Ik ben zelf gescheiden en kan je vertellen dat is echt mega zwaar en mensen verkijken zich daarop. Ik heb er geen spijt van, alleen ik had dan ook geen keuze. Mijn huwelijk heeft me echt beschadigd en als ik ermee was door gegaan was ik er aan onderdoor gegaan. Het was een ongezonde relatie, en mijn ex is geen leuke man. Voor de redenen die jij aan geeft zou ik er, nu ik weet wat scheiden inhoudt, never nooit aan beginnen. Koester aub wat je hebt; leuke, lieve mannen die helpen en steunen, daar zijn er niet veel van. En zo groen is het gras aan de andere kant echt niet. Ik zou je, zoals andere dames hier ook, adviseren om ook eens naar je eigen bijdrage en houding te kijken.
Ik bedoel het absoluut niet beschuldigd maar is er toevallig, hoe ver op de achtergrond dan ook, een andere man in je leven?
Niemand kan voor jou de keuze maken, maar ik denk dat je voor jezelf wel een aantal vragen moet beantwoorden. Wat heb jij er zelf aan gedaan om de passie in je relatie te brengen en is dat voldoende? Kan je nog meer doen? Als ik het goed begrijp mist de passie en de verliefdheid in een verdere goede relatie. Hoe belangrijk is dit en is het zo belangrijk dat je hiervoor jouw leven en dat van je kinderen en man volledig op zijn kop zou moeten zetten? Is het voor jou ook een mogelijkheid om dit feit te accepteren en gelukkig te kunnen zijn met wat er wel is in plaats van ongelukkig te zijn met wat er niet is? Zelf geloof ik niet in perfecte relaties na zoveel jaren en ik denk dat het normaal is dat beiden water bij de wijn moeten doen. In mijn ogen is dat ook helemaal niet erg. Ik weet echter niet hoe jij je voelt en hoe onoverkomelijk dit punt voor jou is.
Ik lees de samenvatting: ons leven is 10 jaar lang hectisch, chaotisch en stress geweest. Daar wen je aan (ja echt). Als het dan rustig wordt, zoals bij jullie nu is, lijkt het net of het maar saai en gevoelloos is want je bent hoge toppen diepe dalen gewend. Een kabbelend beekje ben je dan nogal snel op uitgekeken, zeg maar. Daarom ook de andere man, andere uitvluchten want dat is de sensatie die je in je relatie nu mist. Mijn mening: jullie moeten elkaar opnieuw ontdekken in het kabbelende beekje en de sensatie ergens andees vandaan halen: andere dingen in bed? Nieuwe hobby ontdekken? Hem meenemen in je 2e jeugd (zo noem ik her maar even ) Maar ook een deel berusting vinden. Een kabbelend beekje is óók prettig. Je man wil dan niet in therapie maar wellicht kan het voor jezelf wel helpen... Weggaan vind ik geen optie. Jij en ik zijn fb vrienden en ik denk oprecht dat je spijt krijgt als je gaat. Succes meis.
Wat mooi omschreven! Dat kabbelende beekje. Ik houd van beeldspraak Dat is dan de vraag: Kan je omgaan met een geweldige (jouw woorden) man bij een kabbelend beekje? Wie ben jij als het rustig en stabiel is in je leven? Wat doet het met jou? En hoe komt dat? Dat zijn belangrijke vragen en antwoorden. Als ik je verhaal lees dan mis ik zelfreflectie.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Ik heb vorig jaar na 2 jaar echt knokken en een passieve man toch die knoop door Gehakt en ben alleen verder gegaan met 3 kinderen. Dat is voor mij echt de juiste keuze geweest.. Mijn exman en ik zijn nog steeds goede vrienden en kunnen met alles bij elkaar terecht. En ja het is pittig maar ik groei nog iedere dag naar mezelf toe
Ik sluit me aan bij @Insomniac Wat ik haal uit je verhaal (en misschien verkeerd gelezen of begrepen heb): Jij hebt iets spannends gevoeld bij een andere man toen jullie leven eindelijk in een rustig vaarwater kwam. Jij hebt dit bij je man neergelegd en hij heeft hier niets mee gedaan. Maar wat heb jij zelf gedaan hiervoor? Als jij zelf een passieve houding aanneemt kun je niet verwachten van je man dat hij het tegenovergestelde doet toch? Ik zou voor jezelf in therapie gaan, waarbij wellicht op termijn je man bijv ook eens of een paar x mee kan. Maar ga nou eerst aan jezelf werken en ontdekken waar t nu precies wringt. En probeer zelf anders wat passie terug te brengen in jullie relatie. Regel oppas en verras hem met een leuk avondje uit zonder kinderen en doe wat leuks in de slaapkamer ofzo. Ook je seksleven gaat niet altijd vanzelf of kan altijd alleen vanuit hem komen. Daar moet je zelf ook je best voor doen Ik denk namelijk dat je van een hele koude kermis thuis komt als je halsoverkop bij je man weggaat.
Dit is dus ook mijn verhaal inderdaad. Mijn exman heeft mij echt beschadigd en het heeft mij jaren gekost om daar overheen te komen. Ik wil verder niet in detail treden, maar ik vind inderdaad de redenen die TS geeft geen redenen om een scheiding te willen. Mensen denken naar mijn idee erg makkelijk over een scheiding en dat is het niet. Een scheiding is echt loodzwaar. En dan niet alleen de periode van de scheiding, maar de houding van mensen in je omgeving. Iedereen (en met iedereen bedoel ik zowat iedereen: van mijn oude tante tot mijn buren) had er wel een mening over. Terwijl niemand wist hoe het daadwerkelijk zat, iedereen maakte er zijn eigen verhaal van. Zo beweerde de één dat mijn man mij regelmatig sloeg en de ander dat ik vreemd was gegaan, de volgende beweerde bij hoog en bij laag dat ik achter háár man had gezeten (yuk!!! nog voor geen miljoen!! ) enz enz. Je moet behoorlijk sterk in je schoenen staan om een scheiding te overleven en naar mijn idee moet er dus ook wel echt reden zijn om ervoor te kiezen. En ik ben hertrouwd met een hele lieve man, maar ook dat is lang niet altijd koek en ei. Echt; het gras is echt niet groener aan de andere kant hoor.
Ik vind dit echt prachtig omschreven en hoewel ik TS niet ken, denk ik dat dit echt wel voor hen op gaat. Met name omdat zij zelf haar man omschrijft als (min of meer) de perfecte man die helemaal voor haar en hun gezin wil gaan. en tuurlijk is het niet leuk als je het gevoel hebt dat het saai wordt, maar daar kun je naar mijn mening wel aan werken. Zorg er voor dat het weer leuk wordt.
Lief alle reacties meiden! Kon pas vanavond weer effe online, maar ga morgen alles uitgebreid lezen en even overal op in proberen te gaan. Niet dat jullie denken dat ik aan het ghosten ben, hahaha.
Een relatie is inderdaad één van de dingen waar je het meest hard voor moet werken. Dat begin, die verliefdheid, die kriebels en dat heerlijke gevoel waar niets aan kan tippen (behalve seks misschien) dat verdwijnt na een poosje. De kunst is wel om samen dat gevoel af en toe terug te roepen. En als je relatie goed zit, dan is dat eigenlijk niet zo moeilijk. Ga een weekendje weg samen, naar de bios, verzand niet alleen in vader en moeder zijn. Ik ken je gevoel. Had in ieders ogen ook de meest perfecte man. Maar achteraf was ik altijd op zoek naar ‘beter’. Heb het nu gevonden maar erachter gekomen dat het nog steeds loeihard werken is. Maar als de basis goed is...
En toch denk ik dat je aan moet geven wat er speelt, als hij dan als nog weigert zou het voor mij persoonlijk ophouden.
Ik zou op basis van de informatie die je geeft echt niet gaan scheiden. Ik denk eerlijk gezegd dat je eigen gevoel nu ook wel gekleurd wordt door je verstand. En Ik mis ook wel een beetje dankbaarheid. Ik ben zelf ook bekend met paniekklachten; ik weet dus hoe zwaar dat is. Het feit dat jouw man (en de mijne overigens ook) je al die tijd gesteund heeft, en je hem dan nu eigenlijk toch vrij snel wil laten vallen nu je je zelf weer beter voelt, vind ik toch niet zo sjiek, Om het zo maar te zeggen. Ik denk dat je eigen gevoel ook wel te sturen is. Als je tegen jezelf steeds zegt, ik wil meer uit het leven, er is niet meer genoeg tussen ons, dan ga je je ook zo voelen. Als jij tegen jezelf zegt. Wat een geweldige vent heb ik, al die jaren is hij mij blijven steunen. nu gaat het eindelijk beter met mij en laten we kijken hoe we samen onze levens verder kunnen invullen, dan denk ik toch dat je met andere ogen naar hem zal kijken.
Ik vind het lastig om te lezen omdat ik de hectiek herken en de rust erna. De hectiek bij ons was om andere redenen, maar ik ben nu zelf de oorzaak van de sleur in onze relatie. Scheiden is voor mij geen optie, omdat ik echt een lieve begripvolle man heb die altijd voor me klaarstaat. De passie moeten we terugvinden en daar werken we hard aan, maar het is wel een uitdaging.
Ik denk dat dit nu het moment is om aan je relatie te gaan werken. Dat is jarenlang niet gebeurd, en nu ondervind je daar de gevolgen van. Dus tijd investeren in elkaar. Tijd samen, praten, echt aandacht geven aan elkaar en aanwezig zijn.