@Vero0504 jullie hebben overal al goed over nagedacht zeg! Knap! Volgens mij is de kans dat het kindje nog ademt bij de geboorte erg klein op deze termijn. Wij vonden het allemaal best eng en hebben ervoor gekozen om het kindje eerst te laten omschrijven door de aanwezige verpleegkundige voor we het zelf gingen bekijken. Ik weet niet of jullie gelovig zijn maar wij hebben de pastor van het ziekenhuis na de bevalling laten komen. Mijn man wilde dat graag en ik ben hem daar achteraf erg dankbaar voor. Op deze manier hadden we een soort kleine ceremonie/afscheid wat ik als zeer waardevol heb ervaren. Veel sterkte en ik zal volgende week aan jullie denken..
Wat houd je al veel rekening met de geboorte, de momenten er na en de herinneren voor later. Heel mooi om te lezen! Ik vind dat je dat heel goed doet! Wij hebben onze dochter ook een naam gegeven en in de woonkamer hebben we ook een doos staan met haar spulletjes er in. Zoontje is nu 2 en we noemen af en toe haar naam en zeggen dan dat dat zijn zus is. Als we naar het grafje gaan, natuur begraafplaats, zeggen we ook altijd dat we naar .... gaan. Hij noemt nu ook af en toe haar naam. Heel mooi! Ons dochtertje had ook een erg verdikte nekplooi en overal vocht zitten in haar lijfje. Na de geboorte hebben ze haar in een bakje gelegd in het ziekenhuis met een dekentje er over. Langzaam lieten ze steeds meer zien: voetje, benen, buikje, armen en uiteindelijk haar hoofdje. Ja ze zag er heel anders uit, maar voelde zo eigen. Wij hebben haar uiteindelijk mee naar huis genomen voor een paar dagen. Make a memory heeft foto’s gemaakt in het ziekenhuis. Laat het moment op je afkomen. Doe wat goed voelt voor jullie. Alles doe je uit liefde voor je zoontje.
Poeh wat zijn jullie allemaal lief en hoeveel leed is er wel allemaal niet geweest als ik jullie verhalen zo lees. Ergens doet t me goed dat we niet de enige zijn, aan de andere kant verdriet, zoveel jonge leventjes die geen kans hadden. Zijn even teveel reacties achter elkaar om iedereen nog uit elkaar te houden met mijn huidige hoofd maar ik wil iedereen ff een digitale knuffel geven. Of t nu pas geleden is, al wat langer terug of nog op je pas staat te gebeuren, zeer doet t allemaal. Onze dochter is net 2 vooralsnog snapt ze er nog geen bal van, ze voelt wel dat er wat is maar heeft echt geen idee. Voor nu ben ik blij dat ze geen flauw idee heeft en straks lekker een paar daagjes bij opa en oma verpest gaat worden en daar is ze helemaal verzot op. Maandag intake dus zal vlak daarna wel gaan beginnen. Intussen ga ik even proberen hier mn gedachten op het huishouden, dochter en aankomende episode zetten en ben ik waarschijnlijk eventjes minder online. Man begraaft zich even in de games, hij doet t op zijn manier. Lieve meiden, enorm bedankt voor jullie troostende woorden en ervaringen. Ik hoop binnenkort weer een update te geven.
Wauw! Wat verschrikkelijk. Wat hebben jullie een nare keuze moeten maken. Begrijpelijk dat afbreken geworden is maar kan me voorstellen hoe moeilijk dat is. Ik word er emotioneel van om te lezen hoe je spreekt over het leven in je buik en het vechtertje wat nog niet opgegeven heeft. Ik geloof dat baby’s de liefde kunnen voelen van hun moeder en ik weet zeker dat jullie kindje zich heel geliefd en gewenst voelt. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Vero bedankt voor je verhaal over hoe het gaat en over het moeilijke afscheid van je baby. Mijn dochter is ook net 2 wij zijn zo ontzettend dankbaar voor haar en nog in shock over het slechte uitslag van de combinatietest die ik vandaag kreeg met zeer hoge kans op T21 en T13. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Medisch gezien heb ik nu maandag een spoedintake in het Erasmus voor een vlokkentest, maar ik hou in mijn achterhoofd dat ik waarschijnlijk nog een vwp zal moeten doen om 100% zeker te zijn. Ik weet niet welke beslissing wij zouden doen, maar als het een bevalling wordt, want D&C ben ik tegen, dan wil ik mijn kindje zien. Ik heb gelukkig woensdag een video-opname van een echografiste ontvangen en ik ga thuis nog een Doppler opname van het hartje doen en als ik het redt nog een 3D. In mijn 1e zwangerschap was de 1e keuze nadat een klinisch geneticus ons de slechte uitslag vertelde, dat ik het niet geloofde en moest haar prachtig gezichtje zelf zien. Toen was ik zo bang voor vwp dat dit pas in de 20e week plaatsvond en ik had geen keuze meer over beëindiging van de zwangerschap want het was te laat, mijn keuze was om geen beslissing te doen. Nu voelt het zo dubbel, waarom zou ik dat doen, zelfs als is het kind gehandicapt, daar vraag ik me af...Ik voeg bij echo's van mij baby want ik weet niet of er iets te herkennen is wat niet klopt behalve de nekplooi dan. Als het zo ver komt, zou ik jullie advies over praktische dingen zeer waarderen. Waar kan ik een doosje voor de baby regelen om het voor de crematie buiten het ziekenhuis mee te nemen? Een dekentje voor een zee premature baby, want zelf maken lukt mij waarschijnlijk niet Na deze twee zwangerschappen ga ik hoogstwaarschijnlijk niet meer baby levens riskeren, want zo voelt dat voor mij. Mijn man denkt helaas ook dat ons geluk op is.
Vero respect voor je beslissing en hoe je ermee omgaat. Heel veel sterkte aankomende dagen en de tijd die komen gaat
Och meissie toch. Het is een rollercoaster waar je in beland bent en probeer het echt een stap tegelijk te doen. Doe vooral wat je hart en verstand je ingeeft, verzamel in elk geval wat je kan. Goed of slecht dat heb je. het ziekenhuis faciliteert bij ons ook t nodige, zo maken zij hand en voetafdrukjes van de kleine. We krijgen een houten vlindertje en ik vraag om nog een laatste echofoto en als t kan of we t hartje nog mogen horen, die hebben wij nog niet gehoord. In t ziekenhuis zelf hebben ze een kistje, bij crematie bij hun althans. Wil je zelf een kistje, kijk dan bij een hobbywinkel zoals pipoos bijvoorbeeld die hebben naturel houten doosjes. Ik maak wel een foto als we onze omslag klaar hebben, de mijne is van mijn eigen trouwjurk. Als je het wat vindt maak ik er, mits genoeg tijd, ook wel eentje voor jou en stuur t wel naar je per post. Bij ons in t ziekenhuis hebben ze ook patchdekentjes eventueel om je kleine in te wikkelen. Ik hoop dat jullie uit een nachtmerrie ontwaken en dat het geluk toch op jullie pad mag komen.
@Vero0504 je komt over als een geweldig mens en een super sterkte vrouw. Wat zitten jullie in een heftige situatie waarin zulke moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Ik wil jullie heel veel sterkte en wijsheid toewensen.
Wat verdrietig! Wij hebben ons dochtertje begraven in een rietenmandje. Deze hebben wij laten maken. Ook heb ik haar in een badcape gewikkeld en daar een stuk van af geknipt. Deze ligt nog steeds, inmiddels 4 jaar terug, naast mijn bed. En gaat overal mee naar toe als ik ergens anders slaap.
Heb een super lieve verloskundige praktijk. Aan t einde van dr dienst heeft ze t pand nog speciaal opengegooid voor ons en een heeeeeeeele berg foto's gemaakt van de kleine man, we hebben 10 minuten videomateriaal en het hartgeluidje op kunnen nemen. Wat er ook gaat gebeuren, dat hebben we. Oma die op mn dochter gaat passen kon er ook bij zijn dus die heeft in elk geval alvast afscheid kunnen nemen mocht de situatie t niet toelaten dat ze naar t ziekenhuis kan komen. Het hartje klonk echt nog bizar sterk. Super mooi en krachtig ritme geen spoor van afwijking te horen. Alle orgaantjes etc waren perfect. Gevuld maagje, niertjes, ruggengraat, hart met duidelijk twee kamers. Gewoon te bizar voor woorden dat op zo veel plaatsen t gewoon een perfect kindje is en op die ene chromosoom teveel, zoveel goede dingen eigenlijk teniet gedaan worden. De hygroma colli was duidelijk gegroeid helaas. Die 11mm is t allang niet meer daar hoefde we niet voor te meten. Maar daar kunnen we nu dus ook rekening mee houden met het omslagdoekje wat ik voor hem maak. Dan maak ik met wat padding een soort van worstje achter het hoofdje, als die hygroma daar dan een beetje ruimte in heeft ligt t allicht niet zo opgeblazen langs zn hoofdje wat allicht met eventuele foto's een verschil kan maken. Ook het gezichtje heeft een laagje onderhuidsvocht nu, dus ben blij dat we deze foto's in elk geval hebben. Kan best zijn dat het werkelijke resultaat er heel eng uit ziet.
Vero goed dat het lukte om video te maken, het helpt echt en is beter dan de foto's. Ik bekijk mijn kleine paar keer per dag en kan ik ooit aan mij dochter laten zien als zij iets meer van begrijpt. Zij heeft het toevallig gezien en wist zometeen dat dit een baby is. Ik heb haar echofoto nog ingelijst en zij herkent het. Dat wij de onze lieve dochters hebben zou tenminste bij mij iets met het rouwproces helpen, zij is een schat en ik kan ondanks verdriet toch nog soms mezelf beter voelen. Veel sterkte.
Ja doet me hier ook goed die dingen te hebben. Die dochters weten ons wel overeind te houden ja. Denk dat zonder haar in t leven deze dagen een stuk donkerder waren. Sip zijn pikt ze gelijk op en met dat schuine koppie, die blauwe ogen en pijpenkrullen met vervolgens zo'n serieus onderzoekende blik van een net 2 jarige kan je onmogelijk sip blijven. Vooral als je dan gaat glimlachen om die vreemde combinatie voor je en zij vervolgens gaat staan te springen, enthousiast trappelen en juichen en nog een dansje er achteraan gooit ook.
Jeejtje wat heftig zeker omdat er verder geen afwijkingen zijn naast het down syndroom. Heel veel sterkte en kracht de komende tijd.
Lieve Vero, Veel sterkte voor morgen. Wij hadden zowat hetzelfde verhaal alleen met een 'goede' afloop. Wij zagen op de 12 weken een verdikt nekplooike van 2,8mm. Op de echo's erna was dat verdwenen. Wat bij jou een heel ander verhaal is. We lieten de triple test doen en kwamen uit op 1 kans op 54 voor downsyndroom. We lieten op 14 weken de vlokkentest doen. Daaruit kwam een meisje met mozaïek downsyndroom. Dan begin je te zoeken... Kan goed meevallen, kan evengoed een heel beperkt kindje zijn. Ze zeiden in het ziekenhuis dat de vt ook info gaf over de placenta en dat we dus een vruchtwaterpunctie moesten doen om te zien hoeveel trisomie cellen het kindje heeft. Op 16 weken dit dan gedaan. Kindje heeft volgens de test 75% down. Ik was 17 weken. We wachtten nog de 20-wekenecho af om definitief te beslissen. Alles zag er perfect uit op een kleine hartafwijking na. We besloten om ervoor te gaan met het idee dat we waarschijnlijk wel 1 van de betere downtjes zouden hebben. Mijn dochter is 3 jaar en ze is idd 1 van de betere. We hebben gegokt en gewonnen. Zo noem ik het. Had ik jouw verhaal dan zouden we ook voor een abortus gegaan zijn. Wetende dat dit kindje pijn zal hebben door al dat vocht. Dan doe je er goed aan, uit liefde voor je kindje. Veel sterkte en koester nog de kleine momentjes met je zoontje. X
@Sandragaatvoornr3 gelukkig zijn die situaties er inderdaad ook en blij dat het met jullie kindje hardstikke goed gaat en dat ze daadwerkelijk de lichtere variant heeft. Het is onwijs moeilijk in te schatten zeker de mosaic kan alle kanten uit, lijkt me ook onwijs moeilijk moment te zijn geweest voor jullie.
Ja dat wachten vond ik zelf t meest funeste. Dagen lijken weken als je wacht op je informatie. Laat staan als t maanden wordt. Pfffff! Hoe je daar doorheen bent gekomen is me een raadsel, kom wel bij jou advies vragen als ik dat hier nog een keer moet gaan krijgen. Geloof dat ik helemaal koekoek zou worden. Ik denk dat als t 2 dagen ziekenhuis wordt ik wel vraag voor slaapmedicatie. Misschien dat ik t ook voor de nacht ervoor kan krijgen. Niet alleen vanwege hetgeen wat moet komen maar ook omdat mn man t hele bos bij elkaar kan zagen, denk dat ik dan écht geen oog meer dicht doe . Mn vorige bevalling liep ik met extreem opgebouwd slaaptekort, ik sliep toen al bijna 19 weken maximaal 2.5 uur bij elkaar opgeteld. Maakte me al een tijdje zorgen of ik wel voldoende energie voor die bevalling zou hebben, maar vk deed daar ook eigenlijk niks mee, zou allemaal wel goedkomen, ik zag teveel beren op de weg etc. Toen ik ergens halverwege de 1.5 uur durende weeënstorm bij mezelf dacht, weet niet wie er gaat bevallen ze zoeken t maar uit, ík in elk geval niet meer, kunnen we een ks boeken? De energie die ik nog had was al niet veel maar met t kansloos proberen op te vangen van die weeënstorm was t echt op. Ook geen zicht op dat t over ging, leek geen eind aan te komen. 1 grote incassoslag, pijnmedicatie werd weggewimpeld, moest me niet zo aanstellen waren letterlijk haar woorden. Dat werd gevolgd door paniekaanvallen, vluchtneigingen etc. Uiteindelijk heeft man op de knop geramd, dat nu die injectie gezet moest worden toen pethydine gekregen en toen was t goed. Geslapen, geen pijn gehad heel de bevalling niet. Maar voor mij geen vk meer voor mn bevalling...brrrrr! Man had toen dus een kut bevalling, nou wordt t ook geen feestje maar om andere redenen. T enige wat ik met enige vorm van verontrusting moet toegeven is dat ik blij ben dat t in elk geval niet zo'n hel wordt als de vorige. Toch knap triest als je dan moet gaan inbeelden hoe kut die vorige bevalling dan wel niet was, vooral omdat dat niet had gehoeven als de vk gewoon geluisterd had.
Vero succes vandaag. Ik hoop ondanks de situatie dat het een “ mooie” geboorte wordt waar je later met een “goed” gevoel op terug kunt kijken