Bedankt meiden @flowertje36 @kikker1 @Meisje93 @Zonnebloem92 Ik lees eigenlijk alleen maar vervelende dingen hier. Ik hoop dat 2019 voor ieder beter is.
@Deedee91 Sterkte! Die opmerkingen zijn altijd vervelend.. Vanaf het moment dat je voor een kindje gaat ben je er mee bezig en zeker als je al langer er mee bezig bent zet je die knop niet even om. Dat mensen dat niet begrijpen begrijp ik niet.. Hopelijk word 2019 het jaar voor jullie!
@Deedee91 Sterkte! Die opmerkingen zijn altijd vervelend.. Vanaf het moment dat je voor een kindje gaat ben je er mee bezig en zeker als je al langer er mee bezig bent zet je die knop niet even om. Dat mensen dat niet begrijpen begrijp ik niet.. Hopelijk word 2019 het jaar voor jullie!
@Deedee91, Dat zijn echt rot opmerkingen. De mensen die deze opmerkingen maken hebben totaal geen inlevingsvermogen. Zowel voor jou als voor @Jess89 een digitale knuffel. Dat 2019 jullie jaar gaat worden.
Hebben wij dezelfde man of zo??? Mijne is ook (weer) veel te zwaar en dat eten lijkt ook iets psychisch te zijn. Hij schommelt al jaren met z’n gewicht maar dan ook met 20/25 kilo op en af. Van beide periodes word ik bloednerveus. Als hij afvalt eet hij nog minder dan een kleuter en gaat hij er zo vol voor dat er geen zak meer aan is. Als hij afgevallen is blijft het een paar maanden gezellig maar daarna gaat het weer mis. Niets maar dan ook niets is veilig. Ik irriteer me rot: wáárom niet gewoon één stroopwafel ipv vijf? Een schaaltje chips ipv de hele zak. Soms lig ik in bad en dan hoor ik hem minstens vijf keer naar de keuken lopen en dan rollen m’n ogen alweer omhoog. Je wil niet weten wat er allemaal verstopt ligt in m’n auto aan koek, snoep en chips want als ik dat allemaal in één keer in de la leg heb ik zelf de volgende dag niets meer. Zo verspreid ik het tenminste over een week en haal ik elke avond iets eruit. Ik voel me soms net zijn moeder en het ergste is; hij weet dat hij een probleem heeft ermee en wat de oorzaak is. Zelfs therapie gehad. Maar het blijft een cirkel... Voor de rest is hij super hoor maar ik snáp het gewoon ook niet. Heb je net heerlijk gegeten, eet je daarna een heel pak koek... Mijn stiefkinderen hebben beiden zware problemen met eten. Ik ben geen psychiater (vooruit; wèl maatschappelijk werker) maar dit lijkt me toch wel een gevalletje van ‘vind je het gek met dit voorbeeld’
Dat ik vannacht 4x eruit ben gehaald door mijn jongste met als klap op de vuurpijl dat ik nu al een halfuur beneden zit met de jongste om de rest maar te laten slapen. En ik nu naar Sinterklaas liedjes aan het luisteren! Met dank aan jongste die het op heeft gezet... Ow en nog maar een paar dagen tot de verhuizing en had mijn rust goed kunnen gebruiken!
Ik ben zo moe! 3 kinderen met waterpokken en ze reageren alle 3 anders. Jongste dus door vreselijk te spoken vannacht. Denk dat ik totaal 4 uur geslapen heb en ik was al zo moe van de nacht er voor waarin het 100x "Mama au" was + ongesteld. Terwijl kleuter meer uren slaapt, deed dreumes dat ook maar
Ik baal ontzettend dat ik mijn radiuskop (arm) gebroken heb en eigenlijk niets extra kan, de kerstboom staat, maar ik maak het altijd gezellig met raamtekeningen, extra lampjes en ik was bezig met gehaakte kerstballen. Knutselen met de kinderen en veel bakken... en dat gaat allemaal niet! Ik word er mega gefrustreerd van en dat past niet bij deze tijd van het jaar!!
Dat mijn schoonfamilie niks kan plannen...... Al jaren valt sinterklaas op 5 Dec en kerst op 25 26 Dec. Hoe moeilijk is het dan om op tijd af te spreken hoe we het vieren en bij wie. Ik wil geaag weten of ik tweede kerstdag eten moet maken ja of nee. Al meerdere keren gevraagd, krijg geen duidelijk antwoord.... Ben er klaar mee.... Hoe moeilijk kan het zijn......
Waarom is mijn familie zo van de oude stempel? "Werken als moeder? Tsja, als het moet......... Maar meer dan 20 uur? Dat is al te veel! Neeee, dat kan je echt niet maken! Je wilt toch 24/7 bij je kinderen zijn?" Uhm, nou.. ik ben ook nog mezelf ipv alleen mama. Ik ben ook nog partner en vriendin. Vroeger dacht ik inderdaad dat ik fulltime mama zou zijn van een hele hoop kinderen. Maar blijkbaar past het me niet zo als ik dacht. Blijkbaar lijk ik toch niet zoveel op je (mn moeder) als iedereen dacht!!!!!!! Ja, ik denk ANDERS. Omdat ik verder kan denken dan mijn neus lang is, omdat mijn wereld groter is dan dat van jullie.. dat alleen maar bestaat uit je kinderen, zonder vrienden, zonder werk. Ugh Ik zie er tegenop om aan mijn familie te vertellen dat mijn kinderen misschien straks 4 dagen naar het kdv gaan. Ze vinden 2.5 dag al veel Maar ik denk dat ik er echt een gelukkiger mens van word.
Hoe geweldig goed mijn familie altijd is in het negeren van dingen. Afgelopen zaterdag heb ik een aanvaring gehad met mijn zus op een verjaardag bij ons thuis. Ik werd even afgebrand om iets wat ik tegen haar zoon had gezegd waar alle vistie bij was. Heeeeel leuk. Gelukkig nam mijn man het voor mij op, maar de sfeer is er niet beter op geworden tussen ons (lees, ik spreek haar heel weinig, eigenlijk alleen op verjaardagen of bij mijn ouders thuis). Ik hoorde achteraf van mijn man dat mijn ouders wel tegen mijn zus hadden gezegd dat ze sorry moest gaan zeggen. Dat vertikte ze en nu.... Nu heeft niemand het er over, maar ik zit er maar mee. Slaap slecht, loop te piekeren, kort lontje naar de kinderen, verdrietig.... Mijn opmerking was niet handig, maar om zo afgeblaft te worden dat was ook weer niet nodig. Normaal ben ik altijd degene die als eerste sorry zegt, ook al vind ik soms dat de andere partij dat ook wel eens als eerst mag doen, maar deze keer doe ik het niet. Ze was met haar gezin uitgenodigd voor kerst, maar moest nog laten weten of ze kwam. Ik denk het niet na dit alles. Gatver, het voelt gewoon k..!
Heb je hele berichtje gemist! Geen melding gehad Gadverdamme zeg Daar loop je wel heel erg lang mee door al. Wil je er niets aan laten doen of is dat misschien nog niet gelukt? Zeker ook overgehouden aan je zwangerschap? Heb zo'n 16 jaar geleden ook CTS gehad en dat is toen weg geopereerd, herstel ging heel vlot. Nu Quervain in beide polsen sinds mei, al gaat het nu met m'n linker echt super na de operatie. Geen pijn meer in rust en tijdens bewegen. Wereld van verschil!
Het komt door de weke delen reuma die ik heb. Ze kunnen er niets aan doen ook. Gewoon rust en de juiste oefeningen. Gelukkig zijn mijn voetpezen (had ik hetzelfde mee) bijna hersteld zolang ik maar op lage schoenen loop. Mijn handen zullen wel nog langer duren. Wat fijn dat ze je wel hebben kunnen helpen en je geen pijn meer hebt.
Wat ontzettend klote dat ze er niets aan kunnen doen. Geven ontstekingsremmers ook geen verlichting? Wel fijn dat het met je voeten beter gaat, anders is het helemaal dikke ellende. Ik hoop dat het met je handen toch snel wat beter zal gaan ook al zal daar tijd overeen gaan. Er is niets zo irritant als constante pijn M'n rechterhand moet nu nog, maar ergens volgend jaar pas zodra links volledig hersteld is. Daar gaat zo'n twee tot drie maanden overheen, al denk ik zelf dat het sneller zal gaan.We gaan het zien.
Ik slik s Avonds voor het slapen gaan 200mg ibuprofen meer kan ik niet slikken ivm astma. En ha/reumatoloog geven geen ontstekingsremmers omdat ik dan te weinig voel en te veel door ga. Een hand beter is al zoveel prettiger dan geen. hopelijk knap je snel op en kan ook gauw je rechterhand gedaan worden.
Vanavond pakjesavond, eerst eten met mijn fam. 5u geweest en er is nog niemand dat wordt dus weer hardstikke laat terwijl ik nog met 2 halfzieke kinderen zit.
Aaah shit joh! Dat is natuurlijk ook weer zo. Heb je nou ook dat het weer de belasting extra maakt of maakt dat niet zoveel uit? Reuma is echt klote.. Ja sowieso! Hoop het ook, ik mis echt m'n uur poweryoga per dag En daarbij, je voelt je al snel nutteloos omdat je weinig kan doen door de pijn.
Met veel regen is het nog wat minder leuk dan anders. Sneeuw gaat wel goed en kou kan ik op kleden. Maar warmte zoals afgelopen zomer is het lekkerste.
Ik voel me fysiek én geestelijk echt niet goed. Verkouden, iets met de luchtwegen en duizelig. En verder is alles me gewoon teveel. Ik heb maar 2 soorten 'state of mind' momenteel: Óf ik loop te mopperen (of grofweg vloeken en schelden, als er geen kinderen bij zijn), óf ik zit te janken. Een jaar lang mijn vriend thuis hebben met zijn burn-out, hem daar niet echt bij kunnen helpen, zelf een baby gekregen waarbij ik de meeste zorg én alle nachten op me neem, financiële stress omdat het inkomen van vriend binnenkort terug gaat naar 70%, parttime werk van mij wat me fysiek behoorlijk zwaar valt, maar ik heb die uren nodig en ben al blij dat ik iets heb wat zo goed past qua tijden... Echt, ik trek het allemaal niet meer. Ik heb zo'n kort lontje, ontplof om alles. Het huishouden is een chaos, overal ligt speelgoed van dochter, de keuken staat nog vol met afwas, zoontje's kamer ligt vol met kleren en spullen die ofwel op zolder, weg, op marktplaats moeten. Ik heb er zo geen puf voor en wil eigenlijk gewoon slapen. Ik krijg mezelf nog zover dat ik de kinderen verzorg (en dat doet vriend ook), maar verder is alles me te veel. Vanochtend huisarts gebeld voor doorverwijzen naar psych. Kan ik 2 januari terecht... En ik denk alleen maar: en nu? Hoe moet ik in godsnaam werken tot die tijd? Ik loop nu al de halve dagen te janken, vrijdag ook op mijn werk toen ik me ziek meldde, vond ik zó gênant.. Ik weet het even niet meer hoor.