Heel herkenbaar! Mijn oudste was zo, dat is sinds basisschool heel erg verbeterd. Helaas is onze jongste ook zo, alleen zij is minder vatbaar voor correctie. Ze is niet onder de indruk van wat dan ook, gaat gewoon door en houd soms pas op als ik fysiek ingrijp. Ze wil nooit wat ik haar aanbied, kiest altijd een andere optie en gaat dan lekker liggen krijsen. Ze is echt niet makkelijk, en soms ben ik best wanhopig thuis haha, dat how to talk to childeren en temperament volle kinderen zijn echt wel fijne boeken! Daar heb ik veel aan gehad, ondanks dat ik het soms vergeet uit irritatie. (als dochter krijst en huilt omdat banaan in het verkeerde bakje zit ofzo) Alleen dat slapen heb ik wel een tip voor je, accepteer het nou maar. Echt, mijn dochter van 6 is altijd zo rond 6 uur wakker, en ik kan wel zeggen dat dat niet goed is oid maar het is haar ritme, en dat zal (tot in de pubertijd denk ik ) wel zo blijven. Een voordeel, over een jaartje ofzo kan ze alvast naar beneden in dr uppie
Ik ben het eens met Julia80. In het beschreven gedrag zie ik niet veel bijzonders. Behalve een kind wat 3,5 jaar is en behoefte heeft aan speelkameraadjes van haar eigen leeftijd. Thuis vindt ze dat niet voldoende blijkbaar. Tijd voor school dus! Nog een paar maanden afzien . Ik raad je van harte het boek How2talk2kids aan. En zoek speelvriendjes/vriendinnetjes op haar vrije dagen. Buurkinderen/neefjes/nichtjes/kinderen van vrienden. Is super gezond op die leeftijd. Regel een speelgroepje, ook leuk! Hierdoor verleg je de focus. Ze heeft nu meer uitdaging nodig en zoekt dit bij jou. Ze heeft geen broertje of zusje waardoor al haar aandacht naar jou gaat en jouw aandacht naar haar. Dit kan ook benauwend voelen lijkt mij. Ik zou zeggen: Verminder de druk. Ik snap een beloningsbord. Maar dan leg je zo de focus op ‘goed’ ‘perfect’ gedrag. Terwijl kinderen van 2,5 - 4 jaar allesbehalve dat soort gedrag laten zien. Ze willen grenzen verkennen en ontdekken hoe jij reageert.
Uhm, dit gedrag is al bijna 3 jaar, niet sinds net. Anders had ik niet aan de bel getrokken. Speelkameraadjes zat op kdv, vriendinnetjes in de wijk of lekker buiten, in dat opzicht uitdaging genoeg. Dat boek al gelezen, doet amper wat op de lange termijn. Dat is nou juist het probleem, dat niks helpt op de lange termijn. Je post bagatelliseert ons probleem. Het is niet iets wat net bestaat, we hebben al veel geprobeerd en niks helpt, dafne zit regelmatig duidelijk niet lekker in dr vel, al jaren. Dat gaat niet over met naar school gaan ben ik bang. Ik vond de post van julia iets genuanceerder moet ik zeggen, heb ook uitgebreid daar gereageerd. Ik snap ook dat sommige dingen aan onze interactie liggen. Maar lang niet alles, en dat is het probleem. Het is trouwens een planbord, geen beloningsbord.
Het is niet mijn bedoeling om je situatie te bagataliseren. Beslist niet zelfs. Ik weet zelf hoe wanhopig je je soms kan voelen als ouder en daarom had ik het genuanceerder moeten brengen. Voor de duidelijkheid: Ik sluit me vooral aan bij het stukje van Julia80 over de interactie tussen jou en je dochter. Van daaruit schreef ik mijn reactie. Met daarbij jouw gegeven dat ze een gevoelig, slim en volhardend meisje is. Dan is het af en toe vreselijk ingewikkeld. En het ingewikkeldste vond ik de confrontatie met mezelf. Het kind is wie hij is. En je hebt gemakkelijke kinderen (mijn zoontje) en kinderen die echt energie van je vragen (mijn jongste dochter). Daarbij kan je niet verslappen en komt het veel preciezer hoe ik zelf reageer. Dat vraagt veel meer van de vaardigheden van jou als moeder. Als daar meer hulp bij nodig is om te achterhalen wat je kind nodig heeft dan moet je dat inderdaad zoeken. Wat raakt je het meest van mijn post? In ieder geval niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Wel om even een andere invalshoek te kiezen die ik nog niet in andere posts had gelezen.
Ik vind een aantal posts inderdaad ook wat bagetaliserend overkomen. Ik lees er uit dat je al heel lang bezig bent de juiste koers te zoeken en nu graag erger wil voorkomen omdat je nog niet het juiste gevonden hebt. Mij lijkt het dus heel goed om via externe hulp mee te laten kijken. Een van mijn dochters herken ik wel in jouw verhaal. Heeft ook een andere gebruiksaanwijzing dan gemiddeld. Het zoeken naar handvatten werkt vaak wel maar omdat veel dingen tijdelijk werken en ze daarna wéer haar grenzen heel sterk blijft verleggen blijf je op je toppen van je energie werken. Je bent ook maar een mens en daardoor verval je soms toch weer in een negatieve spiraal waar je samen niet uitkomt. In basis vind ik h2t2k heel goed. Ik vind dat dit een manier van communiceren is waar veel volwassenen ook nog wel van kunnen leren . Normale duidelijke taal naar elkaar zonder boosheid waar de ander toch niks mee kan. Zonder invullen waardoor onbegrip etc. Voor de rest zou ik dus inderdaad hulp inschakelen. Laat ze meekijken naar de momenten dat het mis gaat, vermoeiend is etc. Ik denk sowieso dat je goed op weg bent met hoe je wil proberen aan te pakken met het strijken etc. Dat je haar helpt om hierin een weg te vinden. Een uur kunnen strijken is denk ik wel veel uiteindelijk. Kun je t niet halveren over de dag, evt de helft savonds doen als ze op bed ligt? of echt op 2 momenten van de dag. Uiteindelijk blijft t nog maar een klein meisje en dan is een uur mama actief bezig zonder haar ook wel heel veel gevraagd. En het ene kind is daar ook nog eens beter in dat het andere.
Ik wil je even een hart onder de riem steken. Alles wat je schrijft is 100% herkenbaar, mijn oudste dochter is precies zo. Sinds ze naar school gaat is het wel iets beter geworden, maar inderdaad die strijd over werkelijk alles. Verkeerde kleur beker, melk is niet warm genoeg, rijst ligt tegen het vlees aan, 'ik wil geen roze onderbroek aan!'... Geduld is hier dan ook ver te zoeken op zulke momenten. Ik lees graag mee over je verdere proces, wellicht dat wij ook hulp in gaan schakelen.
Dank je voor deze post nog. Wat raakte me het meest? Dat is eigenlijk de opmerking: ze zit bijna op school, je bent er bijna vanaf. Hoewel ik dan zou juichen, verwacht ik dat niet, omdat we er al zolang mee bezig zijn. De eerste afspraak bij de pedagoog was dafne met 2. En alle tips enzo helpen dus niet. En als je dan al zolang ermee bezig bent en ik lees dan "nog maar een paar maanden afzien", dan denk ik dat je het niet begrijpt. Het begatelliseert. Ik ben het met je eens dat mijn reageren op haar enorm veel kan doen hoor. Begrijp me niet verkeerd, ik leg niet alles buiten mezelf neer. Ik ben er ook erg mee bezig laatste dagen. Rustig blijven. Emoties benoemen. Ipv meteen uit mn slof te schieten, benoemen. Bv 'je had nog veel liever even willen spelen he. Je wilt het liefst de hele dag spelen en niet boodschappen doen'. Voor nu is het nog een beetje onnatuurlijk, en soms echt zoeken naar hoe ik iets formuleer. Het gaat de laatste dagen wat beter. Maar dat is al zo vaak gebeurd. Dan waren we een paar weken in rustiger vaarwater, maar uiteindelijk blijft het niet. En wat ik al zei: ze lijkt soms zo niet lekker in dr vel. Dus meer hulp inschakelen is het laatste wat ik weet om te doen.
Jouw post vat het goed samen, vooral dat alles tijdelijk werkt. Dat is hier ook zo. En idd, je raakt er uitgeput van. Gisteren was echt een goede dag. Strijken over 3x verdeeld. Wekkertje op 15 minuutjes gezet en ging super! Ook het idee van H2t2k vind ik erg goed idd. Probeer dat de laatste dagen echt veel vaker te doen. Voor nu werkt het even, heerlijk niet de hele dag strijd. Sommige dingen blijven wel lang duren. Aankleden, dat soort dingen. Ze is zo snel afgeleid, onrustig. Maar goed, dat als dat alles is op een dag, kan ik het wel handelen. En wie weet, blijft het nu goed gaan. Ik hoop het zo! De wachtlijst is 8 weken. Dus even kijke hoe het loopt. Het is hier nooit langer goed gegaan dan een week of 2.
Wat balen dat het bij jullie ook zo gaat. Hier wel veel keuzes. Ze mag zelf een beker kiezen, zelf dr kleren. Maar ja, soms geef ik 2 keuzes, en dan wil ze toch keuze 3 zeg maar. Of is er weer wat anders niet goed. Het is retevermoeiend. Ik zal je op de hoogte houden.
Mijn dochter is inmiddels 12 en heeft nog steeds heel veel tijd nodig/ moeite met opstaan/klaar voor school maken, naar bed gaan etc. Eigelijk überhaupt met alles wat 'moet' gedaan worden wat niet in haar hoofd/straatje past. Niet omdat ze niet wil, maar omdat ze gewoonweg niet kan. Het is geen ruzie/gevecht ofzo maar ze doet steeds wat anders dan moet. En echt elke 5 min. Wat háar interesse wekt, dat doet ze, en de rest dringt moeizaam en mondjesmaat toe in haar brein. Het blijft moeizaam en veel energie kosten. Maar tis zeker ook een lieve schat, vindingrijk, grappig en orgineel. Nou heeft onze dochter ook ASS en ADHD, dus inmiddels weten we ook dat we echt niet gek zijn en dat er een reden voor is dat t zo moeizaam gaat. En we komen er wel, maar er is zo'n andere manier van aanpak voor nodig dan doorgaans.
Klinkt heel herkenbaar ja! Dr nichtje heeft ADHD en ik zie zoveel hetzelfde bij haar. En zoooo van de gewoontes is ze. We hadden andere kaas, die eet ze gewoon echt niet. En we hebben de rietjesbeker 's avonds eruit gedaan. Ze drinkt dan altijd nog wat soja oid voor het bedritueel. Al weken krijgt ze hem alleen nog maar 's ochtends, we wilden het afbouwen. Maar nog steeds vraagt ze 's avonds om die rietjesbeker. Gewoontes zijn er heel moeilijk uit te krijgen en we moeten echt nadenken bij alles wat we doen of het erg is dat dat een gewoonte wordt, haha.
Ook die is herkenbaar . Onze oudste dochter van 14 heeft dat ook altijd gehad. Juist meer dan onze jongste. Oudste heeft geen diagnose, nooit laten onderzoeken, maar heeft wel zeker hele typische autisme trekjes. Zij kan eigenlijk veel slechter tegen onbekendheid, verassingen, nieuwe dingen, veranderingen dan jongste. En een van die dingen was, toen ze jong was, de rituelen. Je leert uit de boekjes dat rituelen voor kinderen zo belangrijk zijn. Maar o wat maakte zij van alles toch rituelen die moeilijk te veranderen waren. En ergens deed ze dat zelf juist wel, dan smokkelde ze er iets bij in een situatie, maar de rest van het ritueel bleef ze dan aan vastgrijpen dus ze breidde alles uit als we het te laat doorhadden. Daar hebben we toch ook redelijk wat mee te stellen gehad als ik er nu zo over nadenk . Bij de tweede waren we dus veel voorzichtiger met rituelen/gewoonten. Juist om die verandering erin te kunnen blijven houden. Zij is dat juist later, toen ze ouder werd en zelf meer regelde, ook meer gaan doen. Dus nu moeten we ook nog steeds opletten dat ze niet weer nieuwe patronen/gewoonten ontwikkelt omdat ze nu soms echt dwangmatig worden . Toch lukt dat vaak wel weer, om dat te doorbreken.
Hier met sommige dingen ook al dwangmatig. Ze heeft een wolkenkussen van ikea. Inmiddels 2. De ene is dr slaapwolkje, dr favoriet zo gezegd en de ander de reserve. Maar zoals je al zegt, bij het ritueel gesmokkeld. Als ze op de bank zit, MOET het ene wolkje rechts en het andere links. We waren dit jaar voor t eerst echt op vakantie, met vliegtuig naar italie. Maar dat doen we voorlopig niet meer. Ze deed er zoooo lang over te acclimatiseren, toen gingen we al bijna naar huis. Het was echt niet gezellig. Dus komend jaar met de auto naar Limburg. Als ik jou zo lees, ben ik helemaal blij met toch een traject in, hoewel ik helemaal nog niet dacht aan ASS, haha.
Mocht er meer aan de hand zijn dan gaan ze er wel achterkomen. En er hoeft niet persé meer te zijn, het kan, en dan ben je op t goede spoor met de hulp. Voor nu is t fijn dat je hulp vraagt omdat je vastloopt. Dat je kan gaan kijken waar nog wat te halen is aan tips.
Ik heb niet alles gelezen, maar wil toch even reageren. Onze zoon van 3,5 is namelijk ook zeer zeker een temperamentvol kind. Wij hebben ook htttk en luisteren naar kinderen van Thomas Gordon gelezen en ik ben naar een workshop van Eva Bronsveld geweest. Ook wij zitten te denken om extra hulp in te schakelen. Hij is zo vaak zo boos, het wordt iets minder, maar toen zijn jongste broertje er 3 maanden was tot 2 maanden terug (die is nu 10 maanden) was het zo extreem. Heel vaak huilen, gooien met spullen, ons slaan en schoppen. Oh en het ergste is/was, boos zijn maar niks zeggen, niet zeggen waarom, gewoon helemaal dichtklappen. Dat 8-10 keer per dag en dan niet 5 minuten maar er een 15-20 min in blijven. In de familie van mijn man zit en mijn man zelf heeft ADHD. Hij is gewoon super INTENS met álles. Herkenbaar is het constante claimen van aandacht, mama jij MOET met mij spelen. Als het sus niet mag, dan zo proberen of het wel kan, als dat niet mag, dan nog iets bedenken. Keuzes mogen maken, maar dan iets willen wat niet aangeboden wordt en dát dan weer be”waarom”-en. Zóveel energie, niet kunnen ontspannen. Zelfs wanneer hij supermoe in bed ligt eindelijk om 19:00. Draaien, wiebelen, kletsen, willen spelen. Kinderdagverblijf, opa’s en oma’s, iedereen zegt oh wat een gezellig kind, die Kun je er goed bi hebben. En thuis komt altijd alles er uit. Feestje en laat naar bed, de volgende dag hebben wij daar de hele dag last van. Wij zitten te kijken of creatieve therapie of een kinderpsychologe ons kan helpen. Wat wél heeft geholpen met name na die workshop is: - neem je lange termijn doel voor ogen: ik wil bijvoorbeeld dat hij open blijft staan voor verandering, leergierig blijft en nieuwsgierig. - zijn emoties bij hem laten, het niet altijd willen “fixen” - elke dag 3 dingen opschrijven die ik leuk vind aan hem. - hem niet beschrijven in het negatieve maar in het positieve, ook in mijn hoofd. (Niet wat ben je druk, maar goh je hebt veel energie, niet wat ben je koppig, maar je hebt veel doorzettingsvermogen) - ontspannende activiteiten plannen op momenten dat ik zie dat hij moe is. Masseren staat hij steeds meer voor open, even op de bank samen boekje lezen, in bad. - tv en suiker tot een minimum beperken. Ik zie namelijk dat het een superleuk, sociaal, lief, ondernemend kind is. En ik houd me maar voor dat hij zich blijkbaar thuis het allerveiligst voelt om dit gedrag te durven laten zien/uiten en dat we onvoorwaardelijk van hem zullen blijven houden.
Wat een fijne post! Dat laatste is hier ook, mensen herkennen Dafne echt niet in wat ik vertel. Ik ben ook erg selectief in aan wie ik vertel dat we hulp zijn gaan zoeken. Wil niet dat ze anders naar dr gaan kijken. Ik heb toevallig ook dat boek van Eva Bronsveld als ebook op mn telefoon. Was er vorig jaar al in begonnen, maar toen was dafne nog jonger en kon ik er nog weinig mee. Nu ze bijna naar school gaat, zal ik het toch weer eens lezen. Goede tip om op te schrijven wat er wel goed/leuk was op een dag. Dat ga ik ook doen. Legt even meer de nadruk op positiviteit. Ben al snel geneigd in het negatieve te hangen. Dat niet kunnen ontspannen en drukke is hier ook heel erg. Hier dus zelden laat naar bed, het is het niet waard. Mn nichtje heeft ook ADHD, die is bijna 7. Ze kwam een paar dagen logeren vorig jaar en ik had ineens een Dafne erbij, herkende er zoveel in. Dank je voor je uitgebreide reactie!
@BZD keek net mn pb'tjes na en zie dat we het ook weleens via pb hebben gehad ergens over. (UP) Toevallig, haha.
Ah jaaaa!! Ohhhh en dát is met zo’n ontzettend INTENS kind zó moeilijk vol te houden! Edit: het up gedeelte bedoel ik. We hebben ons echt af en toe af zitten vragen, zitten we nog wel op de goede weg. Wat doen we fout? En dan zie ik hem met zijn broertje, doet hij iets te hard—> broertje huilt, gaat hij naar hem toe, “sorry lievie” en geeft m een kusje <3. Hoef ik helemaal niks voor te doen. Of “zal ik dat even voor je in de prullenbak gooien mam?” Of dat ik de laatste pepernoot mag. Dan glimlach ik en denk ik bij mezelf, wat een heerlijk kind, supertrots op ons, hem, mezelf, mijn man. Echt houd vol, houd moed. Kinderen doen niet wat je zegt, kinderen doen wat je doet. Wees lief voor jezelf.