Bedankt voor jullie reactie. En bedankt voor de bruikbare tips die ik van sommige kreeg. Heel fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ik stelde deze vraag omdat ik oprecht benieuwd bent wanneer behoefte van het spelen bij andere begon bij andere kinderen. Zonder de oordelen. Daar zit niemand op te wachten. Ik ook niet. Ik hou het af omdat hij het altijd spannend vind om naar een ander te gaan, ook als wij erbij zijn. Hij wilt die racebaan zien, zoals hij dat zelf zegt. Hij heeft er geen last van omdat dat niet kan. Prima als wij besluiten dat dit een goed moment vinden dat hij dit aangaat. Wij kennen ons kind het beste en kunnen heel goed inschatten wanneer het sneu is omdat het niet rechtvaardig is. Je kan nou niet altijd ja of nee zeggen omdat het anders “sneu" is. Hij gaat inderdaad ook naar de bso. En buiten school heeft hij ook vriendjes waar hij speelt bij ons thuis dus het is niet zo dat hij nooit met andere kinderen speelt. Alleen niet bij andere kinderen.
Hierin ben je wel tegenstrijdig, zijn behoefte is dus al langer aanwezig, alleen kies jij ervoor omdat hij het spannend vindt, dat hij niet moet gaan. Als hij iets spannend vindt en jij houdt hem tegen, wat zegt dat dan? Dan bevestig je toch dat zijn gevoel die spanning toch klopt? Dan hou je deze situatie in stand en dat wil je niet. Je wilt dat je kind zelfvertrouwen krijgt en dat krijgt een kind door te ervaringen op te doen, plezier te beleven en ook minder leuke dingen te ervaren. Geeft niet groeien ze van!
Ik vind dat je vooral veel excuses gebruikt. Probeer het gewoon een keer zou ik zeggen, vindt hij het te spannend, wacht je nog even.
Zoon wilt wel graag dat kindjes bij ons komen maar vraagt er niet veel naar. Is eind september 4 geworden Er is 1 keer een meisje komen eten bij ons. Hij wilt liever nog niet naar iemand toe en als dat zou gebeuren zou ik het spannend vinden maar hem zeker niet tegen houden. Hoort bij de ontwikkeling en vind het fijn voor hem als hij leuke contacten heeft
Ik herken het wel een beetje hoor. Onze oudste was de eerste tijd na school ook altijd erg vermoeid. Ze was eigenlijk te moe om te spelen en als ze ging spelen dan was het bij ons thuis. Dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven. Ook nu ze in groep 5 zit is ze nog het liefste thuis (maar dan wel met zoveel mogelijk vrienden die allemaal mee gaan). Ik weet nog dat ik het eerst ook heel raar vond. Je kind komt naar buiten met een vriendje/vriendinnetje, je wisselt nummers uit en dan krijg je zo een kind mee. Ik vond het toen wel fijn dat ze altijd thuis wilde spelen, hoefde ik haar iig niet mee te geven aan een ander! De middelste was een heel ander verhaal. Die kwam op schooldag één naar buiten met een vriendje en die wilde écht niet thuis spelen. Nog steeds speelt ze het liefste bij een ander thuis. Bij elke eerste afspraak heb ik haar gebracht en ben ik wat langer gebleven zodat ik een beetje kon zien hoe dat gezin leefde en hoe het er bij hun thuis aan toe ging. En voor alle kinderen hier geldt dat we ze vanaf jongs af aan al (op eigen niveau) meegeven/leren wat hun grenzen zijn en hoe ze voor zichzelf kunnen opkomen. En daarna is het een kwestie van loslaten Misschien is dat een idee? Als je het lastig vindt om hem ergens anders te laten spelen kun je een vriendje mee naar huis nemen. En als hij wel graag ergens anders speelt kun je hem brengen, even blijven hangen en zo een indruk krijgen van dat vriendje en zijn ouders.
Uk is 4 en heeft 2 keer iemand te spelen gehad. Hier willen andere kindjes niet met hem spelen dus ben blij dat ze willen spelen.
nja vind het een beetje een onzin verhaal en je verzint excuses.. En de zin omdat ie anders sneu is en je daarom niet altijd ja kan zeggen gebruik je toch niet bij een kind van 5 die bij een kindje wil spelen.... En als hij het te spannend vind, dan haal je hem toch gewoon weer op, ik zie het probleem niet
Dit breekt ook mijn hart, iedereen heeft wel iemand met wie hij of zij vaker mee spelen maar hij niet. Onze zoon loopt voor in zijn ontwikkeling en sluit simpel gezegd niet aan bij de rest. Hij speelt op school wel met kindjes maar daar blijft het bij. Gelukkig heeft hij er nog geen last van. Over een paar maanden is zijn verjaardag maar ik ben bang dat het een heel klein feestje gaat worden of we moeten het nog een jaar overslaan.
Wat sneu! Spelen ze tegelijk buiten met groep twee? Vindt hij daar niet meer aansluiting? En kindjes uit de buurt? Misschien wat betreft de verjaardag juist wat meer kindjes uitnodigen? Een vriendin van mij heeft een dochter die gepest werd in groep 1, zij heeft voor haar verjaardag alle meisjes uit de klas uitgenodigd om zo te laten zien dat haar dochter echt wel leuk is. Heeft heel positief uitgepakt en haar dochter heeft nu ook gewoon vriendinnetjes.
Alles wat ze voor de eerste keer doen is spannend maar jij geeft hem niet de kans terwijl hij het zelf wel graag wilt Je moet een beetje gaan loslaten en vertrouwen hebben... Zoals ik eerder aangaf je kan het eerst een uurtje proberen en altijd tussendoor even appen/bellen....
Hij zoekt wel kindjes op uit groep 2 en speelt er mee buiten maar verder niet. Hij zoekt ook zo wel meisjes als jongens op.
Ik vind het eigenlijk helemaal geen logisch verhaal wat je nu zegt. Wanneer JULLIE dat beslissen?? Het zegt toch wat dat je zoontje het vraagt? Hij is er dus wel aan toe! Je kan dus ook niet altijd nee zeggen omdat jij er niet aan toe bent.
Ik begrijp dat het moeilijk is, vooral als je kindje het heel spannend vindt. Mijn dochter ging ook niet graag uit mijn buurt maar toch merkte ik dat ze er heel erg aan toe was om met andere kindjes om te gaan. Ik heb haar toen naar de psz gedaan. Mijn hart brak toen ik zag dat ze het zo spannend vond. Daarom eerst begonnen met een uurtje en dat zo opgebouwd. Nu gaat ze met ontzettend veel plezier en ik zie dat ze nu ook veel makkelijker is met vreemden. Soms moet je gewoon even een beetje 'pushen' om er iets uit te halen.
Mijn dochter mag het nu al als ze zou willen. Helaas is ze een behoorlijk angstig kind en durft ze zoiets niet. Met 5 jaar zou ik het zelf een beetje gaan aankaarten en der zelfs helpen om over die angst heen te komen zodat ze wel bij een ander kindje durft te spelen. Ik vind het behoorlijk sneu dat een kind van 5 het niet mag. Als die het spannend vind kan je hem toch weer gaan halen. Als je het niet probeert lukt het nooit
Mijn dochters waren 4 en 5. Mijn oudste had daar in groep 1 zelf nog geen behoefte aan (Ze is nu nóg niet van het vaak afspreken) maar mijn jongste dochter vond het vanaf het begin al prachtig en spreekt nog steeds minstens twee keer per week af met vriendinnen. Ik vind het afhangen van wat het kind zélf wil!
Vanaf 4 jaar spelen hier en bij een ander. Loslaten en eigen ervaring en op doen zijn juist zo belangrijk. Ook als het spannend is. Waar ben je bang voor. Teveel snoep, teveel tv, andere omgeving?
Mijn zoontje is net 4 en zegt ook steeds dat hij graag wil spelen want hij ziet dat van zijn grote zus van 6. Maar eigenlijk is hij nog steeds te moe van school... maar goed hij zit sinds de herfstvakantie op school en voor de kerst mocht het van mij nog niet maar nu wel. Alleen hij wil wel graag spelen maar dan thuis en niet bij iemand anders. Ach komt vanzelf en als hier een paar keer iemand gespeeld heeft straks ga ik hem echt wel stimuleren ook eens bij een ander thuis te spelen. Juist hartstikke goed voor ze!
Precies wat je zegt, je kunt niet altijd nee zeggen. Uit je reacties blijkt steeds meer dat je zoontje eraan toe is, maar jij niet. Je vindt het lastig om de controle los te laten, maar dat zul je voor de ontwikkeling van je kind wel echt moeten doen. Nu geeft hij aan dat hij ergens wil spelen, dan is nu ook het moment om die controle los te laten. Je zult zien dat het uiteindelijk best meevalt.
Ik denk dat je dat niet kan voorstellen omdat je mijn zoon niet kent. Een kinderfeestje vi Wat bedoel je dan met iets mee gaan doen? Het zegt toch wat dat je zoontje het vraagt? Ik snap deze zin niet. Ik denk dat ik het heel goed kan inschatten of mijn zoontje er aan toe is. Ik heb niks verboden, ik heb geen nee gezegd. Dat zegt het verhaal ook niet. Ik heb gezegd dat het een andere keer kan. Ik snap niet zo goed de heftige reactie die mijn vraag oproept.