Daar heb je absoluut gelijk in. Alleen dat is de vraag niet. Het gaat er niet om of de moeder al dan niet de kinderen verdiend. Kinderen worden niet uit huis geplaatst om de ouders te straffen. Het gaat er om wat in het belang van de kinderen is; uit huis of in huis met hulp. In veel gevallen is dat laatste beter voor de kinderen. En bij de vraag wat er beter is voor de kinderen, moet je je emoties dan even buiten beschouwing laten. Daar gaat het niet om. Het gaat om de kinderen en waar zij het beste mee af zijn.
tja, dat is een beetje lastig uit leggen zo op een forum in het openbaar. Deze ouder was op zich niet slecht voor de kinderen, maar heeft wel dingen gedaan waar je je wenkbrauwen van op trekt en keuzes voor de kinderen gemaakt die niet goed zijn. Plus met wat ze al was overkomen was dat extra traumatisch voor hun. Dus een goede beslissing van de rechter.
Maar volgens mij zijn we nu langs elkaar heen aan het praten. Ik ben niet tegen uit huis plaatsen. Maar ik vind wel dat dat een laatste redmiddel zou moeten zijn, omdat dat traject sowieso tot beschadiging leidt. En de kans op ernstige schade statisch gezien minder is, als kinderen thuis blijven met goede hulp/ begeleiding voor de ouders. En ik vind dus dat als 3 kinderen van 9,13 en 14 een weekend alleen thuis worden gelaten. Dat een heel ernstige situatie. Maar enkel en alleen voor dat feit meteen uit huis plaatsen, te ver gaan. Dat is het enige wat ik gezegd heb. Heb er ook bij gezegd; rest van de situatie ken ik niet. Dus die weegt ook niet mee bij mn meningsvorming.
Ik begrijp dat het inderdaad lastig uit te leggen is en ik hoop dat het de juiste beslissing is voor de kinderen. Persoonlijk vind ik dat er wel zeer zwaarwegende argumenten voor moeten zijn om kinderen niet meer in contact te laten komen met hun ouders. Kinderen zijn onvoorstelbaar loyaal en voor een kind is het ontzettend belangrijk dat ze ongeacht wat er is gebeurd de mogelijkheid moeten blijven krijgen om contact te houden met hun biologische ouders. Al is het onder toezicht en het moet nooit schadelijk zijn voor het kind. Het kind moet het uitgangspunt zijn en niet wat de ouder wil. Kinderen maken vaak als ze ouder zijn wel de rekening op en maken dan de keuze wel of niet contact. Alleen als iemand anders voor jou bepaald dat je je ouder niet mag zien, is echt ontzettend zwaar. Hoe onbegrijpelijk het ook is voor anderen is als ze van meer afstand naar de situatie kijken. Er wordt soms te makkelijk over gedacht. Ik wil hier niet mee zeggen dat dit in dit geval zo is hoor, maar echt in het algemeen.
Precies. Ik plaats nooit, maar dan ook nooit zomaar een kind uit huis. Niet dat ik degene ben die dit bepaald, dat doet de rechter, maar ik adviseer de rechtbank wel nadat ik met/in een multidisciplinair team heb overlegd.
Ook hier wil ik even op reageren. Ze zijn inderdaad al beschadigd. Daar heeft Jeugdzorg of een pleeggezin veelal niets mee te maken. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Ik ben het met je eens dat het laatste redmiddel is. Als het enkel om alleen thuis zijn, vind ik toezicht op zijn plek. Als dit voldoende is, zodat de kinderen niet meer alleen thuis worden gelaten, lijkt mij dat de beste optie voor alle partijen. Ik dacht dat je met je post suggereerde dat de kinderen beschadigd raken door de uithuisplaatsing in plaats van dat ze al beschadigd zijn door de ouders. Daar reageerde ik met mijn post op, maar ik heb je dan verkeerd begrepen.
Ik snap je helemaal, maar in dit geval stelde de ouder zijn/haar eigen behoeftes voorop ipv die van de kinderen. Op allerlei gebieden. Op extreme wijze. en ik ben blij, samen met de rest van de familie (van beiden kanten!!! dus óók de familie van deze persoon) dat de rechter besloten heeft dat deze persoon zijn/haar kinderen niet meer mag zien.
Ik ging er inderdaad vanuit dat er waarschijnlijk veel meer aan de hand is, want anders zou een rechter (ga ik vanuit) dit nooit bepalen. Ik begrijp dat de kinderen nog steeds wachten op een plekje? Wat triest zeg . Ik krijg van dit topic weer de kriebels om zelf pleegouder te worden. Mijn man en ik hebben het hier al jaren over, maar ik vond mijzelf daar nooit klaar voor. Terwijl ik dit allemaal zit te tikken, besef ik mij dat ik daar ik misschien nu wel klaar ben. Mijn 'verbaas'momentje van de dag
Ze wonen bij familie, maar dat is iets dat maar tijdelijk kan. Inmiddels dus nu al bijna 2 jaar. Ik ben zelf pleegmoeder geweest en mijn man en ik zouden het wel willen, maar wij hebben de ruimte er gewoon niet voor. Anders hadden wij het zeker in werking gezet. Ze zoeken wel, maar met de voorwaarde dat ze bij elkaar blijven (gelukkig) Ze moeten dus samen geplaatst worden.
Ik weet het, maar ik wil zeker weten dat we een goede, stabiel en veilige basis kunnen bieden. Ik heb mijzelf daar een aantal voorwaarden voor gesteld. Het is een zwaar traject en ik vind dat ik 100% zeker moeten kunnen zeggen dat ik daar klaar voor ben. Er moeten geen oude issues meer een rol spelen, die mogelijk negatief kunnen uitwerken.
En wat me eigenlijk behoorlijk verbaasd is door het nu over deze kinderen te hebben, ik merk hoeveel het me raakt. In het dagelijks leven ben ik er niet of nauwelijks mee bezig, maar ik ben er eigenlijk nu weer even helemaal verdrietig van. Bah! Ik hoop dat er gauw een goede, permanente en fijne oplossing voor ze komt.
Het is ook hartstikke verdrietig als je er stil bij staat. Dikke knuffel voor jou en ik hoop ook dat er snel een fijne oplossing gaat komen!
Het is ook heel verdrietig. Ik hoop ook dat er een oplossing komt. Was het allemaal maar zo simpel hè. Voor mij is het ‘alleen maar’ m’n werk, maar toch blijft het me altijd wat doen. Ook na dik tien jaar.