Het is een heel verhaal geworden... Alvast bedankt voor de tijd en moeite die de lezers nemen. Onze zoon is 7. Al jaren lopen we er tegen aan dat hij een erg sterke wil heeft, maar het gaat van kwaad tot erger. Bevestigingsdrang Bij alles wat hij doet, bijvoorbeeld elke hap eten die hij neemt, zegt hij "wat eet ik goed hè?" En als je geen antwoord geeft blijft hij doordrammen. We negeren het, tot in den treuren uitleggen dat hij als zijn hele bord leeg is een compliment kan krijgen maar niet wanneer hij er om vraagt. Dit is niet alleen zo bij het eten, dit gaat bij werkelijk alles zo, alles wat hij doet moet hij bevestiging voor krijgen. Als hij dat niet krijgt, gaat hij harder en harder (en luider) er om vragen, het zelfs bijna opeisen. Dit levert flink wat strubbelingen op. Ik kan het principe van complimenten telkens weer uitleggen maar het lijkt niet door te dringen. Dit geldt ook voor bijvoorbeeld huisregels. Elke dag, dag in dag uit, jaar in jaar uit, loop ik dezelfde regels te herhalen. Zelfs bij dochter van bijna 4 hoeft dit al niet meer! Autonomie Als ik iets zeg of vraag, krijg ik een nee of negeert hij mij. Ik vraag niet tien keer, ik vraag hooguit een tweede keer maar mijn geduld is na die jaren proberen echt wel op, vooral nu ik zwanger ben. Respect voor mij lijkt hier ver te zoeken, mijn rol als opvoeder wordt genegeerd, hij ziet mij meer als gelijke dan als "de baas" (verkeerde bewoording hoor). Als we vragen "wil je ranja of water" wil hij melk of iets anders. Niks wat je aanbiedt is goed. Vanmorgen ontplofte de bom toen ik hem vroeg "wil je cornflakes?" (Wat hij elke ochtend eet trouwens!) En hij met een zeurende kleuter piepstem begon te eisen dat hij brood kreeg. Bijna stampvoetend stond hij daar. Ik heb geschreeuwd (fout, ik weet het) of hij ooit zijn zin kreeg als hij zich zo aanstelde, of het nou nooit goed was wat papa en mama aanbieden, waarom hij nou altijd dwars en tegendraads moet zijn, waarom hij altijd het tegenovergestelde wil krijgen. Schaam me er enorm over maar ik kan niet meer. Eind van de week is er een baby die alle aandacht op gaat eisen en dan voorzie ik nog meer problemen. Achtergrond Hij heeft groep 3 overgeslagen, wordt op school gelabelt als hoogbegaafd, maar extreem dwars. Trekt echt altijd zijn eigen plan, legt andere kindjes zijn wil op etc. Door zijn cognitieve voorsprong zie je een extreem slim welbespraakt mannetje en verwacht je meer (veel te veel) dan dat hij sociaal emotioneel aan kan. In die valkuil trappen wij dus ook nog steeds als ouders, maar het is verdraaid lastig om te beseffen dat hij nog maar 7 is. Zelf ben ik gediagnosticeerd met een postnatale depressie, die tijdens deze zwangerschap weer extreem de kop op steekt. Hiervoor is hulp onderweg voor mij op persoonlijk vlak, dat ik ook mijn eigen emoties leer controleren, want dat is hard nodig. Wat ik zoek/vraag - Waar kan ik terecht om grip op deze situatie te krijgen, wat voor soort specialist/therapeut kan ik aanschrijven? We zijn al een aantal keer bij een hoogbegaafdheid coach geweest die ons een aantal tips heeft gegeven naar aanleiding van een uitgebreide observatie. De WISC test staat in de planning maar pas wanneer hij 8 is op aanraden van die coach en de orthopedagoog van school ivm sociaal emotionele ontwikkeling. Voor mij is er ondertussen hulp geregeld. Maar voor zoon vind ik het nog het aller belangrijkste. Hij claimt dat hij "de regels zo snel weer vergeet" etc. Maar op school in groep 5 met de nieuwe meester gaat het prima. Daar kan hij zich wel aan de regels houden tegenwoordig. De meester is heel goed over hem te spreken. Wij volgen het HGPD traject al ivm het overslaan van een groep en zijn extreme gedrag door groep 2 en 4 heen, maar dat lijkt nu daar wel goed te gaan. Mijn gevoel zegt dat er iets niet klopt. Hb of niet, er zit meer achter. Ben echt ondertussen ten einde raad. Heel lang en persoonlijk verhaal. Ik hoop dan ook dat als iemand mij en mijn zoon hierin herkent, dit niet verder naar buiten wil brengen maar mij een pb stuurt.
Klinkt heel vermoeiend! Zeker als je ook nog hoogzwanger bent. Zijn drang naar complimenten klinkt een beetje als faalangst. Het altijd goed willen/moeten doen. hoogbegaafdheid en faalangst gaan volgens mij ook heel vaak hand in hand (doordat deze kinderen niet vaak fouten maken, vinden ze iets niet goed doen vaker ook heel vervelend). In algemene zin (en ik heb geen idee of jouw situatie daar in past) kun je het gedrag van je kinderen (en mensen overigens) veranderen door ze op een andere manier te benaderen. Voor veel kleine dingen die er niet zo toe doen, zou je de vraag wat opener kunnen stellen. Bijvoorbeeld wat wil je drinken? ipv wil je dit of dat. Je komt dan tegemoet aan zijn gevoel voor autonomie. Je zou dingen ook op een andere manier in kunnen richten, bijvoorbeeld met het ontbijt kun je wat opties op tafel zetten en dat is wat er gegeten kan worden. Als hij wat anders, wil kun je zeggen: Dat staat vandaag niet op tafel, ander keertje weer. Voor het vergeten van de regels kun je hem zelf vragen wat hij kan verzinnen om de regels te onthouden. Misschien kan hij ze opschrijven en ergens ophangen oid. Dit boek kan overigens ook helpen om om te gaan met temperamentvolle kinderen: https://www.bol.com/nl/p/temperamentvolle-kinderen/9200000072181916/?&Referrer=ADVNLGOO002008P-G-44929004794-S-489454366306-9200000072181916&gclid=Cj0KCQiAlIXfBRCpARIsAKvManysvjHDlZPhTj39fgDJVYNZCneBnU-oF3HOTjNTQdP3Zx2L2HQUSysaArLuEALw_wcB&gclsrc=aw.ds Sterkte!
Dank je voor de tips @Rosao Die faalangst, ik herken het niet zozeer bij hem behalve dat hij vrij snel dingen op kan geven omdat het toch niet lukt. Met heel wat aanmoediging gaat hij dan wel door en dan krijgt hij uiteraard ook complimenten, maar dat vreet echt mijn energie. Vaak is het ook "ik verveel me" en wat ik ook voorstel, het wordt afgewezen. Alles met zijn kleine zus is ook een strijd wie beter of sneller is, waardoor zij bijvoorbeeld vaak zich pijn doet omdat ze valt en hij dan heel hard er om kan lachen. Alsof er geen berouw in die jongen zit. Erg zorgwekkend. Wanneer ik hem alles zelf laat bepalen gaat hij enorm met me aan de haal, daarom geef ik hem de keus uit twee soorten drinken maar het lijkt gewoon nooit goed genoeg. De andere benadering lukt mij momenteel niet. Dat is ook iets waar ik hulp bij ga zoeken maar de energie is er nu domweg niet meer, na jaren van proberen op allerlei manieren. Ik zal eens kijken naar dat boek, dank je wel!
Ik zou eens via het cjg of de ha informeren bij een praktijk in de buurt. Waar psychologen en orthopedagogen werken. Om eventueel te beginnen met speltherapie. Zorgt voor een betere emotieregulering en kan ook zeker bij faalangst wat doen. Gaat heel erg ontspannen en de meeste kinderen gaan enorm graag. Vanuit daar kunnen ze bekijken of er meer observaties nodig zijn en ze kunnen daar ook de wisc uiteindelijk afnemen. Verder beperkte keuzes geven zoals je doet met drinken. 2 opties, is dat niet voldoende heb je pech! Duidelijk grenzen zijn heel belangrijk.
Dank je, ga er zeker wat mee doen. Speltherapie is hier in de buurt dus dat is zeker een optie. Probleem met de grenzen, is dat ik consequenter ben dan vriend. Ik geef vanaf begin bijvoorbeeld al maar twee opties en iets anders is het niet. Inderdaad pech. Maar vriend vraagt "wat wil je drinken?" En wacht op antwoord en gaat daarna pas zeggen "nee, water of ranja" en dan is het hek van de dam. Zelfde met waarschuwen, ik waarschuw één keer, als hij niet luistert volgt er een consequentie. Vriend waarschuwt 100x en raakt steeds geïrriteerder, en dreigt met allerlei consequenties maar brengt het niet ten uitvoer. Dat is ook zeker iets voor ons beiden om aan te werken, want dit is zeer verwarrend voor een 7-jarige die in mijn ogen gebaat is bij duidelijkheid en structuur. Daarnaast weet zoon vooral op dit punt in de zwangerschap me ook echt tot het uiterste te drijven omdat hij weet dat ik hem niet meer bij de arm kan pakken en op de trap kan zetten als straf (omdat hij altijd nee zegt als ik hem naar de trap stuur). Nu roept hij lachend nee naar me. Haalt me echt het bloed onder de nagels vandaan...
Het kan zeker faalangst zijn, ook andere punten die je beschrijft. Daarnaast kunnen jullie kijken waar je hem meer autonomie en verantwoordelijkheid kunt geven. Hb kinderen hebben daar erg behoefte naar. - bijv 2 keuzes qua drinken aanbieden vind ik meer bij een peuter horen. Een kind van 7 kan gewoon zijn eigen drinken pakken. Dan spreek je algemeen geldende regels af met betrekking tot gezond drinken (hoe vaak sap per dag bijv) en laat je de regie aan hem over, - hetzelfde geldt voor conrflakes, bord, bestek enz enz: laat hem dit zelf regelen, dat zal hem meer voldoening geven. - algemene regels: probeer deze op een hoger niveau te tillen, maak met hem afspraken en geef hem de kans om daar zelf regie in te krijgen. Dat geeft een intelligent kind uitdaging en bevestiging. - laat hem zich vervelen, dat voedt het creatieve brain. Jij hoeft dat niet te sturen. Voor zijn faalangst, breng in kaart waarvoor jullie hem allemaal complimenten geven. Want dat creëert ook een behoefte en voedt de bevestigingsdrang. Waarom complimenteer je bijv bij het 'leegeten van het bord'. Hij eet immers voor zichzelf, niet voor jou, en eten is eem fundamentele basis van een lichaam, geen prestatie. Zo kunnen er tig dingen zijn waarbij kinderen met complimenten leren dat ze een prestatiegerichte handeling voor iemand anders uitvoeren. En in combi met faalangst vragen ze alleen meer bevestiging.
Ik herken (helaas) een deel van he verhaal alleen is onze knul nog maar 4.5. Gisteren nog een gesprek gehad met juf, hij vraagt heel veel aandacht, zoekt grenzen op, weet precies wat wel en niet kan. Hij zegt ook dat het druk is in zijn hoofdje. De structuur van school werkt goed, kijkend nasr het weekend hebben we gemiddeld gezien 1 goede dag, 1 vreselijk intensief/slopend en 1 ach het kan beter maar zeker ook slechter (vrijdag heeft hij een halve dag vandaar dat ik 3 dagen reken) vakantie isniet leuk, afgekopen herfstvakantie was het op dag 1 om 7.45 waarom duurt de vakantie zo lang, dag 2 rond 7 uur ik ga niet naar school he, dus ik zeg nee, dan bel de school maar en zeg dat de vakantie is afgelopen. Ik vertel dat het zo niet werkt en de juf ook rust wil, hij zegt flauw he van juf. Hier werkt consequent zijn goed maar daarnaast lever je een berg energie voor in. Deze week hebben we gesprekken met de ib'er en leerkracht, de uitslag can de dhh rest zal worden besproken. Ben benieuwd, gisteren huilde hij, hij vond het te makkelijk in de klas en vind school niet meer zo leuk. Ze mogen elke week ook een keuze groep 2 werkje doen maar vind dat ook te makkelijk. Ik zal toch echt in gesprek gaan met je man, je zoontje klinkt als of hij ook echt veel behoefte heeft aan duidelijkheid. Regels, consequent zijn brengt je zoontje rust. Krijgt hij ook verantwoordelijk, zoals tafel dekken, mee denken voor het eten en de rest van de week plannen, helpen met boodschappen een lijst geven en hij mag inladen wat er op het briefje staat. Misschien eens bijhouden hoe vaak hij bevestiging vraagt aan tafel, saarna samen over hebben, langzaam minderen. Eventueel visualiseren, een paar blokjes op tafel en weghalen bij bevestiging, zijn ze op is het ook klasr ( ook afbouwen) klinkt nu ook of het een gewoonte is geworden. Hoe is verder het contact op school, hebben jullie naast de leerkracht ook contact/ begeleiding met de ib'er? Je zou ook op school je probleem neer kunnen leggen en kijken of ze tips hebben of kijken of ze andere deskundige in huis hebben. Ik denk dat het fijn zou zijn als iemand de schoolse als thuissituatie kent en ziet en zo advies te kunnen geven. Sorry voor het lange verhaal, bij ons zit het ook hoog maar we zijn nog niet zo ver in het proces om echt concrete dingen aan te kunnen dragen
Absoluut goede tips, maar allemaal al geprobeerd. Wanneer ik hem vrijheid geef (ook beperkt) gaat hij overal mee aan de haal. Zelfs als ik aangeeft dat hij per dag twee glazen melk en een glas ranja mag, en dan verder water, zal hij alleen maar melk drinken en de regel is dan "oops vergeten". Dus dat werkt absoluut niet voor hem. Het hem meer taken en verantwoordelijkheden geven levert alleen maar "waarom iiiihiiiiikkkk?" reacties op. Hij wil niet behulpzaam zijn, ookal leg ik uit dat dat een deel van groot worden is, of op welke manier ik het ook probeer uit te leggen, hij wil niet doen wat ik vraag ("jij bent niet de baas!"), ookal is het simpel de tafel dekken. Alleen wanneer hij er iets mee wint, en ik ga niet continue lopen omkopen. In tegendeel, daar doe ik niet aan. Onze peuter krijgt een compliment wanneer ze goed heeft gegeten. Dat heeft zoon ook tot een bepaalde leeftijd gehad tot de zelfstandigheid er goed in zat. Nu is het haar beurt om gestimuleerd te worden zelfstandig te eten dus dat prijzen we dan ook wanneer ze dat doet. Maar hij gaat het dan ook bij elke hap tussendoor eisen, terwijl de peuter het alleen nadien krijgt. Nee, meneer moet en zal de aandacht opeisen tijdens het eten. Tot op zo'n hoogte dat dochter ondertussen gaat lopen etteren met eten omdat we hem aanspreken, en zij weer het onderspit delft, niet meer wil eten ondertussen... Hij eist 99% van alle aandacht op, veelal negatief tegenwoordig, en die 1% is voor haar is natuurlijk veel te weinig. Maar door alle boosheid en frustratie is de sfeer gewoon verre van fijn thuis.
Erg vervelend als je er al op zo'n jonge leeftijd mee geconfronteerd wordt. Bij ons begon het ook rond 4 jaar. Daarvoor was hij heel lief, stil, introvert en tevreden. Sinds hij naar school ging begon het uitdagen, vervelen, en tegendraads worden. Op school zeiden ze dat hij langer moest kleuteren omdat hij ver achter liep. Dit is dus totaal verkeerd gezien. Zijn buien werden zo erg dat de juf op een gegeven moment tegen mij en de ib'er begon te schreeuwen dat hij medicatie voor ADHD moest hebben omdat ze hem niet meer aan kon. Rustig heb ik haar keer op keer verteld dat hij uitdaging nodig had, al kon lezen en schrijven en juist dat wilde leren en niet hoe hij een blokkentoren moest bouwen. Gelukkig greep een interim directeur in en die heeft hem vlak voor de zomer in groep drie geplaatst waar zoon op niveau groep vier scoorde. Het werd iets rustiger. Nu zit hij net in groep vijf, scoort niveau eind zes en is een jaar jonger dan zijn klasgenoten. Cognitief kan hij absoluut meer en daar wordt dmv plusmateriaal ook aan gewerkt tijdens herhalingsblokken die hij mag overslaan. Maar emotioneel komt hij tussen de groep 3/4 kindjes het beste tot zijn recht. Het is zo lastig omdat je een mannetje hebt die zo wijs overkomt maar zoveel andere dingen ook gewoon nog niet kan begrijpen.. Thuis consequenter zijn en nog strengere regels, van mijn kant (het komt allemaal op mij terecht) is dat niet mogelijk. Ik doe alles telkens op dezelfde manier, maar vriend moet een schop onder zijn kont en leren niet zo vrij met hem om te gaan. Ik ben van plan nu een planbord op te hangen waar duidelijk de weekstructuur en de dagplanning op staat, nog meer regelmaat, niet er van afwijken. En samen inderdaad ook de regels op te schrijven, door te spreken, vragen wat hij er zelf van denkt is ook een goede...
Mijn advies zou zijn om zsm te beginnen met thuisbegeleiding, bv video home training. Jullie zijn in een neerwaartse spiraal geraakt wb opvoeding, interactie en affectie naar elkaar toe. Duidelijk te lezen is dat t hele gezin daaronder lijdt, als straks de baby er is wordt het nog lastiger. Vanuit mijn werk heb ik gezien dat VHT erg effectief is; je ziet wat er misgaat maar juist ook wat er goed gaat (dingen bij jezelf / vriend en bij je zoontje). Tegelijkertijd zou ik je zoontje aanmelden voor een wat breder onderzoek, oa intelligentie maar ook sociaal emotionele ontwikkeling ed. Als er vanuit daar bv kenmerken zijn van ADHD kunnen ze verder onderzoeken. Ik snap het wachten vanuit school op de intelligentie test niet goed. Kinderen kunnen vanaf 4 jaar onderzocht worden en vanaf 6 jaar de WISC doen (mijn beide dochters zijn getest toen ze 7 waren en dat ging prima). Dus eerste inzet op t thuis wat rustiger en fijner krijgen; dat lijkt me voor nu het belangrijkste en daarna het verdere 'speurwerk'. Succes!
Met de WISC wilden ze wachten ivm zijn sociaal emotionele ontwikkeling en zijn hak op de tak gedrag, hij zou er nog niet rijp voor zijn. De WISC wordt ook niet via school afgenomen, via hen kan ik alleen bij GGZ instellingen terecht of CJG en die hebben me gezegd dat ze alleen op ADHD of dergelijke beperkingen/rugzakjes voor subsidies voor school toetsen en niet op IQ. Hiervoor moet ik zelf naar een gespecialiseerd centrum, maar aangezien ze het vooralsnog afraden wil ik daar niet 800-1000 euro voor neertellen als bij hem qua ontwikkeling zo'n toets nog niet op een normale manier afgenomen kan worden. Video training vind ik persoonlijk een enorme inbreuk op mijn privacy. Ben erg op mezelf wat dat betreft. Wel vind ik het het overwegen waard om zelfstandig (zonder instantie die dit voor me regelt) opnames te maken en later terug te kijken. Ben zelf ook in staat om te analyseren. Niet flauw bedoeld maar een vreemde zomaar mijn leven laten bekijken en bekritiseren vind ik helemaal niks, vooral in de depressie waar ik nu in zit. Ik heb zelf enorme faalangst en last van perfectionisme, dit houdt me ook tegen hierin. Daarnet heb ik met zoon gepraat en gehuild en geknuffeld, echt dat komt nooit voor. We hebben een lijstje (4 punten) gemaakt van waar het mis gaat qua regels. 1. Luisteren naar ons (ipv eigen wil doordrammen) 2. De kat met rust laten (beesten zijn zo gestresst doordat ze opgejaagd worden...) Behalve als ze uit zichzelf naar hem toe komen. 3. Zus niet plagen, jennen, pesten, pijn doen, uitdagen etc. Omdat zij niet zijn gelijke is qua leeftijd, meer daar rekening mee houden. 4. Niet de volledige aandacht opeisen of complimenten vragen. Dit wordt verdeeld en moet je verdienen. Dit zijn (eigenlijk belachelijk) de vier punten waarop alles mis gaat in ons gezin. Hij snapt alles, kan me ook heel goed uitleggen waarom deze vier regels er zijn en waarom ze belangrijk zijn. Hierna hebben we 10 punten opgeschreven wat hij WEL mag, en waar hij recht op heeft als hij zich aan bovenstaande vier houdt. Hij geeft zelf ook aan dat hij zijn eigen brood wil smeren en eigen drinken wil pakken, ik merk dat hij inderdaad die zelfstandigheid nodig heeft. Hier hebben we afgesproken dat dat mag, maar wel overleggen wat voor beleg (geen chocopasta mee naar school bijv.) en vragen of hij melk mag, overleggen heeft de nadruk gekregen in ons gesprek. Op zijn lijstje staan leuke dingen, knutselen, spelletjes spelen, schermtijd en al dat soort dingen welke kindjes van 7 leuk vinden om te doen. Hierbij bij hem de bewustwording gecreëerd dat het allemaal mag en kan in dit huis, (want het is een 'mag wel' lijstje) als hij mij en zijn vader ook tegemoet komt met de vier regels. Vindt hij wel zo eerlijk. Voor wat hoort wat, en hij snapt ook dat de drive van ons er niet is om leuke dingen te doen als er alleen maar ruzie is. Laatste punt van de tien was: Duinrell, zwembad, bos, monkey town, uitstapjes dus. Ook daarbij de kanttekening gegeven dat wanneer hij ons tegemoet komt, de leuke dingen vanzelf komen. Nu zit er pal naast me een mannetje door de Intertoys gids te bladeren voor zijn verlanglijstje. Hij zit altijd ver uit mijn buurt. Ik zit hier met tranen in mijn ogen omdat we hopelijk eindelijk een doorbraak hebben. Hij duikt nu net bovenop de kat, springt omhoog en roept "ohja, de regel!" Bewustwording bij hem, maar mijn ogen zijn door het gesprek met mijn zoon ook geopend. Ik heb veel aan mezelf te werken, zodat ik ook een leuke en lieve mama kan zijn, en dat is in een depressie (pnd) niet altijd makkelijk, of eigenlijk is dat altijd moeilijk. Gelukkig staat hulp paraat vanaf volgende week na de geboorte van de baby. Eindelijk. Want het is ook niet eerlijk dat het hele gezin er onder lijdt. Zal ook een wisselwerking zijn, en flink wat impact hebben op hem, en voel me er ook schuldig over. Hard werken aan beide kanten hebben we afgesproken. Eigenlijk te zot voor woorden dat ik op dit niveau met mijn 7 jarige kan communiceren besef ik me nu. Ben eigenlijk reuze trots op hem. We gaan een lampion knutselen voor Sint Maarten nu leuke dingen doen, ookal vreet het mijn energie, ik wil mijn lieve kant ook kunnen tonen.
Zo spoedig mogelijk naar een psycholoog/ orthopedagoog! Het liefst eentje die ervaring heeft met hb. Met alle respect hoor, maar van het woord coach krijg ik tegenwoordig de kriebels, iedereen zonder opleiding kan zich zo noemen. Overigens kan de IQ test vanaf 6 worden afgenomen, zijn sociale vaardigheden hebben er niets mee te maken dat hij de test niet zou kunnen maken. Sterker nog, er zou juist een disharmonisch profiel uit kunnen komen. Hier kunnen jullie en de school dan rekening mee houden. Zijn gedragsproblemen in combinatie met zijn intelligentie zal voor de psycholoog voldoende reden zijn om een IQ test af te nemen, die je dan volledig door de gemeente vergoed zal krijgen. De eerste stap is om nu naar de huisarts te gaan, om je door te laten verwijzen naar een psycholoog/ orthopedagoog. De huisarts zal je ook kunnen vertellen hoe dat in jullie gemeente geregeld is, wie er hb specialist is en hoe lang de wachttijden zijn.
Oehhhh... hier komt het: Huisarts stuurde ons naar praktijkondersteuner ipv psycholoog. Ze vonden er geen noodzaak voor om naar een psycholoog te gaan want hun praktijkondersteuner kon dit wel. Die kwam tot de conclusie dat we het over moeten laten aan de externe die via school ingehuurd wordt voor de HGPD omdat dat traject opgestart was (ik zat daar vanwege ADHD gebrul (sorry geen goed woord over voor haar gedrag) van de kleuterjuf.) School stuurt ons door naar GGZ, GGZ zegt ze doen het niet, informeer bij gemeente. Gemeente zegt dat ze het niet weten en zeker niet vergoeden, maar ga maar naar CJG, CJG zegt dat ze het niet doen, moet op eigen kosten bij een expertisecentrum, en informeer naar bij je zorgverzekeraar voor evt. vergoeding. Zo zijn we dus al dik een jaar (meer! Dit was vanaf groep 2 al!) bezig om ergens aan te kloppen, en uiteindelijk het plan in de koelkast gelegd wat betreft WISC omdat ik eerst bijna 1000 euro bij elkaar moet sparen hiervoor, en daarnaast ook omdat de test volgens de orthopedagoog nadelig zou worden beïnvloed door zijn huidige gedrag, vanaf 8 jaar zou hij emotioneel stabieler zijn. Als dat laatste niet het geval was, had ik hem al lang willen laten testen, en bijvoorbeeld bij mijn ouders aangeklopt voor een lening... Dat wat je noemt over een disharmonisch profiel klinkt erg herkenbaar en zou juist een reden zijn tot verder onderzoek en verdere begeleiding om een en ander vlot te trekken of in ieder geval een soort van handleiding te krijgen om er mee om te gaan.
Na anderhalf jaar kleuteren (januari leerling) aan het eind van het jaar het oudergesprek aangegaan of hij naar groep drie over mocht gaan omdat hij zelf had leren lezen en schrijven en aangaf er zin in had meer te leren. Men vond hem emotioneel te jong daarvoor. Wij hebben dit geaccepteerd omdat zij immers de pedagogen zijn en niet wij. Wat de boel vooral verergerd heeft in het begin van het leerjaar daarna qua extreem opstandig gedrag, is dat de kleuterjuf hem in zijn eentje met groep drie werkjes op de gang heeft gezet. Ze wilde hem niet meer in de klas omdat hij een stoorzender was. Een kind van toen 5! ALLEEN! en hij mocht niet buitenspelen met de rest van de kleuters als hij de taken niet af had. Totaal niet gemotiveerd want hij voelde zich gestraft. Logisch! Dit was zonder ons medeweten al maanden zo, toen we met de handen in ons haar daar op gesprek kwamen en nogmaals te horen kregen dat hij echt niet klaar was voor groep drie, want hij wilde immers de taken niet maken. Verbijsterd waren we dat dit gebeurde. Heb gejankt toen we thuis kwamen na dat oudergesprek De volgende dag heeft vriend de directeur opgebeld en die heeft hem een week later in groep drie geplaatst en de rust keerde deels terug, maar de opstandigheid die zich uit in wat ik hierboven heb beschreven in de eerste post, is gebleven.
Ik zou toch echt terug gaan. Naar de huisarts / cjg en je verhaal opnieuw bij hen neerleggen, aangeven dat de poh je onvoldoende heeft geholpen en opnieuw vragen om een doorverwijzing naar de gespecialiseerde zorg omdat je duidelijk wilt krijgen wat er aan de hand is. Nu wordt gespeculeerd dat t hoogbegaafdheid is, maar is er niets duidelijk. Vooral aangeven dat t gedrag niet meer hanteerbaar is in jullie gezin en dit een negatieve spiraal vormt. Jullie worden vqn t kastje naar de muur gestuurd. De wisc kan inderdaad eerder afgenomen worden, en zijn werkhouding is hierin niet leidend. Als 8 jarige zijn er andere normen dan als 7 jarige dus daar wordt op ge corrigeerd. Ik denk dat ook zeker de faalangst en niet luisteren meegenomen moeten worden. Hoe langer dit geen aandacht krijgt hoe moeilijker t wordt om dit gedrag weer te keren. Gevoelsmatig leg je mijns inziens de verkeerde vraag neer bij t cjg. Je zou naar mijn mening de problemen waar je met gedrag tegen aan loopt kunnen benoemen (faalangst, negeren van regels, niet communiceren, dwars gedrag) en aangeven dat dit zowel thuis als op school tot problemen leidt. Mogelijk komt dit mede door de (niet vastgestelde) hb maar dat mag een instelling die gespecialiseerd is in de diagnostiek meenemen in het onderzoek rond de problematiek in het gedrag en dat ook uitzoeken. Zeker de komst van een nieuw broertje/zusje kan opnieuw zijn evenwicht verstoren en gedrag weer verergeren. Dit in combinatie met je eigen kwetsbaarheid voor pnd zou ik hier echt van zeggen dat je hier hulp bij wilt juist om escaleren te voorkomen. Als ontwikkelingspsycholoog vind ik de redenatie vh cjg echt raar! Maar het klopt dat alleen een iq test niet voor vergoeding in aanmerking komt, maar als dit afgenomen moet worden in het kader van een bredere vraag naar gedragsproblemen is dit anders.l
Vooral dat constante gespeculeer vind ik erg vervelend. "we denken/vermoeden dat..." Dat hij slim is staat buiten kijf, en ik hoef er echt geen HB sticker op te plakken maar wil wel heel graag weten waar we aan toe zijn en vooral hoe ik het hem en ons allen makkelijker kan maken. Zodra ik weer op de been ben zal ik de huisarts benaderen en proberen een ander traject in te slaan dan wat we de afgelopen jaren hebben bewandeld, in de hoop nu wel ergens doelgericht terecht te komen. Ik heb bij het CJG, GGZ en overal de vraag voor een persoonlijkheidsonderzoek inclusief IQ test neergelegd, in verband met het vermoeden HB vanuit school en die coach waar we zijn geweest. Telkens hoor je dat ze alleen testen op ADHD/autisme/pdd nos en andere verwante 'stoornissen' (vind ik zo negatief klinken, sorry) en het IQ niet meegenomen wordt, en hij dan daardoor de dossiers in gaat als bijvoorbeeld adhd'er terwijl de symptomen hiervan zoveel overlap vertonen met hoogbegaafdheid, dat heel vaak de misdiagnose ADHD wordt gesteld. Vandaar dus ook het IQ onderzoek erbij maar dat kan niet bij deze instellingen aangeboden worden volgens eigen zeggen. Frustrerend en verwarrend allemaal... Ik weet het ondertussen ook niet meer, dus inderdaad maar een nieuwe start maken via de huisarts. Ik denk ook dat als ik bij een gespecialiseerd kinderpsycholoog terecht kan met hem, we een stuk verder komen dan via school. Zou echt zo graag willen weten wat er in dat koppie om gaat! Dank jullie allemaal voor het uitgebreid meedenken!
Ik zou sowieso een afspraak maken bij een goede kinderpsycholoog / kindercoach. Je hebt altijd eerst samen als ouders een intake en daarna je kind alleen (of met een ouder in dezelfde ruimte) en na een aantal sessies een afronding met de ouders. Naast dat het mijn zoon heel erg heeft geholpen, heeft het vooral mijn man goed gedaan Ook wij zaten vaak niet op een lijn en mijn man vond onze zoon vaak ‘vervelend’ of vond dat hij ‘normaal’ moest doen, want vroeger deed hij ook dit en dat niet zo. Na 10 minuten met de therapeute zag hij onze zoon met hele andere ogen Nu zitten we dus wel op 1 lijn en we begrijpen beter hoe hij denkt en kunnen daar dan samen weer op inspringen. Mijn zoon vond het vooral heel fijn dat iemand hem eindelijk eens echt begreep.
Heb ondertussen ook even de rest gelezen, disharmonisch profiel past toch wel echt bij alles wat je beschrijft. Zoek inderdaad nog eens de hulp bij de huisarts, zet de probleem punten op papier en bespreek dit. Het klinkt als hb met disharmonisch profiel maar wie weet speelt er meer. Wat knap dat je thuis gesproken hebt met je zoontje!!!! Het uiten van gevoel van beide kanten helpt voor beide. Je geeft aan wat je fijn en niet fijn vind, hij ziet dam ook dat het kan en mag, probeer echt de woorden te vinden. We roepen al sinds hij klein is praten met woordjes (dus niet dreinen en piepen) we vertellen wanneer we iets niet fijn vinden en waarom en nu neemt hij dat ook echt over. Zorgt ook voor minder boze buien, of in ieder geval kort. Super goed dat jullie de negatieve en positieve punten hebben opgeschreven zodat iedereen die nog na kan lezen. Ik hoop echt dat je man bereid is om meer moeite te doen om consequent te zijn, het zal je zoontje echt helpen, hij schreeuwt er zelfs om. Het zal ook voor iedereen fijner zijn. Onze zoon kan best ergens om piepen maar hij weet dat we consequent zijn er er is hier nauwelijks drama om dat soort dingen. We leggen ook veel dingen uit maar we leggen geen verantwoording af. Zoals iemand laatst schreef soms is er tijd om te discussiëren en soms om te luisteren en te doen..
Hij was ook echt trots op onze lijstjes en wilde ze dolgraag aan papa voorlezen maar die was druk met andere dingen (haast). Zag de teleurstelling in zijn ogen, maar later heb ik het zelf nog wel in het kort naar vriend aangehaald en zag zoon toen weer trots worden want gelukkig ging vriend er toch nog even op in hoe goed het was. Bij dochter zijn we ook heel strikt. Gepiep versta ik niet, gebruik je grote meisjes stem maar. Dan piept ze nog even dat die in haar buik verstopt zit, maar na een minuut (even negeren dus) roept ze "ik heb mijn stem gevonden!" En dan praten we verder. Bij dochter is het makkelijker om consequent te zijn, zij accepteert onze antwoorden ook veel sneller dan zoon die alles in twijfel trekt. Duim dat het zo blijft bij dochter
Dat hebben we bij die hb coach dus al wel gehad, drie sessies omgaan met... En tijdelijk werkt het, maar vriend vervalt heel snel in oude gewoonten. Als ik er dan wat van zeg reageer hij geïrriteerd met "dat weet ik al" of "maar dat doe ik toch". Dus denk dat daar nog meer winst te behalen is. Pleit mezelf niet vrij hoor, verre van! Mijn lont mag een flink stuk langer worden.