Ik weet niet of je mijn stukjes hierboven hebt gelezen. Maar ik wil je er nog even voor de zekerheid op wijzen dat veel mensen niet de juiste angstbehandeling krijgen of dat deze onvolledig is. Er zijn nog behandel mogelijkheden ook al is het bij twee praktijken niet gelukt. Zo wordt er bij emetofobie vaak op verkeerde dingen exposure gedaan (bijv filmpjes kijken van overgevende mensen) maar dat werkt niet. Emetofobie is onder de angststoornissen best een geval apart namelijk en als je hier geen expert in bent gaat het mis. Mocht je wel de juiste exposure hebben gehad zijn er intensievere varianten van behandeling waarbij je niet eens per week langs gaat, maar 4 of 8 volle dagen van 9 tot 17:00. Dat werkt veel beter dan eens per week. Je moet je brein namelijk een soort her programmeren. Vergelijk het met het leren van een nieuwe taal: Spaans. Als je 9 weken lang iedere week een uur Spaans leert, dan leer je minder dan wanneer je 9 dagen in Spanje verblijft onder de locals en je volledig richt op taal. Veel succes met je emetofobie, geef niet op! Er is meer mogelijk!
Ik heb ook emetofobie met vooral angst voor buikgriep, met als bonus een vorm van smetvrees vanwege besmettingsgevaar. Als het weer heerst dan ben ik heel erg op mijn hoede. Het beheerst echt mijn leven: veelvuldig handen wassen als we bijv boodschappen hebben gedaan, ik vermijd liftknopjes, boodschappenkarretjes etc. Ook scholen, ziekenhuizen, verpleeghuizen, wachtkamers (vooral bij de huisarts), bibliotheken zijn grote besmettingshaarden in mijn ogen. Ook scan ik ‘s ochtends het schoolplein of iedereen er is, en als er een zieke is dan word ik onrustig. Ik maak me nu al druk dat m’n dochter maandag weer naar school moet, ze kan daar weer van alles oppikken. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan met opschrijven wat voor vermijdingsgddrag ik heb, maar dan wordt het een heel epistel, haha. Heb momenteel cognitieve gedragstherapie en exposure therapie (foto’s en filmpjes doen mij overigens weinig) en het helpt mij een beetje, maar waar ik ook aan wil werken is het rustig worden als er daadwerkelijk iets gebeurt. Laatst was er een vriendje van mijn dochter hier wezen spelen en hij werd niet lekker, hij heeft toen 2x in de tuin moeten spugen. De paniek en de poetsdrang die ik dan krijg moet ik onder controle krijgen, dat vind ik echt heel moeilijk. Mijn dochter is in 2017 twee keer goed ziek geweest (verdorie in 1 maand tijd!) en ik heb gehuild als een klein kind. Gelukkig was mijn man er ook om m’n dochter te verzorgen, maar man man man, wat een hel!
Lees m’n stukjes boven jouw bericht exposure aan filmpjes en foto’s bij emetofobie is niet de juiste behandeling voor emetofobie. Dus geen wonder dat het niks met je doet. Als de behandeling bij jou geen zoden aan de dijk zet zou ik gaan voor een intensievere behandeling bij een expertise centrum op dit gebied. Vooral ook met je co-morbiditeit met smetvrees! Klinkt alsof er voor jou echt nog veel te bereiken valt. En ik heb er goede hoop in dat dat mogelijk is https://www.propersona.nl/overwaal/
Je bedoelt Exposure Werkplaats? Dat is mij ook aangeboden. Dat is zeer intensief idd. En ik las iets van 8 wekenlang, 4 dagen per week. Maar ik weet niet of dat haalbaar is ivm werk en oppas. Het wordt in mijn woonplaats ook niet gegeven dus moet er ook nog voor reizen en dan komt het financiele gedeelte er ook nog bij
Heel goed! En als de therapeut er niet aan wil wijs hem of haar dan op de richtlijnen voor angstbehandeling. Want echt, als er angst speelt is er maar een goede behandeling en dat is altijd exposure. Je kan het combineren met andere dingen, maar zonder exposure kom je nergens. En anders wil ik je sterk adviseren een nieuwe behandelaar te zoeken die wel weet wat hij of zij doet op het gebied van angst
Bij Pro Persona Overwaal doen ze 4 of 8 volle dagen verdeeld over twee weken van 9 tot 17:00 exposure met jou. Daarna moet je eens per week voor 6 weken een halve dag terug komen. Je mag hier gewoon vrij voor krijgen van je werk onder verlof dus dat moet te regelen zijn. Je hoeft ze niks te vertellen over waarom je behandeling krijgt. Ook zijn zorgverzekeraars vaak bereid de reiskosten te vergoeden. Je kan ze gewoon even bellen met de vraag. Ik zou het echt overwegen en zorgen dat het haalbaar is, want het gaat je leven veranderen en zoveel dragelijker maken. Betrek familie en vrienden. Voor alles is iets mogelijk, daar ben ik van overtuigt. De vraag is vooral: hoe graag wil je het? Want exposure is voor mensen die vermijden dood eng, dus is het uit de weg gaan van deze behandeling makkelijker. Vaak roept de gedachte aan de behandeling alleen al angst bij mensen op.
Hartstikke lief dat je zo betrokken bent! Het reizen is echter ook een struikelblok.. Ik ben afhankelijk van het openbaar vervoer en dat is nou ook iets wat het bemoeilijkt. Als ik meer dan 30 minuten van huis ben dan krijg ik het spaansbenauwd want stel dat ik onderweg ziek word?! Vermijdingsgedrag, I know
Je partner mag zorgverlof aanvragen om jou weg te brengen en op te halen dus ook dat hoeft geen struikelblok te zijn. Ik heb zelfs cliënten gehad uit Groningen, Amsterdam en Zeeland. Alle uithoeken van nederland. Ook heeft Overwaal eventueel een klinische behandeling. Dan zit je een tijd op locatie en hoef je niet naar huis te reizen. En als het nog steeds niet lukt zijn ze bij Overwaal zelfs bereid om naar huis te komen. Dit moet je van te voren wel overleggen. Die client in Groningen ging ik op huisbezoek om exposure te doen! Hup hup, die smoezen aan de kant! Je kan dit! Je bent sterker dan je angst. Doe dit voor jezelf en je gezin. Niet om je bang te maken; maar ik zie bij cliënten vaak dat hun kinderen de angsten overnemen doordat dat hun voorbeeld is.
Ja, je hebt gelijk ook hoor, het is gewoon ook heel belangrijk. Ik zal informeren wat de mogelijkheden zijn. Dank je wel!
Dat heb ik dus net zo.lichaam en geest zijn dan niet in balans en dat kan ik niet hendelen en dat voelt vreselijk. Ik herken wel een paar dingen die hier genoemd worden zoals vragen aan mijn kids of er nog zieken waren als mijn stiefkinderen komen ben ik bang dat ze zoek zijn.Ik vermijd verder niks maar handen wassen na de winkel en toiletbezoek vind ik dan wel weer belangrijk. Heb op elk matras moltons liggen omdat ik geen spuug erop wil hebben Als mijn kinderen ziek zijn dan ben ik er wel gewoon voor ze eb ruim hun spuug op. Het geluid van overgeven vind ik dan niet erg alleen die geur bah maar wie vind dat niet.
Herkenbaar hoor!! Al die dingen die jij doet of juist vermijd, denkt etc heb ik ook! Alleen handel ik er niet meer naar. Ja in de winter was ik mijn handen vaker en poets ik mijn wc vaker. Maar juist door al die plaatsen/dingen niet te vermijden merk ik dat het dus niet uitmaakt, ik kan op plaatsen komen die in onze ogen bronnen van besmetting zijn zonder dat er iets gebeurt! Mijn dochter kan aan een winkelwagentje likken zonder dat de wereld instort En daarmee kan ik mijn gedachten ombuigen. Mijn dochter helpt mij daar enorm bij, triggerd mij ‘dagelijks’ en zij doet gewoon dingen die ik vies vind of als bron van besmetting zie maar niet kan voorkomen omdat het normaal kindergedrag is, dus ‘moet ik dat laten gebeuren’. Maar het vervelende is, als het echt dichtbij komt of ik het zelf heb dan kan ik het niet meer, dan is er gewoon paniek
Ik heb geen exposer gehad, enkel cognitieve gedragstherapie en emdr. Ja dat ik mijn handen minder moest wassen en mij gewoon op plaatsen moest begeven die voor mij bronnen van besmetting waren, maar daar werd niet heel intensief aandacht aan besteed. Ik begrijp wel dat dat een stukje exposer is. Het voelde beide keren alsof de therapie nergens naartoe leidde. Maar fijn om te lezen dat er dus wel degelijk intensievere therapieën voor zijn. Mooi ook om te zien hoe gepassioneerd je bent om mensen hierin te helpen!
Ik heb het ook en heb ook een paniekstoornis. Al is die laatste goed onder controle. Buikgriep vind ik verschrikkelijk. Man heeft het afgelopen weekend gehad. Liefste ging ik dan een week weg ofzo. Ik eet niks wat over de datum is, drink niet zoveel dat ik me er ziek van ga voelen enz. Buitenshuis maak ik deuren open en raak ik knopjes aan met de mouw van mijn shirt. Maar buikgriep door een virus is zo ongrijpbaar. Meer dan vaak handen wassen kun je niet doen. Straks kotste de hond. Toen ben ik gaan opzoeken of hondenvirussen overdraagbaar zijn op mensen. Toen dacht ik wel even...serieus waar ben ik mee bezig.
Zonde dat daar weinig aandacht aan besteed is, want daar hoort de therapie over te gaan. Dus ik vind het niet gek dat de behandeling nergens toe heeft geleid of je er nog iets mee gaat doen of niet: veel succes ermee! Een angststoornis kan erg invaliderend zijn. Ik zet me graag in voor betere zorg. Helaas wordt in Nederland weinig toezicht gehouden op psychologen praktijken of ze wel volgens de richtlijnen werken. Je hebt ergens een hele verantwoordelijke baan en tegelijkertijd kijkt niemand met je mee wat je aan het doen bent. Ik vind het erg wanneer mensen mislukte ervaringen hebben (en daardoor geen behandeling meer willen) simpelweg omdat ze niet de juiste behandeling krijgen. In de beroepscode staat dat je als professional goede zorg moet leveren. Mensen gaan er nu eenmaal van uit dat de professional de juiste behandeling biedt. Geen exposure doen bij iemand met een angststoornis is hetzelfde als geen gips aanbrengen bij iemand met een gebroken been of geen antibiotica geven bij een infectie. Je weet dat er maar 1 goede behandeling is en je ontneemt iemand die.
Wauw, wat ontzettend knap van je! Ik ben nog ver verwijderd van dat alles. Mijn dochter heeft gelukkig niet meer de leeftijd dat ze aan “vieze” dingen gaat likken, maar als zij een leuning van een roltrap vasthoudt dan krijg ik echt de kriebels en het liefst wil ik haar zeggen dat ze dat niet moet doen.. en soms doe ik dat ook. Laatst zei ze tegen me: ‘Mama, jij vindt alles vies he?’ Dat was wel even confronterend.
Zo ontzettend herkenbaar! Ik doe ook dingen met mijn mouw, of als ik korte mouwen aan heb dan doe ik het met mijn elleboog. En ik google ook veel dingen over buikgriep.. dat is iets wat ik echt moet afleren want ik word er alleen maar gespannen door.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn.... Ik word altijd licht in mijn hoofd als ik moet overgeven. Ik vind dat een heel naar gevoel, dan breekt het zweet me ook echt uit en weet ik dat heel voorzichtig (vanwege duizeligheid) maar wel rap! naar het toilet moet gaan. Nu ben ik in februari 2018 ook echt flauwgevallen. Sindsdien ben ik dus ook nog eens bang dat ik dan weer ga flauwvallen. Zodra ik denk: hey mijn maag doet raar of iemand in mijn directe omgeving is misselijk, verbeeld (?) ik me dat ik het ook heb en voel ik me ook letterlijk steeds misselijker worden. Gek word ik er van! Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat het tussen mijn oren zit, maar krijg het dan niet weg. Ik ben 3,5 jaar geleden zo beroerd geweest door slecht (ongezond) eten, toen wist ik ook dat ik er echt iets aan moest doen. Dat is toen de reden geweest om de knop om te zetten en gezonder te gaan eten, te gaan sporten en af te vallen. Ik ben ruim 38 kg afgevallen en zit een stuk beter in mijn vel. Maar zodra ik ook weer ongezond eet (zoals rond sinterklaas en kerst) verbeeld ik me ook gelijk dat het zwaar op mijn maag ligt en dat ik weer moet overgeven. Ik kan hier ook enorm van in paniek raken omdat ik niet wil overgeven (ik heb dan echt het gevoel dat ik bijna doodga, ik moet mezelf dan ook echt heel ernstig toespreken om kalm te blijven). Ik heb zelfs een zinnetje dat ik dan hardop tegen mezelf moet zeggen om rustig te blijven: 'rustig aan dan breekt het lijntje niet". Geen idee waarom maar dat herhalen, zorgt dat ik niet helemaal gek word op zo'n moment. Nu ik dit allemaal typ, vind ik mezelf echt zwaar gestoord klinken..... Hoe druk kan je je maken over iets 'gewoons' als overgeven. Maar ja, dat denk ik natuurlijk niet op het moment dat ik me zo naar voel....
Geen herkenning (NOOIT buikgriep gehad en geen last van angststoornis..) maar wel even om te relativeren: - Beter buikgriep dan onder een bus - Goede oefening voor je afweersysteem - Wat er in zit (aan virus of bacterie) moet er uit Nee zonder grappen. Vervelend dat je hier last van hebt. Denk dat therapie daarvoor niet slecht is, want er heerst váák buikgriep, en maar bang rondlopen word je ook niet beter van!
De punten die je opnoemt zijn natuurlijk helemaal waar, maar mensen met emetofobie kunnen hier niks mee, zeker niet op het moment dat ze echt moeten En therapie klinkt heel goed, maar in werkelijkheid is ook dat anders. Ik heb zelf al ruim 2 jaar verschillende vormen van therapie gehad (EMDR, exposure en cognitieve gedragstherapie), tot nu toe heeft nog niks mijn angst weggehaald. Wel helpt de cognitieve gedragstherapie dat ik niet meer zo extreem panisch doe wat betreft schoonmaken of mijn kind meteen douchen uit school etc. Maar de angst? Die is gebleven en ben bang dat ik daarmee moet leren leven.