Je hoeft je niet te verantwoorden hoor.. Ik denk idd dat je het eerder anders bedoelt hebt dan dat je hebt op geschreven.
Ik ben het daar wel mee eens. Mijn jongste is 7 mnd en nu al zo een ander karakter dan m'n oudste. Maar ik denk ook dat hoe je erin staat, hoe goed je 't kan hebben etc. Mee werkt in hoe het uitpakt. Zeker als ze ouder worden. Als ik m'n peuter genoeg aandacht geef en lekker buiten ben geweest is hij veel gezelliger dan na een ochtend binnen terwijl ik druk ben met 't huishouden. MN baby is veel gezeggelijker als hij goed heeft geslapen en een fles leeg dan wanneer hij moe is of er een tand doorkomt . Dus wat jij zegt, omstandigheden maken ook een groot deel uit. Ts, je klinkt vooral heel moe en alles even zat. Probeer te bedenken dat je kinderen Hier ook niet voor kiezen, ze zijn zoals ze zijn en jouw taak is om hen te accepteren zo en er van te genieten, er elke dag een feestje van te maken. Vind ik dan. Voor je 't weet zijn ze echt groot! Nog even genieten
Wat ik vaak hoor inderdaad is dat veel komt door opvoeding ed. Maar omdat ik zelf van die knulletjes heb en hun gedrag direct kan herleiden (vanaf 5/6 maanden al) naar duidelijke karakterkenmerken bij mijn schoonfamilie, geloof ik er gewoon niet meer zo in. Áls je eenmaal met bepaald karakter te maken hebt, moet je daar natuurlijk goed mee zien te dealen en met een bepaalde aanpak zul je meer bereiken dan met een andere. Maar de start is al heel anders, ik zit op een moederclub met 20+ moeders en er zitten daar kinderen bij die nog nooit een kick hebben gegeven als ze werden achtergelaten op een creche, kinderen die 3+ zijn en standaard braaf hun bordje avondeten opeten, enz. Als alles elke dag een gigantische strijd is, en vanaf baby iedereen altijd al naar je kijkt “wow, is dat jouw kind?”, dan is het gewoon karakter en is het geluk hebben of pech. Als het gedrag meer te linken is aan andere oorzaken, en je dus niet als baby al ziet dat dit in karakter zit. Dan is het inderdaad een ander verhaal en komt het gedrag misschien ergens vandaan. Maar evengoed in alle gevallen Kun je eraan werken, dus altijd goed nieuws
Ik vond de oudste twee destijds ook erg intensief, ze zijn nu 13 en 15 en het wordt echt beter. Zij waren ook altijd alleen maar aan het bekvechten en de oudste was altijd snel jaloers en werd dan vervelend, dingen kapotmaken of zijn zus bewust pijn doen. Nu zitten ze allebei op het VO en ze hebben nu meer respect voor elkaar en voelen ook minder de behoefte om elkaar belachelijk te maken. De jongste is zes jaar en bij haar is alles natuurlijk nog lief en schattig en soms heb je in een bepaalde fase zeker meer voorkeur voor het ene kind dan voor het andere kind maar kan ook ineens weer omslaan. Ik voel echt met je mee en als je het niet meer trekt doe er iets mee want het hoeft niet zo zwaar te wegen, er is ook een tussenweg. Succes.
Ik sluit me aan dat ik het met twee kleine kindjes al hele dagen thuis niet heerlijk vindt. Dan breken ze de boel af haha. De oudste gaat overigens nu steeds beter maar de jongste...soms zijn de dagen echt wel pittig en ben ik blij dat we er even uit kunnen of gaan (of dat het 19 uur is )
Niet alles gelezen maar hoe rot ook... ik heb een lichte voorkeur. Vind dat erg vervelend, probeer het ook nooit te laten merken en hou van ze allebei ontzettend veel. Maar... mijn ene kind hangt al vanaf het begin erg aan mij waardoor deze meer aandacht vraagt en krijgt dan de ander. Mijn andere kind heeft hetzelfde moeilijke karakter als wat ik heb, waardoor ik m wel begrijp maar soms moeilijk door 1 deur kan.
We gaan al jaren gebukt onder ernstig slaap tekort. Onze zoon slaapt maar 4 a 5 uur (onderbroken) per nacht. Ik ben van het 'natuurlijk opvoeden'. Láng cosleepen, draagdoek, bv tot ruim 1.5 jaar, veel geborgenheid en veiligheid bieden en ook positieve aandacht. Maar door het slaaptekort is het wel moeilijk om positief te blijven Naar kinderen die elkaar continu in de haren hebben. Onze dochter slaapt ook te weinig. Wel de hele nacht, maar als dat van 20.00 tot 5.30 is, dan is dat veel. En ik ben van mezelf vrij zen, rustig en bijna een muurbloempje misschien? Mijn kids juist tegenover gesteld. Staan graag in de picture, zijn nergens bang voor, gaan niks of niemand uit de weg, maken heel makkelijk contact met andere kinderen maar ook volwassenen. Dus daar slaaptekort in combi met hun pittigheid dat is wel een dingetje. Voor dat slapen zijn we al in intensieve behandeling bij een slaapkliniek, het is iets medisch
Lief dankjewel. Nee ze zijn echt druk. Mijn ouders kunnen ze ook niet hendelen. Mijn moeder paste 1 dag per week op maar hebben we naar een halve dag terug geschroefd omdat het echt niet ging. Maar ook die halve dag gaat bijna niet. Zij heeft dan ook de oudste 2 samen, de baby gaat ergens anders naartoe. Mijn schoonmoeder ervaart hetzelfde maar gaat er wat beter mee om en mijn broer en zusje zijn ook helemaal leeg gezogen als ze op bezoek zijn geweest.
Dan hoop ik dat ze je in die kliniek goed kunnen helpen, chronisch slaaptekort is gewoon heel zwaar, geen wonder dat je af en toe moeite hebt om positief te blijven over alles.
Ok dit zet het verhaal in een heel ander daglicht. Er zijn wat mij betreft positieve aspecten aan natuurlijk opvoeden met name voor baby’s in mijn ogen maar kan het zijn dat het misschien te grenselooos is geweest? Goed slapen is af en toe ook grenzen stellen en streng zijn (begrijp me noet verkeerd ik heb mijn kinderen nooit laten huilen maar ik spreek wel verwachtingen uit naar wat grotere kinderen zoals nu is het over met keten en ga je slapen, je blijft liggen tot het lampje aan is ed) Ook dingen die je zegt als staan graag in de picture, gaan niks of niemand uit de weg, komt op mij over als te weinig gecorrigeerd zijn in hun gedrag en zichzelf als te groot/belangrijk wellicht zien en te weinig aanpassend vermogen aan de mensen om hen heen? Op welke manier reageren jullie op ongewenst gedrag? (Ik weet namelijk niet zo ontzettend veel van natuurlijk ouderschap bij iets grotere kids) Hoe was je man trouwens als kind? Waarom zou het slaapgedrag iets medisch zijn trouwens? (Dit is namelijk vrijwel nooit het geval)
Nou in het begin was het gesprek aangaan voldoende maar nu belanden ze op de gang als het grdrag te ver gaat. Ik weet niet of ze te weinig hebben grenzen gehad hebben. We hebben ons best gedaan om ze die grenzen zoveel mogelijk te laten voelen, maar ze zoeken ze inderdaad ook wel erg op. Het natuurlijk aanpakken vind ik steeds meer een uitdaging hoor, vooral omdat ik niet eindeloos geduld heb. Hij is gediagnosticeerd op restless leggs en slaapapneu. Daarnaast ook op night terror. Die combi van elke keer wakker worden van pijnlijke en onrustige benen en angst maakt dat hij bang is om zelf in slaap te vallen.
Nou ik kan me voorstellen dat je dan af en toe nog weinig geduld hebt hoor, om steeds zo weinig te slapen is echt uitputtend! Maar ook voor je kinderen zal het natuurlijk wel een effect op hun gedrag hebben. Als mijn kinderen maar een half uur/uur minder slapen ‘s nachts dan zijn ze overdag al lastiger en overigens ook drukker. Ik vind uitgeruste kinderen echt een voorwaarde om te kunnen opvoeden. Slaapt je zoontje wel nog overdag? Is het een mogelijkheid dat je man voorlopig standaard op een matras naast jullie zoontje slaapt? Misschien dat dat je zoontje al wat meer rust brengt en dan kan hij ook sneller ingrijpen als hij ‘s nachts wakker wordt. Wat betreft je dochter, is het misschien wel de moeite om wat dingen in de slaapgewoontes aan te passen zodat zij net een uurtje meer in de nacht kan slapen. Bijv gebruik maken van een lampje ‘s ochtends waar ze op moet wachten en een verandering in het bedritueel ‘s avonds? Waarom slaapt ze pas om 8:00 uur? Wij belonen de kinderen als ze netjes op hun lampje ‘s ochtends wachten
Ik herken het wel een beetje, ik houd van beide kids even veel. Maar mijn zoon lijkt veel meer op mij, is wat rustiger, kan zichzelf goed vermaken en heeft humor. Mijn dochter is serieus, gevoelig en was een huilbaby, huil dreumes/peuter en komt nu gelukkig wel uit haar schulp. Kan ontzettend met haar lachen, maar ze is erg luid en aanwezig en hangt aan mijn been, dat heeft ze van haar vader haha. Dat matcht gewoon wat minder met mijn persoonlijkheid. Maar goed, ik ben me ervan bewust en let er goed op dat ik ze gelijk behandel. Zolang ik af en toe tijd heb voor mezelf om op te laden is het goed te doen. Sterkte, lijkt me wel moeilijk als je dat bij twee hebt.
Dit heb ik thuis ook. De jongste hangt super aan mij en dat is vleiend. De oudste is af en toe een draak met mijn karakter. Zij kiest al 4 jaar altijd voor papa wat ik soms moeilijk vind. Alleen ik heb dan niet een voorkeur voor degene die zo aan mij hangt. Ik hou echt van allebei even veel. Allebei zijn ze zo anders maar de ene is mijn kleine baby die zo van mama houdt en de ander mijn super speciale wondertje (zeer moeilijke zwangerschap+start) en mijn eerste kindje waardoor zij mij elke keer verbaasd als ze weer iets nieuws doet en als ik zie hoe groot ze wordt. Dan kan ik wel huilen van trotsheid (ook al botsen we dus meer)
Haha ik herken echt zó wat je zegt, ik hou zielsveel van alle drie evenveel, maar de jongste is gewoon nog onschuldig, lief en makkelijk. Een totaal ander kind dan de andere twee zijn/geweest zijn. Mede ook door een andere start na de geboorte misschien. Ik voelde me in het begin schuldig om dat gevoel maar toen ik het voorlegde aan mijn moeder en een vriendin van mij die ook drie kinderen heeft herkende ze precies wat ik bedoelde. Echt niet gek dus! Maar laten merken doe ik niet, ze zijn alle drie de allerliefste van de hele wereld voor mij!
Ik had het ook.. mijn dochter was huilbaby en ik had een pnd. Mijn zoontje was zo lief en zoet en geen pnd. Mijn dochter moest ernaast heel erg wennen aan dr broertje ondanks dat ze super lief voor hem was en is. En heel blij met hem ook. Ik baalde enorm en kon me erg druk erom maken. Ik heb het los gelaten na paar maanden en nu kan de jongste ook boeven, hebben we allemaal onze plek gevonden en gaat het goed en voelt de voorkeur minder. Het kan dus nog vanzelf goed komen! Of beter gezegd, ik heb geen voorkeur meer. Vind beide geweldig. Mijn dochter waa ook stront vervelend geworden door nieuwe gezins situatie dar duurt wel zeker half jaar voor dat went
Zoals je het nu beschrijft is het niet zo raar dat je (nu even) een voorkeur hebt. Volgens mij hebben redelijk wat ouders dat stiekem toch zo af en toe en zolang je kinderen het maar niet voelen, lijkt het me niet iets om je zorgen over te maken. Overigens kan het natuurlijk nog best veranderen! Mn jongste was ook een super rustige, lieve babay vergeleken met mn oudste, maar ze werd een draakje van een peuter (waar ik gelukkig nog net zo zielsveel van houd). Veeeeeel pittiger dan de oudste, die juist een hele lastige baby was en die nu een heerlijk, rustig en lief kind is. Waar je wel op moeten letten is dat je geen self-sulfilling prophecies creeert en je kinderen zich zo gaan gedragen, omdat jij je (onbewust) bepaalde verwachtingen hebt. Ik zou vooral heel kritisch zijn op mn eigen gedrage en erg goed opletten dat ze allemaal evenveel en dezelfde liefde krijgen!