ik weet het, je eerste gedachte is waarschijnlijk dat ik een luie donder ben die niet wilt werken en liever op de luie reet zit.... Gelukkig is dit zeker niet het geval! Maar.... ik heb laatste tijd echt een mega naar gevoel omtrent werk! Ik heb 8/10 jaar gewerkt op een bedrijf waar echt mijn hart lag! Helaas eruit gewerkt tijdens/na Mn eerste zwangerschapsverlof.. Ik heb hier zeker een jaar “last” van gehad. Daarna nog een tijdelijk baantje gehad tot kindje NMR 2 zich aandiende. En nu..... blijf ik liever thuis tot de kinderen op school zitten oid dan dat ik ze weg moet brengen. Dat is 1 puntje... Het andere puntje is: dat ik absoluut niet weet waar ik gelukkig van word qua werk! En mijn vertrouwen in collega’s en werkgever is enorm gedaald... lees, heb er liever nooit meer mee te maken. Maarja.... financieel oa dat denk ik noet echt een optie! Herkent iemand zich überhaupt in mijn verhaal? Of wie leeft nog meer met een minimaal inkomen en een groter gezin? (Meer dN 2 kids) Ik hoor graag jullie ervaringen! En bij voorbaat dank; diegene die niets te melden heeft wat van meerwaarde is, reageer gewoon liever niet.. Alvast bedankt!
Geen groot gezin, maar ook geen groot inkomen. Ik heb mijn werk altijd met grote passie uitgevoerd, niks was teveel, extra dag werken, uurtje langer blijven. En toen werd onze zoon geboren. Alles is veranderd, ik werk het liefst zo weinig mogelijk en alles is net iets teveel gevraagd. Ik heb geen idee hoe dit te veranderen, maar het voelt alsof ik gevangen zit in mijn baan.
Ik heb geen hekel aan week, maar ben wel liever thuis met de kids. Ik heb deze week net ontslag genomen. Maar hier geen laag inkomen, dus daar kan ik je niet echt bij helpen.
Wat ontzettend vervelend. Geen ervaring van deze kant, heb zelf 3 jaar compleet bij huis gezeten en was het poepie zat. Maar is het misschien een idee om iets voor jezelf te beginnen? Daar moest ik gelijk aan denken.
Ik ben sinds kort voor mezelf begonnen... alleen loopt dag nog niet hard! En gaan er pas vanaf begin volgend jaar bij wonen.. dus dan zal ook dat wat meer perspectief brengen... Zit nu zelf echt ook verder te denken aan fanatiek bijv. Een moestuin te gaan bijhouden zodat boodschappen al minder gaat kosten enz haha
Ja ik herken het. Ik ben gestopt met werken. Om veel redenen lukte dat niet. Nooit spijt van gehad. Vooral juist veel voor terug gekregen. Nu ben ik langzaam aan het opbouwen naar een eigen bedrijf. Al jaren trouwens omdat het nogal een netwerk vereist. Maar wel werk dat nu eigenlijk al mijn passie is sinds ik een kleuter was. Hier kon het trouwens financieel ook dat ik stopte.
Dit was zeker niet m'n eerste gedachte, maar wel typerend dat jij denkt dat dat een eerste gedachte van mensen kan zijn! Zelfs al zou je een luie donder zijn, zolang jij en je partner daar goed bij voelen en jullie geen geldproblemen hebben, wie zijn wij om daar dan over te oordelen? Wie wil er nou niet geld krijgen en rondkomen zonder moeite? Helaas kan niet iedereen van zijn hobby zijn werk maken en dat het dan ook nog 100% vd tijd leuk is. Ik denk dat het krijgen van kinderen je hele beeld van werken en prioriteiten in het leven kan veranderen. Ik heb leuk werk, maar kan helaas niet minder dan 37h/week werken (door het soort werk), en daar baal ik (en collega's met kinderen) best wel eens van! Maar ja, een andere baan heeft ook weer nadelen... Sommige dingen zijn afwegingen die je moet maken. En ik vind, dat als je ergens echt ongelukkig van wordt, dat het dan tijd is afscheid te nemen en iets anders moet zoeken.
Ik herken het probleem. Ik heb bijna 8 jaar bij een werkgever gewerkt. Toen nr 1 kwam bleef ik 20 uur werken. Toen pastte mijn moeder nog op, dus vond ik het wel prima. Totdat nr 2 kwam. Ik moest in de bouwvak weer beginnen, maar plakte mijn 3 weken vakantie eraan vast + nog 4 weken onbetaald verlof. En zelfs toen had ik totaal geen zin om weer te gaan werken. Ik ben toen van 20 naar 12 uur gegaan. Maar ik vond het echt niet leuk meer. Ik zag vooral op tegen het flexibele (thuiszorg). Toen kwam er een vacature voorbij voor 8-16 uur waarbij je vaste ochtenden kon werken. Daar gesolliciteerd en aangenomen. Maar in mijn proeftijd ook alweer 'ontslagen', omdat ik bij het gesprek niet had gezegd dat ik zwanger was (was toen 7 weken en had nog geen echo gehad). Nog wel wat anders geprobeerd, maar ik kwam met bekkenklachten thuis te zitten. Ik dacht echt dat ik dr zorg niet meer leuk vond en heb gekeken naar andere banen, maar ik had geen idee wat ik dan wou. Toen mijn verlof bijna afliep heb ik weer gesolliciteerd voor de zorg, maar dan wel in de flex zodat ik zelf kon bepalen wanneer ik werkte (avonden en weekenden). Ik kwam toen te werken in een team die net opgestart was. Dat is nu 9 maand geleden en ik werk in dat team inmiddels 12-16 uur en dus ook weer alle diensten. Ik heb ontzettend leuke collega's en ik vind de zorg ook echt weer leuk. Ik denk daarom ook dat het grotendeels aan de organisatie en aan de collega's lag dat ik het bij die ene werkgever niet meer leuk vond. Lang verhaal, maar wat ik dus wil zeggen: is het niet mogelijk om als oproep ergens te werken zodat je je eigen tijden in kunt delen?
Ik heb ook vorige week gehoord dat mn contract niet verlengt wordt (werkte er nu 2 jaar) dus over 4 weken officieel werkeloos, over 3 weken met zwangerschapsverlof, dus ik heb nog wel komende maanden "inkomen" ik loop nu ook te dubben, lekker met 2 kids thuis fulltime, of toch een baantje voor aantal uur in de week zoeken? voor nu ga ik even genieten van mn aankomende verlof en baby! en met mn partner over het kdv-middagje van mn dochter overleggen, want dat zal als ik geen andere job krijg een duur grapje worden vrees ik
Ik heb ontslag genomen. Wat jij beschrijft herken ik erg. Gister mijn laatste dag gehad... nu zit ik thuis en ik voel mij erg opgelucht. Ik ga wel in een ander werkveld aan de slag waar ik heel veel zin in heb! Soms is iets nieuws en fris doen juist heel erg fijn. Sterkte!
Als je niet wilt werken, zoals een huismama, ben je niet lui hoor. Dus dat mag je niet denken Ik had zelf destijds ook een gruwelijke hekel aan mn baan, kwam door mn baas. Ik heb daarom destijds per direct ontslag genomen en daardoor de hele zwangerschap thuis gezeten, ondanks dat ik dus wel "kon" werken. Sindsdien ben ik bewust thuis. En tuurlijk dat scheelt geld. In ons geval kan het met gemak. Maar; als het dat niet kan En je wilt liever thuis zijn, wat ik tevens volledig begrijp met jonge kindjes, zou ik kijken hoe je kan besparen. Wat ga je missen. Wat kun je missen. Waar kun je op besparen. En is dat het waard? Tis toch veel belangrijker dat jij als mama en als mens gelukkiger bent dan die paar rotcenten?
Ik heb een aantal jaar thuisgezeten. Bewust voor gekozen Financieel gezien was mijn salaris sowieso alleen maar als extra en hadden we het niet perse nodig. Ik heb er geen moment spijt van gehad! Vond het heerlijk om alle eerste momentjes mee te maken en haar te zien opgroeien. Geef het een kans zou ik zeggen!! Zeker ook omdat je toch al voor jezelf bent begonnen. Wie weet hoe dat gaat lopen
T “probleem” is dat we niet rond zullen gaan komen met 1 salaris denk ik.. Ik weet gewoon niet wat ik zou willen gaan doen... ik voel me momenteel gewoon nergens prettig... soort sociale angst ofzo?
Wat voor werk doet je man? Er zijn zoveel 1 verdieners met meerdere kinderen. Misschien denk je alleen maar dat t niet kan, maar lukt t prima!
Misschien eerst op een rijtje zetten wat je nu zo ongelukkig maakt in de situatie. Ik bedoel, stoppen met werken ivm een sociale angst kan, maar misschien is het dan wel handig uit te zoeken hoe je dat kunt oplossen. En kijk inderdaad waarom je wil stoppen. Is het je wens om thuis te zijn bij de kinderen, of is het de angst om te werken? Waar wordt @roever nou gelukkig van? Daarnaast is het sowieso handig om je financiële plaatje helder te hebben. Je denkt niet te kunnen stoppen, maar weet je dat ook? En wat is er nodig? Heeft je man promotie in het vooruitzicht? Wat als de kinderen groter worden en dus ook duurder? Heb je gekeken naar de mogelijkheden van minder werken, evt. ouderschapsverlof? Verder heb ik geen ervaring met de specifieke situatie. Ja ik ben gestopt met werken en we hebben een wat groter gezin, maar het inkomen is voldoende. Veel succes met het helder krijgen van je mogelijkheden!
Je kindje kan als jij stopt met werken naar de psz ipv het kdv. 2 ochtenden bijv Als je niet werkt krijg je subsidie van de gemeente. Althans dat is hier zo ik weet niet of dat overal zo is. @ts ik zou op papier kijken of het mogelijk is om te stoppen. Waar kan je op besparen enz.. En wat zegt je partner ervan? Daarbij ben je geen luie donder als je thuis zit, je bent dan een huismoeder en met 2 kleine kinderen heb je het dan vaak druk zat hoor.
En eventueel nu al proberen om rond te komen met 1 salaris. Jouw salaris op een spaarrekening voor moeilijke maanden als je zou stoppen? Dan weet je ineens of het zou lukken
Ik zou als ik jou was eigenlijk toch gewoon verder kijken voor werk. Hoeft niet eens een andere branche. Vaak scheelt het al dat het een andere plek en andere collega’s is. In herken het wel dat als je kinderen klein zijn, dat werken niet zo boeiend is allemaal. Maar ik denk dat als je stopt, helemaal uit ongemak/angst, dat het dan wel erg moeilijk word om ooit weer te beginnen. Dingen uit de weg gaan die je moeilijk vind, is doorgaans niet de beste oplossing. En hou gewoon in je achterhoofd dat het maar werk is. Je gaat er heen en gaat weer naar huis. Gewoon je werk doen en verder even niks. Dat is prima als je daar even allemaal geen zin in hebt. Vaak is dat gewoon een fase en als je kinderen wat ouder worden, dan komt de lol en het uitdaging zoeken op werk vanzelf weer. Maar over die fase heen komen terwijl je thuis zit, dat is veel lastiger. Want dan ben je het gewoon niet meer gewend en word het een flinke drempel. Dus laat de ‘droombaan’ even varen, focus je op iets wat je kunt en wat geld in het laatje brengt. Die droombaan komt later wel weer
Je laatste zin triggert me. Als dat de belangrijkste reden is om geheel te stoppen met werken, zou ik het juist niet doen. Het vermijden van sociale situaties, waarin je angstig wordt, is op de korte termijn prettig. Op de lange termijn kan het juist de sociale angst versterken en uitbreiden. Ik zou het dan vooral gaan zoeken in oplossingen om de angst op de lange termijn te verminderen. Misschien dat dit niet de hoofdreden is, maar kijk uit dat je niet verstrikt raakt in een negatieve spiraal van steeds meer willen vermijden. Zelf ben ik ooit gestopt met werken, terwijl het financieel net kon. Ik vond het niet prettig. We konden nauwelijks sparen en hadden elke maand een paar dagen tekort. Elke financiële tegenslag leverde mij veel spanning en stress op. Overigens kwam ik er zelf toen ook achter dat ik om de verkeerde redenen was gestopt met werken. Een nieuwe werkplek deed wonderen. Erg ambitieus was ik niet toen de kinderen klein waren, maar ik wilde gewoon een leuke baan met leuke collega’s. De reden waarom ik stopte was, omdat ik dit op mijn toenmalige baan heel erg miste. Als je met veel tegenzin naar je werk gaat, is het ook logisch dat je tien keer liever thuis bij je kinderen wilt zijn. Het een bleek het gevolg te zijn van het andere. Zo was het voor mij dan. Mijn advies is probeer voor jezelf goed helder de krijgen waarom je wilt stoppen en of niet werken daarvoor de oplossing is. Of dat je het meer moet zoeken in een andere baan. Ten tweede zet de financiën op een rijtje en hou daarbij rekening met het kunnen opvangen van financiële tegenslagen. Financiële stress maakt uiteindelijk ook niet gelukkig. Veel wijsheid gewenst met je besluit!