Arme Daniël.. Hij heeft het niet makkelijk hè? Ik heb net in de bieb nog even kunnen schrijven, bijna 1000 woorden over een bospad Het is midden in de nacht dus ze ziet niet genoeg om daadwerkelijk te kunnen omschrijven, en haar enige gezelschap is een wolf die maar al te duidelijk heeft gemaakt dat hij geen zin heeft in onnodig geklets. 1000 woorden over knisperende takjes onder haar voeten en geritsel van bladeren, ben toch best trots op mezelf dat ik dat voor elkaar heb gekregen! Wat ik er toch niet voor over heb om die teller omhoog te krijgen..
Cool. Al kwam ik erachter dat je zo op een paar honderd woorden zit. Super zoveel woorden erbij! Als we zo doorgaan vliegen we ruim voorbij de 50.000 woorden haha. Wist je trouwens dat het boek Charlie en de chocoladefabriek maar zo’n 30 a 32.000 woorden bevat? Daniël moet flink door het stof. Zoals het nu is is ze boos om niks. Dus in de hoofdstukken ervoor moet ik even flink wat twijfel zaaien, ook bij de lezers.
Ik heb hem hier in de kast staan en is inderdaad maar een dun boekje, nooit bij stil gestaan. Ik vlieg er nu ook doorheen, als dit zo doorgaat is de eerste button in no time binnen! Ik was eigenlijk al gestopt voor vandaag, maar mijn nietszeggende bospadje was inspirerend genoeg om toch nog even de laptop te pakken zo. Ik kwam vanmiddag een plaatje tegen van boeken die geschreven zijn tijdens nano, dat werkt ook wel motiverend! Veel young adult, maar ook water for elephants staat ertussen. Je kan Jenny natuurlijk ook altijd zwanger maken (nouja, jij niet, maar Daniël ), dan heb je ook een plausibele verklaring waarom ze zo heftig reageert om niks
Maar dan moet ze de bevalling alleen doen, want Daniël is na het plot nog aan het revalideren. En om er een miskraam van te maken vind ik weer zo heftig. Heb wel aan een zwangerschap gedacht, maar dat was voor ik het plot had bedacht Ze spreken af voor een goed gesprek tijdens een etentje thuis. Zij heeft de hele middag in de keuken gestaan, want ze wil hun huwelijk redden en eindelijk een goed gesprek te hebben en dan komt hij niet opdagen. Krijgt geen contact met hem enzo en uiteindelijk komt hij eind van de avond pas thuis maar wil niet zeggen waar hij was.
Jee is water for the elephants tijdens nano geschreven joh? Nooit geweten. Misschien schrijven we wel bestsellers dan
Het duurt niet lang voor van Dam aan komt lopen met twee agenten aan zijn zij. Hoe dichterbij hij komt, hoe bozer ik word. Als hij voor me staat heb ik de neiging om ‘Ik zei het toch’ te roepen. Voor hij iets kan zeggen zeg ik: ‘nee, ik heb niks gezien, ik weet niet wie het er heeft neergelegd en als jullie direct waren gekomen, was dit niet gebeurd. Praat maar met Daniel, die was erbij. Dit keer wel.’ En met die woorden laat ik Daniel en van Dam met open mond achter. Ik rommel wat in de keuken om iets te doen te hebben. Als Daniel en van Dam het allemaal zo goed weten, lossen ze het ook maar samen op. Ik voel een kleine windvlaag langs me heen gaan en zie dat het keukenraam weer open staat. ‘Daniel’ roep ik, kijkend naar het raam. Die stond niet open toen er de laatste keer werd aangeklopt. Daniel en van Dam komen aansnellen en Daniel ziet meteen waarom ik heb geroepen. Hij richt zijn aandacht op van Dam en zegt: ‘dat stond niet open.’ Van Dam roept de agenten bij zich, de rozen achterland op de stoep bij de voordeur. Al snel blijken er geen sporen te zijn van braak, maar daar had ik ook niet op gerekend. Ik ben er van overtuigd dat hij al eerder via het raam naar binnen is gekomen. Razendsnel geeft van Dam instructies aan de agenten en beide mannen trekken hun pistool en beginnen alle kamers te doorzoeken. Daniel en ik worden naar buiten gestuurd. Een paar minuten later komen nog meer agenten aanrijden en met een grote koffer, verdwijnen de agenten naar binnen. ‘Wat gaan ze doen?’ Vraag ik me hardop af. Daniel haalt zijn schouders op, maar zegt niks. Pas een half uur later komt van Dam weer naar buiten. ‘We hebben het hele huis uitgekamd, maar hij is niet meer binnen. Ze gaan nu in de keuken op zoek naar vingerafdrukken.’ Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. De laatste keer heeft hij ook niks achtergelaten. ‘Beetje zinloos vind je niet? Misschien moeten jullie nu eens echt gaan zoeken.’ Constateer ik. Daniel en van Dam wisselen een snelle blik en ik weet dat ik gelijk heb. ‘Misschien had je gelijk moeten komen toen ik belde.’ Herhaal ik. ‘Kan ik nu mijn huis weer in?’ Van Dam schudt zijn hoofd. ‘Niet zolang ze nog bezig zijn, het spijt me.’ Antwoord hij. Ik kijk of ik mijn telefoon in mijn zak heb en loop naar de voordeur. Zonder een stap binnen te zetten, reik ik langs de voordeur en pak mijn tas en autosleutels. ‘Bel me maar als ik weer naar binnen kan.’ En ik loop naar de auto. Ze zoeken het maar uit. Ik ben weg.
‘Hoe voel je je?’ Vraagt hij zacht. Ik haal mijn schouders op. ‘Nog niet veel beter.’ Zeg ik met dubbele tong. Jeetje, ik lijk echt wel dronken. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen. Mijn oogleden voelen zo zwaar en het liefst wil ik alleen slapen. Daniel schudt me wakker en ik hoor paniek in zijn stem. ‘Wakker blijven. We gaan naar het ziekenhuis.’ Hij helpt me rechtop en kleed me aan. Binnen vijf minuten zitten we in de auto en bent Daniel het ziekenhuis om te zeggen dat we eraan komen. Gelukkig is het niet lang rijden en draagt Daniel me naar binnen. Meteen komt er een arts naar ons toe met een rolstoel. Ik hoor hem dingen vragen aan Daniel. ‘Braken en diarree?’ Vraag hij. Daniel knikt. ‘Ze houdt niks binnen, maar het leek op een gewone griep.’ Zegt hij. ‘Een half uurtje geleden praatte ze raar en begon ze over haar heel lichaam te trillen.’ Verteld hij de arts. Ik kijk naar mijn handen en zie dat hij gelijk heeft. Ik lach lief naar de arts. ‘Slimme jongen he, die man van mij?’ De arts kijkt me even aan en vraagt: ‘Gebruikt u medicijnen?’ Ik schud mijn hoofd. Nope, geen gekke pillen voor mij. Ik word een kamer ingereden en op bed gelegd. De verpleegkundigen die klaar staan luisteren naar de arts die instructies geeft. Ik voel een prik mijn ene arm voor een infuus en een prik in mijn andere arm. Er worden een paar buisjes bloed afgenomen en met een ‘ik ben zo bij u terug’ verlaat ze de kamer. Ik laat alles maar over me heen komen. Wat een gedoe voor een simpel griepje. Door de andere verpleegkundige word ik aangesloten op de hartbewaking en dan klinkt alleen nog het piepen van mijn hartslag. Al die tijd is Daniel niet van mijn zijde geweken. Het valt me in dat ik nog steeds boos op hem ben. ‘Ik ben nog steeds boos op je.’ Zeg ik dan ook tegen hem. ‘Dat weet ik. We hebben het er nog wel over. Word eerst maar helemaal beter. En onthou alsjeblieft dat ik ontzettend veel van je hou.’ Zegt hij terwijl hij me een zachte kus geeft. En dat is het laatste wat ik me herinner. Mijn lichaam begint ongecontroleerd te schudden en Daniel schreeuwt op hulp. Van alle commotie en artsen en verpleegkundigen die binnen komen rennen krijg ik niks meer mee.
Alles uitgetypt wat ik heb geschreven vandaag. 4748 woorden. Nano totaal; 8097 woorden. Totaal van het hele boek, inclusief van de maand oktober; 24.901 woorden. Ik ga naar bed. Ik heb Daniël net tot een moordenaar gemaakt, dus nog even bedenken hoe ik dat ga oplossen. Ineens stond het op papier, kon er niks aan doen
Zo, dat is even een 'oeps' momentje! Wie heeft hij vermoord?? Jouw statistieken gaan ook lekker, hier vrij vergelijkbaar volgens mij.. even opzoeken! Vandaag 4515 Totaal 8233 Zal dit weekend niet veel bijkomen vrees ik, maar dan heb ik wat speling. Ik ontdek net dat er dus wel degelijk een genre bestaat waar mijn verhaal in thuis hoort, alleen bestaat het gewoon niet in Nederland. Lekker handig...
Morgenavond heb ik een paar uur, maar zondag wordt ook niks. Vanaf maandag is mijn man weer aan het werk, dus dan heb ik doordeweeks alle avond voor mezelf. Hij is er alleen in het weekend. Maar dan zit ik s avonds uitgeput op de bank dus Weet niet of ik er überhaupt zin in heb. Ik denk dat hij de verkoper van het gif heeft vermoord. Samen met die crimineel die hij van vroeger kent. Maar ik zie het wel tijdens het schrijven. Kan ineens een hele andere kant op gaan. Welk genre is het? Wel tijd dan dat dat hier bekend word
Ben heel erg benieuwd! Ook hoe hij ineens tot een moord heeft kunnen komen.. Kinderen hebben morgen midden op de dag zwemles, en dat is zo'n rottijd dat ik ervoor en erna eigenlijk niks nuttigs kan doen, zit ik er net in en kan ik weer weg. Mijn schoenen voor zondag zijn ook nog niet binnen, dus zul je net zien dat ze binnen komen wanneer ik net thuis ben en dus weer terug naar het centrum kan Maar zondag naar de Lion King, dus dat is wel leuk Het genre heet visionairy fiction. Is een mix van fantasy, psychology, spiritualiteit, science fiction en magical realism ofzo. Een grote mengelmoes dus, maar met een parapsychologische ondertoon. Heb al bijna 50.000 woorden nodig om dat samen te vatten In theorie valt de Alchemist van Coelho eronder, maar hier wordt die volgens Wikipedia neergezet als New age. Maar het is in Amerika voorzichtig in opkomst, dus tegen de tijd dat ik klaar ben met schrijven ben ik gewoon de Nederlandse trendsetter
@In your eyes ik heb heel wat boeken gelezen, voornamelijk Engelstalig, maar dit genre ken ik niet. Klinkt wel interessant.
Gaat goed dames! Hier schrijf ik op mobiel, dus weet niet hoeveel woorden. Als het rustig is hier op laptop gooien.
Ik heb het zojuist uitgeprint ik begin vast met de spelfouten en schuif het daarna door naar mijn schoonmoeder haha
Ik had er ook nog nooit van gehoord, ben al de hele week aan het genre-hoppen op het nano-forum, maar ik had nergens een gevoel dat het daar paste. Ergens baal ik daar wel van, want als ik ooit besluit er meer mee te doen wordt dat wel lastig. Ik wil niet in de esoterie hoek gedumpt worden Ben toevallig een paar weken geleden in contact gekomen met een schrijver die zijn boek nu gratis weggeeft om die reden, om zo maar naambekendheid te creëren. Is echt een heel gaaf boek, maar hij kwam er niet doorheen bij uitgevers.. Dat was het eerste boek dat ik las waarvan ik het genre kon vergelijken met dat van mij, maar pas gisteren kwam ik dus de naam ervoor tegen. Maar goed. Eerst schrijven, dan zien we wel verder.
@In your eyes snap ik dat je niet ergens in een hoekje gestopt wil worden. Maar iemand moet in Nederland de eerste zijn om het goed op de kaart te zetten Ik heb besloten om het idee te veranderen. Alles word nu vanuit het oogpunt van Jenny bekeken en ga die van Daniël toevoegen op een aantal plekken. Ik loop vast. Ik moet teveel gebeurtenissen gaan verzinnen om het boek te vullen en het wordt op die manier ongeloofwaardig ben ik bang. Of juist weer te voorspelbaar. De vergiftiging eindigde op een bekentenis van Daniël van een moord, maar die kan ik alleen vanuit het oogpunt van Daniël op papier krijgen, dus Daniël krijgt een grotere rol in het boek. Ik ga vanuit zijn oogpunt ook meer vertellen over waar hij ondertussen mee bezig is, zodat de lezer de twijfels van Jenny ook beter begrijpt. En misschien word het niks en is het te verwarrend, maar dan kan ik altijd nog weer terug veranderen. De moord vind plaats op de golfbaan tijdens moonlight-golf (dat bestaat echt bij de golfbaan waar ik met mijn ouders en zusje golf ) en blijkt een arts te zijn die illegaal medicijnen doorverkoopt. Daniël en zijn criminele vriend Tommy willen weten aan wie hij de pillen heeft verkocht en uiteraard kan hij dat niet vertellen omdat hij het niet weet. Uiteindelijk wordt Daniël zo kwaad dat hij hem met een golfclub slaat. Als hij weggaat leeft hij nog, maar later zegt Tommy dat hij het heeft afgemaakt. Ergens later in het boek komt uit dat de klap van Daniël hem fataal is geworden. Zoiets haha. 1550 woorden is het verhaal dus te lang om te plaatsen.
@Luuz lol ja wie weet Ik merk dat het op dit moment vooral voor mezelf een hoop doet. Er zitten toch lijnen in die gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen en het voelt ergens alsof ik een bepaalde fase kan afsluiten hiermee. Alles op deze manier nog een keer langs gaan, en dan een nieuwe fase ofzo. Of ik er daadwerkelijk ooit iets mee zal doen bekijk ik wel wanneer het ook echt af is. Ik heb dit schrijfweekend afgesloten met ruim 11k op de teller, ga maandag pas weer verder. Ik zag inderdaad in de fb-groep dat je pov's gaat wisselen, denk dat dat een goed idee is! Geeft misschien ook net dat beetje extra diepgang ofzo?
Dat is natuurlijk ook het belangrijkste. Dat je er zelf een goed gevoel aan over houdt. En het is alleen maar fijn als het je kan helpen. Ik hoop dat het verhaal ook wat spannender gaat worden door het wisselen. Op zich is het een spannend verhaal, maar het blijft een beetje vlak in mijn ogen.