Bedankt voor alle reacties. Het viel allemaal niet echt mee. Mijn oma was niet meer aanspreekbaar, de morfine hield haar in slaap. Voor haar heel fijn want ze had erg veel pijn. Toen ik haar kamer binnen kwam herkende ik haar bijna niet meer, ze leek niet meer op oma. Haar gebit was uit waardoor haar mond erg naar binnen viel, geen bril op, haar haar was anders. Ze leek zo klein en breekbaar. Ik heb lang naast haar gezeten, haar hoofd gestreeld en daardoor kwam ik zelf ook tot rust. Mijn moeder en twee tantes waren er ook en de sfeer daardoor ook best fijn. En toen kwam het moment steeds dichterbij dat ik weg moest. Ik heb haar gekust, ook voor mijn jongens, zachtjes geknuffeld en ben weg gegaan. In de auto met de muziek aan kei hard gehuild naar huis gereden Het is niet te bevatten dat ik haar nooit meer zal zien, haar stem niet meer zal horen. Ze leeft nog maar voor haar hoop ik dat deze situatie snel over is. Dit is zo oneerlijk voor haar.
Gecondoleerd, wat vreselijk voor je. Afscheid nemen is niet te doen Ookal weet je dat het beter is, het doet zo’n pijn
Gecondoleerd. Wat mooi dat je afscheid hebt kunnen nemen. Ik heb dat niet kunnen doen. Tot de dag van vandaag kan ik daar zo verdrietig om zijn.
Gecondoleerd! Achteraf goed dat je bewust afscheid hebt genomen! Laat je verdriet er maar zijn, leeftijd zegt niks over de liefde die je voelt!
Gecondoleerd met je oma en veel sterkte de komende dagen! Ik mocht afscheid nemen van mijn oma toen ik net zwanger was van de 2e. Ze vond de eerste al zó leuk (voor haar 1e achterkleinkind) en ik ben zo blij dat ik haar nog heb kunnen vertellen dat er nog eentje kwam. Ze kon ook niet meer praten of haar ogen open houden, maar ze reageerde wel en liet vervolgens een traan. Tot op de dag van vandaag zo fijn dat ik haar dat nog kon vertellen en dat ze het ook heeft gehoord.