dames, ik moet even delen hoe blij ik ben, al klinkt het gek. Al heel lang zijn we met onze zoon van 8 bezig, voornamelijk met de situatie op school. Uiteindelijk wilden we hem laten testen op adhd, dus hem aangemeld bij het therapeutisch centrum en toen was het wachten. Helaas hebben ze daar een fout gemaakt met zijn aanmelding waardoor we opnieuw op de wachtlijst gezet moesten worden. Maar vandaag was het eindelijk zover; we hadden een intake gesprek + onderzoek. Heel leuk gesprek gehad, een hoop vragen moeten beantwoorden en mijn zoon werd meegenomen voor observatie terwijl hij opdrachten moest doen. Vorig jaar hebben we al een intelligentietest laten afnemen, dus die hoeft niet opnieuw en observatie hebben we ook al gehad via het cjg en dat was ook voldoende. Over 3 weken volgt al de diagnose. Uiteraard heb ik gevraagd waar ze aan dacht en hij heeft wel heel veel kenmerken van adhd, dus die richting ging het wel op vermoedde ze. En buiten het feit welke diagnose eruit komt, er zijn voldoende punten waardoor hij voor hulp in aanmerking komt vanuit het therapeutisch centrum, dus de extra hulp gaan we sowieso krijgen. En het klinkt heel stom, maar ik ben zo blij dat er nu eindelijk geluisterd word naar wat ik al heel lang roep. En dat we nu eindelijk op het punt zijn beland dat hij echte hulp kan krijgen omdat we zelf niet verder komen. De rest van de dag blijft hij lekker thuis van school, hij vond het allemaal enorm spannend, maar hij is heel blij dat iemand hem nu eindelijk kan en wil helpen met de chaos in zijn hoofd. En jullie hebben hier helemaal niks aan, maar mijn moeder is aan het werk, mijn man zit in de auto vanuit Duitsland en een vriendin is ook aan het werk en ik moet het domweg kwijt, omdat ik zo ontzettend blij ben. Er zit eindelijk schot in en ik wacht nu rustig af wat voor soort hulp er komt (wel/geen medicatie, therapie, extra handvaten etc), maar ik weet nu eindelijk zeker dat hij nu geholpen gaat worden
Wat fijn is dat als je je eindelijk gehoord voelt. En hoewel veel mensen een diagnose zien als een stempel zie ik het als een sleutel om deuren mee open te krijgen (zoals naar hulpverlening) En ja er zullen tijden zijn dat je verdrietig bent, merk dat die er hier voornamelijk zijn wanneer zijn ass in volle hevigheid naar voren komt maar gelukkig zijn er ook tijden dat het gewoon heerlijk loopt allemaal en daar genieten we dan ook met volle teugen van.
Dat is exact waarom ik zo blij ben. Of meer opgelucht misschien. Nu lopen we overal vast, want er is geen diagnose. School kan geen extra hulp inroepen vanuit het bestuur, want er is geen diagnose. En ik merk dat het al heel veel geholpen heeft dat we wisten dat er iets is en toen we ons inlazen over onder andere adhd, zagen we dat hij zijn gedrag niet altijd kon sturen en hem dingen ook vaak overkomt. En dat hij er niet altijd direct iets aan kan doen (niet dat we alles dan goedkeuren, maar het helpt om te weten waarom hij soms dingen doet). En nu kunnen we eindelijk passende hulp krijgen en als dat hij dan een stempel krijgt is dan niet anders. Ik vind het lastig om uit te leggen, aan de ene kant ben ik blij dat hij een stempel gaat krijgen (daar is eigenlijk geen twijfel over), maar aan de andere kant vind ik het jammer omdat het hem ook kan beperken.
Had jij dat topic over die niet meewerkende school die hem in z'n eentje op de gang lieten werken? Wat fijn dat er al zo snel duidelijkheid komt! Kan me voorstellen dat je opluchting voelt, kunnen jullie eindelijk verder.
Klopt. Dat was ik maar school is 180 graden gedraaid en hij gaat weer met plezier naar school. De juf springt veel eerder in om zijn aankomende driftbui om te buigen. Lukt niet altijd natuurlijk, maar de consequenties zijn duidelijk voor hem en dat lukt best goed. Zijn spreekbeurt had hij eigenlijk vandaag maar zou verplaatst worden naar morgen. Maar hij was niet tevreden met wat hij nu had gemaakt en in overleg verplaatsen we het een week zodat hij er met een goed gevoel in gaat. Ook met topografie krijgt hij nu extra begeleiding tijdens de les en helpt ze hem om beter door de toets heen te komen. Allemaal kleine dingen die hem ontzettend helpen en dus betere resultaten laat zien. Ze gaan beter met hem om dan vorig schooljaar. Ik ben nog niet op het punt dat het therapeutisch centrum alles gelijk door mag spelen naar school, daar heb ik nog geen toestemming voor gegeven. Ik wil echt dat alles via mijngang en overal toestemming voor wordt gevraagd en dat begrepen ze heel goed en is uiteraard geen punt. Maar dit had ik niet van tevoren gedacht met school.
Het klinkt helemaal niet stom, compleet logisch juist. Ik herken dit gevoel voor 100%. Nu is het bij ons op school niet zo erg geweest als bij jullie, maar wel dat het niet herkend werd, tot 1 juf die ik nu nog duizendmaal dank verschuldigd ben. Dat gevoel van: hè hè! En dan roepen mensen: "ach iedereen wil toch dat zn kind iets heeft" Nou nee dus! Maar als je zeker weet dat er wel iets is dan wil je dat bevestigd hebben om de simpele reden dat er veel meer mogelijkheden zijn dan. Zeker op school. Echt superfijn dat jullie nu op de goede weg zitten, en school ook.
Wij zijn nog niet zo ver, net de stap gezet om de oudste te laten onderzoeken. Deze week gesprek gehad met de juf en dat was fijn. Zij ziet hetzelfde, weet het ook niet en denkt ook dat onderzoek nu de beste stap is. Dat voelde al zo goed dus ik snap je wel
Jullie ook succes. Het is even een stap, als er wel wat uitkomt is het even hard als je het op papier ziet staan, maar het is echt goed ook.
Dank je. Het zou vooral voor zoon fijn zijn als er iets uitkomt, dat hij duidelijkheid heeft over zijn anders-zijn want daar tobt hij steeds vaker over. Maar wij weten niet echt in welk "hokje" hij past. Hij is te gewoon om afwijkend te zijn maar ook weer te afwijkend om gewoon te zijn. Ik denk dat het mij ook helpt als ik weet waarom hij doet zoals hij doet
Succes! Ik vond het eerst best moeilijk om toe te geven dat het niet meer ging. Thuis gaat het best goed hoor, maar dat is natuurlijk niet genoeg. Het voelde ook soms alsof ik heb gefaald als moeder (of meer wij als ouders). Maar ik weet ook dat dit wel de beste stap ik geweest die we konden zetten en ik ben echt heel blij dat ik die stap gezet heb voor hem.
Het is ook best een opluchting. Dat ik dus niet gek ben. Ik merk nu ook dat ik het makkelijker accepteer. Hij kan bijvoorbeeld 4 verschillende gesprekken tegelijk volgen en precies vertellen wie wat heeft gezegd. Heel vervelend voor hem, maar mijn schoonmoeder noemde het vanmiddag een gave. En voor hem voelt het negatief, maar als je er wat anders over nadenkt, is het inderdaad best knap. Hij kan bijvoorbeeld met zijn schoolwerk bezig zijn, maar ook volgen wat de juf verteld. Nu vind juf het soms wel storend, maar hij maakt er ook goed gebruik van en het is best handig dus ze buigt het om naar iets positiefs.
Niet meer gaan is nog teveel gezegt maar hij wordt wel steeds pittiger. Hij was een hele makkelijke baby/peuter/kleuter. Vonden wij dan. Vanaf een jaar of 5/6 kwamen de eerste dingetjes die je op "toch wel pittig karakter" kon gooien. Vorig jaar had ik al een paar x het gevoel dat er meer was maar dan ging het weer tijd goed enzo. Dat gevoel van falen heb ik ook regelmatig/gehad. En wel kleine angst dat dat straks de uitkomst is, "jullie hebben het niet goed gedaan". Maar in dat geval is er vast ook hulp waarmee we het hopelijk kunnen oplossen en heeft zoon er ook baadt bij
Daar was ik ook wel bang voor, maar na het gesprek zakte dat gevoel gelukkig. Jullie zijn er dan in elk geval op tijd bij 11 december heb ik het gesprek. Ik dacht dat er daarna nog een verwijzing kwam voor een psycholoog, maar zag in de mail dat ik al met de psycholoog gesproken had. Dus de weg is weer een stukje korter geworden
Ja kan nu wel mn kop in het zand steken maar zoon krijgt het dan alleen maar moeilijker. Fijn dat de weg stukje korter is. 11 dec is dan het gesprek met de uitslag? Wat zorgde er bij jullie voor dat jullie de eerste stap namen?
Ja als het goed is krijgen we dan de diagnose al. Maar dat komt omdat we sommige onderzoeken al gehad hadden voor adhd in beeld kwam. Hij kan flippen vanuit het niks, maar dan ook echt flippen inclusief vloeken en schelden. Waar hij dan ook meteen spijt van heeft. Hij beweegt altijd, maar dan ook echt áltijd, hij is nooit moe, concentreert zich in het begin heel goed, maar hoort en ziet ondertussen alles en dan verslapt zijn aandacht met waar hij mee bezig was. We dachten eerst dat hij ‘grwoon’ Slimmer was dan gemiddeld en hij zich dus verveelde. Na een iq test bleek hij inderdaad bovengemiddeld begaafd te zijn (iq van 116). Daarnaast willen we ook nog bezig met zijn faalangst
Ik lees wel herkenbare dingen. Hier kan hij ook erg moeilijk stil zitten, slechte concentratie/werkhouding, wel slim, driftig...