Er zijn dingen die heel herkenbaar klinken. Mijn moeder was warm, betrokken en zei bijna altijd ja als het ging om: gaan we een spelletje doen? Ik merk hetzelfde bij mijn kinderen. Als ze iets vragen, sta ik er al. Dat wil ik ook niet te veel doen, want ze moeten ook leren zelf spelen. Maar omdat ik werk (mijn moeder was huisvrouw) heb ik sowieso niet 24/24 met ze. Mijn vader is een schat, maar met zijn eigen kleine gebreken. Waar hij ook zelf niet veel aan kan doen. Dus daar neem ik niets van over (heb ook niets geleerd, om het zo te zeggen). Wat ik mijn kinderen zeker wil meegeven (en wat ik van thuis niet heb meegekregen): een probleemoplossend vermogen. Dus dat ze ruimte krijgen hun eigen fouten te maken en daarvan te leren. Mijn moeder zat overal zo bovenop dat ik nooit fatsoenlijk de kans heb gekregen om te groeien. Ik ben daardoor heel erg gerebelleerd. En dat is ook niet overal goed voor geweest. En met studie. Ik heb het ook zelf uit moeten zoeken, letterlijk. Ben op mijn 12e op een te laag niveau ingedeeld en mijn ouders hebben daar nooit iets aan gedaan. Heb op eigen kracht mijn diploma gehaald, een mbo-studie gaan doen, daarna een jaar hbo en tot slot universiteit. Heb een masterdiploma, uiteindelijk. Ik hoop dat die weg voor mijn kinderen een stuk soepeler gaat zijn. Want o, wat heb ik daar onnodige frustraties opgelopen.
Ik mag toch hopen van niet. Ik weet dat mijn moeder haar best heeft gedaan en heel veel van me houdt (she has a funny way of showing it), maar er zijn duidelijk dingen verkeerd gegaan toen ik wat groter was, maar voor m'n 10e ging het wel goed iig. M'n moeder is een geweldige oma maar met mij omgaan kan ze nog steeds niet. Toen ze gescheiden was heeft ze mijn vader zo zwart mogelijk proberen te maken tegenover mij, en toen ik volwassen was realiseerde ik me pas dat mijn vader NOG NOOIT 1 slecht woord over mijn moeder heeft gezegd. Daarnaast waren er vroeger allemaal familieruzies aan haar kant en kan ik die nu allemaal rijmen met haar gedrag. Jammer dat ik hierdoor een deel van de fam dus niet meer spreek omdat ik "bij haar" hoor. Dus dat moet anders Ik zal nooit slecht spreken over hun vader (mijn man), heb al bewust een paar keer geglimlacht toen er iets ergs gebeurde. Ze was wel altijd erg betrokken en dat hoop ik ook te zijn.
Mijn vriend is heel vrij opgevoed en doet dit nu ook met zijn kinderen, al is hij wel iets minder vrij dan zijn ouders. Ik herken ook wel veel van mijn moeder in mezelf, maar het is niet zo dat ik nou alles van haar kopieer. Op sommige gebieden verschillen we echt van mening. Zij is wat meer van de zekerheid en ik heb meer een 'alles komt wel goed' houding. Soms merk ik dat ik qua gedrag op één lijn zit met mijn moeder, maar qua overtuiging helemaal niet en dat is wel eens lastig.
Sommige dingen neem ik graag over; altijd een warm en begripvol thuis, ruimte om fouten te maken, iemand om op terug te vallen, gesteund worden in hobby's en ambities. Andere dingen "betrap" ik mezelf op; het is hier geen hotel, die is echt blijven hangen. Er zijn uiteraard ook dingen die ik zeker anders doe; niet na 2 minuten douchen zanniken dat ze er onderuit moet, wel eten uitproberen en proeven, maar niet dwingen. Mijn ouders hebben mij een stabiele thuisbasis gegeven waarin er ruimte was voor je mening en visie, maar met het leiderschap van een ouder. Goede normen en waarden waren helle belangrijk. Ik merk dat er bij ons veel ruimte is voor wat onze dochter wil, maar binnen onze grenzen. Normen en waarden vinden wij belangrijk en daar groeit ze mee op. Als oma is mijn eigen moeder echt een zacht ei, kind mag alles. En mijn ouders vinden mij een strenge moeder haha.
Ik hoor regelmatig mn moeder terug hier Ik doe niet alles hetzelfde maar in grote lijnen toch wel merk ik. Mijn man doet (gelukkig) weinig hetzelfde als zijn ouders.
Oh ja, soms ben ik net mijn moeder. ‘Ik stook niet voor de buitenwereld’ als ze de deur open laten staan. ‘Je moet eens weten wat ik allemaal wil’ als ze om iets zeuren. ‘Niet met je vieze schoenen over mijn net gedweilde vloer lopen’! Niet met stalen bestek in pannen wat ik las klinkt ook bekend en ik erger me er inmiddels ook aan als mensen dat wel doen. Wat ik hetzelfde doe is gewoon 1 gerecht koken en lust je het niet, dan eet je maar niets of een beetje. Ik ga kinderen ook niet dwingen om te eten. Verder had ik heel veel vrijheid vroeger en mijn kinderen hebben dat wat minder. Mijn moeder schreef ook gewoon briefjes met smoezen voor school en dan gingen we winkelen, een dagje naar het strand of wat dan ook. Maar ik heb echt ontzettend veel gespijbeld. Daar ben ik zelf wat strenger in. En ze lieten ons ook al heel jong alleen om op zakenreis te gaan enz. Dat zou ik ook niet zomaar doen. Verder mocht ik van mijn moeder nooit glitterkleding, sportkleren als sportschoenen of een trainingspak aan, behalve met sporten zelf. Ik ben iets makkelijker hoor, als ik zag hoe blij ze vroeger werden van bijv. een glittershirt, leuk toch die blije koppies. Daarnaast was mijn moeder ook erg direct, ook tegen vriendinnen enzo van ons. Sommige kinderen waren daarom wat bang voor mijn moeder. Wat ik wel fijn vond, is dat ze niet zo kinderachtig met me communiceerden, aardig gelijkwaardig.
Wat herkenbaar zeg. Mijn moeder zit nu ook altijd te ganzenborden en kwartetten met de kleinkinderen (heb zelf een graftakken hekel aan gezelschaps spelletjes). En die studie bij mij precies hetzelfde. Ik maakte een Cito havo/vwo maar mn moeder vond de mavo een beter idee. Het was dus een lange route naar het het WO, en snap nog steeds niet waarom.
Bepaalde dingen wel. Maar het grootste gros toch niet, ik vond mijn jeugd niet zo leuk altijd. Ik hoop dat mijn kinderen later kunnen zeggen dat ze wel een leuke jeugd hebben gehad.
Mijn moeder was te beschermend. Had er ook geen vertrouwen in dat ik iets zelf kon. Ik mocht als kind/tiener/puber niet helpen in het huishouden. Op mijn 18e verjaardag wilde ik graag voor het eerst koken, maar dat mocht niet, want "stel dat je het huis in brand zet". Ik ben een paar maanden daarna op kamers gegaan en ik kon helemaal niets zelf. Had geen idee hoe je moest koken, wassen, je huis schoon houden, dingen regelen... Verschrikkelijk. Dat hoop ik toch heel anders te doen!! Mijn moeder heeft er helaas ook niets van geleerd. Laatst vroeg ik of ze me wilde leren naaien. Ze heeft mijn naaimachine helemaal klaargezet en heeft alles voorgedaan, maar uiteindelijk zat zij te naaien en mocht ik ernaar kijken. Na deze "les" haalde ze de draad weer uit de naaimachine en vroeg ze me te beloven het niet zelf te gaan proberen tot de volgende les, want dan zou ik de naaimachine maar kapotmaken. Ik ben 35!!! Ik ben verschrikkelijk onzeker en hoeveel ik ook van mijn moeder houd, ik neem haar wel kwalijk dat ze me zo weinig zelfvertrouwen en zelfredzaamheid heeft gegeven/aangeleerd.
Ik denk dat je altijd wat meekrijgt/meegeeft in je opvoeding. Ik heb ik wel het zorgelijke van mijn moeder.al vind ik zelf wel dat ik snel overal apen en beren zie. Mijn vader was hard in de opvoeding en ook daar betrap ik mij wel eens op Dingen die ik anders zou doen Wat ik heb gemist en waar ik zelf heel erg op hamer is zelfstandigheid... zelf doen of zelf vragen aan iemand als je wat wil.soms ben ik daar naar mijn kinderen ook wel een beetje te hard in vind ik zelf. Ik vind hun verdere cariere/opleiding ook iets om goed in mee te kijken ik deed een opleiding maar kan er verder niet veel mee en kreeg daar weinig begeleidimg in.dat wil ik met mijn kinder voorkomen. Ik heb een hekel aan straffen uitdelen.mijn ouders waren vrij streng daarin en moest geregeld 7 uur naar bed. Echt een rotstraf Dit doe ik het liefst zo weinig mogelijk met mijn kinderen. Ik vind het belangrijk dat mijn huis er netjes uitziet,mijn moeder was een rommelkomt en schaamde mij daar best wel voor tegenover vriendinnen.en bij iedereen was het zo netjes. Mijn kinderen worden vrij gelaten ze mogen veel.maar er zijn wel grenzen. Helaas ben ik wel een moeder met weinig geduld ik kan me niet herrinder en dat mijn moeder zo was