Ik vind dat ook stom geregeld. Iedereen moet zorgen voor elkaar. Maar toen ik een keer zorgverlof wilde op nemen, kreeg ik te horen dat ik dan 70% van mn loon uitbetaald kreeg. Dat kan ik me als alleenverdiener niet veroorloven. Dus daar sta je dan.
Nee hoor, ik vind ook niet dat er een speciale dag voor moet zijn... ik vind vooral dat werkgevers/overheid meer aandacht en ruimte zouden moeten geven aan mantelzorgers. Als deze mensen instorten moet er veel duurdere zorg komen. Ik hoef geen feestje of een lintje of een bedankje, maar wel graag meer tijd!
Ik ben ook mantelzorger! Mijn zoon is meervoudig beperkt; ASS, verstandelijke handicap en epilepsie (het laatste komt al een tijd niet meer voor gelukkig, maar het blijft een aandachtspunt). Zijn tweelingbroer wordt inmiddels onderzocht wegens aandachtsproblematiek, wat o.a. tot slechtere schoolresultaten leidt, tenzij ik de lessen/dicteewoordjes met hem één-op-één extra oefen. Dan gaat het wèl goed op school. Bij een daarbij buitengewoon creatieve aard en flinke focus als hij die creativiteit ontplooit, denk ik aan ADD. Maar zorgen voor hem vind ik geen mantelzorg, al maakt het de interactie tussen hem en zijn ASS tweelingbroer wel extra lastig. Daarnaast heb ik een jaar of 8 mantelzorg gegeven aan mijn oma, van 2009 -dood opa- tot 2017 bij overlijden. Haar zoon, mijn oom, had zeer zware en langdurige psychiatrische problematiek met meer opname dan begeleid zelfstandig wonen, en kon niet zorgen voor hemzelf of een ander. Mijn eigen moeder, haar dochter, heeft de eerste symptomen van Early Onset Alzheimer ontwikkeld in 2005, ze was 50 jaar oud. Sinds 2013 weet mijn moeder niet meer wie ik, mijn broer, mijn vader en dus ook mijn oma, zijn. De zorg voor mijn oma viel op mij, ik woon het dichtste bij en mijn broer heeft op 1 verhuisdag na, de zorg voor mijn oma eigenlijk gewoon verzaakt. Mijn vader is mantelzorger voor mijn moeder, ik pak wel wat oppasmomenten, maar dat valt meer onder de 'normale' zorg voor een ziek familielid. Meer red ik niet, zonder eigen kinderen tekort te doen. En dat had mijn moeder nooit gewild. Ik heb er wel moeite mee niet meer te doen nu mijn oma dood is, maar heb te weinig over bij een leven met mijn zoontje met ASS. Ik werk sinds 2 maanden een stuk minder om tijd te maken voor taken die hiervoor bleven liggen, en ja, ook voor mezelf. Of het nu die 5-jaar-oude-verhuisdozen zijn, extra lezen op school met mijn lieve zoon met aandachtsproblematiek, een boswandeling vanuit ZMLK-school met mijn schattige ASS'er of het die eindeloze administratieve rompslomp is. Ik kom er nu aan toe en dat is zóó fijn! Daarnaast merkte ik ook dat ik wat persoonlijke ruimte nodig heb na de begrafenis en moeizame afwikkeling erfenis van mijn oma. Dat was toch zwaar om te regelen met een ASS-zoontje en eigen verdriet. Ik vind een dag met focus op mantelzorg goed. Ik vind het normaal om te zorgen voor naasten, maar tegelijk is de zorgzwaarte daarbij niet altijd normaal, en daar mag best aandacht voor zijn!
Mantelzorgers zorgen langdurig en onbetaald voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende partner, ouder, kind of ander familielid, vriend of kennis. Bovenstaande is mantelzorg. Dat heeft dus niet veel te maken met je oude moedertje naar het ziekenhuis rijden of wekelijks een prakkie voor haar koken. Mantelzorg is zwaar, intensief en vaak ook emotioneel belastend. Daar mag best aandacht en begrip voor zijn.
De dag van de mantelzorg is ook bedoeld om het onderwerp gewoon weer onder de aandacht te brengen. Het is een mooie gelegenheid om je mantelzorger te bedanken, mocht je die hebben, maar het is óók gewoon een goede dag om er nog eens over na te denken welke plaats het nu heeft. Er wordt een groter beroep gedaan op de directe omgeving en op andere sociale relaties, dan bijvoorbeeld 20 jaar geleden. Dat heeft direct te maken met de rijksbegroting en hoe de gelden binnen de zorg verdeeld worden. Het is een interessant moment om te bekijken wat de gevolgen van deze veranderingen zijn. Zeker in een tijd waarin er veel mensen overbelast raken, lijkt het me belangrijk de mantelzorg zo goed mogelijk te faciliteren op het werk bijvoorbeeld. Want geloof me: ik zie de meerwaarde wel van verzorging door iemand die echt persoonlijk betrokken is bij de patiënt. En wanneer mag je als mantelzorger zeggen: nu is het teveel, mijn zorgvrager heeft nu toch echt ambulante hulp nodig en daarvoor dient hij/zij een indicatie te krijgen? Ik vind het jammer dat de discussie blijft hangen in: een dag van de mantelzorg is overbodig. Of: het is de normaalste zaak om voor elkaar te zorgen. Het is toch een veel complexer onderwerp dan dat? En wat levert het nou toch weer op om te zeggen dat iets onnodig is en dat er niet zoveel aandacht voor moet zijn? In welke zin draagt dat ook maar ergens aan bij?
@tuc wat lief van je, dankjewel Ik merk dat ik in dit topic een beetje het gevoel krijg dat ik mezelf moet verdedigen. Niet dat het op mij gericht is, maar door de meningen over mantelzorg. Ik ga mezelf niet verdedigen, wat ik er wel over wil zeggen is dat ik denk dat degenen die zich hier niet zoveel van kunnen voorstellen of zich niet kunnen inleven, blij mogen zijn dat ze hier dan ook niks mee te maken hebben. Want ik had graag gewild dat het ver van mijn bed gebleven was. En nu dat niet zo is vind ik het mooi dat dit bestaat.
Ik heb van m’n 15e tot m’n 22e (toen is ze overleden) voor mijn moeder gezorgd, samen met mijn vader. Toen werdt dat geen mantelzorg genoemd, het was ook geen keuze maar gewoon iets dat moest. Er was ook geen speciale dag, we kregen ook niks extra’s. Ik vind het wel goed dat er nu wel aandacht voor is maar voor mij voelt het ook wel erg dubbel.
Heftig, dat je op zo'n jonge leeftijd al zo'n taak voor je kiezen kreeg Nu is mantelzorg echter ook niet altijd een keuze. Als de ambtenaar WMO besluit dat de familie de zorgtaak op zich kan nemen, krijgt de patiënt gewoon geen zorgindicatie. En over die extra's hoef je jezelf ook geen illusies te maken Mantelzorger zijn levert geen financiële voordelen op ofzo. De gemeenten geven allemaal zelf invulling aan deze dag van de mantelzorger. Ik werd bijvoorbeeld uitgenodigd voor een gala, maar ja... daar kan ik niet naartoe omdat ik de zorg over mijn kind heb dus dat voelt als een dooie mus... Van Mezzo, de stichting voor mantelzorgers waar ik lid van ben, kreeg ik een zakje anemoonzaadjes. Ik wil niet klagen over de miskenning, zo bedoel ik het niet hoor. Maar het levert je uitsluitend een gevoel van genoegen op omdat je je naaste helpt. En met een beetje mazzel loopt je er zelf niet op leeg. Maar ik vind het wel echt veel gevraagd voor een kind van 15. Zo had het echt niet moeten zijn voor jou
Ik ben officieel manterzorger voor mijn zoon. Maar ik zie mezelf gewoon als moeder Hij heeft gewoon net iets meer nodig dan een 'gemiddeld' kind.
Wij zijn mantelzorgers voor mijn schoonmoeder en oom en tante. We doen vooral ondersteunende taken; administratie, aanvragen, soms dingen in en om het huis. Hun partners doen vooral de persoonlijke verzorging. Voor mijn schoonvader van 71 betekent dat 24u per dag hard werken, hij moet dingen alleen doen die verpleegkundigen volgens de Arbo niet mogen doen (moet bv met 2 man, of met hulpmiddelen). Hij heeft wel professionele hulp erbij, maar na 2x gedeeltelijke dagopvang en hulp in de avond met naar bed gaan, is het geld op. De rest doet hij zelf - dus haar voeren, naar de wc, van de ene stoel over in de andere stoel, naar het zkh en de fysio, ‘s nachts 2 of 3x naar het toilet... Schoonzus helpt ook mee, maar zij moet ook werken ernaast anders hebben ze zelf niks te makken. En voor ons geldt hetzelfde. Daarom vind ik deze dag erg belangrijk; voor mijn schoonvader en oom en tante, die keihard werken en er eigenlijk gewoon te oud voor zijn. Fysiek en mentaal is dit gewoon niet ok. En er zijn geen andere broers/zussen/neven/nichten die kunnen helpen.
Hè wat jammer dat je gemeente iets organiseert waar je niet naar toe kunt. Onze gemeente had best veel activiteiten georganiseerd, waar je er 1 van mocht kiezen. Ik ben naar een tapasavond geweest, speciaal voor ouders van een zorgintensief kind. Was wel heel fijn om andere ouders te spreken die weten waar je het over hebt, maar ook om even verwend te worden en niet zelf te hoeven zorgen. Daarnaast was er de mogelijkheid dat vrijwilligers van de mantelzorgorganisatie tijdens de mantelzorgactiviteit op kon passen op de zorgvrager. Vind dat zelf altijd erg lastig omdat ik niet voor niets de mantelzorger ben van mijn dochter. Ze heeft nogal een handleiding. Onze ouders hebben nog geen mantelzorg nodig, hoop dat dat ook nog heel lang duurt, want op dit moment lijkt me dat heel veel; een kind met extra zorg en ouders die gaan kwakkelen en daar meer nodig hebben.
Moet je je daar ergens voor aanmelden of zo als je mantelzorger bent? Ik heb daar eigenlijk nooit over nagedacht.
Nee hoor, dat hoeft niet. Maar je kunt lid worden van een organisatie. Dan kun je in contact komen met andere mantelzorgers, als je dat wil. Of je krijgt een boekje met tips over hoe je zorg moet regelen bij de gemeente bijvoorbeeld. Of vragen stellen op een forum. Dat soort dingen. De zorgvrager kan jou wel aanmelden bij de gemeente voor een jaarlijks mantelzorgcompliment. In de ene gemeente is dat een VVV-bon, in de andere een bosje bloemen.
Helaas zijn er heel veel mensen die vinden dat je mantelzorg er maar even bij doet. Dat het bij de normale gang van het leven hoort, dat je dat in je netwerk moet oplossen. Een goede vertegenwoordiging van die mensen zit in de tweede kamer, in Den Haag. Gevolg daarvan is dat je het als mantelzorger maar moet uitzoeken. Je ziet maar waar het schip strandt. Dat betekent dus dat je als mantelzorger geen rechten hebt. Je hebt niet het recht om minder te gaan werken, je hebt niet het recht om tijdens werktijd naar een afspraak te gaan, je hebt niet het recht zelf je werktijden in te delen. En je hebt al helemaal geen recht op een keertje vrij van je zorgtaken. Alles moet in overleg met de werkgever. Voor extra zorg kun je bij je wijkteam terecht, maar die is eigenlijk niet ingericht op de moeilijke gevallen en de wachtlijsten zijn te lang in de jeugdzorg. Daarnaast is de zorg per gemeente/per wijk/ bijna per medewerker anders geregeld, de ene gemeente gaat links, de andere rechts. En daarom is een dag van de mantelzorg nodig. Wij hebben een zorgintensieve zoon, praat niet, is niet zindelijk, verstandelijke beperking en klassiek autisme, en die lijst is niet eens volledig. Voor een kind met een ernstige handicap zorgen is al zwaar, maar wij staan daarnaast continue onder spanning om de zorg rond te krijgen en dat op meerdere vlakken. Hier in de gemeente werd ook aandacht besteed aan de dag van de mantelzorger, op papier zag de activiteit er aardig uit, maar deze was niet te combineren met de zorg voor onze zoon.
Ben je mantelzorger? Ik was samen met mijn ouders mantelzorger voor mijn oma die alleen woonde en de diagnose Alzheimer kreeg. Mocht het in de toekomst nodig zijn, voor wie zou jij dan willen mantelzorgen? Voor ouders, man of kind absoluut! Voor anderen niet. Is mantelzorg een mooi ding of juist een onwenselijk bijproduct van een uitkleding van de zorg? Mantelzorg is een mooi ding wanneer de drogers er tijd voor hebben en de situatie het toelaat. In de situatie van mijn oma: ik werkte fulltime, mijn vader fulltime en mijn moeder 3 dagen per week. De 2 dagen dat mijn moeder niet werkte, zorgde ze voor mijn oma. De weekenden wisselden we het af. Maar mantelzorg stopt niet na werktijd, zeker niet bij Alzheimer. Mijn oma had iedere dag aandacht nodig vanaf een uur of 5 tot een uur of 23. Bellen, sms'en en e-mailen ging de hele dag door. Mijn werk liet dat gelukkig toe, dat van mijn ouders niet. Dat leverde stress op bij iedereen. Mijn oma woonde in het centrum van Rotterdam, alleen. Ze raakte de dagen, tijd en de weg kwijt. Eten brandde aan, geld werd verloren. Geen houdbare situatie dus. Deze situatie duurde te lang voor iedereen en dat komt denk ik door de uitkering van de zorg. Brengt het mensen dichter bij elkaar? In onze situatie in het begin zeker. Toen mijn oma's karakter begon te veranderen en ze veeleisender werd, dreef het ons uit elkaar. Draagt het bij aan de participatiemaatschappij of juist niet? Het verplicht tot participatie, maar dat is niet altijd een goed ding, vind ik.
Je laatste zin raakt me echt, dankjewel daarvoor. Het is/was voor mij zo gewoon, en toch ook niet. Uit jouw berichten hier op zp spreekt zoveel liefde voor je zoon. Weet dat ik, en ongetwijfeld heel veel mensen daar groot respect en grote bewondering voor hebben. Niet omdat je die zorg draagt en hoe je dat doet en er voor vecht maar ook hoe je daarmee omgaat en hoe je in het leven staat.
Hiet zijn de activiteiten voor mantelzorgers ook altijd in de middag, dan kan ik nooit. Maar ik krijg wel een mantelzorgcompliment, en dat is erg fijn!! Vorig jaar voor het eerst, toen heb ik mezelf een nieuw matras cadeau gedaan. Dit jaar gebruiken we het om in maart een paar dagen weg te gaan Ik verwacht geen mantelzorger voor mijn ouders of schoonouders ooit te hoeven worden, maar als het zover komt doen we dat. Een speciale dag is ook gewoon een signaal dat het niet onzichtbaar is.. dat datgene wat je biedt wordt gezien.
Hier een verstandelijk beperkte zoon met een chromosoomafwijking. We verzorgen onze zoon met enorm veel liefde, maar DAMN wat is het af en toe lastig en hard. Wat moeten we toch elke dag weer een strijd voeren voor en over hem; juiste onderwijs, leerlingvervoer wat nergens op slaat, afspraken in ziekenhuizen etc die op de meest gekke tijdstippen worden gepland, bedelen om zorg... JA, ik doe het met alle liefde... maar NEE, het is niet voor te stellen voor mensen met gezonde kindjes, wat hier allemaal bij komt kijken. Dus alle lieve mantelzorgers; TOPPERS!!!