Dat overleg is de HGPD waar ik het over had. De leerkracht, ib'er, extern orthopedagoog en wij als ouders zitten daar voor overleg. Twee tot drie maal per jaar om de voortgang te bespreken. In de drie jaar dat we in dit traject zitten zijn er afspraken gemaakt die tot op heden nog niet nagekomen zijn. O.a. ook door ziekte van de directeur, die allerlei dingen zou regelen, en de interim die ik nog niet heb kunnen spreken. Begin dit schooljaar de nieuwe groepsleerkracht gesproken en die is een stuk meer nuchter dan de eerdere leerkrachten. Ik heb hem kort verteld over de HGPD en de afspraken waar nog niks van gekomen is. Hij heeft zijn visie gegeven op hoe hij cognitief voorlopende kindjes behandelt en daar kan ik me goed in vinden (geen herhaling maar zelfstandig in de herhalingsblokken een project uitvoeren naar eigen interesse, binnen bepaalde grenzen). Ook is hij strikter dan de groep 3/4 leerkracht, duidelijker, korter door de bocht. Hij heeft m.i. meer overwicht en dat biedt mij als ouder meer vertrouwen. Moet eerlijk zeggen dat ik zoon het liefst naar een school 20km verderop had over laten plaatsen puur en alleen omdat ze daar een HB profiel hebben en gecertificeerde HB docenten inclusief plusklassen. Maar ik heb nu wel weer goede hoop, en wil zoon ook niet uit deze vertrouwde omgeving weghalen. Die stap was echt te groot.
Zo, ik ben weer bij met heel veel inspiratie en goede moed dankzij jullie tips en opmerkingen. Het doet me goed om te weten dat er meer mensen zijn die hier tegenaan lopen. Vandaag zoals gezegd een goede dag gehad. Ik ben enorm humeurig als ik slecht slaap en was om 5:00 al wakker. Zoon kwam volgens afspraak binnen 5 minuten aangekleed beneden. Dat is mijn harde eis voor als hij zijn eigen boterhammen wil smeren voor school, ik wil niet meer een half uur moeten roepen onderaan de trap, zo hadden we gister afgesproken. Was eigenlijk best verwonderd dat hij het zich had herinnerd! Aangezien hij altijd claimt alles te vergeten... Hij heeft ontbijt gemaakt (de cornflakes, zonder gezeur!) en ook voor zijn zusje. Vervolgens heeft hij haar uit eigen beweging geholpen met kleren aantrekken. Heel erg lief. Kijk, zo'n start van de dag wil ik altijd wel! Heb hem er niet voor gecomplimenteerd maar wel bedankt, en dat toverde een enorme glimlach op zijn koppie. Na school komt op woensdag een vriendin langs dus was het even stuiteren, maar toch minder dan voorheen. Ik merk dat ik dan zelf ook meteen een stuk relaxter ben. Nu kijken ze samen, naast elkaar op de bank, een film tot papa thuis komt. Ook een unicum! Er wordt niet gepord of geknepen of gejammerd naar elkaar. Is dit dan de uitwerking van ons gesprek van gister? Bewustwording? Of meer zelfstandigheid? Hier teken ik wel voor. Vind het onwerkelijk maar dit zie ik echt graag zo.
Ik vind m ook prachtig als voorbeeld hoor, begrijp me niet verkeerd uit mijn reactie er op, maar ik durf dat echt nog niet.
Op zich kun je best veel hebben een IQ test, een disharmonisch profiel kan bijvoorbeeld een hoop verklaren. Gelukkig hier wel een harmonisch profiel. En we zijn ons zelf aan het inlezen over HB en kunnen zo ook dingen verklaren, maar niet alles denk ik.
vergeet niet dat hij ook van jullie aanpassingen kan vragen. of kritiek leveren op jullie gedrag. dat is erg goed als dat gebeurt op een nette rustige veilige manier.
mijn zoontje was ook na 1,5 kleuteren naar gr4 gegaan! hij heeft eind gr2 een paar weken wen uren gehad. daarna na zomer vakantie naar gr4. Hij was zo enorm klein zijn voeten raakte de grond niet. (ik kreeg tranen in mijn ogen op de eerste dag naar school brengen, leek me zo oneerlijk met 5 jaar oud naar gr4 tussen al die grote kinderen)hij kreeg meteen gr4 HB verrijking compacten.
Sommige dingen zijn herkenbaar. Ik zou me niet schuldig voelen als je soms boos wordt om zijn gedrag, hij mag best leren dat bepaald gedrag irritant is. Daarnaast kun je gewoon uitleggen waarom je jullie dochter eerst nog complimentjes gaf met eten en nu niet meer en dat bij hem ook niet nodig is. Tenslotte is het net met leren fietsen, zindelijk worden of wat dan ook. Je blijft niet bezig met complimenteren als ze het al lang en breed kunnen. Ik zou gewoon zeggen dat je vanaf nu niet meer reageert op zijn vragen of hij goed eet of niet. Maar wie weet kunnen jullie iets leuks verzinnen, hij zelf ook bijvoorbeeld, zoals even een spelletje tijdens het eten als ‘zeg geen ja, zeg geen nee, zeg geen eh of ik zie ik zie wat jij niet ziet’ of een luistercd opzetten. Zodat je de focus van het eten en de complimentjes zelf haalt en het gewoon gezellig hebt aan tafel. Spelletjes waar ook zijn kleine zusje aan mee kan doen. Intelligente kinderen kunnen behoorlijk grenzen opzoeken, discussiëren etc. Ik probeer daar niet (te ver) in mee te gaan. Het ‘oh, die afspraak was ik vergeten’ daarvan zeg ik ook gewoon dat ik daar weinig van geloof. Niet dat dat hem veel boeit hoor, maar hij gaat er ook niet tegenin, omdat hij weet dat ik gelijk heb. Verder zou ik eerst zelf op zoek gaan naar hulpverlening die je aanspreekt, daar contact mee opnemen voor een kennismakingsgesprek en daarna pas een verwijzing halen bij de huisarts. De eerste keer de fout in gegaan door de huisarts me gewoon door te laten verwijzen (tja, ik was totaal niet bekend in dat wereldje). Dat viel zwaar tegen. Gewoon na een paar keer stopgezet en nu zelf wat gezocht.
Dat geeft toch niet, onze zoon is 4.5 en mag echt niet achter het vuur. Je kan het in je achterhoofd houden en zodra hij wat vraagt en je normaal nee zegt eens bekijken wat hij wil ook echt gevaarlijk is. Zo niet de kans geven. Stap voor stap meer vrijheid/keuzes. Pas het aan beide aan en begin met kleine stapjes
Dat laatste is inderdaad ook mijn idee. Een huisarts is prima, maar je kunt ze ook sturen naar wat in jouw ogen het beste voor je kind is. Het is immers jouw kind! En ook hier is het de eerste keer totaal verkeerd gegaan qua hulpverlening, je denkt in eerste instantie dat zij weten waar ze het over hebben maar dat is niet altijd het geval, vooral op zo'n specifiek vakgebied. Dank je voor je tips, ik neem alles in me op wat hier aangedragen wordt. Heb er veel aan
Had het er met een vriendin over. Ik vind dat loslaten vooral bij hem zo lastig. Ik ben een typisch voorbeeld van een helicoptermoeder bij zoon. Bij dochter heb ik al van mijn fouten geleerd, en bij haar kan ik ook veel makkelijker loslaten, maar ik denk dat elke moeder dit wel herkent wat betreft het eerste kind. Het loslaten wordt steeds makkelijker, maar bij de eerste blijft het aftasten.
We hebben 1 zoon dus het gevoel van bet koeilijk loslaten is heel erg moeilijk en bij ons gaat dat ook erg langzaam maar stap je voor stapje komen we er hopelijk wel. Maar die tip blijft nu in mijn achterhoofd en we gaan het proberen
Ik ga hier voor een groot deel in mee. Een label vanuit school zou ik persoonlijk niet genoeg vinden. Hoogbegaafd...ADHD....er wordt snel al ergens een label op geplakt. En daarnaast zijn er heel veel verschillende soorten intelligenties. Ik herken een klein deel van het gedrag van jou zoon bij onze zoon. Die is ook ontzettend slim en af en toe ook wel wat respectloos naar mij. Maar als ik hem daarop aanspreek houdt hij er wel mee op. Weliswaar nog even met een brutale opmerking eroverheen. Persoonlijk vind ik jou zoon wel wat narcistisch overkomen.Maar ik heb er geen verstand van. Dat er iets is...dat is wel duidelijk. Ik zou er zeker mee naar een goede psycholoog. Je huisarts weet er vast 1 die goed is.
Juist, en dat is het nou net, ik kan er de vinger niet op leggen, maar ben ook geen psycholoog natuurlijk. Narcistisch, nee denk het niet, hij is juist ook heel liefdevol en zorgzaam voor anderen, denkt vaak aan een ander wanneer we iets kopen bijvoorbeeld, dan vraagt hij of we dat voor *naam* mee kunnen nemen, maakt niet uit welke persoon. Ook erg vergevingsvol, koestert geen wrok. Maar tevens erg emotioneel, trekt onrecht zich heel erg aan en kan er dagen door van slag zijn. Ik heb veel wetenschappelijke artikelen, proefschriften etc, gelezen over HB (ben niet van de "mijn kind is hb"-blogs namelijk) en andere diagnoses en herken mijn vriend bijvoorbeeld deels in pdd-nos, deels ook in de HB omschrijving (bijv. extreem hoog IQ en vreemde humor) en zelf ben ik ook niet de domste herken veel van zoons gedachtengang (vnl wijze van hoe hij lesstof tot zich neemt bijvoorbeeld) van hoe ik zelf vroeger was maar op sommige punten herken ik het dan ook weer totaal niet. Morgen eerst maar eens de baby verwelkomen, en zodra alles tot rust is gekomen ga ik meteen voor hem aan de slag. Zie absoluut het belang er van in, vooral met een nieuw gezinslid erbij. Hij kijkt zelf heel erg uit naar de komst van zijn broertje, maar wat de uiteindelijke reactie er op is, is afwachten. Dames ik zal hier dus even niet reageren gok ik, of ik moet al een erg tevreden kindje krijgen
om te koken van zijn pannenkoek zette hij zijn pan klaar en kwam mij vragen of ik het vuur aan kon zetten(dan mama is zo trots op haar opvoeding)dat deed ik alleen. hij wist dus natuurlijk dat hij dat niet zelf mocht. hij helpt me vaker met koken, hij is graag in de keuken, dus hij weet de regels zoals netjes achterlaten en niet met vuur zonder toezicht. de grenzen zijn dus al aangegeven (op een moment voordat hij iets in de keuken mocht doen, dus op een moment zonder stress, zonder dat er sprake is van keuken of koken-jaren eerder-) en die hebben te maken met veiligheid. Ik leer de regels vooraf. voorbereidend voelt het dan, niet beperkend. effect is meer, je op verheugen= als ik groot ben straks, mag ik met mama koken in de keuken en ik onthoud deze regels voor de toekomst. MEt adhd zou dit misschien niet zo spoel werken. adhd kent de regels, maar op het moment van DOEN kan het kind deze 'echt niet' bereiken in zijn hersenen, omdat de regels van DOEN anders opgeslagen zijn in de hersenen= als een functie dus opgeslagen, executieve functies= , deze naar werkgeheugen halen is problematisch(dus de regels van doen leer je door het doen, keer op keer en als een klein iets in proces anders is= frustratie, omdat adhd zijn strategie niet makkelijk kan aanpassen). het lijkt dus alsof je kind expres de regels niet volgt. DOEN bij adhd overbelast de interface tussen kennis(wat je weet) en wat je kunt. komt wel goed met de leeftijd-adhd is een ontwikkelingsstoornis-
Ik heb niet alles gelezen dus sorry dat ik in herhaling val, maar ik denk dat jullie echt gebaat zijn bij meer gespecialiseerde hulp. Dus een kinderpsycholoog/psychiater. Het cognitieve aspect is wel duidelijk, hij is hoogbegaafd, loopt voor en heeft continu uitdaging nodig. Maar het sociaal-emotionele, daar is volgens mij wel veel werk aan. Wat ik kan opmaken uit je berichten is dat hij op dat vlak nog een beetje op peuterlevel zit. Zo van: ik ben de wereld, de wereld draait om mij. Dus dat botst enorm met dat cognitieve. Je zegt bijv. dat hij lacht als zusje zich pijn doet en hij haar continu wil aftroeven. Empathie ontbreekt hier en dat is typisch voor peuters, maar naarmate kinderen ouder worden, leren ze dit wel. Mijn dochters vechten elkaar soms ook de tent uit, maar als een van hen echt pijn heeft schrikken ze daarvan, een soort van initiele reactie, en wordt het spel meteen stilgelegd (roepen ze me). Als die reactie bij hem ontbreekt zou ik daarop verder gaan, ook in je hulpvraag. Want straks is er een baby'tje bij, en dan is het al druk genoeg. Hij moet ook leren dat niet alles om hem draait, dat hij onderdeel is van een gezin.
Zie mijn vorige reactie. Ik heb deze reactie dus niet gezien. Dit ziet er hoopvol en goed uit! Ik herken sommige dingen deels van mijn oudste. Zij heeft ook echt, echt behoefte aan echt contact met mij. Ze kan de hele dag om me heen hangen, als we dan echt praten heb je geen kind aan d'r. Dan heeft ze niets nodig verder en verloopt de dag fantastisch. Maar als ze mij 'moet delen' of als ik echt bezig ben, gaat het sneller fout. Dan zoekt ze negatieve aandacht.