Dit. Ik heb geen emotionele waarde aan mijn eitjes die toevallig 'wel goed werken' zou dat zo aan een ander geven. Alleen de manier waarop dat gebeurd houd me tegen. Wellicht als 1 van mijn zusjes het ooit zou vragen of als goede vrienden het vragen dat ik het wel zou doorstaan. Draagmoederschap zou ik niet kunnen.
Dit. Ik vind het prachtig als andere mensen dit doen voor anderen, maar voor mij is het een stap te ver.
Eiceldonatie & draagmoederschap: beide zal ik nooit doen. Niet dat ik het ander niet gun. Maar ik zou het niet aankunnen. Mijn eicel/kind na 9 maanden afgeven..
Wat mooi zeg dat jullie zo contact hebben Nooit geweten dat je als donor dus ook op die manier het traject in zou kunnen gaan.
Eiceldonatie alleen voor familie en dierbare vrienden. Het is toch een heel proces waar je doorheen moet, ik denk niet dat ik dat voor een compleet onbekende over zou kunnen hebben. Het doet toch wat meer je lijf. Draagmoederschap zou ik ook niet kunnen, misschien alleen voor directe familie maar verder ook niet. Je draagt het dan toch 9 maanden, voelt alles en aan het eind van de rit moet je het weg geven.
Lastig... ik zou heel graag ja willen zeggen maar weet niet of ik het daadwerkelijk zou kunnen, emotioneel gezien. Voor mijn zusje zou ik het dan weer zo doen, daar hoef ik niet eens over na te denken.
Ja, want ik weet als geen ander hoe hartverscheurend wanhopig de MMM kan zijn. Helaas is de kwaliteit bij mij ehh down under om te janken.
Dit. En de manier waarop ze het doen is iets wat me echt tegen zou houden. Ohh wel zou ik het denk ik heel fijn vinden om eens per jaar een update te krijgen van de ouders en als het kindje me ooit zou willen ontmoeten zou ik dat ook geen probleem vinden . Draagmoederschap is geen optie voor mij. Ik moet te veel doorstaan voor eenezwangerschap en het zou sowieso weer een ks worden waardoor ik echt niet meer zwanger zou willen zijn
Nee, ik zou het niet kunnen. Het is zoals anderen al gezegd hebben voor mij het gevoel dat ik mijn eigen kind weggeef. Heel misschien als mijn zusje het nodig zou hebben. Omdat ik dan weet dat het kindje goed terechtkomt en ik er contact mee kan houden.
Ja. Maar omdat adhd in mijn familie zit én ik inmiddels 35 ben kan ik geen donor zijn. Anders absoluut.
Ja, als mijn eigen gezin compleet is zou ik wel willen doneren. Maar niet oneindig. Dat er zeg maar 10 kinderen (van mij) rond lopen. Dat zou ik teveel vinden.
Nee ik zou het niet kunnen. Ik gun het iedereen om een kindje te krijgen maar niet met al die medische oplossingen van tegenwoordig. Prima voor mensen die onvruchtbaar zijn geworden door een niet genetische oorzaak maar indien het iets genetisch is wat niet goed werkt vind ik het niet dat we dit met allerlei trucs door moeten geven aan de volgende generatie. Wat moet de volgende generatie dan uit de kast halen om een kind te krijgen... Eigenlijk ben ik dus tegen de gehele mmm tenzij het veroorzaakt is door iets niet genetisch. Begrijp dat ik makkelijk praat met 5 gezonde kinderen maar mijn man en ik delen deze mening en voor we aan kinderen begonnen hebben we dit ook heel duidelijk besproken. En nogmaals ik gun iedereen een kind. Ik maak me alleen zorgen dat er op deze manier in de toekomst alleen maar meer en meer problemen met vruchtbaarheid voor komen en dat gun ik die generaties niet.
Ik heb het hier ook niet echt beargumenteerd neergezet natuurlijk. Weet je wat het is? Het alternatief is dat ze worden vernietigd. En dan vinden wij: wij hebben al die ellende doorstaan voor deze embryo's, en dan gebruiken we er 2 of 3 en de rest "gooien we weg". Dat vinden wij juist ondankbaar. Wij hebben in de angst geleefd nooit kindjes te kunnen krijgen en zouden dan ook heel erg dankbaar zijn als het allemaal niet gelukt was om de optie te hebben om een embryo van een ander te ontvangen. We vertrouwen erop dat de wensouders zorgvuldig gescreened worden. Daarbij is het zo geregeld dat de kinderen die eruit voort komen onze gegevens kunnen opvragen en contact met ons mogen leggen (hier staan wij ook open voor als ze dat zouden willen).
Dit precies! Ik zou het nooit kunnen loslaten en me inderdaad heel erg verantwoordelijk voelen. En ook zie draagmoederschap anders, omdat het niet mijn kindje is. Ik zou daar zeker voor openstaan.
Ik begrijp wat je bedoeld maar ik denk dat het inderdaad makkelijk praten is voor iemand die niet in de situatie zit dat serieus over dit onderwerp gesproken dient te worden. Mijn man en ik spraken aan het begin van onze rit in de medische malle molen af dat we alleen naar het ziekenhuis gingen om bevestiging te krijgen dat we even iets langer geduld moesten hebben, maar dat alles goed zat bij ons beiden. Maar het bleek dat het niet goed bij mij zat. Ik kreeg te horen dat ik gedurende de periode tussen eisprong en menstruatie 3 x daags vaginale capsules moest inbrengen vonden wij dat heel heftig maar verlegden onze grenzen omdat als dat ons zou kunnen helpen om een kindje te krijgen... Ik kan mij nog goed voor de geest halen hoe dat toen was. We waren een weekje met vakantie toen ik de eerste keer moest starten met die ranzige capsules. Ik weet nog hóé gruwelijk heftig we dat beiden vonden: ik aan de vruchtbaarheidshormonen. Elke dag drie keer hormonen toedienen. Maar het niet doen? Tsja, dan zou ik sowieso niet zwanger worden en was het nou objectief gezien echt zo’n grote opgave om elke maand 14 dagen die capsules om in de ochtend, middag en avond in mijn vagina te stoppen? Maar verder dan dat zouden we echt echt echt niet gaan. Achteraf lach ik er bijna om: die hormonen zijn echt peanuts vergeleken met wat ik later nog moest doorstaan. Maar je eigen referentiekader is het enige waar je op zo’n moment aan kunt refereren. Maar toen bleek dat mijn eisprong niet krachtig genoeg waren. Als ik gedurende enkele dagen voorafgaand aan de eisprong vijf tabletjes zou nemen dan zouden we wel eens zwanger kunnen worden. Wat vonden we dat heftig want ik had al eens gelezen wat voor vreselijke bijwerkingen Clomid kon hebben. Maar zonder Clomid zouden we geen kindjes krijgen, dus we verlegden weer een grens. De trein in de medische malle molen denderde ondertussen verder zonder dat we het gevoel hadden ergens uit onze wagon te konden stappen. Want, ongewenste kinderloosheid deed inmiddels zo’n pijn en uitstappen betekende dat we 0,0 kans meer maakten dus ach, schouders er onder en toch maar weer nadat ik weer ongesteld was geworden weer die medicijnen innemen. Maar injecties: nee, dat was onze absolute grens. Dat was iets wat wij echt nooit zouden doen. Dat hadden we immers al besproken. Maar toen was ik op controle en had ik een joekel van een geval in mijn eierstok en de arts vermoedde dat hij niet zelf uit het schilletje kon springen. Dus ik moest beneden in de ziekenhuis apotheek een Pregnyl (van Moeders voor Moeders) halen en die zou de verpleegkundige samen met mij gaan zetten... Jankend heb ik daar gezeten. Moederziel alleen want mijn man was aan het werk. Het zou immers een ‘gewone routine controle’ zijn, eentje die ik al zo ontzettend vaak had gehad. En toen bleek onze enige optie nog IVF. Uit die sneltrein stappen is gewoon serieus geen optie wanneer de wens zo diep geworteld zit en elke keer is het een kleine grens die je zachtjes passeert. Er kwamen vele nare behandelingen, ingrepen, honderden injecties en 7 IVF’s en een operatie aan te pas voordat we onze dochter kregen. Na nog eens 3 IVF’s en nog eens een operatie voor een tweede kindje bleek dat mijn eigen eicellen niet meer te gebruiken waren en als we ooit nog een kindje wilden dan was ECD de enige mogelijkheid. En toen hebben we die kans met beide handen aangegrepen. Maar dat was niet van de 1 op de andere dag. Er gingen vele gesprekken aan vooraf. En realiseer je bovendien maar goed: als iemand in 2006 tegen mij had gezegd toen ik met de pil stopte dat ik ooit IVF of zelfs ECD zou doen, dan zou ik misschien ook wel gezegd hebben: “nee hoor, mijn man en ik hebben hier duidelijk over gesproken en dat gaan wij niet doen.”
Zeker weten, zonder twijfel! Een goede vriendin van mij kreeg van de gyn te horen dat een kans op zwangerschap minder dan 1% was.. Heel wat gesprekken met haar over gehad en toen was ook duidelijk, mocht het niet lukken dan zou ik een eicel doneren. Maar wonder boven wonder werd ze spontaan zwanger ❤️.