Ik weet even niet wat ik met mijn vriend aan moet. Wat hij met zichzelf aan moet eigenlijk. Hij is een voorheen gezonde vent van 32, werkt 36u per week in de grafische sector. Ene week van 6-14u en de andere week van 14-22u. Daarnaast gaat hij 2x per week 10-15km hardlopen en op vrijdagavond doet hij aan zelfverdedigingssport (krav maga, weet niet of iemand het kent, fysiek erg zwaar in ieder geval) De vroege diensten waren nooit favoriet, maar het ging altijd wel. Voordeel van zijn ploegendiensten was dat we elkaar konden afwisselen en zodoende weinig opvang voor onze zoon nodig hadden. Maar de laatste maanden is mijn vriend opeens niet meer zichzelf. Hij valt van het ene griep/verkoudheid/buikgriepvirus in het andere, heeft nu voor de 2e keer sinds de zomer een soort spit in zijn nek waardoor hij maximaal paracetamol slikt, al een week of 4 nu. Hij heeft in 2012 een ongelukje gehad waarbij hij heel hard op zijn knie is gevallen, nu opeens speelt deze blessure op en heeft hij ook daar pijn. Er is in 2012 een mri-scan gemaakt waar niets op te zien was. Naast lichamelijke klachten ligt hij ook 's nachts uren wakker, kan de slaap niet vatten en is erg vermoeid en mopperig de dag erna. Al die dingen bij elkaar maakt dat ik me toch wel wat zorgen maak, maar meneer is met geen tien stokken naar de dokter te krijgen voor zijn knie/grieperigheid. Valeriaan of Melatonine proberen wordt ook van tafel geveegd. Heeft hij naar eigen zeggen allemaal niet nodig. Maar ondertussen is hij wel al een maand of 6, 7 niet zichzelf vind ik. Moppert dagelijks over zijn collega's die het allemaal niet zo doen als hij wil, allerhande negatieve verhalen over het werk. Komt zuchtend en steunend thuis met de boodschap dat hij een kl*tedag heeft gehad. Ik ben op zich wel een beetje van "of je doet er wat mee, of je stopt met klagen, maar niet blijven klagen en niets mee doen". Ik ben een beetje bang dat hij zichzelf voorbij aan het lopen is. Hij is meer gaan sporten om af te vallen, inmiddels heeft hij een keurig gewicht maar is hij dus allesbehalve gezonder geworden. Hij is op alle vlakken de laatste jaren gezonder gaan leven: gestopt met roken, drinkt alleen in het weekend nog een glas bier, eet veel groente. Ik ken hem niet zo "ziekelijk/zwakjes". Het gaat allemaal eigenlijk heel goed met ons gezin, zoon heeft het naar zijn zin op school, ik werk 3,5 dag en ik heb nergens last van wat virusjes en vermoeidheid betreft, geen geldzorgen, leuke familie, vrienden enz. Kortom: we hebben het gewoon best wel heel goed samen. Zou dit oververmoeidheid zijn? Burnout misschien zelfs? hij wil er niets van horen, dat is voor watjes vindt hij. Wat ik overigens niet vindt, ook de sterkste mensen kunnen dit krijgen. Maar ik ken verder niemand die het heeft gehad, dus ik weet ook niet of dit erbij past. Huisarts wil hij niet naartoe, hij denkt steeds "volgende week voel ik me weer beter". Herkent iemand dit? Hoe kan ik hiermee omgaan?
Tja moeilijk. Mijn man heeft een burn-out gehad. Werkte zich bijna letterlijk dood en had voordat hij mij leerde kennen een hele heftige tijd achter de rug waardoor het opeens niet meer ging... Het begon met griep die niet over ging. Dat werd een longontsteking en toen stortte hij compleet in en kon alles alleen maar als in een soort tunnel zien. En moe, moe, moe. Nadat de ha gad gezegd dat het een burn-out was heeft hij 3 weken 24/7 in bed gelegen! De tijd daarna werd het heel langzaam beter maar heg heeft meer als een jaar geduurd voordat hij beter was.... Lastig dat hij niks wilt horen erover. Spreek je jouw zorgen uit? En wat zegt hij daarop?
Hij zegt dat al die virusjes hem gewoon overkomen, dat sporten juist wel goed is en dat hij zijn collega's toch niet kan veranderen. Hij vindt dat ik me helemaal voor niks zorgen maak.
Serieus? TS, mijn moeder zegt altijd iets heel wijs voor als mensen -nog- geen hulp willen. Ze zijn nog niet radeloos genoeg. En dat is echt zo, ik zie het in mijn omgeving ook. Ik heb niet echt tips, maar probeer ook aan jezelf te denken, jij bent ook belangrijk!
Hij is moe, heeft steeds griep en last van blessures en daardoor denk jij aan vreemdgaan? Ik herken het een klein beetje van mijn man TS, is steeds chagrijnig en ziek, zwak en misselijk... heeft zelf ook aangegeven niet goed in zijn vel te zitten. Maar dat is wel iets waar hij iets mee moet, dat geef ik ook aan en verder hou ik rekening dat hij wat prikkelbaar is
Het klinkt wel als dingen die bij een burn out kunnen horen, maar ik ben geen arts dus wil niet zomaar een diagnose de wereld in smijten. Maar snap in ieder geval zeker wel dat je je zorgen maakt - zou ik ook doen hoor, als het mijn man was! Misschien kan je proberen te benadrukken dat het jou ook veel stress oplevert dat je je zo'n zorgen maakt, en vragen of hij dan om jou hierin wat te ontlasten, misschien toch eens (misschien samen met jou) naar de huisarts zou willen gaan?
Ik zou denk ik sowieso als 1e stap idd naar de huisarts gaan en op alle vitamines laten checken als hij nog niet aan de diagnose burnout wil Sowieso is t niet onverstandig om ook medisch dingen uit te sluiten.... Juist de sterkere mensen overkomt vaak een burnout, want die gaan te lang door.... Kun jij niet een afspraak voor hem maken, op een moment dat hij niet hoeft te werken. Het die ochtend aankondigen ‘trouwens, we gaan straks even langs de huisarts’ (of over 10 minuten, wat t beste werkt voor jouw man zodat ie er niet meer onderuit kan). Ik vind namelijk dat je dat als partner best mag doen als je ziet dat t niet goed gaat en dan mag je best de 1e stap zetten als de ander dat niet kan. Misschien is t nu nog geen volledige burnout, enkel nog wat overspannen. Als je op tijd ingrijpt voorkom je mogelijk erger. Als dit idd een burnout is en hij blijft maar doorgaan en doorgaan dan ligt ie er straks jaren uit...want daar kom je niet zomaar van terug in een paar weken tijd..... Ik werd zelf niet extra vatbaar voor griepjes oid trouwens. heb van mezelf al niet zo’n hele beste weerstand meestal. Wel moe moe moe moe, maar vermoeidheid en lusteloosheid en die vatbaarheid kan wel degelijk ook door iets medisch veroorzaakt worden...bijv een b12 tekort, maar ook de andere vitamines niet kennen vergelijkbare klachten. Daarom zou ik dat sowieso even willen laten onderzoeken, dat lijkt me stap 1
Ik doe ook krav maga. Is inderdaad behoorlijk pittig. Maar ik voel me daarna (ook al ben ik van te voeren moe) altijd weer helemaal goed en energiek en fit..
Mijn man begon ook zo. We hadden t ook mega druk, verhuisd, spanningen op man zijn werk, zieke moeder etc. Mopperig, niet lekker, vaak ziek. En op een dag kwam ie gewoon zijn bed niet meer uit. Ik ga niet werken vandaag zei hij. En dat heeft bijna een Jaar geduurd, na negen maanden weer gaan opbouwen met een halve dag. Maar de eerste stap is denk ik bij de ha bloedprikken, even kijken of je geen vit d tekort hebt oid. (Ik had een vrij groot tekort en wat was ik beroerd, depressief, moe etc)
Ik herken het wel, man kwakkelt nu ook en gunt zichzelf ook geen rust. Aan de andere kant, virusjes overkomen je inderdaad en soms heb je wat minder weerstand. Ik zou hem ook geen dingen aanpraten.
Ik zou ook in ieder geval laten bloedprikken. Dan sluit je toch het een en ander uit. Burn out of niet, eerst lichamelijke zaken uitsluiten. Maar het klinkt alsof hij roofbouw heeft gepleegd op zijn lijf.
Ik ben heel erg voor het eerst, of je klaagt en je doet er wat mee of je houdt op met zeuren. Maar toen las ik je tweede verhaal nog eens en er viel me iets op, meer sporten en gezonder eten, wellicht zit daar de knoop. Mogelijk krijgt zijn lichaam te weinig binnen en heeft hij gewoon te korten. Als je 10-15 km 2x hardloopt en daarna nog Krav dan moet je echt wel wat meer eten... Ga samen met hem eens naar zijn voedingspatroon kijken en wellicht krijgt hij niet genoeg energie binnen. (Mocht je kiezen voor supplementen kies dat geen kruidvat of etos, maar hoogwaardige suppl). En laat hij zijn bloed is prikken op vit te kort. Het hoeft niet veel te zijn, maar in de groenten van tegenwoordig zit niet meer zo veel.
Ik vind het wel als een psychisch (burn-out/depressie) iets klinken maar ik zou sowieso proberen hem toch naar de huisarts te slepen om eerst lichamelijke oorzaken uit te sluiten en anders goede hulp te zoeken voor de klachten op psychisch gebied.
Wat iemand eerder ook al zei, een burn-out krijgen de juist de harde werkers, de nog een tandje meer mensen, de perfectionisten, de mensen die maar door en door gaan en niet op hun grenzen letten... ook de mensen die vinden dat burn-out voor watjes is.... (en zichzelf ook een watje vinden als ze gas terug moeten nemen) en het lastige is dat hoe erger het wordt, hoe langer het herstel duurt... dus je moet juist bij lichte klachten al op jezelf gaan letten. Heel veel mensen denken dat een burn-out alleen is voor een bepaald type mensen en herkennen het daarom niet bij zichzelf. griepjes, vermoeidheid, niet lekker in vel, ontevredenheid over werk zijn, als er geen andere lichamelijke oorzaak is, allemaal signalen dat je mogelijk iets rustiger aan moet doen. Of het anders aanpakken. kan ook zijn dat hij zijn werk niet meer zo leuk vind? Of tegen dingen aan loopt? Misschien helpt het om daar eens over te praten? ( met jou , of iemand anders, maar dat wil hij waarschijnlijk niet. ). Dingen opkroppen zorgt ook voor spanning, slecht slapen, vermoeidheid, vicieuze cirkel.... Misschien helpt het om dit te zeggen tegen hem?
Dat heeft hij dus ook, hij vindt alles dat psychisch is zwakheid en slappe excuses . Wat hem natuurlijk nooooooit overkomt. Hij zegt ook steeds dat niet kan rusten, dat alles op het werk en thuis dan in de soep loopt. Nou ja, thuis zal dat wel meevallen denk ik, op het werk kan ik me ook niet voorstellen dat hij onmisbaar is.
Omdat het een optie is. Ik lees dat hij al maanden niet zichzelf is, slecht slaapt, mopperig is, lichamelijke klachten heeft, maar niet naar de dokter wil. Meer is gaan sporten, is afgevallen. Als je niet goed in je vel zit (of dit nu lichamelijk of geestelijk is) en regelmatig ziek bent, kan er iets met je gezondheid zijn maar je kunt ook ziek worden van ‘anders’ bijv van vreemdgaan, een verziekte werkrelatie, een conflict op je werk oid. Kortom, verder kijken dan je neus lang is is niet verkeerd. En bij mij riep het een onderbuikgevoel op.
Weet je niemand is onmisbaar op z'n werk Even kort door de bocht maar als hij morgen dood neervalt gaat alles gewoon door op z'n werk . .