Heeft er iemand ervaring met Integrale Vroeghulp? Op advies van JGT wordt ons aangeraden ons daar aan te melden. Sommigen zullen al wel weten dat we het moeilijk hebben in de opvoeding met Dafne, bijna 4. De laatste weken veel gelezen en vriend en ik alsook pedagoge van CB vermoeden hooggevoelig icm met strongwilled, prikkelzoekend. Ze vertoont kenmerken van ADHD en HB, faalangst. We modderen eigenlijk al ruim 2 jaar wat aan met behulp van de pedagoog, maar er moet echt meer gebeuren. We zien dat het nu gewoon niet goed gaat. Mede doordat vriend en ik gewoon moe zijn van de dagelijkse strijd om alles. Mn geduld is inmiddels ver te zoeken, ik zie waar het misgaat, maar we hebben hulp nodig om het tij te keren. Iemand ervaring of IVH een goede eerste stap is?
Ik heb geen ervaring met integrale vroeghulp, wel met opvoedingsondersteuning van een moeilijk(er) opvoedbaar kind, in ons geval ons zoontje met klassiek autisme en een functioneringsniveau van een IQ van beneden de 60. Wij kregen ondersteuning vanuit het kinderdagcentrum waar hij op zat. Ik ben blij dat we dat destijds gedaan hebben, want soms gaat het gewoon niet vanzelf. En van doormodderen word je inderdaad zo moe. Dus ik denk dat het zeker een goede stap is om extra hulp in te schakelen en voor je dochter is het ook heel fijn als jullie straks beter met haar uitdagingen om kunnen gaan.
Geen ervaring met ivh maar wel met een hsp strongwilled intelligent kind.. ik heb in eerste instantie hulp voor mezelf gezocht. Ik wilde je vooral een knuffel geven. Het valt niet mee om toe te geven dat het zelf niet lukt en dat je hulp nodig hebt. Dus knap dat je deze stap neemt en sterkte.
Goed dat jullie extra hulp zoeken en Misschien een gek idee en geen antwoord op je vraag, maar heb je er ook over gedacht om eventueel zelf met iemand te gaan praten. Dat het juist even over jou mag gaan en niet alleen over je dochter? Kan me namelijk best voorstellen dat het zwaar is en dan heb je ook ruimte voor jezelf nodig ook om alles aan te kunnen. Als is het bijv bij een pohggz of alleen de huisarts. Gewoon wat gebeurt er met mij etc. Dikke knuffel in ieder geval en sorry dat ik dus eigenlijk niet je vraag beantwoord.
Nee hoor, hele goede vraag! Ik ben bewust minder gaan werken in januari, die ene dag per 2 weken is volledig voor mezelf, dafne gaat dan naar kdv. Ik sport 2-3x per week. Ik zoek genoeg ontspanning. Op dit moment is het alleen niet genoeg. Buiten de aanmelding bij IVH, blijven de gesprekken met de pedagoog eventjes nog. Zij heeft het inderdaad ook over hoe het mij gaat. Wat we kunnen doen om het te verbeteren. Ik ken mezelf, ik heb niks aan een poh, ik laat mijn echte zelf daar toch niet zien. Ik heb gelukkig 2 goede vriendinnen. 1 heeft ook een hsp kind, de ander een autistisch kind. Zij begrijpen hoe ik me voel. Ik spui hier, soms in een pb met iemand. Op dit moment zijn dat genoeg uitlaatkleppen. Als alles wat rustiger is, komt er wel wat meer ruimte voor mijn gevoel. Ik probeer mezelf overeind te houden, want dat heeft Dafne nu nodig. Ik wil niet al te diep op mij ingaan, ik ben bang dat ik dan 'instort'. Niet echt instorten, maar ik kan het er voor nu niet bij hebben ben ik bang. Maar ik doe voor nu wat ik kan en als het echt niet goed gaat, trek ik aan de bel. Wel lief van je dat je meedenkt! Dat doet me al goed.
Heel goed en knap ook dat jullie verder kijken. Hoe gaat het op het kdv? Lopen zij tegen hetzelfde aan of gaat het daar anders? Kan je een voorbeeld geven van zo'n 'strijd'?
Op kdv is ze heel anders, thuis komt alles eruit. Ze is daar nu de oudste en een leidster heeft speciaal voor haar een werkboekje gemaakt met leren van letters en cijfers. Beetje schrijven. Als het dan slecht weer is en dafne heeft er zin in, werken ze daar even in. Ze mag met vanalles meehelpen, zoals fruit maken en boterhammen smeren. Dus dat is wel echt fijn. Ze ging veel om met kindjes die een half jaar ouder waren, in september ging dr laatste vriendinnetje naar school en we waren wel een beetje bang hoe dat zou gaan. Valt dus erg mee. Over het algemeen gaat ze om met kindjes die ouder zijn. Ze is heel outgoing en heeft in no time een speelmaatje als we ergens zijn. Strijdvoorbeeld, alles de hele dag door is strijd. Niet meewerken, niet luisteren. Eergisteren lag Ziggo eruit. Dus geen wifi, dus ze kon niet op dr tablet Netflix kijken. Ze ging helemaal tekeer, ondanks dat we uitlegden waarom het even niet kon. Gaat dan gooien met dingen. Ik moest strijken gisteren, dus ik zeg: ik ga even strijken, kan jij even spelen. Als ik klaar ben, gaan we samen spelen. Een half uur lang heeft ze in een hoekje gezeten, elke paar minuten vragend: wanneer ben je al klaar, duurt het nog lang? Zo irritant. Het is ook altijd niet meewerken. Ze krijgt keuzes, wil je deze of deze schoenen? Of ik of haar jas aan moet doen of zelf? Dat soort dingen. Maar ze vertikt alles, loopt gewoon weg. En dat is letterlijk met alles, de hele dag door. Zo vermoeiend. We hebben een whiteboard aangeschaft, daar ga ik een planbord van maken met pictogrammen. Hopelijk biedt dat wat houvast. En we gaan de time timer miss wat vaker inzetten. En inmiddels zal het vast onze wisselwerking zijn hoor. Ik heb weinig geduld meer, zij reageert daarop. Ben me daar van bewust, maar weet even niet hoe het tij te keren. Daarbij denk ik jaren dat er 'iets' is met Dafne. Dus ik ben blij dat we onderzoeken ingaan. Beseffend dat hsp geen diagnose is, maar dan krijgen we hopelijk tips hoe ermee om te gaan.
Zoooo herkenbaar. Dodelijk vermoeiend inderdaad. Nu heeft mijn dochter een verstandelijke beperking icm ADHD en ASS, dus we weten waar het van komt, maar dat maakt het niet minder vermoeiend en/of irritant. Ze heeft nu sinds kort ADHD-medicatie en dat maakt in haar gedrag een groot verschil. Eindelijk wat ademruimte (dochter is al 8). Geen ervaring met integrale vroeghulp verder, dus wat dat betreft geen antwoord op je vraag. Goed dat je hulp zoekt (en knap, ik vond en vind het altijd bijzonder moeilijk om te zeggen dat het niet meer gaat). Dat is fijn voor jullie en voor jullie dochter. Op momenten dat mijn dochters gedrag op het ergst is probeer ik me altijd maar te bedenken dat zij zich op dat moment vast ook niet prettig voelt, want dan zou ze zich niet zo gedragen.
Dank je voor je ervaring, helaas voor jou herkenning dus. Het zou me verbazen als ze ASS heeft, maar ADHD vertoont ze een hoop kenmerken van. Je laatste zin klopt echt, Dafne zit dan gewoon niet lekker in dr vel. Erg sneu en hopelijk komt het snel goed/beter.
Ik heb ook geen ervaring met integrale vroeghulp maar wel met hb, faalangst, (vermoedelijk) adhd en strongwilled bij mijn dochter. Ik heb wel goede dingen gehoord over intergrale vroeghulp. Zij gaan kijken waar je voor hulp het beste op de plaats bent. Je schrijft ze wil niet meewerken, krijgt keuzes en werkt dan alsnog niet mee. Dat herken ik en wat het makkelijker maakte was haar voor zijn in haar gevoel benoemen. Zoals je voorbeeld doe ik je jas aan of doe je het zelf? Als ik vermoedde dat ze geen zin had om te gaan zei ik eerst 'hè, je bent lekker aan het spelen en hebt natuurlijk geen zin om weg te gaan. Maar we hebben echt boodschappen nodig dus we moeten even gaan. Doe je zelf je jas aan of zal ik je helpen? Of met het strijken voor haar ook benoemen 'je speelt zo graag samen met mij maar ik moet even strijken, als ik klaar ben ga ik gaan we samen spelen. Ga jij als ik strijk even met dit of met dat spelen? Op school werkte dat ook heel goed. Als ze in een werkje verdiept was en ze was nog niet klaar en de juf kondigde aan dat het tijd was om op te ruimen ging mijn dochter vaak over de rooie. De juf keek dus altijd eerst of dochter nog geconcentreerd aan het werk was en zei dan 'ach X, je bent zo lekker aan het werk en nu is het tijd om op te ruimen, wat vervelend nou. Maar als je je werkje op de vensterbank legt kan je er de volgende keer mee doorgaan. En dan begon ze pas het opruimliedje door de klas te zingen. Ik weet niet of dat voor jouw dochter ook helpt maar wilde het even delen, misschien heb je er wat aan.
Wij zijn ooit begonnen met intergrale vroeg hulp. Hele goede ervaring mee. Toch ook door de twijfels die wij zelf hadden bij onze zoon, toen 2,5. Ze hebben geluisterd, geobserveerd en voorzichtig kwam de boel op gang. Alles wat wij opvallend vonden (en ik had het nog afgevlakt) viel hun ook op. Toen langzaam aan begonnen met logopedie en aangemeld voor diagnostisch onderzoek. Ik wist al wat eruit zou komen, maar mss ergens toch nog de hoop dat we beren op de weg zagen. We dachten op den duur zelfs aan een verstandelijke beperking omdat hij maar niet ging praten en het gewoon ook niet leek te snappen, woede, frustratie en agressie zagen we de hele dag. Maar ook gigantische uitschieters. Ik vond het heel fijn dat je gewoon eerst in gesprek gaat en dat ze meekijken. De situatie in kaart brengen en dan met adviezen komen en je ook helpen met de weg naar hulpverlening. We zijn voor IVH bij een cranio Sacraal Therapeut geweest. Volgens haar was ons mannetje extreem hoogsensitief en intelligent en was het geen ASS. Inmiddels zijn we 7 jaar verder en heeft hij meerdere onderzoeken gehad. Daar is wel ASS uitgekomen, met ADHD, een hoge intelligentie en TOS. Momenteel gaat het heel goed met hem en zijn er dagen dat ik twijfel aan alles omdat hij nu zo'n doodnormaal jongetje lijkt. Sociaal wat zwakker maar daar laat hij nu een groei in zien. Maar kan me ook niet schelen wat het is, we waren toen hulp nodig en dat hebben we gevraagd. Meer gekregen dan we wilden maar het heeft ook ontzettend veel opgeleverd. Maar die eerste stap, die was zo moeilijk. Die drempel was zo hoog.
Die strijd om alles zie ik trouwens wel bij de tweede. Is een ontzettend gevoelig en talig mannetje met forse concentratieproblemen, ADHD. Die gaat om alles de discussie aan. En dan gaat ie nog stotteren ook, omdat ie dan zo snel wil en uiteindelijk gooit hij het er maar op dat het gewoon echt NIET eerlijk is. Hij worsteld elke dag met iedereen om hem heen. Is er een kind in de klas verdrietig, dan is hij dat ook. Moppert juf op een ander, voelt hij zich aangesproken. Sinds hij medicatie gebruikt is hij op school 180 graden omgeslagen, maar hij is nog beter geworden in het voeren van discussies. Maar hij heeft geen schijn van kans. Ik ben daar ook heel goed in en heb 30 jaar meer ervaring. Tsja, iets met een appel en een boom...
Wij hebben uiteindelijk geen hulp ingeschakeld. Knap dat jij hulp gaat zoeken. Wat hierboven ook is beschreven door Jaimio, is de manier van boodschappen verkondigen. wij zijn overgestapt op "How to talk to kids" manier van communiceren. dat werkt bij mijn dochter goed. Ik herken het zo van de keuzes, stelde wij A of B voor was de keuze altijd C of D. Constant grip willen krijgen op bijvoorbeeld tijd, afstand of acties. Hoe lang nog kort of lang, de grote wijzer staat die dan hoog of laag. moeten we nog kort of lang rijden. Daar werkt het planbord zo goed voor. ze weet nu wat ik verwacht en ze weet wat er gebeurd in de week. dat geeft haar rust en ons dus ook. Typisch mijn dochter: toen ze 2 jaar was waren wij met z'n 3'en in de speeltuin. Mijn man en ik wilden naar huis en hadden aangekondigd weg te gaan. Dochter wilde natuurlijk niet en wij zijn al zwaaiend de hoek omgegaan. We konden haar nog zien door de struiken heen maar zij ons niet. Zij kijk om zich heen, ziet ons niet en loopt zo richting de glijbaan. Totaal niet bang of angstig omdat pa en ma er niet meer zijn.
Fijn dat je je ervaring wil delen! Wat fijn dat jullie een positieve ervaring hebben met IVH. Hopelijk brengt het ons ook zoveel rust.
Dat boek heb ik idd ook! Wil daar zeker wat beter mee aan de slag. Laatste tijd verzandden we hier in negativiteit, had ik geen fut meer om rustig te blijven. Ze zuigt me echt leeg. Maar ik zie dat het anders moet, ik vind HTTTK een fijne manier!
Hele goede manier van reageren idd. Ik ben er een keer halfslachtig aan begonnen, daarna geen fut meer er consequent in te zijn. Maar het is wel echt een manier waar ik achter sta. Ik ga ermee aan de slag!
Wat vervelend en lastig dat het allemaal al een hele tijd niet lekker loopt! Goed dat je andere hulp erbij zoekt En gaat krijgen. Ik merk aan je dat je het erg zoekt in de hoek van, wat is het met mijn kind? Aangezien je al veel termen noemt zoals hb, strong willed, hooggevoelig en ADHD. ADHD is iets wat een kind niet alleen maar Thuis vertoont, het goeie nieuws is dat je dochter op het kinderdagverblijf zich goed kan gedragen en handhaven! En uiteindelijk is zijn die andere drie thermen ook geen diagnose en kun je ook in een veel lichtere vorm omschrijving als ‘ze is een pittige dame, wat gevoeliger en heel slim’ De situaties die je thuis beschrijft, vind ik verder ook niet heel dramatisch klinken (alhoewel dat voor een buitenstaander lastig te beoordelen is natuurlijk). Op basis van je verhaal zou ik zelf denken dat het veel meer ligt aan een interactie tussen jullie, dan dat er iets echt met je dochter ‘mis’ zou zijn. Als ik naar mezelf kijk, dan merk ik altijd wanneer ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit ik mijn kinderen als veel lastiger ervaar. Je gaat dan zelf ook veel negatiever op dingen reageren en dat voelen ze haarfijn aan. Koppel jij ook consequenties aan vervelend gedrag bij haar? Als je dat doet, is het goed omdat zonder al te veel emotie te doen. In het voorbeeld wat je noemt, dat je moest strijken en ze een half uur lang elke paar minuten iets aan je ging vragen, kun je dat ook gewoon blijven doen en haar negeren zonder daar een vervelend gevoel bij te krijgen. Alhoewel ik natuurlijk heel goed begrijp dat het irritant is, wordt het eigenlijk pas een probleem, wanneer jij dat als zodanig ervaart. Misschien kun je eens tegen jezelf zeggen (dat doe ik weleens en dat helpt mij), vanaf nu ga ik het komend uur alles wat mijn kind doet positief benaderen. Dat betekent niet dat je haar niet corrigeert, maar je doet het zonder er een negatieve emotie bij te voelen. En Ook positieve aandacht aan je kind te geven, bijvoorbeeld als je kind voor de derde keer een mooie tekening komt laten zien dan echt oprecht zeggen wat heb je dat leuk gemaakt. Bij mij kan zo’n verandering in mijn houding soms ineens een positieve draai aan de interactie geven. Hoe gaat het verder met slapen van zowel haar als jou? Want uiteraard word je een stuk humeuriger en negatiever als moeder en een kind een stuk lastiger wanneer er sprake is van (Chronisch) slaaptekort. Ik denk dat er mogelijk een sleutel tot de oplossing bij jou of bij jullie ligt! Maar ik hoop in ieder geval dat je veel zult hebben aan de integrale vroeghulp!
Ik hoop het ook. Het belangrijkste is dat we onze dochter gewoon happy willen zien. En dat wij gaan leren hoe beter met haar om te kunnen gaan, desnoods iemand bij ons thuis, of via video-opnames. Daarbij wil ik problemen op school voorkomen. We hebben trouwens nu een planbord met pictogrammen. Met daarmee een beloningsvakje met magneetjes. Met situaties die altijd veel strijd opleveren, zoals douchen, kan ze een magneetje verdienen. 4 magneetjes is een sticker plakken, vel vol een klein kadootje. Douchen ging nog nooit zo makkelijk, haha. Daarbij ziet ze nu per dag wat er gaat gebeuren en waar. En we gaan vaker de time timer inzetten. Zoals met dat strijken. Ik strijk 1x per week en ben dan een uurtje bezig (ik strijk veel niet) Voor een kind wat niet zelf kan spelen nog, is een uur erg lang. Ik wil morgen beginnen met de wekker op bv 15 minuten. Dat ik zeg dat ik nu een kwartiertje ga strijken en zij dan even zelf kan spelen. Help dr bv op weg. En dat dan opbouwen tot de hele strijk in 1 x af kunnen maken. De laatste dagen gingen dan wel weer prima. Op het hele drukke en overprikkelde na, maar dat was te handelen. Maar dat is wel vaker, een paar goede dag, soms weken, en dan gaat haar humeur weer op -10 en valt er geen land mee te bezeilen. Maar wie weet helpt het rustig blijven, erkennen van gevoelens, planbord en andere dingen die we gaan doen al. Dan kan hulp altijd nog afgezegd worden, de wachtlijst is 8 weken, dus zo snel plek is er niet. En mocht het dan niet goed gaan op school, kunnen we via hun alsnog aan de bel trekken.
Fijn dat je het nog even wat verder toelicht! Ik kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om rustig te blijven en positief. Over wat je over het kinderdagverblijf vertelt: is inderdaad misschien af en toe niet zo wenselijk of prettig gedrag, maar verder ook niet echt een probleem zou ik denken? Wat betreft het zelf spelen als jij gaat strijken: ik denk dat een uur strijken ook wel erg veel is hoor. Ik doe nooit zo lang bepaalde taken met de kinderen erbij. Een kwartier strijken lijkt me wel haalbaar, maar dat belet je verder toch niet om dan eventueel met haar te kletsen ondertussen . Aangezien ze al drie dagen naar het kinderdagverblijf gaat, zal ze misschien ook graag je aandacht dan willen. En over haar nachten: dat lijkt me een prima nachtrust inderdaad. Waarom wil je per se dat ze tot zeven uur blijft liggen? Mijn middelste hou ik maar met moeite tot zes uur erin. Misschien is het ook juist wel goed om niet te star aan sommige dingen vast te blijven houden? Maar ja, dat blijft erg moeilijk om van een afstand te beoordelen. Nogmaals heel veel succes met alles!