DANIEL Ik probeer mijn ogen te openen. In de verte hoor ik piepjes, mensen die praten, stoelen die over de grond schuiven, maar boven alles uit hoor ik het harde huilen van Jenny. Ik wil zo graag mijn ogen open doen, haar vertellen hoeveel ik van haar hou, maar het is te zwaar. Langzaam wordt het zwart om me heen. ‘Jenny, ik ben hier. Ik ben zo dichtbij. Het spijt me liefje, maar ik kan het niet.’ Ik wil de woorden wel uitschreeuwen, maar het lukt me niet. Ik hoor iemand praten over een kogel in mijn rug en ik hoor Jenny zeggen dat het allemaal wel goed komt. ‘Het komt ook goed liefje.’ fluister in in gedachte. Maar nu nog niet. ‘Wacht op me. Als jij er bent zal ik wakker worden. Maar wacht nog even.’ En met die gedachten wordt het weer zwart om me heen. ‘De buurvrouw stond vanmorgen voor je kamer. Ze wilde ons niet storen, maar alleen een mandje fruit geven namens de buurt. Ik durfde niet te vertellen dat je die voorlopig niet kan eten.’ Ik hoor hoe Jenny van alles aan het vertellen is en ik voel dat ze geen moment mijn hand loslaat. Ik voel aar strelingen over mijn vingers. ‘Ze zijn echt heel lekker, dus wanneer je wakker wordt, heb je geen druiven meer.’ Zegt ze. Wanneer je wakker wordt heeft ze gezegd. Ik ben blij dat ze vertrouwen in me heeft. Nog even liefje. Ik ben er bijna. Ik wilde dat ik het haar kon vertellen, maar ik weet dat mijn lichaam dat nog niet aan kan. Nog even. Het duurt niet lang meer. En weer zak ik weg in dat diepe zwarte gat.
DANIEL ‘Jenny?’ Ik probeer te praten, maar ik voel iets in mijn keel. Ik voel me anders dit keer. Ik hoor Jenny praten. Haar stem is helder in plaats van dof. Ik hoor de vermoeidheid in haar stem, haar verdriet. Dat had ik nog niet eerder gehoord. Voorzichtig probeer ik me te bewegen. Ik durf mijn ogen niet open te doen, bang dat het weer niet lukt. Ik beweeg mijn vingers en het voelt goed. Alsof ik het nu wel kan. ‘Daniel?’ Ja liefje, ik ben hier, maar geef me even wat tijd. ‘Daniel? Kan je me horen?’ Ik probeer te knikken maar eigenlijk weet ik niet of ze het merkt. Of ik het wel kan. ‘Lief, wordt wakker. Doe je ogen open, alsjeblieft wordt nou wakker.’ Smeekt Jenny. Voorzichtig open ik mijn ogen en ik hor Jenny huilen. Heel wazig zie ik de bekende contouren van haar gezicht, de zo bekende smaak van haar lippen als ze me voorzichtig kust. ‘Wakker blijven, ik ga iemand halen.’ Ik hoor haar snelle voetstappen en hoe ze schreeuwt om een dokter. Ik glimlach, dat is mijn vrouw. Haar verdriet, haar felheid tijdens een ruzie, haar angst. Ik heb het allemaal gezien en ik heb nog nooit zoveel gehouden als nu.
Ik heb dit en een writersblock er komt niks zinnigs uit mijn vingers. Nog wel een leuk idee dus dat ga ik schrijven en dan kijk ik later wel of het ergens tussen past. De kat gaat achter mijn pen aan dus schiet niet op
Ik kreeg er vandaag niet veel zinnigs uit. Half hoofdstuk en de concentratie verdween. Ben erg moe, maar heb genoeg buffer om weer even een pauze in te lassen, zit ergens in de 36 nu geloof ik! @boogiebril succes! Bijna op de helft @Luuz haha herkenbaar! Vervelende mormels, maar wat moeten we zonder ze?
Kijk, dan kan je wel een avondje niet schrijven Ik kan mezelf soms wel voor mijn kop slaan. Ik heb ineens een vrouw toegevoegd aan het begin van het boek. Zij en Daniël hebben een afspraak gehad en dat is uitgekomen. Hij komt met een verhaal en het eindigt dat hij in gedachten hoopt dat ze ditzelfde verhaal verteld als de politie zijn verhaal wil verifiëren. Nu moet ik nog de echte reden bedenken waarom ze een afspraak hadden. Het moet geheim blijven en hij heeft instructies achtergelaten bij die vrouw, omdat hij wist dat hij een legitiem excuus nodig had als de politie erachter zou komen. Trut.
Ik ben de 40k gepasseerd! Ik liep zo vast, sinds zondag niks zinnigs meer kunnen schrijven en vanmorgen kwam het idee in me op om deel 2 vanuit een ander perspectief te doen, en de woorden vliegen er weer uit Hoe gaat het met jullie?
Slecht. Heb de jongste sinds gisteren ziek en afgelopen dagen onwijs druk. Ook veel spanning ivm onderzoek naar adhd bij de oudste dat vandaag was dus nu valt alles van mijn schouders af en heb ik hopelijk weer meer tijd. Maar nano was echt naar de achtergrond geschoven
Ah dat is balen, kan me voorstellen dat dat flink in de weg gaat zitten van het schrijven. Sterkte met het verwerken van de spanningen, is niet niks! En beterschap voor de jongste uiteraard!
Klinkt goed @In your eyes! @Luuz balen die spanning maar heel herkenbaar hoor. Afgelopen dagen was ons kindje ook ziek en dan ben je er toch minder mee bezig. Ik lig nu toch nog 2 dagen voor, blijft fijn om een buffer te hebben. Probeer elke avond tussen de 1500 en 2000 woorden te schrijven. De ene keer gaat dat sneller dan de andere keer.... Ik kom nu op het punt dat er een belangrijke confrontatie gaat plaats vinden en dat deel van het verhaal heb ik nog niet helemaal goed in mijn hoofd. Dus dat is zoeken! Het gaat wel goed, ruim 28K. Veel en veel meer dan ik had verwacht!