Gewoon proberen. Desnoods ga je de eerste keer mee zodat je ook de ouders en het huis ziet. Misschien een kopje koffie drinken en als je dan ziet dat ie heerlijk speelt ga jij weg. Dan ben je zelf misschien wat meer gerustgesteld
Bedankt voor het meedenken. Dit kan ik inderdaad doen. Hij is mijn eerste en een angstig kind is toch moeilijker loslaten dan een kind die alles aangaat.
Hier was zoontje 4 bijna 5. Maar dat was meer omdat zijn spraak slecht was en ze hem niet begrepen. Dus ging ik gewoon bij die mama een theetje drinken. Inmiddels heeft ie zn vaste vriendjes en spreken ze met regelmaat af. T zijn vaak de woensdag of weekenden. School is hier tot 15.50 dus erna is beetje lastig. Hij vind het heerlijk bij een ander te spelen, maar ook als er een vriendje hier komt spelen. Is mij altijd om het even of het hier of daar is. Je moet het gewoon proberen en houd contact met die mama. Vraag na een uurtje eens hoe of het gaat. Het is niet raar en zeker niet als je verteld dat het de eerste keer is.
Hoe ouder ze worden, hoe vaker je iets moet beslissen voor het welzijn of zelfstandig worden voor je kind, terwijl je het zelf eng vindt. Mijn jongste is ontzettend kwetsbaar en onzeker, en klampt zich enorm aan mij vast. We hebben hem opgegeven voor logeerweekenden vorig jaar, ik vond het vreselijk maar het móest! Het werd steeds erger en uiteindelijk moeten ze toch zelfstandiger worden. En het ging fantastisch. 4x geweest (was ook maar 4x) en nu durft hij deze zomer een week op kamp. Beslis voor je kind,niet voor jezelf.
Dat is zo hoor! Maar probeer hem te helpen door te laten zien dat je er bent als die je nodig heeft en dat ie ook vertrouwen kan hebben in een ander. Komt vast goed. Het duurt alleen wat langer
Als hij het nog te spannend vindt, maar aangeeft toch nieuwsgierig te zijn naar bv die gave racebaan, zou ik wat meer sturen en begeleiden. Dus inderdaad bv afspreken en de eerste keer zelf mee gaan. Mijn oudste vond de eerste keer ook spannend, maar het ging helemaal prima en gaf haar een enorme boost qua zelfverzekerdheid!
Dat soort dingen duren inderdaad wat langer. En uit ervaring weet ik dat ik ook niet te snel moet gaan omdat het anders 1 stap vooruit is en 3 naar achteren. Maar goed het valt te proberen als ik erbij blijf op die manier
Bedankt voor het delen van je ervaring. Fijn dat het herkent wordt Ik ga inderdaad voorstellen of ik er een keer bij mag zijn. En dan eventjes kan blijven en daarna kan gaan als ik zie dat het prima is.
Wauw wat knap dat je dat hebt gedaan! Het is ook belangrijk om zulke dingen aan te gaan als je weet dat je eerst door het moeilijke heen moet om bij het betere te komen. Ook dit mijn geval. Het is ook niet eerlijk als ik iets goed vind alleen op basis wat ik fijn zou vinden. Daarom wilde ik juist andere ervaringen horen. Bedankt voor het delen van jouw ervaring.
Heel fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ik vind dit ook een lastige kwestie. Bedankt voor het meedenken en voor het delen van je ervaring. Hele fijne tips
Haha als je dit al een heftige reactie vindt Ik krijg uit al je reacties het idee dat je zoontje graag bij iemand wil spelen, maar dat jij het tegenhoudt: " het kan een andere keer". Dat is prima voor 1 keer, maar als je dit bij de 10e keer nog zegt vind ik dat sneu. En wat kan er misgaan?? Mocht hij het niet leuk vinden dan haal je hem weer op. De dingen die je zelf zegt: - "wij kunnen goed inschatten wanneer hij daar aan toe is" - " wij besluiten wanneer hij dit aan gaat". Het klinkt voor mij enorm helicoptermoederachtig.
Helemaal mee eens! In je openingstopic vertel je helemaal niet dat je zoontje het spannend vindt. Als mensen zeggen dat het sneu is voor je zoontje, kom je met een ander verhaal. Echt, loslaten!
Mijn dochter was ook zo, we hebben het spelen bij anderen echt een beetje moeten pushen . Als ik even bleef zat ze binnen de kortste keren heerlijk te spelen en dan maakte ik me uit de voeten . Wel het afscheid kort houden, er kwam dan nog wel eens een trillend lipje , maar zodra ik de deur uit was was dat weer over. En het werkte ook goed om iets concreets te noemen , bijvoorbeeld ; ik ga even boodschappen doen en dan kom ik je weer ophalen . Daar kon ze zich iets bij voorstellen en het was kennelijk minder bedreigend dan gewoon alleen ; veel plezier en tot straks.
Heb je misschien zelf moeite om anderen te vertrouwen? Of een vervelende ervaring meegemaakt die van invloed kan zijn op het loslaten? Hier komt het wel eens voor dat er een ouder meekomt. Zeker bij een eerste keer of onzeker kind vind ik dat geen enkel probleem. Kan ik even kennismaken met de ouder en drinken we thee. Een tijdje terug was er een moeder die altijd meeging en dan uren bleef hangen (ook bij andere ouders). Daar was ik minder blij mee. En ik ken een ouder waarbij speelafspraakjes buiten se deur ook werden afgehouden. Die dochter vraagt er niet meer om (ze weet ook wel dat moeder het liever niet heeft). Moeder vat dit op als "zie maar ze wil het zelf niet". Dat meisje wordt er onzeker van en valt langzaam buiten de groep.
Heeft hij een continu rooster? Zo niet, dan zou hij om te beginnen misschien tussen de middag een broodje kunnen eten bij vriendjes. Mocht je het na school willen proberen kan je met de moeder afspreken dat je graag tussendoor contact wil houden met haar. Updates hoe het gaat. Leg de ouders uit dat jij het vooral spannend vind. Zo weet jij dat het goed gaat en is je kleine heerlijk aan het spelen zonder mama. Is niet meer dan logisch ook dat het spannend is. Wel raad ik het je aan om het gewoon echt te gaan doen. Moe is geen excuus. Heb hier een 9jarige die 18.30 op bed gaat omdat hij moe is. Maar echt wel dat ie gewoon naar vriendjes altijd is gegaan en nog steeds. Zonder mama moeten ze het ook af en toe doen. Dat is gezond, voor hem maar ook voor jou. Mocht je het echt niet willen, en dat zou ik persoonlijk niet snappen als ik eerlijk ben, dan moet je gewoon met die ouder keer naar indoor speeltuin gaan. kids spelen en ouders leren elkaar kennen ondertussen
Hier is het heel normaal om vanaf 4 jaar te spelen. Ik vind het goed voor de ontwikkeling en daarom stimuleer ik het juist. Zeker als een kind zelf graag wil, begrijp ik niet waarom je het zou tegenhouden. Dat vind ik best zielig voor het kind.
Dat achtig zeg ik er expres bij omdat ik het vind klinken als. Niet dat zij nu een 100% helicoptermoeder is. Maar een helicoptermoeder houdt haar kinderen erg in de gaten, soms te erg. Bepaald en behoedt hen voor van alles. Zonder dat de kinderen zelf ervaren dat er iets mis kan gaan. Voor alle duidelijkheid: ik noem ts dus geen helicoptermoeder. Ik waarschuw haar oprecht ervoor dat ik vind dat het die neigingen heeft. Dat maak ik op uit bv opmerkingen als: wanneer wij vinden dat hij eraan toe is om dit aan te gaan. Het geeft niet als het misgaat. Ze kan haar kindje altijd weer ophalen dus geen man overboord.