Moet het even van mij afschrijven en hoop eigenlijk dat andere zich hierin herkennen of tips hebben. Ik heb twee kindjes waarvan de nasleep van de geboorte van de tweede niet in mijn koude kleren is gaan zitten. Heb ruim een jaar niet goed in mijn vel gezeten door PTSS van de bevalling en kan nu eindelijk echt heerlijk genieten van mijn gezien (ruim 1,5 jaar verder). Mijn man heeft het daardoor ook niet altijd makkelijk met mij gehad en vond het niet fijn om mij zo te zien lijden.. Heb bij beide heel veel bloed ben verloren (ook toevallig nog eens door verschillende dingen) Na mijn laatste bevalling ook nog Antistoffen E aangemaakt dus zwanger worden nu zou toch even anders gaan denk ik. Het is nu zo fijn allemaal maar sinds een maand ook weer ontzettende rammelende eierstokken. Ik kan gewoon aan niks anders denken! het is net zo sterk weer als bij de eerste en tweede. Maar stel.. ik bespreek alles door met vk, ziekenhuis, man en we gaan voor een derde. wat als dan daarna weer deze gevoelens komen? weer zo ontzettend sterk. Het is bijna niet te negeren. Heeft iemand dat wel eens gehad en toch bewust genegeerd omdat je een rationele keuze hebt gemaakt? Ik denk dat ik echt wel gelukkig ben en zal blijven met mijn twee kids maar dat gevoel dat er nog een derde kindje bij hoort is heel sterk aanwezig. Dat heb ik niet bij de gedachte van vier kinderen, dus misschien is het daarna wel echt klaar maar ik vind het ook niet echt iets om 'uit te testen'. hoe weet je wanneer het echt klaar is? Heb namelijk bijna 1,5 jaar echt heel stellig gevoeld en geloofd dat ik helemaal klaar was. Nooit meer bevallen.. en dan nu toch.. weer die kriebels. Het idee dat ik ook nooit meer zwanger zal zijn voelt ook zo ontzettend gek nu. En zijn er moeders die wel elke keer toegegeven hebben aan het gevoel en dan ook een voldaan gevoel hebben?
Ik heb dit ook gehad bij mijn 1e. Was zo ziek geweest en heb daar echt klappen van opgelopen zowel geestelijk als lichamelijk. Bij een 2e zwangerschap was het 50/50 dat ik het weer zou krijgen. Maar het gevoel van een 2e kindje was zo sterk en aanwezig dat we het toch hebben gedaan. Ook dit was weer een hel zwangerschap. Maar zie mijn banner. Met mijn nieuwe vriend toch ongepland zwanger geraakt en had veel angsten in het begin ook omdat ik vorige jaar een maagverkleining heb gehad en nog binnen de tijd viel dat je eigenlijk niet zwanger mocht raken het toch ben geworden. En ook nu weer een nare zwangerschap met ondervoeding en darmproblemen, vitamines te kort en een hoop gemartel aan mijn lijf. Maar heb ik spijt nee en zou ik het zo weer doen ja. Ik heb ook altijd een wens voor een 3e gehad maar met mijn ex was dat geen optie meer. Hij is niet bepaald de vader voor onze jongste en daardoor wist ik zeker geen kindjes meer erbij voor mij. Maar ja dan gebeuren er dingen in het leven die daardoor toch dingen anders laten gaan.
Hier anders, we hebben twee kinderen en zijn niet compleet. Omdat onze kinderen zorgintensief zijn hebben we ervoor gekozen om te stoppen, voor hen en vanwege de kans op nog een zorgintensief kind. De kriebels zijn ongeveer 5 jaar gebleven, na een fikse rouwperiode is het over. We zijn niet compleet, maar voelen ook absoluut de wens niet meer. Ik heb een geweldig nichtje van 5 maanden waar ik verliefd op ben maar voel als ik oppas duidelijk dat ik niet meer hoef.
Ik heb altijd gezegd dat als het zou lukken ik graag vier kinderen zou willen. Mijn man vond 2 genoeg. De derde was dus al een beetje een compromis. Ik heb het er tijdens de zwangerschap en de eerste maanden daarna best lastig mee gehad, wilde alles bewust meemaken omdat het de laatste keer zou zijn. Nu is ze bijna 1 en merk ik hoe fijn het is zoals het nu loopt. We hebben allemaal onze plek gevonden, slapen weer wat meer en de kinderen zijn wat meer in staat om zichzelf te redden. Vorige week hoorde ik dat een vriendin zwanger was en ik kon alleen maar denken ‘gelukkig ik niet, wat een gedoe met misselijkheid, bevallen, slecht slapen’ etc. Dit voor het eerst! Dus ik denk dat ik er toch wel aardig overheen ben!
@IkbenTess jeetje zeg 5 jaar daar schrik ik toch wel van. Dat het nog zo lang zo sterk blijft. Het is idd dan ook een rouwproces waar je door moet. Maar als ik denk dat ik dit dan nog 5 jaar door moet. Heb je hier ook professionele hulp bij gehad? Is dat dan ook een ander proces geweest dan voor je man? Ik weet namelijk bij mij dat mijn man het zo ook echt prima vindt. en ook omdat hij het niet zelf heeft meegemaakt maar het ging meer mij aan. en herkenbaar @Danty88 dat je jezelf dan toch opzij zet voor wat je ervoor terug krijgt. Al ben ik bang dat ik mijn oudere kids dan ook geen plezier doe als het weer zo gaat. vooral bij de jongste die heb ik voor mijn gevoel door alles ook wat meer tekort gedaan. Ik hoop voor je dat de laatste weken dragelijk voor je blijven en dan lekker kan genieten van jullie meisje @zeilbootje Dat gevoel had ik ook nog echt heel lang dat het echt klaar was. de vermoeidheid was (is soms) killing. Maar toch sta ik er weer voor open en lijk ik het wel weer te bagilatiseren juist. eerst zei ik nooit en nu zit ik op zeg nooit nooit. Heb je nu ook wel een soort rust dat de derde is gekomen? Het leeftijdsverschil wat je nu bij de jongste twee hebt is ook wel heel hard werken nu. Ben jij bang dat de kriebels ooit weer gaan komen? Omdat je weet dat dit de laatste was?
Na alle ellende die we meegemaakt hebben ... bleef de wens voor deze zwangerschap GROOT. Ik had net jankend het bijltje erbij neergegooid en we waren van plan om bij te gaan komen op de Malediven, toen ik zwanger bleek te zijn. Heel mijn leven heb ik 3 kids gewild en ik denk niet dat ik het zonder therapie had kunnen afsluiten na 2 kindjes. Ik vind het nu zelfs nog moeilijk om over anticonceptie na te denken voor na deze geboorte, terwijl mijn lijf een 4e kado niet eens meer aan zou kunnen. Ik wens je sterkte
5 jaar was ook omdat we zolang twijfelden.. verstand versus gevoel. Mijn man had hetzelfde. Toen we eenmaal rationeel 100% achter onze keuze stonden ging het proces wel snel hoor. Heb er geen hulp bij gehad, dat hoefde ook niet omdat man en ik er goed over konden praten. En 5 jaar is lang, maar een kindje krijgen en in het (gelukkig) zeldzame geval dat het misschien niet de beste keuze was, duurt langer Maar toen hier eenmaal de kogel door de kerk was, was het snel goed. Moesten wel echt rouwen en dat deed even pijn.
Wat een dilemma hè! Hier goede zwangerschappen en bevallingen gehad. Dus ik kan niet mee praten op dat vlak. Maar....... Na de tweede was ik vrij stellig dat ik wel klaar was. Uiteindelijk kwam na een paar jaar toch de twijfel. Samen met man lang getwijfeld. Ivm werk en eventuele verhuizing naar buitenland besloten om het bij twee te houden. Ik heb echt moeten rouwen, en daarbij ook echt gehuild. Bleek ik toch zwanger. Enorme verrassing. Dus de derde kwam. Ik dacht tijdens de zwangerschap lekker rooskleurig over het leeftijdsverschil van 6 en 9 jaar, nu terugkijkend vond ik dat niet zo luchtig als dat ik dacht. Maar het opnieuw opvoeden van een peuter valt me wel zwaar in combinatie met een tiener. Kan er urenlang over typen. Ik ben zo klaar met het krijgen van kinderen, wil het niet meer! Maar ergens in mijn lichaam komt een paar keer per jaar een gevoel van klepperende eierstokken. Dan kan ik intens dromen van een zwangerschap, een newborn en een periode van thuis zijn en genieten van een kleintje en borstvoeding geven. En dan kijk ik naar mijn kleuter en valt mijn baarmoedermond op de grond en denk ik “oh hell no”. Ik heb het idee dat dat gevoel bij mij echt uit hormonen voort komt! Dus dan droom ik lekker over baby’s en na een week is dat gevoel weer weg!
@Cindy1977 en @snoes79 wat een cadeautjes zo. Dat is wel bijzonder ja. heb jij nog veel extra medische begeleiding gehad cindy? Dat is namelijk iets wat ik echt niet wil. Als ik het nog eens doe (de bevalling) dan alleen onder begeleiding van de vk en niet de klinische vk, daar heb ik te slechte ervaringen mee. Bij beide trouwens. Voor het eerst kwamen de kriebels weer een keer in mei, heel kort maar en niet zo hevig. Toen het voorbij was dacht ik nog, dit is wel te overzien zie je wel dat ik niet meer wil. Maar dat was eigenlijk nog maar het begin van de zomer kwam het nog eens en toen al iets heftiger maar nu is het al een week of drie en best extreem. Als ik weet dat ik hier 'even' doorheen moet zal ik best heel gelukkig zijn met de twee kindjes zo. Kijk erg uit naar de tijd met de jongste die ik straks heb als de oudste op school zit. Maar aan de andere kant kan ik mij echt niet voorstellen dat dit het is. En dat bedoel ik natuurlijk niet vervelend het is natuurlijk al super fijn dat ik twee gezonde kindjes heb. Het is ook meer de angst voor daarna wat mij tegen houdt. Ik denk dat ik eerst maar eens een afspraak ga maken bij de vk om wat vragen door te nemen. dan kan ik denk ik een beter besluit maken en even met mijn man om tafel te gaan zitten hoe hij hier echt in staat. Want dat vind ik ook wel heel belangrijk. @IkbenTess fijn dat je het nog even nader toelicht dat stelt me toch iets meer gerust.
Bij mijn zoontje was de zwangerschap een drama omdat ze dachten dat hij niet levensvatbaar was ivm met ernstig verdikte nekplooi en SUA. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn, tijdens mijn bevalling is hij geboren met vacuüm en ben ik veel bloed verloren. Hierdoor moest ik gelijk naar de OK en heb ik geen eerste huid op huid contact gehad. Beiden moesten we blijven hij bleek ook nog een beginnende hersenvliesontsteking te hebben. Eenmaal thuis een huilbaby, heel prikkelgevoelig, reflux en kma. Hier niet kunnen genieten van de zwangerschap/kraamtijd. En zwarte maanden met huilbaby. Zwanger van mijn dochtertje leek alles goed te gaan tot ik met 37 weken minder leven voelde. Uiteindelijk met 38,2 gehaald ivm geen leven. Ernstige navelstrengomstrenling. Ze werd direct slap bij me weg gehaald en me man ging mee. Ook geen huid op huid contact en mocht bijna niet bij haar de eerste dag ivm lage bloedruk, niet zelfstandig ademen en ook nog infectie. Dus ook weer de kraamtijd in het ziekenhuis op de kinderafdeling. Eenmaal thuis ook een huilbaby met veel te hoge spierspanning door de navelstrengomstrengeling en ook weer reflux en koemelkallergie. Ondanks een moeilijke tijd blijf ik toch ook rammelende eierstokken houden. Maar ik zou dit niet nog een keer aankunnen en mijn man ook niet. Ik vindt het soms moeilijk dat ik geen normale bevalling of kraamtijd heb kunnen ervaren. Misschien is het ook wel een beetje dat ik zo graag alles op een andere manier zou willen ervaren. Ik weet het niet. Maar vindt het moeilijk om al af te sluiten. Al weet ik dat dit wel zo is.
Jeetje wat een verhalen. Wij hebben een zoontje van 2,5 jaar. Die zwangerschap heeft nogal veel met mij gedaan. Met 6 weken begon ik over te geven, 5 dagen later lag ik aan het infuus omdat ik ernstig uitgedroogd was: hyperemesis. Met medicatie bleef het daarna gelukkig vrij rustig. Maar qua energie was ik al nergens meer! Ik werkte 24 uur, maar kon met 10 weken al voor de helft de ziektewet in, ook door mijn niet meewerkende bekken. Met 22 weken kon ik eindelijk van de medicatie af, 1 week later weer aan andere ivm enorm zuurbranden. Al vrij snel begon ik last te krijgen van harde buiken, en mijn energielevel bleef laag. Eten kon ik gelukkig wel weer aardig goed. Zo rond de 30 weken werden de harde buiken er niet beter op, maar ik werkte nog gewoon door (halve dagen). Met 34 weken ben ik gestopt, maar dat had zeker eerder gemoeten. Ze dachten eerst dat ons kindje groot zou zijn... Met 37 weken ineens torenhoge bloeddruk, met 37+5 ingeleid ivm pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) Ivm de medicatie die ik moest tijdens de bevalling moest ons zoontje in de couveuse naar de couveusekamer. Hij heeft gelukkig het eerste uur wel op mij mogen liggen en ook gelukkig aan kunnen leggen! De bevalling opzich was prima, ja het doet pijn maar het ging best snel. Dus wat dat betreft geen trauma aan over gehouden. Maar die kraamweek! Zaterdags bevallen, zoontje naar de couveuseafdeling en ik op de kraamafdeling. Daar zit een hele etage tussen Goh wat voelde dit onwijs naar, en eraan terugdenkend word ik er nog verdrietig van. Mijn bloeddruk bleef te hoog, dus aan de medicatie hiervoor. Mijn stresslevel lag onwijs hoog door alles, want bijkomend dingetje waar ik sinds een jaar achter ben: ik ben hoogsensitief en alles komt dus veel harder aan. Maar dat wist ik toen nog niet. Ons zoontje was klein: 2650 gram en 47 cm. Maar drinken deed ie gelukkig heel goed bij mij, neemt niet weg dat ie wel bijvoeding kreeg door zijn geboortegewicht en ik kon en mocht 's nachts niet naar hem toe te voeden ivm mijn rust. Zoontjelief gedroeg zich als een prematuur, hij stopte met ademhalen tijdens het drinken. Hierdoor moest hij lang op de couveuseafdeling blijven. Gelukkig mocht ie de maandag al wel uit dat kooitje. In een bedje leek het al een stuk beter. Uiteindelijk mocht hij donderdag naar mij op de afdeling toe, het ging goed met hem! Ik heb toen gesmeekt om naar huis te mogen. Ik kreeg alleen maar meer stress van die afdeling (ze hadden erg weinig tijd voor mij ivm drukte en ik leek van de buitenkant alles prima te handelen wat dus helemaal niet zo was!) en dat was niet goed voor mijn bloeddruk. Vrijdags gelukkig naar huis! Maar de nasleep was lang, ik voelde me een hoopje ellende. Qua energie nergens en een onwijs gevoelig kind. Manlief werkt 10 uren per dag dus was ook veel van huis. Andere mensen als hulp kon ik niet goed handelen, het was mij al gauw te druk. Pas toen zoontje 9 maanden was kon ik van de medicatie af, daarna begon ik langzaamaan weer wat controle te krijgen over mezelf, en kon ik pas ook echt genieten van dat mooie blonde ventje. Naar mijn gevoel was het enige wat goed ging de borstvoeding, met 7 maanden hiermee gestopt maar nooit echte problemen mee gehad. Nu 2,5 jaar later lijk ik nog steeds energie problemen te hebben, ik loop bij een energetisch therapeut (die mij ook heel goed helpt in het hoogsensitieve gebeuren) en zij gaf aan dat dat heel goed door de zwangerschap kan komen. Al met al heb ik wel een trauma opgelopen door alles met elkaar. Ik kon tot 2 weken geleden hier aardig goed mee omgaan. Maar de huisarts (waar ik voor iets anders was) vroeg of ik het wel weer aandurf. Wij hebben weer een kinderwens, maar nu twijfel ik weer enorm. Kan ik het echt nog een keer aan? Moet ik niet eerst nog iets met dat trauma? Wat als ik nu weer zo ziek wordt of erger ziek ben? Ik kan alles heel goed met mijn man bespreken, hij vond het hele gebeuren ook heftig omdat hij zo aan de zijlijn stond. Ik voelde heel sterk dat de wens er weer is, en kan me levendig indenken dat ik weer met een mini op de arm zit en aan het voeden ben. Maar die onzekerheid speelt mij nu echt parten
Hallo allemaal, Ook ik heb enorm last van “rammelende eierstokken”. 3 moeilijke zwangerschappen gehad waarvan 2 zeer moeizame bevallingen. De laatste bevalling was voor mijn doen een “makkie” al zei het medisch personeel van het ziekenhuis dat dit niet zo was, voor mij was de bevalling eentje uit het boekje. Sindsdien heb ik eigenlijk het gevoel nog erg graag een kindje erbij te hopen mogen krijgen. Mijn man en ik gebruiken dan ook sinds augustus geen AC en hopen eigenlijk beiden weer dat ik zwanger zal raken. Dus eigenlijk hebben we de keus al wel gemaakt om er voor te gaan, maar het enige wat me zo nu en dan toch nog weer doet twijfelen is de vraag.. is het niet te veel gevraagd? We hebben al 3 gezonde kindjes mogen krijgen. En dat was geen gemakkelijke weg. Waarom dan nog weer die wens? Ook ben ik bang dat het gevoel van nog een kindje na de vierde niet weg gaat, maar ergens denk ik wel dat het dan helemaal goed zo is en dat ik dan ook na verloop van tijd de babyspullen kan weggeven/verkopen etc. Iets wat ik nu absoluut nog niet kan en wil. Succes met je beslissing.