Waarom wel of geen 3e? (of 4e?).

Wij hebben altijd gezegd 2 of 3. Even los van of het zou lukken (je krijgt ze en neemt ze niet). Altijd geweten dat 1 ons niet leuk zou lijken. En 4 of 5 onpraktisch en echt teveel.

Belangrijke argumenten daarbij waren
- Ieder kind dat erbij komt kost tijd en energie. Dat gaat ten koste van de andere kinderen en tijd voor jezelf en voor elkaar. Dat is prima maar wel iets om goed over na te denken. In grote gezinnen zie ik heel vaak dat er weinig individuele aandacht is. En dat vind ik erg belangrijk.
- Ieder kind is een aanslag op je lichaam. Zwangerschap, bevalling periode daarna. Ik wil daar op een gegeven moment klaar mee zijn en weer alle energie hebben om te genieten van de kinderen en tal van andere zaken.
- Een nakomertje of zeer grote leeftijdsverschillen vind ik niets (onhandig voor de ouders en niet leuk voor de kinderen),
- wij willen kinderen genoeg kunnen bieden (En onszelf ook). Dus ieder kind een eigen kamer, zwemles en sport etc.

En daarnaast moet je eerlijk zijn over je draagkracht als ouder en als gezin. Ik ken situaties waarbij tal van zaken niet meer kunnen omdat er te weinig geld is (Ieder kind alleen diploma A en daarna niet meer, goedkope lelijke kleding, niet echt op vakantie nooit uitstapjes als gezin). Of ouders die vaak moe zijn, of gewoon te druk. Waar sommige kinderen te weinig aandacht krijgen en andere kinderen teveel.

Het belangrijkste is dat je verder kijkt dan kleine baby's. Wil je echt 3/4/5 Kinderen en pubers in huis? En een nieuw persoon levenslang in je gezin?

 

Ja, helaas heb ik daar last van :') Ook andersom trouwens, in de categorie 'in wat voor wereld zet ik mijn kinderen?' En dan ook met het idee dat hoe meer kinderen er zijn, hoe minder goed die wereld voor ze wordt.

Soms zou ik ook wel wat egoïstischer willen denken - want ik ben blijkbaar wel egoïstisch genoeg om ze te willen, maar niet egoïstisch genoeg om me dan geen zorgen te maken om de gevolgen. Zucht!

 

Mijn ervaring bij familie was wel dat de stap van 3 naar 4 echt een groot verschil maakte in aandacht. 3 ging net, met 4 kwamen er echt wel eens wat te kort en werd het veel 'opdelen', dus dan een tweetal aandacht, dan een ander tweetal aandacht. Dit merkten wij ook als ooms en tantes, dat we bijna niet meer een op een contact konden hebben met onze nichtjes/neefjes. Nu ze ouder zijn gaat dat wel beter in hun gezin; nu beginnen ze inderdaad echt veel aan elkaar te hebben, en de ouders ook aan de oudsten. Het was vooral de eerste drie jaar van de jongste, daarna begon het recht te trekken. Al is het nog bijna niet te doen om er eentje alleen aandacht te geven, het blijft gewoon echt een groepje.

 

Ik heb voor mijn 30ste 3 kindjes gekregen (in 3 jaar).
Mijn jongste is 16 maanden en heeft nog geen nacht doorgeslapen , krijgt nog borstvoeding.
De oudste is 4 jaar en de middelste is 3 jaar.
Nee een 4de erbij zie ik nu echt niet zitten..
Met een man die veel werkt doe ik 95% van het huishouden en verzorging/opvoeding alleen.
Geen familie en vrienden in de buurt wonen, dus vind ik dat best pittig.
Zwanger zijn vind ik heerlijk! Dat doe ik zo nog een keer.
Maar na 4 jaar slaaptekort en weinig tijd voor mezelf, wil ik ook wel weer eens wat vrijheid.
Maar wie weet als de jongste op school zit (ik ben dan 34) dat we er dan anders over denken.

 

Hier zo’n zelfde dilemma gehad. Maar we hebben de knoop inmiddels doorgehakt en gaan voor een derde kindje volgend jaar. Regelmatig twijfel ik nog over deze beslissing maar dat is op pittige momenten dat ik heel even denk oh waar beginnen we aan. Maar de wens blijft en die gaat niet weg. Ook hier zitten de kids dicht op elkaar. Daardoor niet het gevoel gehad dat ik de fase van zwanger zijn en kinderen krijgen al heb kunnen afsluiten. Ik zou dat bij de derde heel bewust willen doen. Hoewel als ik aan een derde denk er in mijn hoofd een vierde ook nog wel bij kan. Maar die vraag is voor een ander moment. Ik wil de derde wel echt bewust als (hoogst waarschijnlijk) laatste keer mee maken.

Overigens zijn deze keuzes zo persoonlijk. Wat de ene zwaar vind vind de andere makkelijk en wat de ene graag allemaal wilt bieden voor zijn kinderen is de ander weer gelukkig met minder. Ook argumenten over gezonde kindjes vind in altijd erg lastig. Ik snap het gevoel maar ik zou dat zelf niet mee laten wegen. Gezondheid is in het nu. Niemand weet hoe de toekomst loopt. Kinderen en wij zelf kunnen altijd nog ziek worden.

En over de hoeveelheid kindjes vanwege het milieu, nee die discussie ga ik liever ook uit de weg, ronduit omdat ik het ergens wel begrijp maar wie bepaalt dit? Dan zou 1 kindje al teveel zijn toch? Of 2? Wat heeft een ander te zeggen over het soort leven dat jij leidt?

Anyway...ik denk eerlijk gezegd dat als je er nog zo mee bezig bent in je hoofd de wens er in ieder geval wel is. De vraag is nu gewoon hoe groot is die wens en of je die eventueel kan afsluiten?

Ik wacht overigens ook op dat gevoel van compleet te zijn. Ik hoop dat ooit wel te voelen maar de vraag is idd of dat ooit wel komt!

 

Mijn man heeft drie kinderen, twee met zijn ex vriendin en eentje van ons samen. We hebben vijf jaar lang geroepen, eentje voor ons samen is genoeg. (Alle kinderen wonen hier) Alle baby spullen zijn altijd meteen doorverkocht of weggegeven... Nu is onze kleine 3 jaar en ineens zomaar uit het niets beginnen we zwaar te twijfelen! (Ik in eerste instantie omdat het leeftijdsverschil tussen die van ons samen en de twee oudste groot is, ik wil graag een maatje voor onze kleine) ik begrijp die twijfel dus enorm.. We zullen moeten verbouwen en een grotere auto, tja...

Ik lig eerder wakker van is ons een gezond kindje gegund en wat haal ik me op de hals als dat niet zo is, dan dat ik wakker lig van financiële toekomst. Iedereen heeft het er maar over dat al die kinderen straks met een vette spaarpot moeten beginnen aan een studie. Ik heb mijn studie helemaal zélf betaald en ben er geen seconde slechter van geworden. Financieel kan vier hier prima, maar écht sparen voor studies zit er dan gewoon niet in. Is voor mij ook niet het belangrijkste. We kunnen nog altijd op zomervakantie en af en toe een dagje weg of een keer spontaan uit eten. Iedereen kan zwemmen en op sport. Dat zou toch voldoende moeten zijn.

 

Ben ik met je eens. En je weet nooit wat de toekomst brengt, misschien gaan ze niet studeren, krijg je ontslag of juist een veel beter betaalde baan. Niemand is zeker, dus ik zou dat zeker ook geen dealbreaker vinden.
En die eerste reden (gezondheid van het kindje en het mogelijke effect op de rest van het gezin) is ook waarom wij zo twijfelen. Willen we het lot nog een keer tarten? De prijs is hoog...

 

Fijn om dit topic te lezen!
Zit zelf al vanaf de geboorte van mijn 3e kindje te denken, is dit de laatste keer dat wij een baby’tje krijgen of komt er nog eentje bij? Ik heb geprobeerd om deze gedachten “te parkeren”, want als je net bevallen bent is het voor ons niet noodzakelijk om dat meteen te beslissen. Er zijn dagen geweest dat ik denk “het is goed zo”,maar ik heb het idee dat ik mij zelf daarmee een beetje voor de gek hou, want de wens voor de vierde is nooit helemaal weggeweest. En nu is mijn lieve kleintje al anderhalf en gebruiken wij sinds augustus geen A-C meer. Mijn man zou het fijn vinden als ik zwanger raak, want ook bij hem is er wel de wens. Hij is alleen erg bang dat we “te veel vragen” en dat het eventuele kindje niet gezond zal zijn. Zelf ben ik ook ineens erg bijgelovig (komt dat door hormonen?) en ben ik ineens bang dat het ongeluk zal brengen of zo, als wij toe geven aan onze wens. Het voelt ook erg verwend of zo, wij hebben in onze omgeving veel stellen waarbij zwanger worden moeilijk gaat of niet lukt en ik vind dat altijd zo verdrietig voor deze mensen. Voel me ook altijd erg bezwaard en spreek mijn wens voor een vierde dan ook niet gouw uit. Al ging bij ons de weg naar kinderen krijgen ook niet van een leien dakje ivm een baarmoederafwijking en moeilijke bevallingen (behalve de 3e bevalling, die ging prima). Ik vind eigenlijk dat we tevreden moeten zijn met wat voor prachtigs wij hebben en dat ben ik ook, maar juist omdat ik zo blij met ze ben, voel ik dat er nog zo’n mooi wonder welkom is. Wat ook niet mee helpt bij mijn rammelende eierstokken is dat mijn oudste bijna elke dag vraagt of er nog een baby komt. Ze gaat ook geweldig om met onze kleinste. Een eventuele vierde zouden wij genoeg kunnen bieden, we hebben genoeg ruimte in ons huis en zeker in ons hart. Maar waar wij zeker wisten een derde te willen, is daar nu een soort angst. Ik zou erg blij zijn met een positieve test, anders zou ik wel terug aan de anticonceptie gaan. Mijn man en ik hebben beide zoiets van als ik zwanger raak dan vinden we dat mooi. Maar tot het zo ver is blijf ik allerlei gedachtes hebben, doe ik hier wel goed aan? Enz. Sorry voor het lange verhaal!

 

Ik heb altijd heel hard geroepen dat ik 3kindjes hoopte te krijgen en ik heb ze gekregen de 1ste (ik was 23 jaar toen ze geboren werd) kwam vrij vlot maar de bevalling was vreselijk, daarbij werd ze ruim 5 weken te vroeg geboren en dat heeft mij heel lang weerhouden om voor een 2de kindje te gaan, de wens was er wel maar de angst was te groot, doodsbang was ik om een kindje ter wereld te zetten die nog vroeger geboren zou worden dus ik moest eerst over mijn angst heen. Toen onze eerst 3,5 jaar was had ik zoiets van we gaan ervoor, helaas duurde het op 1maand na 2 jaar voordat ik zwanger werd (ook nog een miskraam gehad in die periode van een tweeling) we zaten in de mmm maar die ronde dat ik zwanger raakte, spontaan van onze zoon had ik onze 2de iui afgezet..En 9 maanden later kwam daar onze zoon, een super makkelijke, vlotte thuis bevalling en had meteen zoiets van een derde is meer dan welkom. Ik denk dat onze zoon 1,5 jaar was toen we er voor gingen en vorig jaar mei teste ik onverwachts positief we hadden de maand ervoor eigenlijk besloten dat het goed was zo, 2 gezonde kindjes en we waren al weer even bezig, ook weer met hormonen dat ik zoiets had van klaar nu.. En toen was daar de 20 weken echo en kregen we te horen dat ons kindje geboren zou worden met een hartafwijking, vele onderzoeken volgde en ook de beslissing om de zwangerschap voort te zetten en afgelopen 19 januari is daar ons vechtertje geboren we hebben een loodzware tijd achter de rug en nu sinds september gaat het eindelijk goed.. de wens voor een 4de is er misschien wel ergens diep in mijn hart maar de angst om dit weer mee te maken is (op dit moment) groter dan de wens voor een 4de kindje. Daarbij en dat is misschien een luxe probleem wil ik dat mijn kindjes een eigen kamer hebben en die ruimte hebben we niet voor een 4de kindje. En wat iemand anders schreef je hebt een grote auto nodig ect.. allemaal dingen die voor mij wel mee tellen in de keus naar een wonder.

 

Wij gaan nu voor een tweede maar ik weet zeker dat ik dan stiekem de wens heb voor meer. Maar mijn verstand heeft hier echt de overhand. (Mijn man wil het ook bij 2 houden overigens, niet geheel onbelangrijk). Ik wil nog zoveel anderen dingen. Carrière maken, niet te veel opgeven, tijd voor mezelf hebben, leuke dingen doen, comfortabel leven… eigenlijk ben ik best egoïstisch

Neemt niet weg dat mijn zoon (hopelijk straks 2 kindjes) echt alles voor me is en ik mijn leven voor m zou geven. Wat ik wil zeggen: ik denk dat ik nooit het gevoel zal hebben compleet te zijn. Het zit nl in mijn aard om altijd meer te willen. Maar soms moet je ook echt naar de rest kijken.

‘Het komt altijd wel goed’ (zegt mijn moeder altijd) vind ik een ietwat gevaarlijke uitspraak. Het mag dan altijd wel goed komen, maar ten koste van andere dingen of je gezin. Het is aan jou/jullie om die afweging te maken. Ik besef me heel goed dat anderen mij voor gek zouden kunnen verklaren en zich niet kunnen voorstellen dat ik blijkbaar mezelf (en mijn huwelijk en huidige gezin) té belangrijk vind om te kunnen beweren dat ik er niet méér voor wil laten, maar ik vind het ook belangrijk om leuke dingen etc te doen. Mijn moeder heeft 5 kinderen en is gescheiden, we hebben altijd elke cent om moeten draaien en gingen nooit op vakantie. Ik kwam niets te kort voor mn gevoel maar zie nu dat het anders kan / zou moeten. Jullie begrijpen dat de uitspraak van mijn moeder me niet zo veel doet .

Dit soort dingen zijn ook zo persoonlijk. Ik ben nu nog geen 30 maar misschien zeg ik op mijn 36e wel dat ik er heel anders over denk

 

Ik zou dit zo helemaal geschreven kunnen hebben....voor dat ik dus bevallen was van mijn tweede Want zo zie of zag ik het eigenlijk ook altijd allemaal. Alleen is er nu toch ineens ruimte in het gevoel ontstaan waardoor al die dingen als comfortabel leven etc op een andere plek komen te staan. Want zeker met 3 sluit het een het ander nou ook weer niet uit. Tel daar een man bij op die het ook niet weet en twijfel is gezaaid. Ik had liever gehad dat hij zou zeggen absoluut wel of niet maar hij zegt net als ik dagen van we doen het gewoon en vervolgens dagen nee we zijn er klaar mee Misschien is het verschil ook dat ik van 0 naar 1 bizar life changing vond en van 1 naar 2 niet want ik denk dus echt dat als ik er 2 doe ik er 3 ook wel even doe Haha hmm, als ik nu denk aan gisteren (zware dag) toch maar niet

 

@prulletje2 over dat laatste, ik denk dat je hier eerder dat te horen zou krijgen dan in real life.
Ik ben daar ook vrij eerlijk over hoe het gaat en dat er af en toe een dag tussenzit dat ik wenste dat ze er even niet waren. Of ten minste achter 3 rollen behang .
Maar ik denk niet iedereen, zeker niet als dat (bijna) elke dag zal zijn. Misschien wel de mensen die echt dichtbij je staan (die je een eerlijk antwoord zullen geven)
Maar ik denk dat over het algemeen mensen geen spijt hebben van nog een kindje erbij nee. Zeker niet als er ‘bewust’ voor gekozen is.

Hier trouwens recent besloten het bij 4 te houden, wij zijn compleet.
Wij kunnen het nu goed aan en met name mijn partner is bang dat we te veel vragen met nog 1 er bij. Vooral belasting op de rest van het gezin mocht het kindje een grote zorgbehoefte nodig hebben. Hij heeft qua gezondheid ook mindere periodes en dan sta ik er die periode alleen voor. Dus ik kan dat bezwaar niet ontkennen of wegnemen.

 

Ja het is natuurlijk ook je eigen idee wat je belangrijk vind bijv. 2 is meer praktisch als 3, en 3 weer meer als 4. Maar ja, ik vind het geen enkel bezwaar dat het minder praktisch is.
Wat ik denk ik al zei in dit topic is het enige waar ik tegenaan loop, oppas.
Zeker nu de jongste nog zo klein is. En mijn moeder past op met alle liefde hoor, zeker voor een paar uurtjes, maar ja, die heeft nog 6 andere kleinkinderen en een weekendje weg met zn tweeën is dus een heel geregel. Maar ja, voor mij is dat dus ondergeschikt aan mijn kinderwens. En over een jaar of 5 is het al weer een heel ander verhaal.
Ik geniet echt van de interactie tussen de kinderen en de ‘drukte’ in huis. Met zn allen aan een grote tafel en hopelijk later ook met partners en evt kleinkinderen. Ja dat zie ik wel voor me, heerlijk!

 

Ik denk eerlijk gezegd niet dat mensen het zo zullen ervaren. Als zijnde spijt/verkeerde beslissing, want hoe kun je spijt hebben als je kindje er eenmaal is?

Niemand kan het je echt vertellen, want niemand is hetzelfde. Dus iedereen ervaart dit weer anders. En de praktische kant is vaak het bezwaar, de ene hangt daar wat meer aan dan de ander. Ik herken je ''angst'' /gevoel wel hoor, ik denk dat ik dat zelf ook wel een beetje blijf houden, waarschijnlijk nog wel tot ik zwanger ben! Ik geloof er voor mezelf niet in dat ik na de geboorte nog zo'n gevoel blijf houden.

 

Wij hebben altijd gezegd 2 of 3 is voor ons de max. En na onze 3e waren we ook echt ervan overtuigd compleet te zijn. Tot dat we de babyspullen gingen verkopen, kwamen de twijfels en toch ontstond er de wens voor een 4e kindje. Zoals je ziet zijn we er ook voor gegaan. Praktische zaken waren hier gelukkig geen probleem.
Hierna is het ook wel klaar en zullen we deze bijzondere periode in ons leven "het zwanger worden en zijn" echt definitief afsluiten. Tijd voor nieuwe fases en toekomstplannen.
Voor nu genieten we zoveel mogelijk van deze zwangerschap en kijken we samen met de kindjes erg uit naar de komst van ons 4e wondertje.

Niemand kan de keuze voor jou en je man maken. Vraag je zelf af hoe je zou reageren als je vandaag een positieve test zou hebben gehad... dan weet je ook of je er al klaar voor bent of juist helemaal niet.

En ja tuurlijk is het druk in huis, maar dat is het met 2 of 3 kindjes ook wel. Er zitten ook echt wel dagen bij dat ik ze het liefst achter het behang wil plakken, maar dat hoort erbij. De ene dag kan je er beter tegen als de andere dag. We zijn zelf ook kinderen geweest denk ik dan maar...
En weetje toen hier de derde kwam vroeg ik me tijdens de zwangerschap ook wel af van hoe het allemaal lopen zou en of we hier wel goed aan gedaan hadden en of we het allemaal wel kunnen handelen. Maar het loopt zoals het loopt. Onze ervaring is dat een derde kindje net zoals bij de tweede gewoon mee gaat in het ritme van de dag.