Ik mis ook mijn eerste grote liefde. We waren 22 toen de relatie over ging, we woonde 135km bij elkaar vandaan, dat was ook de reden. Na al die jaren kan ik zeggen dat ik nooit meer zo’n intense liefde heb gevoelt, hij was de love of my life. Ondanks mijn fijne gezin nu.. Gelukkig is dat gevoel niet constant op de voorgrond hoor!
Precies dit, alleen de mijne is 3,5 jaar geleden overleden toen ik 26 weken zwanger was van mijn eerste kind. Hij had zoveel zin in zijn kleinzoon, zoveel plannen. Maar mocht het niet meemaken en ik krijg weer tranen in mijn ogen nu ik dit type.
Ik mis mijn opa, hij is 2 maanden na de geboorte van mijn oudste dochter overleden. Ik ben dankbaar dat hij haar nog heeft gezien, maar wat zou ik hem nog graag een knuffel willen geven en over een paar maanden aan ons kleinste guppie willen voorstellen. En ik mis mijn jongste dochtertje, terwijl ik haar nooit echt heb gekend. Maar ze bestond. Ik zag haar bewegen op de echo, ik hoorde haar hartje kloppen, ik ben van haar bevallen. Ik heb haar vast gehad, lief gehad, en ze hoort bij ons gezin. Er gaat geen dag voorbij dat haar naam niet wordt genoemd. Hopelijk zorgen die twee goed voor elkaar ❤
Ik mis mijn schoonbroer. Hij was 30 jaar en is de dag na onze bruiloft plotseling geheel onverwacht overleden. Nooit meer iets kunnen zeggen of vragen of wat dan ook. Hij ging na onze bruiloft naar bed en en volgende ochtend was hij er niet meer.
- Ons lieve meisje ♡ wat mis ik haar zo. Haar lieve gezichtje, mooie lach, haar karakter.. Was was ze een mooi mens. - mijn schoonvader, zijn nuchterheid.. wat zou het leven makkelijker zijn als hij er nog was. - mijn oude ik. Ik ben nu al jaren mezelf niet en krijg het gewoon niet opgelost.
Veel mensen met verlies zeg. Ik heb nog niemand verloren die zo dichtbij stond. Mijn ene opa en oma waar ik sporadisch contact mee had. Maar die mis ik dus niet. Voor de rest heb ik iedereen nog. Wel mis ik soms mijn vader. Hij kent onze dochters niet. We hebben geen contact. Twee keer per jaar appen we even of heel soms een belletje. That's it en heeeel soms mis ik hem.
Mijn opa. Hij is overleden toen hij een kraamcadeautje aan het kopen was om zijn eerste achterkleinkind (mijn dochter) te ontmoeten. Ik had graag gezien dat ze elkaar konden ontmoetten, en dat mijn oma nu haar maatje no g had.
Mijn vader die vorig jaar plotseling overleed na een hartaanval. Ik heb geeneens afscheid kunnen nemen. Pats boem was hij weg terwijl hij die middag er ‘gewoon’ nog was. Ook niet ernstig ziek of zo. Zeker nu onze zoon geboren is en hij zo verschrikkelijk veel op mij lijkt vind ik het vreselijk dat hij dit niet mag meemaken. En ik kan mijn ex zo ontzettend missen. Het ‘ons’ dat er ooit was. Vandaag heb ik een herinnering op Facebook dat we naar India vertrokken voor een maand. De meest fantastische vakantie ooit! En dan zie ik foto’s en dan denk ik: waar ging het mis? Maar dan herinner ik me ook de nare dingen tussen ons, de kinderwens die onze relatie stukmaakte, kijk ik naar mijn huidige man, kruip tegen mijn lief aan en dan denk ik; O ja, dáárom! Maar met exlief ben ik 17 jaar samen geweest en zoveel meegemaakt. Hij weet alles van me en soms bedenk ik iets en denk ik; hoe zat dat ook weer? En dan vind ik het zó jammer dat ik het hem niet kan vragen want hij zou het zeker weten...
Mijn gezonde lijf waarmee ik alles kon doen wat ik wilde. Waarbij ik niet vooruit hoefde te plannen. Zelden pijn had en feestend door het leven ging.
Ik mis mijn vriendin van een paar jaar terug. Is helaas verwaterd door verschillende dingen. Ook mijn eigenwijze ik heeft daar aan mee gewerkt helaas Toevallig kwam ik van de week onze brieven tegen die we elkaar vaak stuurde. Toen ik het allemaal terug las merkte ik dat ik haar echt enorm miste. Het is niet anders. We zijn allebei onze eigen weg gegaan en het is goed zo. Ik koester de tijd die we samen hebben doorgebracht.
Eigenlijk alleen mijn vader. Mijn opa's en oma's zijn allemaal overleden maar daar had ik helaas niks mee het waren geen leuke grootouders zoals mijn dochter nu gelukkig wel heeft.
Ik mis mijn vriend van vroeger. Mijn beste vriend waar ik jaren verliefd op ben geweest. Ik mis hem niet meer elke dag, zelf niet elke week. Maar toch denk ik nog regelmatig aan hem. Het is zo jammer hoe het is gelopen, maar het is klaar. Ondanks het gemis, wil ik hem nooit meer zien.
Mijn vader, die 12,5 jaar geleden overleden is Mijn beste vriend van op de hogeschool Mijn moeder. Ze leeft nog en ik zie haar nog, maar door haar toenemende dementie is ze helemaal niet meer de vrouw die ze was - en ze is amper 66
Mijn opa, meer dan 10 jaar geleden overleden. Jammer dat hij mijn zoon nooit heeft kunnen zien. Maar eigenlijk is dat niet realistisch want hij was 89 jaar oud en mijn zoon is 4 jaar....
Ik mis mijn schoonmoeder die 4 jaar geleden overleed. Was echt een vriendin van me! Ze heeft onze kindjes nooit mogen ontmoeten helaas.. En stiekem mis ik mijn aller beste vriendin van vroeger. Maar erg uit elkaar gegroeid helaas.