zou worden met 2 verschillende hartafwijkingen. Maar wat heb ik me verkeken daarop de maanden dat ze in het ziekenhuis lag stond ons leven stil en was het echt loodzwaar..maar om haar te zien vechten, en daarna toen het eenmaal wat beter ging haar te zien afkicken van alle medicatie mijn hart is echt gebroken in die tijd! Ik kan wel zeggen dat dit de meest ergste en zwaarste periode uit mijn leven is geweest.
Helaas kan ik er niet over praten i.v.m. herkenbaarheid. Er zit hier iemand die het leuk vind dingen over me op te zoeken enzo Maar gelukkig kan ik het er wel met anderen over hebben. Verder vind ik het nog altijd niet te verkroppen dat het leven voor mijn zoon zo ingewikkeld is en hij nooit zelfstandig zal zijn. Zeker naarmate hij ouder wordt, wordt dat pijnlijker. Van een klein kind verwacht je nog maar weinig. Maar een groot kind dat altijd jong blijft, dat wordt steeds meer merkbaar. Al groei je daar als ouder wel in mee. Ik wacht op de dag dat ik vrede sluit met dat gegeven.
Een beetje vreemd misschien maar ik heb heel veel meegemaakt maar vind dat niet erg. Ja, objectief wel. Ziekte, dood, ziekenhuis opnames, miskramen van alles wel wat. Maar ik beschouw me zelf als een gezegend mens. Ik heb geleerd dat wilskracht, doorzetten, tijd en ruimte nemen voor verdriet en soms gewoon adem blijven halen en hopen dat het de volgende dag wordt, heel veel oplost. Ik durf te stellen dat ik alles aan kan. Niet dat het leuk is het is verre van pijnloos, maar op de een of andere manier komt weer altijd weer een licht randje aan mijn leven.
Wat een verhalen wat kan het leven soms oneerlijk zijn. Mijn heftige dingen: Pest verleden in de zin van woorden. een "bijna dood ervaring" door drugs. 2x een angst/ paniekstoornis. de moord op een familielid