Heb je dit via de huisarts laten testen? Wat zegt hij/zij er van? Moet je het over een tijdje nog een keer laten controleren? Zo iets kan namelijk behoorlijk veel invloed hebben op hoe je je voelt. Precies! Ik denk inderdaad dat het goed is om nu wat te doen. Nu heb je nog de energie en ruimte om het te doen en kun je hopelijk erger voorkomen. (y)
Is het misschien een optie om wat minder te werken? Bijvoorbeeld 4 uur ouderschapsverlof per week opnemen? Dan heb je iedere week een vaste ochtend voor jezelf, zoon naar KDV en jij kan naar de sportschool, kapper, de stad in of ergens een bakkie doen...
Probeer lief voor jezelf te zijn, niet te streng, zoals al door andere aangegeven, dan maar een keer geen verse groente, geen opgeruimd huis. Ik kan erg blij worden van dansen door de kamer met mijn zoontje, daar krijgen we energie van. Leuke uitstapjes en mijn zoontje zien genieten. Of nodig vriendinnen bij je thuis om thee/ wijn te drinken en lekker te kletsen. Heb je pillen van de huisarts voor vitamine D? Die zijn effectiever in samenstelling dan de pillen die je bij de drogist koopt. Soms heb je zo’n periode ook even nodig om daarna weer meer als ooit blij te zijn met wat je hebt. Ik had afgelopen najaar zo’n periode. Het lijkt mij ook wel echt pittig om er alleen voor te staan, ook al heb je vrienden en familie om je heen, maar je doet het al 3 jaar zo goed!
Ik denk dat het nu ook gewoon nog even bij deze tijd hoort, 3 jarige zijn vaak druk en aanwezig, waardoor zelf even zitten er ook niet bij is. Verder lagen wij ook om 7 uur KO hoor (en wij waren met zijn tweeen).
Kun je niet af en toe 's avonds een vriendin uitnodigen bij je thuis? Dan kan je kind lekker slapen terwijl jij een gezellig avondje hebt.
Lief van jullie allemaal. Helaas gaat het echt niet goed en ben ik vandaag nog bij de dokter geweest. Ik begin vanaf morgen met medicatie want dit is meer dan even een dipje, ik heb echt hele sombere gedachten. Ik ga alsnog aan de slag met jullie tips en probeer niet te streng naar mezelf toe te zijn, leuke dingen te doen, wat extra tijd in te bouwen voor mezelf en van de tijd die ik zowiezo al heb te genieten.
wat naar om te lezen! Super goed dat je vandaag weer bij de dokter bent geweest (was misschien beste en stap!)! Nog even heel iets anders: hoe ervaar je je werk? Vind je het leuk? Haal je er voldoening uit? 't kan natuurlijk ook een stapeling van allerlei zijn... En een paar kleine tips (wie weet heb je er wat aan): - zorg dat je elke dag even buiten komt en beweegt (samen met je zoontje een blokje om of lopend/fietsend naar de opvang als dat kan) - probeer elke dag iets op te schrijven waar je van baalt, maar ook iets moois, wat fijn/leuk was Ik vind het super knap dat je het al die tijd alleen doet! Ik zou echt niet weten hoe ik dat moest doen (vooral w.b. gedeelde verantwoordelijkheid)
Ik heb een leuke baan, qua werk en ook qua collega's al moet ik toegeven dat het af en toe wat saai is. Soms (bijvoorbeeld ook in de vakantie tijd) hebben we echt momenten dat er erg weinig te doen is, daar baal ik wel eens van. Lopend naar het kdv kan helaas niet. De spits die ik in het eerste stukje beschreef ging ook niet over "het spitsuur" met mijn zoontje maar ik sta bijna elke dag wel ruim anderhalf 2 uur in de file met de auto. Dat bedoelde ik met "de spits". Ik probeer te verhuizen maar dat is niet zo makkelijk. Andere baan is ook niet echt een optie tot nu toe. Ik probeer wel elke dag naar buiten te gaan, maar ik ga het nu nog bewuster doen.
Goed dat je naar de huisarts bent gegaan! Krijg je naast de medicatie ook hulp/gesprekken? Bij een praktijkondersteuner (als die er is) is meestal op korte termijn wel plek. En misschien kijken of je op je werk in de pauze even naar buiten kunt? Is met het ov naar je werk een optie? Kan twee voordelen hebben: geen file en je kunt bv. een boek lezen i.p.v. continu geconcentreerd te moeten zijn.
Ik heb wel partner maar herken het "probleem" wel. Ook idioot lange dagen, 32uuur in de week werken maar met reistijd files klokje rond van huis. savonds was vaak kapot kroop er zelf ook al om 20:30 in Heb ook pleuris hekel aan de winter met goore koude weer en donkere korte dagen.. Sinds kort hebben wij sport groepje in de buurt. Gewoon op de parkeerplaats met paar kettlebels los. Heerlijk buiten, in beweging en even tijd voor mezelf. Babyfoons/telefoons liggen op een rijtje. (meer moeders met zelfde probleem ) Merk zelf dat dit mij erg goed doet Sterkte en hopelijk vind je ook iets wat wat voor je mee brengt.
Ik heb al een tijdje een psycholoog met wie ik elke week praat dus dat zit wel goed. Ik heb me lang voorgehouden dat het voldoende was, maar dat is helaas niet zo. Ik ben blij dat ik nu de stap heb gezet naar medicatie. Eerst voelde dat altijd als een soort falen, maar nu niet meer. Ik heb hulp nodig en gelukkig woon ik in een land waar medicatie ook verkrijgbaar is. Tijdens de pauze naar buiten is geen optie. Mijn pauze wordt door mijn werkgever betaald en is daardoor maar een kwartier lang. Met het ov naar werk doe ik nu gedeeltelijk, het kdv van mijn zoon waar ik hem eerst heen breng is alleen helaas niet met het ov bereikbaar. Vanaf september gaat hij naar school.
Wat vervelend dat je onverwachts jezelf toch tegenkomt. Er gaat iets niet goed in de balans: waar krijg je energie van en wat vreet energie. Deze periode is een goed moment om eens wat zaken op een rij te zetten. Je geeft aan dat je perfectionistisch bent, kan je jezelf toelaten om daar wat in the minderen?ipv 100 naar 80%, is ook oke waar kan je in minderen/anders organiseren en die tijd beter besteden waar je je oplaadt. Kan je kind een ochtend extra naar het kdv? Daar kan je tijd winst Halen als het financieel lukt. Weeg het tegen elkaar af. Dat zijn mijn tips. Oh en koop een bos bloemen voor jezelf
Ik lees nu dat je aangeeft dat het meer is als een dipje. Gun en geef jezelf hersteltijd, wat je nu in jezelf investeert kan alleen maar ten goede Komen aan jezelf. Ziekmelden deels of helemaal is niet Zo gek hoor! Sterkte!
Ik ben ook alleenstaand. Ik neem soms een dag vrij en breng dan wel de kleine naar de opvang. En dan ga ik wel iets voor mezelf doen winkelen, met een vriendin lunchen, wandelen, lekker op de bank hangen met boek/tv, etc. Soms doe ik ook wat ook klusjes, maar alleen in de ochtend.
Lief je reactie. Ik probeer het perfectionisme wat meer los te laten en lief voor mezelf te zijn. Blijft moeilijk maar het gaat gelukkig beter. Ik werk al minder, gemiddeld 32 uur per week. Dit wordt over de maand berekent dus in sommige weken werk ik 40 uur en in andere weken maar 20 ofzo. Vaste dagen vrij hoeft niet en doen ze op mijn werk ook niet. Ziek melden is gelukkig niet aan de orde. Ik haal veel voldoening uit mijn werk, heb lieve en meelevende collega's en ben blij met de afleiding. @Biny lief dat je het vraagt. Her gaat gelukkig beter. Die hele sombere zwarte gedachten zijn gelukkig bijna helemaal verdwenen. Ik ben nog steeds wel heel alert en wat onrustig omdat ik bang ben dat het terugkomt. Ik vind het nog lastig om het los te laten. Ik neem nu Seroxat (Paroxetine). Ik ben de afgelopen week 2 keer gaan sporten en toen mijn zoontje vanochtend bij zijn vader was ook nog even naar het zwembad en naar de Sauna. Ik heb daar erg van genoten. Ik merk dat iedereen in.mijn omgeving die weet dat het niet zo goed gaat echt wil meedenken en mij wil ondersteunen. Dat is echt een fijn gevoel.
Wat hier echt enorm hielp was ff hardlopen, nu gaat dat in je uppie met een kind in bed wat lastig maar iets als zumba oid via de tv/computer? Probleem waar ik echt tegenaan liep was om te beginnen een ijzer en magnesium tekort, niet biochemisch gezien daar scoor ik top in, maar voor mijn lijf en welzijn moet ik wat hoger zitten. In beginstadium wordt ik wat hangeriger in laatste stadium ben ik niet meer vooruit te branden en vraag ik me af waar ik in godesnaam altijd voor in de rondte aan t rennen ben, ronduit richting t depressieve aan. Als ik dan magnesium en ijzer omhoog ga werken gaat t vrolijkere lampje weer aan, ga wat dingen ondernemen etc. Ga ik zitten knutselen (naaimachine op tafel, bulletjournal, haakklusje, zolder eens uitspitten, muurtje behangen of iets in die geest), de rust om een boek te lezen of uitgebreid in bad te gaan zitten poedelen heb ik al niet meer sinds begin van de zwangerschap van mn dochter, zelfs al zijn we met zn tweeën met 1 kindje voor te zorgen, ik sta altijd op een semi high alert van mama of ze er nou is of niet. Goed is t zeker niet, maar tis wel de praktijk hier. Maar als ik lekker in mn vel zit ben ik altijd wel wat aan t rommelen of doen. Waar ik vroeger lekker de studieboeken indook (vrijwillig, geen cursus maar voor mn werk wel super interessant en ik vind leren voor mn vak echt helemaal gaaf) met een grote bak thee, krijg ik dat echt niet meer voor elkaar. Dochter heeft mn hersencapaciteit gekaapt lijkt wel. Fysieke activiteit hielp mij door een burnout heen, in eerste instantie kostte t me verotte veel moeite om de eerste stap te zetten. Ik was al totalloss en welke debiel gaat er dan uberhaupt nog nadenken om te gaan sporten?!? Maar ik heb altijd als kind/jongere hardgelopen als ik niet lekker in mn vel zat dus zette stug door. T omkleden duurde langer dan t rondje dat ik liep, ben een sprinter geen lange afstand loper, dus eenmaal een beetje conditie terug was ik nog steeds met een halfuurtje/45 minuten weer binnen want dan hield ik t wel weer voor gezien maar wel met een frisse neus en een heel stuk vrolijker en gaandeweg kreeg ik ook weer wat meer lol in andere dingen, meer energie. Feitelijk maakt t niet uit welke activiteit je doet, als je t maar leuk vindt en dat kan zowel binnen- als buitenshuis. In elk geval levert t je meer op dan die tv waar werkelijk waar geen bal op is. Ik zit nu nog thuis na de bevalling van mn zoontje en met mijn bekken moet ik nog even rustig aan doen totdat de bekkenfysio morgen geweest is en evt een behandelplan heeft ivm zware instabiliteit, maar ik sta eigenlijk te popelen om weer wat te gaan doen. Dat rustig aan doen, die tv en die muren komen me echt helemaal mn strot uit. Dus t wordt hier hoogste tijd voor wat verantwoord sporten want hardlopen zit nu in elk geval zeker niet bij de opties met die instabiliteit.
Goed dat je naar de huisarts bent geweest. Ik kamp met hetzelfde momenteel. Sombere gedachten. En niet even maar al een tijdje, maar merk dat het de afgelopen weken opeens wat donkerder is geworden in mijn hoofd. Ik kijk het nog even aan maar denk dat ik binnenkort ook maar eens ga praten. Het is zo moeilijk soms om eerlijk te zijn tegen jezelf. Ik vind het vaak lastig om een goede balans te vinden.Je moet door, als jij het niet doet, wij zorgt er dan voor de kinderen, het huishouden, de afspraken...Want niet vervelend bedoeld, maar echt....er is echt een enorm verschil tussen het druk hebben als je een man hebt, en het druk hebben als alleenstaande. Die vergelijking gaat echt niet op. Ik zorg voor 3 kinderen en believe me, ik wil de ex nooit meer terug maar op dit vlak is het een enorm verschil met toen hij er nog was.. Hopelijk gaat het wat beter met je.
Wat rot en vervelend dat je je ook zo voelt. De stap om toch hulp te vragen was inderdaad best groot. Ik heb het lang proberen te relativeren, toch nog even aankijken en natuurlijk en gelukkig was niet alles altijd slecht. Die sombere gedachten in combinatie met voortdurende onrust was voor mij doorslaggegevend. Ik ben intussen bij de psychiater geweest en ik voel me echt begrepen. Gisteren had ik een moeilijke dag maar vandaag ging het gelukkig alweer veel beter. Ik heb genoten van de sneeuw, wandelen en leuke dingen doen met mijn zoontje. Wat ik dan vaak wel mis op zo'n dag is even een volwassen iemand om mee te praten. Natuurlijk kan ik vriendinnen of familie bellen, maar die hebben hun eigen gezin.