Ja, ik ben ook net als @DastyQueen consequent. En eigenlijk merk ik dat we niet snel meer (behalve als we allemaal wat moe en chagrijnig zijn) zo’n situatie hebben. We wonen samen in dit huis. We willen het samen goed hebben, dan kan iedereen daaraan een bijdrage leveren. Zo simpel is het. En het wordt gewoon geaccepteerd.
Ik gebruik hier vaak: jij mag voor mij even dit doen. Of: ik zou het fijn vinden als je me hier mee helpt. Als ze zeuren word ik wel vrij snel boos en leg uit dat als ik alles waar ik geen zin in heb niet doe het hier heel snel een enorme zooi is.
Ik maak een scheiding tussen dingen die horen bij de huisregels, daarvan verwacht ik dat het op die manier gaat en dan zeg ik er wat van als dat niet zo is. Bijvoorbeeld jas op de kapstop hangen oid. Als dat niet gebeurt en ik merk het, dan zeg ik het en wil ik dat dat dan wel meteen gebeurt. Als ik ineens bedenk dat het glas naar de glasbak moet en ik wil het niet zelf doen, dan vraag ik dat aan mijn zoon. Meestal is hij heel welwillig voor dat soort dingen, soms niet. Soms zegt hij ja, maar straks. Tuurlijk ga ik niet bot nee zeggen tegen mijn leidinggevende, maar ik kan wel zeggen: gezien alle andere prioriteiten kan dit er niet bij op dit moment. Als je wil dat ik dit toch doe, dan valt er iets anders af.