Kapot van binnen.

@kleinepien dat eerste stuk herken ik volledig, weet je zeker dat je niet bij mij inwoonde? Met 5-6 weken zat ik op de bank "mn leven is over, daaag enige vorm van zinnige hersencapaciteit, daaaag werk, mijn leven bestaat nu officieel uit gejank, luiers en flesjes en alles wat me een beetje plezier geeft in t leven heb ik geen fut meer voor dankzij dit gevalletje hier".

Ze gilde 18-21 uur op een dag door, dag en nacht vanaf de eerste dag af aan. Meer dan 3-18 minuten was t niet stil tenzij ze aan een fles lurkte dan was t iets langer stil. CB en huisarts "alle kindjes huilen", "ze groeit goed, het is geen koemelkallergie", "ligt niet aan de voeding" etc etc etc. Ik moest me niet zo'n druk maken, het hoorde er allemaal bij. Ben toen gaan filmen en schema's op gaan stellen wat wanneer plaatsvond en kwam toen een huisarts in opleiding tegen die luisterde in elk geval, dat scheelde al de helft, hij had geen oplossing voor ons, maar deed t ook niet af als onzin. Liep de punten af die we al deden en gaf her en der suggesties wat we nog konden proberen en de evt noodmaatregel voor huilbabyprotocol.

Na 6 weken op eigen initatief andere voeding dr ingegooid met minder lactose, totaal ander kind, huilde amper nog vanaf de eerste fles van die andere voeding. T heeft nog maanden geduurd dat ik niet meer in t plafond dook wanneer er een huiltoontje af ging overigens.

Ik was overigens nog te boos op de vk door de bevalling om uberhaupt boos richting de kleine te worden. Die emotie was gewoon volledig bezet. De rest was gewoon een lange pieptoon van "te moe om me nog druk te maken, te murf gehuild om uberhaupt nog wat te vinden van ook maar iets. Ik ga van a naar b naar c en mijn nieuwe standaard van succes werd: iedereen is schoon, heeft gegeten en haalt nog adem". Zal niet zeggen dat dat goed was maar survivalmode was aangezet.

Als t na die voedingwijziging nog een week of 3 door was gegaan hadden we allicht een ander verhaal gehad overigens. Ik liep echt al voorbij mn tandvlees en was mentaal een wrak maar nog wel met plicht en zorgbesef.

Zorg was hier plichtmatig, deed t wel maar liep niet over van liefde ala roze wolk. Als er wat was, ziek/zwak/kommer of kwel was ik er liep desnoods de hele nacht met dr dat deed ze niet alleen, nooit. Maar nee smoor smoor verliefd was ik echt niet op dr en ik wist dat ik niks met ukkepuk grut had, dus heel verbaasd was ik daar ook niet over. Het was voor mij een periode die er gewoon bij hoort.

Met 8 maanden glimlachte ze op een manier naar me dat mn hart smolt, vanaf dat moment was t goed. Naarmate ze ouder is geworden, zeker met 14 maanden ben ik dr leuker en leuker gaan vinden en nu ze echt een eigenwijze dreumes/peuter aan t worden is die onwijs ondeugend kan doen, "ja das mijn meissie!"

 

Ik herken je gevoel... vooral bij de oudste... in de kraamweek gaf ik bij vk en kraamhulp aan dat het niet goed met mij ging... het werd op kraamtranen gegooid en daarmee klaar. Na 6 weken zat ik te googelen hoe ik het beste “eruit kon stappen” zonder te veel pijn. Ik heb toen gelijk de ha gebeld en moest gelijk naar de psycholoog... na 5 maanden voelde ik mij wat beter en na een jaar was het “over”

Bij de tweede bij iedereen aangegeven wat er was gebeurd. Andere vk en kraamzorg die heel alert waren en er echt voor mij waren. De kraamtranen kwamen en gingen! Natuurlijk voelde ik mij ook met periodes echt rot maar vergeleken met de oudste een walk in the park. Nu na 8 maanden voel ik weer bijna mijzelf.... zo dankbaar

Blijf aan de bel trekken, bel de ha, praat met familie, zorg voor een goede achterban en laat je niet afschepen want inderdaad.... dit wens je niemand!

 

@Lovebabys, Hoe gaat het nu? Heb je inmiddels hulp gekregen?

 

Ik weet nog zo goed dat ik, mijn eerste kind was toen een week of 6, bij mijn ouders was samen met mn baby. Het was midden in de zomer, het was prachtig weer, ik had wéér een nacht amper geslapen omdat mijn zoon wéér de halve nacht had gehuild. Ik zat buiten en ik hoorde overal om me heen mensen plezier maken, van de zon genieten en ik zat daar afgepeigerd met een baby aan mn borst. Toen dacht ik, mn leven is over, dit is nu mn leven, het komt nooit meer goed. Tranen met tuiten heb ik gehuild bij mn ouders. Er zijn nog foto's van die dag. Waarbij ik op bed lig, met een wit moe hoofd en een baby naast me. Ik dacht echt dat het nooit nooit nooit meer over zou gaan. Het slaapgebrek heeft nog heel lang aangehouden, maar het werd langzaamaan allemaal beter. De wolken in mn hoofd losten langzaam op en ik werd weer steeds een beetje meer mezelf. Het wordt echt beter. Hormonen zijn een raar iets. En slaapgebrek is een marteling. Ik hoop dat je hulp hebt gezocht. Praten kan al zo ontzettend opluchten en huilen ook. Knuffel !

 

@kleinepien @elliepellie @auroraa valt me op dat jullie net als mij ook allemaal bij de 6 weken zo reageerden. Switch van hormonen of de vermoeidheid die op zn uiterste grens komt?

@Lovebabys Hoe gaat t nu met je? Het blijft zo stil.

 

@Vero0504 dat zou best kunnen hoor, dat daar een dip zit ofzo. Ik merkte zelf dat ik de eerste weken een beetje op adrenaline lijk te lopen. Ondanks de gebroken nachten, overdag toch gewoon vanalles doen enz. En dan ineens die 'klap'.

 

Lieve TS,
Ik herken alles wat je schrijft. Ik voelde me zo intens verdrietig en ook heel erg schuldig naar mijn (toen) baby. Ik was diep ongelukkig, het gevoel dat mijn leven voorbij was. Zelfs een paar keer gedacht dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn.
Mijn advies, ga naar je dokter. Je stelt je niet aan, wat je voelt is serieus. Je verloskundige moet zich schamen je zo weg te schuiven.
Bij mij werden het babyblues genoemd. Na 3 maanden werd dat een depressie. Met een jaar was het voorbij.

Heel veel sterkte! En ook gefeliciteerd!
Je mag me altijd een pbtje sturen als je dat wil