Heb je trouwens al een nachtpon of t shirt van jou in het bedje gelegd? Soms is de lichaamsgeur ook iets waar ze op slapen. Ik sliep dan een nacht in een nachtjapon en maakte daarmee het bedje op. Bij de laatste hielp het niet, maar bij de anderen wel had ik het idee. Wie weet
Vannacht heeft hij zonder maar te huilen in zijn eigen bedje geslapen tot 3:00(Co sleeper) ik dacht laat ik de puckababy piep nog maar eens proberen. En dat ging goed. Na zijn fles eerlijk gezegd niet meer geprobeerd want hij sliep al bij me.
Maar denk je niet dat het vroeger heel anders was. Men ging niet naar de huisarts om het te hebben over slapen. Volgens mij legde men vroeger de kleine gewoon in hun eigen bedje en daar sliep de kleine punt. Huilen of niet daar sliep je. Er was geen internet om alles op te zoeken en was je wereld zoveel kleiner dan dat deze nu is. Deze tijd zijn er zoveel producten en zoveel meningen over wat wel en niet goed is. Wat men wel en niet moet doen. Dat men niet meer weet wat wel en niet goed is en dus eerder ook eerder naar de huisarts stappen. Mijn idee hoor zeg niet dat dit de juiste is.
Wat fijn dat het (deels) gelukt is! Heb jij ook wat geslapen? Mijn zoon is even oud en ik weet wat je voelt. Hopeloos af en toe. Maar het wordt beter. Ik ga de tips uit dit topic ook toepassen, wie weet gaat hij nog ooit in zijn bedje slapen Wat hier helpt, is buikslapen. Hij valt bij mij in slaap, na een kwartiertje leg ik hem op zijn buik weg (slaapt bij mij ook buik op buik). Wel met een sensormatje onder het matras trouwens.
Vroeger, vóór de A-C kreeg men meer kinderen, was de kennisdoorgave juist groot door vele ervaringen. Slapen was een sociale aangelegenheid. Wat mij opvalt is dat jonge ouders de behoefte van een kind van 7 weken al vooruit projecteren op een kind van 7 maanden. Sterker nog, een baby van 7 of 12 weken zit al een wereld van verschil in slaapjes, ritme, voedingen. Dus als je kind nu bij je wil slapen wil niet zeggen dat dat volgende week nog zo is. Ik zit niet in clubjes dat je perse een draagzak moet hebben ofzo om bij een overtuiging te passen maar het eerste half jaar van mijn kindjes doe ik exact wat ze aangeven. Dwang, condutionering, huilen, ik doe er niet aan. Resultaat, ik heb nog 1 baby maar mijn andere peuter en twee kleuters zie ik nooit tussen 19.00 en 07.00 sinds ze 1,5 jaar oud zijn op ziekte na. We zijn voorspelbaar, duidelijk, always there en dat geeft vertrouwen. Klooien en experimenteren met kinderen geeft alleen maar meer vermoeidheid en ellende.
Ik denk dat de sleutel ligt in de verwachtingen. Als je verwacht dat een baby van 7 weken al alleen kan slapen, of een ritme heeft, of wat dan ook... Dan maak je het jezelf erg moeilijk. En nee, ik denk niet dat onze grootouders al zo'n hoge verwachtingen hadden. Ze waren waarschijnlijk wat rechtlijniger in hun oplossingen, ja, maar die regeltjes en ritmes waar mensen tegenwoordig baby's al aan willen laten voldoen, dat was toen toch veel minder. Denk ik.
@Champetter Maar precies dit. Je weet toch niet op de een of andere dag wat je kind fijn vind. dus is het toch niet raar om te kijken wat bij je kind past. En wat je zegt dat er al zo verschil zit tussen 7 en 12 weken qua slapen bv. Hier kom je toch ook alleen achter door het uit te proberen. Kan wel maanden met onze zoon op mijn buik gaan liggen en als dat is wat hij alleen wilt doen we dat ook. Maar juist door te kijken of hij misschien wel in zijn eigen bedje kan ik er achter komen of zijn behoeftes veranderen. Mijn persoonlijke mening is dat men dingen mag proberen om het voor beide zo prettig mogelijk te maken. Werkt dit niet dan gewoon weer verder wat wel werkt.
Daar heb je gelijk in, hoor. Ik denk dat sommige reacties gewoon stammen uit je eerste posts in dit topic, waarin je heel stellig zei «ik wil het niet». Dat is iets compleet anders dan wat je hierboven zegt.
Nou ik wil het ook eigenlijk niet maar ik weet ook wel dat het in de praktijk niet werkt en dat ik de gene ben die water bij de wijn moet doen en dat ook met alle liefde doet natuurlijk
Kijk, nu begrijp ik je ook beter en ik denk dat dat voor bijna alle ouders wel geldt. Slecht slapen is voor niemand fijn natuurlijk. Maar eerder schreef je het vanuit jezelf geredeneerd: "ik wil het niet want ik slaap slecht". Tja, ik moet de eerste jonge ouders nog ontmoeten die niet gesloopt zijn die eerste tijd. Maar zoals je het nu verwoordt snap ik je weer.
Tja... hier komt de loedermoeder (weer). Ik wilde het dus ook niet. Eerste weken constant met baby beneden gezeten terwijl hij op me sliep. Zodra ik maar een poging deed in box of bed begon meneertje te huilen of kreunen. Overigens niet alleen bij mij hoor; als hij maar iemand had om op te slapen. Toen gedaan wat we bij dochter ook gedaan hebben; laten huilen in bed. In eigen kamer. Elke keer heen en geruststellend praten of slok drinken (flesvoeding hè). Warm genoeg? Geen volle luier? Na drie nachten was het over en kwam hij alleen nog om de 3 uur. En nu, 12 weken, slaapt hij door ‘s nachts. Misschien werkt dit niet bij elk kind maar bij onze twee wel en misschien vinden mensen het verschrikkelijk wat wij doen maar niemand heeft iets aan ouders die op hun tandvlees lopen en zeker niet als je naast je baby nog een peuter rond hebt lopen. Wat doe je dan? Dan ga je experimenteren. Uitzoeken wat werkt. En dan kun je je mond volhebben dat ouders zich aan moeten passen of dat je baby bepaalt en je je daar bij neer moet leggen; nou ik vind van niet. Als je lichtelijk wanhopig/geïrriteerd bent ga je op zoek naar alternatieven.
@Iertje81 ik herken je gevoel helemaal. We gaan zo snel mogelijk zijn kamer boven klaar maken zodat ik in ieder geval al kaan beginnen met de slaapjes overdag in zijn bed. Opzich gaat het nu redelijk in de zin van tot. 2:00 a 3:00 uur slaapt hij in zijn eigen bed. En ik vind je geen loeder moeder hoor
Fijn dat het nu redelijk goed gaat! Doe je goed. En je weet/voelt het zelf het beste. Iedereen doet het op zijn/haar manier. Daar is geen goed of fout in. Mishandeling uitgesloten natuurlijk! En als jij zegt dat je iets niet wil bij je kindje dan mag dat! Een ander kan daar iets van vinden maar zo be it...
Rond die periode had ik exact hetzelfde met mijn dochter. Tja, ik heb heel wat nachten doorgebracht met haar op mijn buik. Het was de enigste manier om zelf eengezins ‘s nachts rust te hebben. Ze had toen gewoon nood aan die nabijheid. Ik denk dat het een sprongetje was. Misschien heeft je zoon ook eentje. In iedergeval dochterlief slaapt nu bijna door en dat in haar eigen bed. Als je het ziet zitten geef je zoontje even die nabijheid. Het is een enorm zwaar, maar hij is nog zo jong. Hij kan dit nog niet zelf oplossen. Iedereen heeft een andere aanpak en elk kind is anders. Ook is elke fase anders. 3 weken geleden had ze het net wel nodig om even uit te huilen in bed vooraleer ze sliep. Trial en error.