Ik ben zwanger van een 1-eiige tweeling! Super bijzonder en mooi. Maar dat betekent wel weer onder medische toezicht. Elke 2 weken, bij dezelfde gyn. Alleen voel ik mij niet gehoord en gerustgesteld. Ik ga elke 2 weken er met een hoop spanning naar toe. Natuurlijk omdat er altijd een beetje angst is dat het met de baby's niet goed gaat. Maar ook door de artsen waar ik door word geholpen. Mijn eerste afspraak in dit ziekenhuis was met 12 weken en toen wist die poli assistent niet dat het om een tweeling ging. Zij zag 1 baby en dacht nou dat is mooi, 1 kloppend hartje. Zij wist dus niet dat ze er naar 2 op zoek moest. Met 13 weken naar de echoscopiste om te bepalen wat voor 2ling zwangerschap dit was en te praten over prenatale onderzoeken. Ik heb toen aangegeven dat ik zat te twijfelen over een vruchtwaterpunctie. Mijn man heeft namelijk een aangezichtssyndroom die ik niet wil doorgeven aan mijn kinderen. Wij hebben daarom pgd (embryoselectie) gedaan. Maar omdat wij 3 dagen voor de punctie onbeschermde seks hebben gehad, is er een hele kleine kans (man heeft slecht zaad) dat het ook nog natuurlijk zou kunnen zijn. En daarbij is er 98% zekerheid dat de pgd werkt. De echoscopiste had ons weer een week later doorgestuurd naar een gyn die ons er meer over kon vertellen. Die gyn bleek de gyn te zijn die ik de rest van de zwangerschap zou zien. Wist niet dat wij kwamen voor een afspraak over de vwp. Had ons aangeraden om het niet te doen, terwijl zij wist dat het voor mij een reden is om de zwangerschap af te breken. Mij er door laten beïnvloeden en door mensen van buiten af, dus geen vwp. De echo's bestaan uit gauw beentje, buikje en hoofdje opmeten bloeddoorstroming en ik mag weer gaan. Er word mij niets uitgelegd, verteld wat ik moet regelen, waar ik mij op moet voorbereiden. 20 weken duurde bij elkaar 20 min incl niet goed worden dus even pauze. Althans pauze ik moest op mn zij gaan liggen en zij ging ondertussen verder met de echo. Daarna een andere gyn gevraagd omdat ik continu huilend het ziekenhuis ging omdat ze mij met een rot gevoel weg lieten gaan. Nu 2x de nieuwe gehad en die is wat zachter maar voel mij nog steeds niet gehoord. Deze vrijdag weer weggegaan met een rot gevoel. Ik lig daar op de bank met hartkloppingen, het zweet breekt mij uit. Mijn man had een week ervoor het ziekenhuis gebeld. Dat ik helemaal in paniek ben omdat ik bang ben dat ze toch het syndroom hebben. En dat we niet weten wat we moeten doen en of ze ons willen helpen. Nou dat was allemaal moeilijk moeilijk. In het dossier stonden geen afwijkingen. (Maar ik zie de gezichtjes ook bijna nooit dus dan valt er weinig afwijking te zien) maar ze zouden in het dossier zetten dat de gezichtjes gecheckt moesten worden en ook in 3d. Ik leefde naar de afspraak toe zo goed als dat ik kon. Met het resultaat dat ze de gezichtjes niet kon zien en er geen moeite voor wilde doen. Ik heb het 2x aangegeven of ze alsjeblieft wilde kijken. Mijn man heeft het 2x aangegeven en aangegeven dat ik er paniekaanvallen van heb. En toch stond ik zonder geruststelling weer buiten. Met als gevolg dat ik nu dus al 2 nachten bijna niet slaap. En ik niet meer weet wat ik moet doen. Wij hebben leiden gebeld (lumc) maar die kunnen niks voor ons doen omdat wij geen doorverwijzing hebben. Ik weet het niet meer.. Ik wilde juist in dit ziekenhuis omdat het juliana kinder ziekenhuis er meteen aan vast zit. En als ik overstap weet ik ook niet wat ik voor arts krijg omdat je toch vaak hoort dat het zo gaat bij gynaecologen.
Jeetje wat naar zo. En zeker dat je je niet gehoord voelt. Ik kan je zeggen dat dit niet de normale manier van handelen is van gynaecologen hoor. Ben in mijn ziekenhuis 1 gyn tegen gekomen waar ik qua communicatie niets mee kan, dit ook aangegeven toen ik overgenomen werd door de gyn (mijn vorige, hele fijne man, is met pensioen), toen werd me zelfs gevraagd of ik meer gynaecologen gezien had en welke ik wel fijn vond, en dat is nu mijn vaste gyn. Die neemt alle tijd, ongeacht of hij me een zeikerd vindt heb ik dat nog nooit zo ervaren. Als je zoveel spanning hebt van de zwangerschap en je niet gehoord voelt lijkt het me goed dit bespreekbaar te maken en anders toch te overwegen over te stappen. En wellicht os het daarnaast ook goed om zelf wat begeleiding te zoeken, paniekaanvallen en stress in de zwangerschap is ook niet fijn, zowel voor jou als voor de baby’s, met een andere aanpak kan een gyn jouw spanning voor nu wel wegnemen, maar wellicht goed om te bedenken of er meer nodig is
Vervelend dat je dit zo ervaart . Enerzijds idd je probleem bespreekbaar maken, anderzijds ligt het misschien ook een deel bij jou die je aan kunt pakken. Idd de paniekaanvallen etc heeft misschien ook te maken met je angst voor het syndroom. Als ik jouw verhaal lees proef ik ook wat de lat hoog leggen qua verwachtingen. Ik zou allereerst je probleem met de arts bespreekbaar maken
Wat een nare situatie voor je! Het niet begrepen voelen herken ik wel, maar ik heb dan ook geen vast gezicht. De gynaecologen wisselen nogal en iedereen denkt anders. Ik zou je niet vastpinnen op het feit dat het Koninging Juliana ziekenhuis eraan vast zit. Als je kindjes iets zouden hebben, dan worden ze bijvoorbeeld overgeplaatst als dat echt noodzakelijk zouden zijn. LUMC is een universitair ziekenhuis en je zou navraag kunnen doen of ze daar de expertise in huis hebben als je kindjes de afwijking zouden hebben waar je bang voor bent. Ga voor je eigen gevoel en je eigen behandeling, want je moet nog even en de kans is ook heel groot dat je kindjes niets hebben toch? Stress in de zwangerschap is ook niet goed en als je een gynaecoloog hebt die je begrijpt, dan is dat heel wat waard. Ga eens informeren, al is het voor een 2nd opinion. Kun je gelijk voelen hoe het is in een ander ziekenhuis, bij een andere gynaecoloog. Sterkte!!
Hoe bedoel je dat ik de lat wat hoog leg? Wat dat denk ik inderdaad ook wel eens. Liggen mijn verwachtingen niet te hoog. Maar dit is een hoog risico zwangerschap, niet alleen vanwege de 2ling, maar ze delen ook de placenta. Dus meer kans op complicaties. Dat brengt al meer zorgen met zich mee. En daarnaast nog eens angst voor het syndroom, die ongetwijfeld versterkt worden door de hormonen. Het is gewoon jammer dat ik mij niet op mijn gemak voel om iets te vragen. En als ik al wat kleine dingen vraag gewoon om mij gerust te stellen word er geen gehoor aan gegeven. Is dat echt teveel verwachten?
Helaas zijn er bij mijn ziekenhuis maar 2 gynaecologen die deze zwangerschap mogen begeleiden. En die heb ik nu beide gehad. De spanning en angst komt mede door de hormonen, denk ik, en het gebrek aan geruststelling. Maar ik zou het ziekenhuis wel kunnen bellen voor iets van begeleiding. Al is het maar om even mijn verhaal kwijt te kunnen.
Kun je niet uit wijken naar zmeer? Ik heb een hele fijne gun gehad die ook echt de tijd nam. Ook mijn wensen. Onze zoon is overleden aan een stofwisselingsziekte . Ze vroeg ook op punctie dit heb ik geweigerd en dat was prima. Zeker toen ik haar uit legde waarom ik het niet wilde. Kans op miskraam en als onze dochter het wel had gehad kon ik het niet afbreken. Maar ze heeft wel goed naar het hartje geluisterd en gekeken kreeg ook vaker een echo. Voelde me goed bij haar. Misschien kun je je verzekering laten bemiddelen. Zo weg gaan mag en kan niet. Sterkte
Wat naar dat je je zo onbegrepen voelt door je ziekenhuis. Ik zou een afspraak met je huisarts maken, een dubbele, en aangeven dat je wilt dat hij/zij bemiddelt om jou te helpen boven water te krijgen of je dochters deze genetische afwijking toch hebben. Ik vermoed dat de artsen die jouw zwangerschap begeleiden niet de artsen zijn die gespecialiseerd zijn in het opsporen van een aangeboren afwijking in dit ziekenhuis. Ik denk dat je hiervoor een apart consult moet hebben met een arts die hierin wel gespecialiseerd is. Maar je huisarts kan je hier vast verder in helpen.
Oh je angst is zo herkenbaar! Hier ook eeneiige tweeling met maar 1 placenta! Ik rijd ingeveer een uur voor het zkh maar ik voel me daar wel heek goed gehoord! De 'standaard' echo die ik om de week krijg duurt al ruim een halfuur. Ze nemen echt alle tijd en luisteren goed en dat heb ik zo erg nodig met alle spanning en stress die ik voel over deze gecompliceerde zwangerschap! Dus echt naar je gevoel luisteren en als dst niet goed is miss toch verder kijken?
Het is zo lastig. Want aan de ene kant denk ik het is nog maar max 13 weken. En aan de andere kant wil ik deze spanning gewoon niet. Ik wil mij goed voelen in het ziekenhuis en vertrouwen hebben. En niet met spanning het ziekenhuis in gaan en na de afspraak nog gespannender zijn. Maar ik ben ook weer bang dat als ik overstap het hetzelfde blijft. Of hoe moet ik dat doen als ik bv naar het lumc zou gaan. Ik zie alleen maar bergen op de weg, kan geen beslissingen maken, twijfel over alles en ben bang voor alles. Ik herken mezelf zo niet
Wat zegt je vriend ervan? Of heb je het evt besproken met je HA? Ook al zijn het nog maar 13 weken.. als het niet goed voelt.. Het fijnste is natuurlijk als je een goed gesprek met het zkh aan kunt gaan en dat er daarna iets verandert. Maar als je dit al geprobeerd hebt dan moet je miss toch verder kijkeb
Mijn man wacht totdat ik actie onderneem. Hij is het met mij eens maar weet niet wat hij moet doen. Ik wilde het gesprek al aangaan toen ik van gyn wisselde, maar ook dat gesprek werd snel afgekapt met de mededeling dat zij en de oude gyn de enige waren die deze zwangerschap konden begeleiden. Dus als zij niet beschikbaar was ik het toch met de ander moest doen. Er werd ook niet gevraagd waarom ik wilde overstappen. Ik ga morgen de pop poli bellen om te kijken of zij iets voor mij kan betekenen. Zo niet ga ik denk toch maar overstappen van ziekenhuis. Spannend zeg je eerste kindjes en dan meteen zo een zwangerschap. Is bij mij mijn 2de en laatste. En wat baal ik dat ik niet kan genieten! Het is ook nog eens een stuk zwaarder en door die tts en taps zo zenuwslopend. Ik kan elke x pas weer gerust ademhalen als alles bij de echo oké is.
Jammer dat ze je niet willen/kunnen geruststellen. Helaas is in het ziekenhuis vaak een klinische, zakelijk sfeer. Bij de verloskundige is er meer ruimte voor je verhaal. Ik ben medisch dus loop in het ziekenhuis en merk grote verschillen tussen artsen. Pas toen ik voor mezelf opkwam, kwam ik bij een gynacoloog die alle tijd voor mij en mijn vragen neemt. Hoe "raar" ze af en toe ook zijn. Ik heb uitgelegd dat ik soms met kleine dingen, dagen kan zitten en dat het dan heel groot wordt in mijn hoofd. Hij begreep het en heeft samen naar een oplossing gezocht. Ook verloopt mijn zwangerschap niet helemaal soepel en heb ik vanaf het begin een hoogrisico zwangerschap, heb ik alle vertrouwen in mijn gynaecoloog. Woon je in Den Haag? Omdat je het over het JKZ hebt.
Wat fijn dat jij uiteindelijk een gyn hebt gekregen die wel naar je luistert! Ik heb ook vaak het idee dat ze er in het ziekenhuis maar vanuit gaan dat je alles snapt, want ja hun zien 100 vrouwen per week. Maar voor iedereen die in het ziekenhuis komt is het spannend en nieuw. Ik woon idd in den haag en loop bij het haga. Kom jij ook uit den haag?
Als de gyneacoloog hiervoor geen tijd wil maken/hebben, kan je voor die specifieke afwijkingsvraag misschien niet gewoon terecht bij de verloskundige en dat ze een extra uitgebreide medische echo voor je uitschrijven. Misschien kan je daar de meeste van je andere vragen ook nog kwijt voor zover ze onder de kennis van een verloskundige kunnen vallen. Deze zijn vaak net even wat meer bekwaam in het wegnemen van ongerustheid en kunnen met hun agenda's vaak ook makkelijker tijd vrij maken om goed naar je te luisteren, t is niet niks wat je voor je hebt. Vrouwke als jij op zo'n manier de laatste weken door moet komen ga je kapot, dit zijn niet heel bijzondere dingen. En als ze in t ziekenhuis daar geen tijd voor hebben om je gerust te stellen, laat ze lekker een verwijsbrief maken dat je bij elk willekeurig echocentrum die medische echo's mag maken. Het gaat om jouw gemoedsrust, ik vind je vrij normaal in je wensen. Mijn verloskundige van mn oudste luisterde niet, gaf nogal wat ellende en een traumabevalling, daardoor zit ik nu (2 jaar later) mega in de rats voor het latere gedeelte van zwangerschap en de bevalling. Kan er voor weglopen of kan zorgen dat ik duidelijkheid heb, weet waar ik aan toe ben (voor zover in te schatten) en laat t kaas niet meer van mn brood eten. Sorry maar een kind op de wereld zetten is heel wat, zeker de eerste keer en al helemaal in jouw situatie is dat super spannend. Mag je dan alsjeblieft gewoon normaal antwoord hebben op de vragen die voor jou ontzettend belangrijk zijn? Dat komt je kindjes ook alleen maar ten goede.
Wat een lieve reactie! Dank je wel. En ja de gedachte aan mijn bevalling bezorgd ook wat stress. Omdat ik dus eigenlijk het vertrouwen niet heb dat er naar mijn geluisterd word. En dan kan ik wel heel leuk een geboorteplan inleveren. Maar als er niks mee gedaan word, wat voor nut heeft dat dan? Weet ook niet hoe dat gaat met bevallen, of ik deze 2 gyn's verplicht moet hebben bij mijn bevalling of dat ik gewoon een dienstdoende gyn krijg. Het begon vandaag alweer... Ik word er zo moe van. Ik belde om een afspraak te maken bij de verpleegkundige van de pop poli (heb daar al meerdere afspraken gehad en als ik het nodig vond mocht ik zelf bellen voor een afspraak). Er kon geen afspraak gemaakt worden, en ik had er toch al 1 14 feb?! Dus ik gaf aan dat ik er graag 1 eerder wilde en er werd toen gelachen en gezegd ja maar ik weet niet of ik je daarbij kan helpen... schiet mij maar lek. Ik bel toch niet voor jan doedel?! Heb die vrouw nu een mail gestuurd en ik wacht nog op antwoord. Als dat mij ook niet bevalt is het klaar en ben ik weg daar.
Ja weet je wat t is. Ook daar hoor je weer verschillende verhalen over. Dus ik weet niet of het 1 beter is dan t ander. Bij mijn dochter 6 jaar geleden, liep ik ook in het haga. En toen ging alles gewoon goed, maar toen had ik ook geen gecompliceerde zwangerschap en bevalling.