Vandaag had ik een gesprek met mijn zus. Over wat we tijd verschrikkelijk vonden van onze ouders qua opvoeding en wat we nu zelf ook doen, of juist absoluut niet! De dingen die ik verschrikkelijk vond als kind en nu zelf doe. Zeggen Maar ik ben ... zijn moeder niet! als zoon met argument komt dat ... iets mag wat hij niet mag. Als zoon stampt op de trap of smijt met de deuren hem net zo lang terug laten komen tot hij het wel goed en zacht heeft gedaan. Dingen die ik absoluut niet doe, Mijn moeder was zo gek om elke avond 3 verschillende groentes te koken zodat iedereen iets had wat we lekker vonden en dus goed groente aten. Hier kook ik 1 groente en wil je die niet dan eet je maar een broodje.
Grappig, dat van die groenten. Ik kreeg dus vroeger idd niets anders, maar lustte ook echt niet veel. Ik was meer van de pasta's, maar mijn vader niet, dus aten we die bijna nooit. Het was altijd aardappelen, groente en vlees. Ik zorg nu dus wel dat er altijd iets op tafel staat wat ze ook echt lusten. Ze hebben beiden ondergewicht, dus ik vind het wel belangrijk dat ze goed eten. Gelukkig lusten ze wel meer groenten als ik
Hier zegt mijn vader en trouwens moeder ook alles herhaalt zich weer. Je ziet denk toch in je eigen kids karaktertrekken van je eigen familie of schoonfamilie. Alles is een fase en elke leeftijd heeft wel wat
Herkenbaar hoor. Mijn vader lag laatst compleet in een deuk toen een ik een opmerking over de opvoeding maakte. Kan me niet meer herinneren waar het over ging, maar hij kwam niet meer bij
-Mijn oma was verschrikkelijk zuinig, mijn moeder gaf heel makkelijk geld uit en kon slecht sparen. Ik ben een beetje ertussenin.... mijn oudste zoon is ook een spaarder. -Mijn moeder was altijd bezig met haar huis poetsen... zo zonde. Ik besteed daar zo min mogelijk tijd aan. Mijn jongste klaagt soms wel dat hij het een rommeltje vindt... misschien wordt hij later wel een poetser -Mijn opa en oma waren altijd bezig met gezond eten en genoeg bewegen. Mijn moeder maakte eindeloos taarten/frikandellen/hamburgers en dat aten we op voor de tv, het tegenovergestelde dus. Wij zijn wel weer heel erg van het gezond eten daardoor. Dus sommige dingen worden tegenovergesteld en andere dingen blijven in de familie denk ik.
Ik deed dat met de oppaskindjes al "Als je je als een baby gedraagt zal ik je als een baby behandelen!" Dingen die je zoooo irritant vond maar voor je het weet floept het eruit
Mijn oma en mijn moeder ook, noemden eerst altijd alle namen van de kinderen voor ze bij de jouwe kwam. Ken je dat? Zo van: Henk, eh Piet, eh Kees, nee: Miep! Zó verschrikkelijk vond ik dat. En nu? Nu heb ik zelf 2 kinderen en soms 4 met de stiefkinderen erbij en wat denk je? Wat denk je? Ik doe het zelf ook... Weet niet of het echt opvoeding is, maar het gaat wel generaties door.
Op veel vlakken vind ik dat mijn ouders mijn broer en ik een prima opvoeding hebben gegeven dus die dingen houd ik er in. Mijn moeder is erg van de geen onzin aanpak en positief ingesteld en dat ben ik ook; - je eet wat de pot schaft - als je je niet kan gedragen dan ga je maar even op de trap zitten tot je wel weer weet hoe het moet - we doen niet aan merkkleding, schoenen, tassen etc. - als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. - gezond eten en bewegen zijn belangrijk - spaarzaam zijn, geen geld lenen behalve hypotheek Ik vond het mega stom dat mn moeder niet onder de indruk was van mijn argument dat alle andere kinderen dit of dat deden of kregen. En nu zeg ik zelf precies hetzelfde tegen mn kinderen. En mn vader was in mijn beleving overdreven ongerust over ons, terwijl ik dat nu heel goed snap en zelf ook zuinig op ze ben. Andere dingen heb ik minder prettig ervaren dus doe ik nu anders. Mijn ouders hebben onze school carrière volledig aan ons zelf over gelaten. En ook over andere levenskeuzes gaven ze weinig sturing/advies/hun mening. Zowel mijn schoolcarrière als die van mijn broer is daardoor heel rommelig verlopen. En veel basale dingen van zelfstandig worden hebben we zelf uit moeten zoeken. Ik geef mijn kinderen daarom wel meer advies, leg uit hoe dingen werken etc. Verder zijn mijn ouders wat gereserveerd en afstandelijk. Ik vond ze vooral als puber moeilijk benaderbaar. Dus stel ik mezelf nu opener op naar mn kinderen, knuffel ze veel, zeg dat ik van ze hou en maak geintjes met ze.
Ja heel veel herhaald zich, ik zeg dagelijks: nee is nee, ja is ja. Het word bijna een soort mantra. Als mijn zoontje iets niet wilt eten dan ben ik daar heel makkelijk in het is graag of niet en als het niet is krijgt hij niet opeens iets anders. Ik zou er ook geen punt van maken een gezond kind eet wel weer wanneer hij of zij honger heeft en anders heeft hij of zij geen honger genoeg. Dat is dus echt een dingetje die ik van mijn moeder heb overgenomen. Mijn moeders blik heb ik en ik zie die bepaalde “dodelijke” blik nu al bij mijn zoontje. Ik zou bijna sorry tegen hem willen zeggen.
Daar schijnt een hele goede reden voor te zijn en schijnt juist een goed teken te zijn. Maar vond het zelf als kind niet zo vervelend en hoor mijn kinderen er ook nooit over.
Mijn moeder is te voorzichtig en snel in paniek.dit is iets wat ik absoluut niet wou meegeven aan m'n zoontje. Zoontje was anderhalf, misschien 2 en kroop de trap op en bij elke trede zei hij 'o-ichtig' 1 van zijn eerste woordjes is dus 'voorzichtig' dus ik ben op dat gebied toch een kopie van m'n moeder. Om die reden kreeg ik ook nooit een skateboard. (Veeeel te gevaarlijk!) Die gaat m'n zoontje wel krijgen maar nu vind m'n vriend dat te eng.
Dit is ook wel heel herkenbaar, maar ik neem mijn ouders dat ook niet kwalijk; ze hadden zelf hun middelbare school nooit afgemaakt, dus ze waren te weinig thuis in die wereld om zinnig advies te geven. Het levenspad waar ze wel ervaring mee hadden was niet wat ik wilde bewandelen. Wel grappig om te lezen dat jij de positieve pragmatische aanpak van thuis hebt overgenomen. Mijn ouders waren kampioen moeilijk doen, negatief zijn, uitstellen, ergens niet aan beginnen... Ik heb de uitspraak “als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan” pas geleerd toen ik zelf moeder werd.
Hier herken ik wel wat dingen in. Het overdreven ongerust zijn dat hadden mijn ouders (eigenlijk nog steeds) en ik ook. Mijn ouders hadden niets met sport, ik ben daar wel streng in, je moet op een sport welke maakt me niet uit. Mijn ouders waren heel makkelijk met afmelden voor school als ik goede cijfers haalde en mijn best deed. Dan belde ze gerust op om mij ziek te melden en ik lag dan de hele dag op zandvoort te zonnen. Daar ben ik nu ook heel makkelijk in met mijn zoon. Als we een dagje naar een pretpark willen en hij gaat goed op school dan meld ik hem af om niet de drukte in het weekend op te zoeken.
Opvoeding moet ik nog gaan ervaren, maar gedrag waar ik mij altijd bij mijn moeder vreselijk aan stoorde doe ik nu zelf ook - Alles klaarzetten voor manlief. Dus elke morgen staat zijn ontbijtbordje klaar, met een glas met een theezakje er alvast in en zijn medicatie erbij. Zijn eten in de magnetron zetten als hij laat is met eten. Zijn kleren opruimen etc etc. Ik stoorde mij daar vroeger aan, omdat ik mijn moeder net een sloofje vond. Maar nu doe ik het dus zelf ook. En ik snap nu pas waarom: omdat het je een fijn gevoel geeft om dingen voor een ander te doen en je huis aan kant is. - Zeuren over pijntjes. Mijn moeder had altijd hoofdpijn, buikpijn, rugpijn bla bla bla. Elke dag was er wel weer wat. Nu betrap ik mezelf erop dat ik ook bij alles tegen manlief loop te klagen, al helemaal nu ik zwanger ben. "Bah, bekken doen zeer." "He, slecht geslapen vannacht." "Hmmm, last van mijn rug" en mijn kerel blijft dan zo lief ook "ah lieverd, hoe komt dat dan??" - Soms hoor ik mezelf dingen zeggen en dan denk ik:"jezus, ik ben gewoon mijn moeder!" Dingen als:"neem je spullen eens mee naar boven." "Ik heb geen zin om het 10x te zeggen" "zet je glas in de vaatwasser" vre-se-lijk Ik hou echt mijn hart vast voor als die kleine er straks is. Ik vrees dat ik heel erg ga schrikken wat er allemaal uit mijn mond gaat komen. "Het is hier geen hotel" "maar je vader en ik zijn ouder dan jij en weten meer dan jij" "doe niet zo eigenwijs" "wat dacht je ervan jongedame???"
Wel goed dan dat je dat zelf hebt kunnen ombuigen naar iets positiefs! Wat opleiding van ouders betreft. Mijn ouders zijn best goed opgeleid. Mijn vader HBO+ en mijn moeder heeft een (wat nu gelijk zou staan aan) mbo niv 3 opleiding gedaan en jarenlang in gewerkt. Wat voor haar generatie vrouwen helemaal niet zo vanzelf sprekend was. Maar ook over andere dingen was dat zo. En waarom ben ik nog steeds niet helemaal achter. Mijn moeder wilde denk ik haar eigen jeugd (heel erg strenge opvoeding met veel hel en verdoemenis) niet herhalen. Maar is misschien doorgeschoten in het vrijheid blijheid standpunt.
‘Doe eens zachtjes op de trap!’ ‘Het hoeft niet kapot!’ ‘Denk nou toch eens een keer na voordat je wat doet!’ ‘Nou dan maak je maar zin!’ ‘Ruim je kamer eens een keer op!’ ‘Heb je nog huiswerk?’ ‘Dan ga je zelf maar werken!’
Ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig meer weet over de jaren voordat mn moeder ziek werd. Ik was toen 14. Alles wat erna is gekomen heeft een grote stempel op mn leven gedrukt en helaas is wat daarvoor was, op een of andere manier weg ofzo. Ik vind dat heel erg. Ik weet wel dat mn moeder veel met ons deed, was altijd thuis als we uit school kwamen. Maar ze was soms ook wel hard en niet wars van een tik. We waren ook niet zulke praters. In mijn opvoeding van Dafne tot nu toe die ik het al heel anders. Mijn ouders waren erg van het autoritair opvoeden, zoals toen waarsch wat gebruijkelijker was. Ik weet zeler dat mijn vader me veel te soft vind mbt Dafne. Hij ziet niet dat soft niet betekent dat ze alles maar mag. En dat je Dafne niet heel 'hard' aan moet pakken. Dat werkt totaal niet. Ik praat ook veel meer over gevoelens dan ik van huis uit gewend ben. Ik heb slecht geleerd mezelf te uiten, waardoor ik nu best hard ben voor mezelf en dingen heb opgesloten in mn hoofd. Ik hou van mn vader, maar ik doe het wel echt totaal amders. Meer met gevoel.