Dat is een goede tip. Wat fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Gewoon kort en bondig. En steeds oefenen.
Bedankt voor het meedenken. Het is niet dat ik het echt niet wilt hoor. Indoorspeeltuin is ook een goed idee. De meeste moeder bij ons op school ergens afspreken. Bij bijvoorbeeld een speeltuin of dergelijke. Het overviel mij deze week toen een jongetje waar hij niet naar toe trekt, wilde afspreken. Het jongetje is een echte rauwdouwer en mijn zoontje verteld regelmatig dat hij een tik heeft uitgedeeld. Dus dat is ook wat ik bedoelt met ik weet niet wat daar thuis gebeurt. Daarom was ik een beetje heuverig hierover.
Ik heb inderdaad veel moeite ermee om iemand te vertrouwen, helaas. Zeker wat betreft mijn kinderen. Mijn referentiekader is anders omdat ik met beschadigde kinderen werk. En misschien hierdoor anders met situaties om ga. Zeker omdat mijn zoontje soms wat angstig is. Uren blijven hangen lijkt mij inderdaad ook erg ongemakkelijk. De kinderen hebben immers een afspraak. Bedankt voor het delen van je ervaring. Het is inderdaad niet de bedoeling om mijn zoontje onzeker te maken. Dat zou ik absoluut niet willen. Heel vervelend dat dit meisje dit mee moet maken.
In zn geval vraag ik aan mijn zoon wat hij wil. Als hij het wil wordt er gewoon afgesproken en daarna nagepraat hoe het gegaan is. Soms/vaak wordt er een conclusie getrokken dat hij met zn kind niet meer wil afspreken gebaseerd op zijn ervaring. Maar ik ben wel van laten gaan en kijken hoe het loopt. Mijn jongste zoon fietste met 5 jaar helemaal zelfstandig naar school gewoon omdat hij het graag wilde en ik het met hem aandurfde.
Bedankt voor je uitleg. Het voelde voor mij als oordelen, hoe je reageerde. En dat was niet waarom ik de vraag stelde. Daar heb ik ook niks aan. Ik wilde ervaringen van andere ouders horen. Zodat ik dat mee kan nemen. Iedere ouder voed op zijn eigen manier op. Of dat nou de manier is waarop een ander dat zou doen is daar gelaten. Iedere ouder wilt het beste voor zijn kind en daarom stelde ik hier de vraag om te peilen of mijn idee legitiem is. Dit jongetje is een rauwdouwer en deelt regelmatig een tik uit. Ook bij mijn zoontje. Dit is ook geen kind waar mijn zoontje naar toe trekt juist doordat hij zo wild is. Daarom denk ik; ik weet niet wat daar thuis gebeurt. Hij staart zich nu blind op de racebaan. En omdat hij angstig is aangelegd, wil ik niet dat dit zijn eerste ervaring is. Word hij ook groot van maar hem kennende zal hij de volgende keer bij een ander nog angstiger zijn. Snap je? Daarom ben ik wat voorzichtig. Je kan uit mijn reacties halen dat ik helicoptermoederachtig met situaties omga. Echter is dat niet het geval.
Denk je niet dat je kind ook wat angstig is omdat jij, door nee te zeggen, bevestigt dat zijn angst terecht is? Ik begrijp jou overigens heel goed, ik ben ook zo'n angstige moeder. Maar juist omdát ik moeite heb met loslaten heb ik altijd geprobeerd om mijn kinderen los te laten en hun eigen dingen te laten ervaren. (met mij op de achtergrond ) Anders leren ze van ons dat de wereld inderdaad een griezelige plek is en worden ze later net zulke angsthazen als wij zijn.
Mijn zoon was 4, in het begin vond hij het spannend om bij anderen te spelen dus kwamen ze hier.. maar toen hij een paar maanden op school zat ging hij ook bij andere kindjes spelen.
Ik snap wat je bedoelt. Loslaten hoort eenmaal bij de opvoeding. Hoe lastig dat soms voor beide partijen ook is. Bedankt voor je begrip.
Het feit dat jij met beschadigde kinderen werkt, projecteer je op je eigen leven en dat moet je echt niet doen. Wat er gebeurd is te voorzichtig en voor je kind juist een bevestiging dat er iets niet klopt of dat de spanning klopt.
Ons zoontje is simpelweg nog niet gevraagd om te spelen. Wel zou hij graag een keer bij zijn vriend willen gaan spelen maar die was afgelopen week ziek en heeft hij het niet durven vragen. Hij is voor de vakantie wel bij zijn buurmeisje gaan spelen. Ik denk na dit allemaal gelezen te hebben dat ik hem extra ga stimuleren het aan de mama van het anderen kindje te laten vragen of hij mag komen spelen of het kindje bij ons Indien het niet bang van honden is. Ons zoontje is Slechthorend en is motorisch niet zo handig. Daar door word hij soms buitengesloten door anderen kindjes en is hij zelfs een tijdje geduwd en geslagen door een ander kindje. School deed er weinig aan en ben toen naar de moeder van dit kindje gegaan en heb het uitgelegd sinds dien lijkt het beter te gaan.
Dus alle keren dat hij is gevraagd om te komen spelen ging het precies om dit ene rauwdouwer jongetje? Ik geloof er niets van. In mijn klas zit een moeder die steeds spreekt over haar angstige zoontje. Dat hij bang is en aanhankelijk etc etc. En idd als er een evenement is met ouders is hij bang en huilt hij om zn moeder. En als het een evenement is zonder ouders (ik ben klassenmoeder dus er wel bij)... je raadt het al he.. dan is hij helemaal ok. Het is een wisselwerking. Als jij bang bent, werk eraan. Maar projecteer het niet op je kind. Hij vraagt erom en hij is 5. Dat is echt oud genoeg. Ik ben ook bang. Ik ga vaak de eerste keer mee. Mijn dochter vindt dat ook fijn. En de eerste keer is altijd een korte afspraak. En dan is ze hartstikke blij en gaat het elke keer beter en durft zij ook meer. Omdat het kan en mag en lukt
Voorbeeld: Vriendin van mij heeft zoontje die zo'n beetje voor alles bang was. Ik ging met klas mee naar schooluitje, ze wilde hem eigenlijk niet laten gaan omdat hij dat veel te eng vond. Uiteindelijk is hij meegegaan omdat ik er bij was en hij kent mij. Bang?? Nou nee hoor, hij heeft de dag van z'n leven gehad. Onbezorgd gespeeld met klasgenootjes. Aantal weken later met mijn kids en diezelfde vriendin met zoontje naar hetzelfde park geweest omdat hij het toen zo leuk vond. Mama erbij en hij heeft hele dag niks gedaan omdat het zo eng was. Ja als mama vantevoren zegt dat je iets eng vind dan geloven ze dat en handelen ze ernaar. Wat ik wil zeggen, en wat velen hier ook jou duidelijk willen maken, is dat je jouw angsten projecteert op je kind. Ookal bedoel je het niet zo, je kind zal jou vertrouwen en geloven en bij alles afstand nemen omdat mama zegt dat ie er niet klaar voor is, of omdat het eng is, of... of... Datzelfde jongetje is nu nog steeds bang voor alles. Ook zij neemt niet van mij(en iedereen om haar heen) aan dat ze hem meer los moet laten. En nu is hij 10jaar en heeft pas 10x ofzo bij een vriendje gespeeld waarbij hij steeds eerder wordt opgehaald omdat mama bang is dat het te lang duurt en hij mama gaat missen. Try to let it go. Wees niet zoals zij
Misschien ongeloofwaardig maar inderdaad steeds is hetzelfde rauwdouwer. De andere kindjes waarmee hij speelt nodigd hij bij ons thuis uit omdat hij dat fijner vindt. Ik herken mijzelf niet in de moeder die u omschrijft. Mijn zoontje voelt zich juist vrijer als ik of mijn man erbij is. Dan is hij niet aanhankelijk. Hij gaat pas zijn eigen gang als hij weet dat een van ons erbij is. En is erg op zichzelf, angstig en terug getrokken als ik er niet ben. Dat krijg ik van andere volwassen terug.
Ik ben ook zeker niet zo als zij. Ik snap heel goed wat er wordt gezegd over projectie. Nooit heb ik tegen mijn zoontje gezegd dat hij er niet klaar voor is of dat hij ergens bang voor hoeft te zijn. Dat zou ik heel erg ondoordacht vinden en logisch dat hij dan juist bang zal zijn. Dan wordt het alleen maar groter gemaakt dan nodig. Dat is inderdaad zielig en dat zou ik hem nooit aandoen. Juist omdat ik hem aanmoedigt om dingen te doen die hij spannend vindt voelt hij zich vrijer als ik erbij ben (Zie mijn vorige reactie). Alleen in dit geval had ik mijn twijfels of ik het zou moeten aanmoedigen. Ik was benieuwd hoe het bij andere mensen thuis gaat. Vandaar dat ik de vraag stelde. Echter is er een verkeerd beeld ontstaan van hoe ik in elkaar zit op basis van mijn verhaal mijn reactie en de referentiekaders van andere overbezorgde moeders in de klas.
Ik vind het moeilijk om je reacties te rijmen. Ik heb net weer even je openings post gelezen omdat ik bang was dat ik het totaal verkeerd had gelezen (gebeurd nog wel eens bij mij ) Maar je post spreek algemeen over "andere kindjes" en "hoe gaat dat hij jullie". En later komt er van alles bij die jou gevoel moeten rechtvaardigen. Ik denk dat er geen enkele moeder is die haar kind bij een rauwdouwer laat spelen, en al helemaal niet als er al eens is geslagen oid. Ik iig niet. Daar gaat mijn dochter niet spelen, of hier. Maar andere kindjes daar gaat ze toch regelmatig spelen. En kinderen kunnen haarfijn aanvoelen hoe je over iets denkt, daar hoef je niets over te zeggen. Als ik terug krijg dat mijn kind angstig is, dan lijkt het me juist een reden om dat (onder begeleiding) aan te pakken en zijn speelafspraakjes juist erg belangrijk. En afspraken bij andere kindjes daar? Dus niet "veilig" thuis? Misschien met moeders iets afspreken..
Heb keihard gehuild hoor, eerste avond De coördinator was zo vriendelijk mij even te bellen toen de kinderen sliepen om te vertellen dat alles prima ging
Ik kan me voorstellen dat je bij dat ene jongetje (nog) niet wilt dat hij daar speelt. Maar ik begrijp uit je verhaal dat hij bij niemand heeft gespeeld. Er hebben al wel kindjes bij jullie gespeeld. Er zijn dus ook andere kinderen waar hij mee zou kunnen afspreken. Ik vond het bij beide kinderen in het begin lastig om ze aan andere ouders toe te vertrouwen. Ik had gehoopt dat dit bij de 2e makkelijker zou zijn. Nope. Je laat toch weer je kindje (want wat zijn ze dan toch nog klein) achter bij een onbekende. Bij een aantal vriendjes had ik wel wat meer beeld van de thuissituatie omdat ik oudere broertjes of zusjes in de klas had gehad. En dat kan dan helpen om los te laten òf het juist moeilijker maken. Bij een enkel gezin mogen ze van mij echt niet komen. Maar dan zijn er gelukkig nog genoeg anderen over waarbij je wel een beetje over en weer kunt afspreken. En dat is voor zowel voor moeder als kind toch weer een waardevolle ervaring. Voor het kind een stuk vertrouwen dat hij krijgt en hij moet zelf dus ook vertrouwen hebben. Gezien jouw werk weet je hoe belangrijk dat is. Voor ons als moeders is het weer een volgend stapje in loslaten. Ook belangrijk! Onze oudste fietst alleen naar school (wel een eindje, maar gelukkig alleen fietspad) en is nu soms even alleen thuis. Ik merk dat hij het soms ook echt nódig heeft om weer een volgende stap te zetten, om weer 'groter' te zijn. En om dus dat vertrouwen te krijgen dat hij dan zelf al heeft.
Dit is je openingspost; hij wil zelf graag. Nou, morgen een afspraak maken? En dan geef jij je telefoonnummer en belt moeder/vader wel als het niet gaat. Om samen te spelen en dat minder spannend te vinden, moet hij het vooral eens gaan doen. En jij ook. Ik zou niet gaan beginnen aan ‘eerst eens naar de binnenspeeltuin met de ouders erbij’, dat vind ik uitstel van samen afspreken en bij een ander thuis spelen.