Mijn lieve kleine zusje. Ze is 11 jaar jonger dan dat ik ben. Ze snijd zich dus om al haar zorgen te vergeten. Zelfmoord heeft ze ook vaak over nagedacht. 21 jaar en al zo in de knoop met zichzelf en de situatie waar ze in zit. Ik voel me zo machteloos en wil haar zo graag helpen maar ik kan het niet. Ik herken het gevoel zo goed. Ik was ook depressief toen ik een tiener was maar ik heb optijd hulp gevonden en ben verhuisd naar mijn vader. Vanaf dat moment ging het alleen maar beter met mij. Voor haar is dit helaas geen optie. Ze is vorig jaar opgenomen in het ziekenhuis en daarna overgeplaatst naar de grote beek in Eindhoven. (Gelukkig dichtbij mij) Ze had zichzelf gesneden op school en is toen opgenomen omdat ze dit zo diep had gedaan dat er een leraar achter kwam. Haar ouders (we hebben de zelfde moeder) doen niks voor haar. Alles is haar probleem en moet ze zelf maar oplossen. Eigenlijk moest ze terug naar huis maar dat willen ze niet. Moeder woont blijkbaar in een te klein huis of mocht niet van de instantie waar ze van huurt (een senioren woning) en vader wil het niet omdat ze volwassen is en hij dan gekort worden op inkomen. Pfffff wat doe je je kind aan. Die zit al zo in de knoop en dan hoor je dit. Als ik niet aan mijn gezin hoefde te denken mocht ze meteen hier wonen. Ik zou haar helpen. Maar ik kan dat niet omdat ik ook nog een vriend heb die een mening heeft en 2 kleine kinderen. Moet er niet aan denken dat 1 van mijn kinderen haar zou vinden als ze wel een zelfmoordactie zou ondernemen. Ik voel me weer klote omdat ik eigenlijk alles wil doen om haar te helpen maar kan haar niet een een boven der hoofd bieden. Ze appte me vanmiddag dat ze nu aan het kijken is met haar begeleiding om haar te plaatsen in een huisje op de grote beek voor begeleid wonen. Met de rede dat ze alles nog moet leren. Ze weet niks. Haar ouders hebben der nooit niks uitgelegd. Boodschappen geen idee, eten koken geen idee, gas water licht afsluiten, geen idee, enzovoort. Weet niet zo goed wat ik hier mee wil maar even van me afschrijven doet me wel even goed.
Oh wat heftig! Ik weet verder ook niks dan goede psychische hulp zoeken voor haar. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen
Wat heftig! Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je via deze weg wel veel sterkte wensen! Ik hoop oprecht dat ze de juiste hulp mag krijgen en het geluk weer mag vinden.
Mijn moeder werkte vroeger heel nauw met een instelling waarvan er maar 1 (of een paar) in Nederland zijn en ze is daar heel erg over te spreken. Ze is morgen weer hier en ik zal gelijk aan haar vragen welke instelling dat is ( is een soort van lotgenoten praat groep) en die schijnt heel goed te zijn, maar ik weet even de naam niet. Is het goed als ik je daar morgen even over PB of het hier plaats? Daarnaast wil ik even tegen je zeggen dat mij dit ongelofelijk moeilijk lijkt voor jou, je staat aan de zijlijn en eigenlijk weet je niet zo goed wat je moet doen, althans voor je gevoel weet je het wel maar is het niet een optie omdat je ook nog een man en 2 kleine kindjes hebt. Ik vind het echt super dat je hier een topic over start, dat lijkt mij een hele stap het is namelijk vaak nogal een taboe.
Een pb zou zeer fijn zijn! Alle hulp die mijn zusje kan krijgen is super. Ik wil haar idd veel meer hulp bieden dan ik kan. En dat maakt het gevoelsmatig extra moeilijk voor mij. Wel is ze geregeld hier. Of we gaan samen met de kinderen even uitwaaien in het park. Of gaan we samen shoppen voor spullejtes die ze nodig heeft. Stop haar dan ook geregeld wat toe. Haar begeleiding heeft me wel verteld dat het haar goed doet om bij ons te zijn.
Wat fijn dat ze een lieve zus heeft die zo met haar begaan is. Aangezien haar ouders er niet voor haar zijn en niet heel warm en liefdevol klinken is het misschien maar goed dat ze daar niet gaat wonen. Misschien gaat er met begeleid wonen een wereld voor haar open. Goede begeleiding en goede therapie lijkt mij wel op z'n plaats voor je zus. Is er ooit ook een diagnose bij haar gesteld?
Tot nu toe is er een diagnose van Ptss ivm de dingen die ze heeft meegemaakt als tiener. Scheiding van ouders als beginpunt. Wat er allemaal gebeurt is wil ze me nog niet vertellen. Maar ook de houding van onze moeder en hoe die haar leven indeeld en dus die van haar, heeft er mee te maken. Van huis naar huis en elke keer verschillende mannen in haar leven. Moeder heeft wel de diagnose van borderline sinds een jaar of 3. Maar daar weet ik verder niks van hoor alleen wat af en toe van mijn zusjes. Ik heb geen contact meer met haar. Ze is nu voor mij een stap te ver gegaan door niet op kraambezoek te komen bij mijn jongste. En ik ben er dus klaar met haar en haar acties die mij pijn doen.
Ik zal je morgen een pb sturen! Je doet het al hartstikke goed! Je kan haar probleem niet oplossen, je kan haar alleen ondersteunen en dat is wat je nu doet. Je bent er voor haar en ik denk dat dat -vooral in haar situatie- ontzettend belangrijk is. Je bent een top zus!
Ik denk dat wat je nu doet, afleiding , een warm nest al heel goed is . Ze woont al begeleid begrijp ik. Wees vooral zus en geen hulpverlener. ( Niet dat ik dat lees hoor meer als punt waar je alert op moet blijven)
Wat doe je het goed! Ja het is enorm frustrerend dat je haar problemen niet voor haar op kan lossen, dat je haar pijn niet over kan nemen of nog beter kan laten verdwijnen, dat je al haar zorgen niet weg kan nemen en dat je de legen plekken(moeder, vader enz.) niet voor haar op kunt vullen. Het is om moedeloos en heel verdrietig van te worden.... Wat je wel kan doen is haar zus zijn. Haar steunen op een manier dat alleen haar zus kan. Wat extra dingen voor haar doen waarvan jij weet dat het belangrijk is en waarvan je weet dat ze het mist. Een warm gezin voor de momenten dat ze bij jullie is. Eigenlijk precies wat jij al doet en meer. Ik vind het ook behoorlijk knap van je dat je je eigen grenzen en die van je gezin bewaakt. Heel veel sterkte en hopelijk komt ze er met de juiste hulp en jouw steun helemaal bovenop.
Geen tips, maar wat ben je een geweldig lieve zus! Echt super hoe je haar wilt helpen en ondersteunen. Uiteraard moet je ook rekening houden met je eigen gezin, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Nee ze woont niet begeleid. Daar zijn ze mee bezig om haar daar te krijgen maar eigenlijk is dat niet voor haar. Precies weet ik het niet helemaal. Ze woont nu in een groep voor moeilijk opvoedbare kinderen. Is eigenlijk maar tot 18jaar dus daar moet ze weg maar ze kan dus niet naar ouders of naar mij of iets anders.
Misschien een zeer rare tip, maar ik las ooit over iemand die gebruik maakte van waskaarsen om zelfverwonding te vermijden. Waskaarsen kunnen pijnlijk aanvoelen en als je een beetje oplet, laten ze geen permanente littekens of beschadigingen na. Helpt uiteraard niet voor de onderliggende oorzaak, maar misschien wel om het acute probleem van zichzelf snijden om iets te voelen te vermijden. Ik zou dan wel iets regelen met iemand die er iets van kent en niet zelf zomaar met vanalles experimenteren (kan ik niet bij helpen, sorry).
Je zusje heeft al veel meegemaakt en zeker goede psychologische hulp nodig. Ik ben geen deskundige, maar volgens mij wordt bij ptss vaak de behandelmethode emdr toegepast. Google hier maar eens op. Sterkte en ik hoop dat ze snel de juiste hulp gaat krijgen.