Als mijn partner zou weigeren een klusje uit te voeren wel ja, dan wil ik graag weten waarom hij de klus niet uit voert. En dan ga ik niet meteen dreigen zijn hobbyspullen weg te gooien Ik heb ook weleens een off-day waarin ik geen wasjes draai... gelukkig is er dan niemand die mij komt dreigen en opjutten, het laatste wat ik dan nodig zou hebben.... Het lijkt me altijd nuttig te informeren naar het waarom ze weigeren..Ik durf bijvoorbeeld zelf amper in het donker naar onze papierbak... laat staan dat ik dat van mn zoontje zou verlangen. Ik voel een topic aan komen “ welke klusjes doet 8 jarige in huis?”
Haha, geniaal!! Ik wacht al enige tijd tot mijn man de wc-bril vast zet. Ik waarschuw hem morgen nog één keer en anders pleur ik de controller van de PlayStation in de container
Dit is zooooooooooo herkenbaar. Hier ook zo'n man. Pakt een vuilniszak en gooit het in de kliko, om het er 's avonds weer uit te halen (of eerder, maar net hoe lief ze kijken) En dat weten ze ook. Poosje terug zei mijn dochter toen ik onder aan de trap riep dat ik de vuilniszak ging pakken en zelf maar ging opruimen tegen haar broertje: Ooooooooooeeeeeeeeh,!!!! laten we maar gauw gaan opruimen! want mama gaat ALLES weggooien. En mama haalt echt NIKS uit de kliko (tot grote woede van mijn man, want dat is zonde en kost geld en bladiebladiebla.....) Mijn dochter zegt ook regelmatig dat ik veeeeel strenger ben dan papa. Dat ben ik niet, maar ik ben veel consequenter.
Mijn zoontje is nog niet zo oud maar ik zou het zo verwoorden: ‘Ik wil dat jij vanmiddag even het glas in de glasbak gaat gooien.’ Zelf een moment laten kiezen maar zorgen dat het voor het eten is gebeurt. Doet hij het te laat dan gaat het logischerwijs van z’n schermtijd af, die is voor het eten. Als hij een goede reden heeft (een gebroken been ofzo) dan mag hij dat aangeven. Ik wil spelen/ben moe/te koud is geen reden.
Ligt aan mijn bui... Het kan zijn leg je tablet/kleurboek whatever maar weg. Of dan eten we vanavond niet want ik heb eigenlijk geen zin om te koken...
Als ik het vraag mogen ze nee zeggen. Dus ik vraag het alleen maar als ik wil dat ze zelf beslissen of ze willen helpen. In de hoop dat ze dan dus helpen uit zichzelf. Meestal werkt dat ook positief en doen ze dan wat ik vraag. Wanneer een taakje echt moet gebeuren geef ik opdracht en dan is nee geen optie. Hooguit kunnen we het dan even hebben over wanneer het uiterlijk gebeurd moet zijn, maar dat doe ik alleen als er niet heel veel gezucht en gesteun uit komt. Bij zuchten en steunen moeten ze het meteen doen, anders weet ik dat ik mezelf moet gaan herhalen.
Het gewoon ook doen.. daar ging haar pop en de knutselspullen die ik 3 dagen daarvoor had gekocht en een Lego set.. Jammer dan. 1 x is genoeg.
Ik vraag ook niet, ik zeg wat ik wil of eigenlijk ik plak een pictogram op het bord . Dat moet want dat staat daar. Overigens betekend dat niet dat er geen strijd over komt. Maar dan is het jij woont hier dus je helpt, of wou je alles zelf doen voor jezelf? Je eigen kleren wassen / zelf eten maken etc.. Nu kan het hier rustig 1,5 uur duren voor ik de strijd met zoon gewonnen heb. Maar dat is zo. Hier is het standaard klusje de vaatwasser uitruimen, ene dag zoon andere dochter. Op maandag ik . Daar herrinner ik net na school aan ( zeg niet meer als denk je eraan dat het jouw vaatwasser dag is) en nog een paar x tussendoor. Meestal tegenwoordig gaat dat zonder problemen en soms is het allerlei Smoesen bedenken en verstoppen etc.. tja jammer het moet gebeuren dus dan die je het na het stomme gedrag maar en dan word het soms 20:30 voordat het gebeurd.. niet mijn probleem dat je dan moe bent.
Verschilt hier per kind. Bij oudste dochter kan ik vragen "wil je gaan zitten?", bij oudste zoon is het "D, zitten". Vorig jaar had de juf gezegt "je mag je schrijfwerk thuis afmaken". En wat hoor ik thuis... "de juf zei mag dus ik weet niet of ik het doe" Ik heb hem verteld dat het moet en juf verteld dat ze het beter anders kan formuleren want nu kreeg hij een keus. En zo is het thuis met werkjes ook, geen keus geven in ja of nee, hooguit nu of straks. Of de consequentie, bijv. je mag pas naar buiten als je slaapkamer netjes is
Hier ook de Liekje81 methode. Je geeft ze keuzes met hetzelfde effect: dat ze het doen. Of: ik benoem het: hé daar staat glas dat nog in de glasbak moet. Met glas wegbrengen hebben we het nog nooit geprobeerd, maar wel met andere klusjes. Als mijn jongste de cavia's uit de kooi haalt, ligt er altijd heel veel zaagsel naast. Ik zeg dan: hé er ligt zaagsel naast de kooi. Vaak ruimt hij het zelf op. Soms niet en dan geef ik hem de handveger, zonder toelichting. Hij protesteert nooit en voert het dan direct uit. Mijn man is ook meer van het boos worden: Ruim NU het zaagsel op. Tja, en dan vreemd opkijken als hij het niet doet.
O die ken ik die man van mij kan er aan consequenties achteraan roepen die hij gewoon niet kan nakomen ook zo’n mooie. OT hier in het gezin is het duidelijk dat we het samen doen. Ik zoek klusjes uit naar leeftijd. Als ik de oudste dus vraag om het glas weg te brengen zal dat ook gebeuren zonder commentaar. Misschien word er gevraagd of het wat later mag maar dat is voor mij meestal ook geen probleem. Ik zorg dat er die ruimte is als ik iets vraag als het maar dezelfde dag gebeurd. Maar goed ik heb van vriendinnen begrepen dat het al bijzonder is dat onze kinderen (ook de jongste van twee) zelf hun bord, bestek en beker in de vaatwasser zetten wat ik dan op zich nog niet zo bijzonder vind...
Zo gaat het hier ook meestal! Ik wil graag dat de straf een logisch gevolg is van zijn gedrag. Ik hou helemaal niet van dreigen ... mijn moeder dreigde vroeger altijd dat ze mijn cavia in de soep zou doen als ik zijn bak niet op tijd verschoonde. Dat maakte me altijd zo vreselijk verdrietig, ik wist wel dat ze het niet echt ging doen... maar het gaf me het gevoel dat mijn moeder een wrede rare vrouw was, die niet begreep dat ik het per ongeluk steeds vergat. Het werkte ook averechts, ik kreeg alleen maar minder zin om haar te gaan helpen in huis.
Mijn overweging zou zijn: waarom moet je zoon het doen en waarom moet het nu? Is het een wekelijks klusje waar hij even geen zin in heeft of heb je ineens bedacht dat hij ook een keer iets mag doen. In het dat laatste geval vind ik het een beetje raar om boos te worden omdat hij niet a la minute iets wil gaan doen. Ik zou er ook geen zin in hebben als mijn vriend ineens vraagt/zegt dat ik iets moet gaan doen. Misschien heb ik wel heel andere plannen. Als je wil dat je kind meer klusjes doet, dan zou ik daar afspraken over maken. Als je wil dat hij iets incidenteels doet, dan zou ik hem mee ruimte geven om het te doen binnen een bepaalde tijd en ik zou er ook een reden bij geven. Zoiets van hee, ik heb even geen tijd maar het glas moet naar de bak. Kun jij dat vandaag even doen?
Mijn oudste vraagt bij zoiets altijd: ‘mág het, of móet het?’ Ze heeft heel goed door dat het eigenlijk geen vraag is. Als ze nog steeds niet wil binnen redelijke tijd, dan wil ik haar eerst uitleggen waarom ik vind dat ze dat best even kan doen (ik was ook jouw kleren, dat soort dingen, al vind ik dat wel heel vervelend om daar mee te komen) en daarna is het iets als ‘ok, ik zal het onthouden. Dan doe ik straks ook.... niet voor jou.’ Dan snapt ze hem eigenlijk altijd wel weer. Ik ben echter niet altijd zo van het uitleggen en soms antwoord ik gewoon op haar vraag ‘het moet!’
leuk topic Hier ligt het er een beetje aan. Ze hebben een vast klusje, daarbij zeg ik altijd: X, jij mag de koelkastspullen opruimen. Dat is zijn taak na het eten, dat moet hij gewoon doen. Soms heb ik overdag wel eens iets wat moet gebeuren. Dan vraag ik: X, wil jij alsjeblieft even...? Als ik iets vraag, moet het wel gedaan worden. Het is dus in feite een opdracht, maar dit hoort m.i. bij beleefde, respectvolle communicatie. Als mijn kind dan met iets bezig is en vraagt of hij eerst … mag, is dat eigenlijk altijd wel goed. Maar dan komt er dus geen 'nee', maar van zijn kant een beleefde vraag (tenminste meestal dan anders doe ik nog even voor hoe het hoort). Mijn zoon heeft ook wel eens gehad dat hij zei: 'is het een vraag of is het een opdracht?' of 'mag het of moet het?' Een gesprekje hierover helpt dan prima om wat hierboven staat uit te leggen. Ook als volwassenen gaan we zo met elkaar om, als een leidinggevende mij vraagt iets te doen kan ik ook niet zomaar 'nee' zeggen.... Speelgoed weggooien zou ik trouwens nooit doen, vind ik niet verantwoord richting het milieu. Ik zou het dan eerder wegzetten zodat ze er voorlopig niet mee kunnen spelen. Maar 'k moet zeggen dat het hier nog nooit nodig is geweest. Als ik met een reden aangeef waarom ik iets gedaan wil hebben, gebeurt het ook.
Maar je bent toch niet de leidinggevende van je zoon? Jullie zijn een familie. Binnen een familie is het toch niet enorm normaal om elkaar opdrachten te geven. Dan overleg je met elkaar. Overigens accepteer ik het ook van mijn leidinggevende niet als hij mij gaat commanderen. We hebben met elkaar afgesproken wat mijn taken zijn en samen stellen we prioriteiten.
Ja, we zijn familie, maar je hebt als kind-ouder mijns inziens een andere relatie dan als partners onder elkaar bijvoorbeeld. Hoe zie jij het voor je? Ik ga echt niet over alles wat gebeuren moet een discussie of uitgebreid gesprek aan. Sommige dingen moeten gewoon, punt. Hoe je het wilt doen of als je eerst nog iets anders wilt doen, daar valt over te praten. MIjn leidinggevende kan mij wel de opdracht geven iets uit te zoeken of een bepaalde taak op te pakken. Dat doet zij ook op een beleefde manier (X, wil jij...). Maar ik moet wel een goede reden hebben om daar bot 'nee' op te zeggen. Dus niet commanderen, maar wel een opdracht geven. Lijkt mij heel gewoon....
Dan zeg ik: Ik zei het net verkeerd/je hebt me verkeerd begrepen. Ik wil dat het papier naar de container. En nu je mij zo’n grote mond geeft helemaal. En eigenlijk werkt dat altijd