Verwar mijn gebrek aan ambitie niet met luiheid trouwens. Ik ben absoluut niet te lui om te werken. Als het moet pak ik alles op en sta ik rustig 40 uur inpakwerk te doen als dat nodig is.
Ik ben tbm om mijn kinderen goed te kunnen begeleiden, beiden met diagnose en ben wel ambitieus. Zelf heb ik nooit carrière ouders of tbm's veroordeeld want ieders eigen keuze, en toen ik 'onvrijwillig' tbm werd kreeg ik bakken kritiek over me heen dat ik niets zou bijdragen aan de maatschappij! Lijkt me zalig om te werken of tbm te zijn of combinatie en daar volledig content mee te zijn, wat je ook kiest.
@iMoeder ik vond het thuis zijn ook niet leuk. Ik verveelde mij ook ter pletter en uit verveling ging ik extra poetsen. In mjjn geval is dat geen goed teken . Wat ik wel heerlijk vond, was de rust in de ochtend en de avond. Minder gehaast en geen gesleep meer. Toen ik weer aan het werk ging, is mijn man ook parttime gaan werken. Die rust wilden we beiden niet kwijt. Ik ben heel blij dat ik niet in de jaren ‘50 leef en dat er nu veel meer keuzevrijheid is om te doen wat bij je past.
Mijn oma was van 1917 en is naast haar 7 kinderen altijd blijven werken. Financieel echt niet nodig, mijn opa had een heel goede baan. Mijn moeder is ook altijd blijven werken. Die keuze was er toen ook al. Maar ook toen werd er geoordeeld.
Oordelen zal helaas wel van alle tijden zijn. Ik denk dat het vroeger wel lastiger was om je eigen plan te trekken. Mijn oma heeft na haar huwelijk kort gewerkt, maar er werd wel heel erg op mijn opa neergekeken dat hij niet in staat zou zijn om mijn oma te onderhouden. Wat trouwens echt onzin was. Door de druk is ze uiteindelijk wel gestopt met werken. Klein dorp, waar iedereen elkaar kent, hielp ook niet mee. Dat mijn man niet fulltime werkt en veel voor de kinderen zorgt, zou vroeger volgens mij ook echt not done geweest zijn. Terwijl het voor ons perfect werkt. Ik ben blij dat alle variaties steeds normaler lijken te worden.
Nee dat snap ik best hoor. Ik heb een heel onambitieuze periode gehad toen mijn kinderen klein waren. Het kon me allemaal geen bal schelen alle kansen op werk. Ik deed wat ik moest doen en ging naar huis, klaar. Gezin stond echt op nr 1 en in mn hoofd was ook geen ruimte voor andere dingen. In die tijd begreep ik ambitieuze mensen ook helemaal niet, tenminste, na de geboorte van de eerste. Nadat de andere 2 waren geboren had ik weer zo een periode. Maar toen wist ik vooraf al dat de ambities wel weer terug zouden komen. Maar dat komt alleen maar omdat tussen mijn eerste en mn tweede wat leeftijdsverschil zit. En nu zijn ze allemaal wat ouder en vind ik werk en daar iets bereiken, wel weer belangrijk.
Ooooeeeeh ik heb bijna een nieuwe baan! Ik ben aangenomen maar we moeten het nog eens worden over de werkdagen, werktijden en het salaris. Maar dat gaat wel goed komen. Ik kan niet wachten om binnenkort mijn ontslag in te dienen! Ik heb nog heel wat verlofdagen en hoop deze op te kunnen nemen. Maar betwijfel of ze dit goedkeuren.
Heerlijk zeg, en ontzettend stoer van je! Als het kan.. DOEN! Het zou mij heerlijk lijken. Ik ben jaloers
Ik ben ook een tijd thuis geweest maar ik kakte echt in en ik ging zeker niet meer schoonmaken... Het is lekker als kan!
Ik was ook tbm tot dat de jongste naar school ging. Nu werk ik enkele maanden onder schooltijd en dat bevalt me prima. Ik ben er voor en na school voor ze. Ze hebben gelukkig een continuerooster dus dat scheelt ook weer.
Echt? Dat meen je niet! Daar moet je je helemaal niks van aantrekken hoor. Het is jullie leven en jullie beslissing! Geniet ervan!
Mijn probleem was dat ik plotseling alles zag. Als ik in de ochtend de deur achter me dicht trek om te gaan werken, zou het mij een rotzorg zijn als het binnen niet helemaal picobello is. Ik ben toch de hele dag weg. Ik kon dat stuk dus niet meer loslaten toen ik helemaal thuis was. Ik werd echt gek van mijzelf. Rare kronkel in mijn hoofd en ik werd zelfs wat dwangmatig in het onder controle houden van het huishouden . @suus1983 al lekker aan het aftellen?
Jep! Al is dit voor mijn gevoel de langste maand ooit haha. Voelt nog steeds dubbel, maar ook erg goed en mijn directe collega's zijn super sportief, dus dat is heel fijn. Ze hebben me ook aangeboden in de tussentijd wat eerder weg te gaan of later te beginnen als dat helpt thuis, dus dat is tof.
Wat een lieve collega’s en nog maar twee weken! Voor nu is het gewoon een goede beslissing. Het is denk ik heel normaal dat het spannend is en dubbel voelt. Hou in je achterhoofd dat het geen beslissing voor de rest van je leven is, maar je kiest wat nu voor jou en je gezin goed voelt. Dat is wat nu belangrijk is. Als je erop deze manier naar kijkt, kun je nooit een verkeerde keuze maken .
Ik zit in hetzelfde schuitje. Ik ga 1 dezer dagen ook mijn baan op zeggen. Oh wat vind ik het spannend. Ik heb al werk vanaf 16e jaar. Naast school en studies altijd gewerkt. Erg onafhankelijk geweest. Ooit samen besproken mochten we 3 kindjes krijgen dan stop ik met werken. Mijn man is 'sleutelkind' geweest en vond dat vreselijk. Mijn moeder was eigenlijk altijd thuis en dat was heel.prettig als je uit school komt vol verhalen etc. Ook hoefde ik niet over te blijven etc. Bewuste keus dus en dit vraagt wel wat van ons. Er valt een volledig goed inkomen weg. Maar het is een keus. Dit is wat wij willen voor onze kinderen. Opmerkingen genoeg: "Ja jullie kunnen het tenminste doen" Fijn dat juklie in onze portemonnee kunnen kijken denk ik dan. Wij passen onze levensstijl erop aan "Oh vind je wel leuk zeker dat je niet meer hoeft te werken"....deze vond ik erg vervelend. Alsof ik nu niets meer bijdraag en teer op mijn man. Maar mijn man kan nu tenminste werken en hoeft niets te regelen meer als de kinderen ziek zijn. Ook positieve reacties, van mijn vader notabene. Dat hij respect had en onze keuze zeer kon waarderen door te kiezen bewust om zelf onze kinderen op te voeden Dus ja...spannend. Zit nu alleen met...ga ik het formeel doen? Dus via een brief? Of ga ik gewoon bellen met de leidinggevende en uitnodigen boor kraamvisite om het persoonlijk te melden. Ik werk in de zorg. Contactis goed. Leidinggevendeheeft me.tot 39 weken zwangerschap gebeld. Gewoon om te horen het ging met me.
Wat een dappere keuze! Hier heb ik hem ook gemaakt 5 jaar geleden. In mijn geval niet helemaal uit de juiste redenen maar het is me wel heel goed bevallen. De dubbele gevoelens herken ik nog heel goed. Maar het gaf zoveel rust! Nu werk ik weer een aantal uur maar vooral avond en weekend en ben nu weer op het punt dat ik dat niet meer wil. Ook heeft mijn man een nieuwe uitdaging wat dus zorgt voor meer stress en gehaast op mijn werkavond. En in het weekend missen we echt tijd samen. Mijn droombaan zou bestaan uit 2/3 ochtenden van 9.00 tot 13.00/14.00. Als iemand tips heeft ?! Ik ga in ieder geval het gesprek aan met mijn leidinggevende. Hopelijk zijn ze bereid mee te willen denken.