Anoniem? Dat advies snap ik niet. Gewoon even er doorheen en vertellen en er voor haar zijn. Oh en voor de mensen die slechte ervaring hebben met het wel vertellen. Ik snap dat je dan misschien spijt kan hebben of het niet nog eens wil doen. Maar, ik denk eerder dat degene die bedrogen werd dan niet wil toegeven dat het echt zo is. Dan is het makkelijker de leugen van de partner de geloven. Kop in het zand en doorgaan. Ik zou dan toch echt denken, ik heb gedaan wat goed was.
Ik zou het 100% vertellen, ik laat mijn vriendin echt niet belazeren. Het voor haar verzwijgen vind ik gewoon echt heel erg, als mijn vriendinnen dat zouden doen zou ik het geen echte vriendinnen vinden. Zoiets is zo keihard en pijnlijk maar al hoe pijnlijk je wil dit toch sws weten. En vooral als ze ook nog probeert zwanger te raken van die man. Ik zou haar ervoor behoeden En zo snel mogelijk. Hier zat ik 4 jaar terug op school en hoorde een klasgenoot over avontuurtjes met ... praten. Maar ... bleek de vriend van mijn nicht. Ik heb de klasgenoot wat uitgehoord en heb dezelfde dag nog mijn nicht gebeld of ik langs kon komen. Heb haar alles verteld, aan haar wat ze er mee deed. Vriend was hardstikke boos op mij, maar wat kan mij dat schelen. Ik laat geen familie of vrienden bedonderen dat nooit! Nicht was me later erg dankbaar dat ik dit gelijk heb gezegd en is ook bij hem weggegaan ! ( zij waren ook al een paar jaar samen, en zij heeft het heel moeilijk gehad en kwam er later achter dat dit ook niet het enigste was, wat voel je je dan bedrogen maar wat ben je blij dat de waarheid je ingelicht heeft!!)
Ik snap diegene wel die zei het niet te hoeven horen. Voor zover ik weet is mijn man nog nooit vreemd gegaan. Maar stel je voor dat hij in deze fase van ons leven (getrouwd, drie kinderen, banen, geweldig gaaf huis etc) ‘per ongeluk’ (haha hoe dan perongeluk haha) 1 x met een ander het zou doen. Dan zou ik het liever niet willen weten. Situatie zou anders zijn als we nog geen kinderen hadden gehad en tien of vijftien jaar jonger waren geweest. Ik weet zeker dat ik er dan anders in had gestaan. Dan had ik het wel willen weten en hem onmiddelijk verlaten. Maar ik weet niet of het de tijd is - wijsheid komt met de jaren - of dat het gewoon is niet wat ik heb - en met mij onze kinderen - zomaar te willen opgeven voor 1 stommiteit.
Jij zegt 1x....... maar ze zei het niet te willen weten als hij af en toe vreemd gaat, in meerdere keren bedoeld dus Zou je het dan nog steeds niet willen weten??
Daar zit voor mij ook een verschil in. 1x een slippertje, echt domme actie zonder herhaling hoef ik ook niet te weten, maar stelselmatig?? Ja echt wel! To wat een kl*te situatie, echt heel moeilijk! Ik zou het wel vertellen denk ik, met lood in mijn schoenen. Misschien een goed idee om van tevoren te bedenken wat en hoe je het precies gaat zeggen? Dan zit je niet te hakkelen op het moment zelf. Bedenk ook alvast hoe je gaat reageren als zij boos is op jou/ vriend etc, juist instort enzovoort. Heel veel succes, en voor je vriendin een dikke knuffel,hoe het ook loopt.
Ik weet niet wanneer het ‘te vaak’ zou zijn en wanneer het nog ‘een stommiteit’ zou zijn. Sowieso zou 1 x het weten al te vaak zijn Ik zou het trouwens extra kwetsend vinden als ik zou weten dat mensen er van op de hoogte zouden zijn van dat hij vreemd zou zijn gegaan. Dat zou ik heel vernederend vinden.
De ex vrouw van mijn man ging vreemd. Er waren een aantal mensen die het wisten maar niks zeiden en hem met haar lieten trouwen. Een half jaar later, het huis was helemaal klaar en mevrouw had een eigen baan dus niet financieel afhankelijk van mijn man, kwam het eruit. Het doet mijn man veel pijn dat er zoveel mensen waren die het wisten maar niets lieten weten
1x is anders, Maar al heel lang en heel vaak zou ik echt wel willen weten hoor. Want dan is er echt iets goed mis in je relatie
Ik zou voorheen altijd blindelings geroepen hebben: je moet het zeggen. Helaas is een vriendin van me een paar jaar geleden vreemd gegaan. Ze heeft het mij verteld toen het al voorbij was. (Relatie van een paar maanden) Haar partner wist het, de partner van haar minnaar was (nog) niet op de hoogte. En die vrouw ken ik toevallig ook. Ik vond het echt heel moeilijk. Mijn vriendin had dit natuurlijk nooit moeten doen. Ik haat vreemdgaan! Maar ik zag ook hoe moeilijk zij het had. Spijt van haar daden, maar tegelijk ook liefdesverdriet omdat ze die affaire heeft verbroken. Ze koos voor haar man en gezin, wilde daarvoor knokken. Maar voelde ook dat ze nog niet erg sterk in haar schoenen stond als ze toch die ander tegen zou komen. Ze was bang dat als zijn partner erachter zou komen en zij uit elkaar gingen, dat ze dan misschien toch voor de ander zou kiezen. Dan heb je dus 2 gebroken gezinnen, 6 kinderen van gescheiden ouders. Ik heb uiteindelijk besloten niks tegen die andere vrouw te zeggen. Wat het 'makkelijker' maakte is dat ik haar ken, maar niet vaak spreek. Toch voelt het eigenlijk nog steeds niet goed. Al weet ik niet of het 'beter' had gevoeld om het wel te zeggen. Ik baal ervan en ben nog steeds wel eens boos dat mijn vriendin (en haar minnaar) ons dit aangedaan hebben. In de eerste plaats hun partner en kinderen. Maar ook de omstanders, die gewoon in een hele nare positie worden gezet. Ik snap dus wel hoe lastig zo'n situatie is. Tegenwoordig denk ik er minder zwart-wit over. Ik weet ook niet wat ik zou doen als ik zoiets over mijn man zou horen. We hebben samen kinderen. We hebben een huis waar ik dol op ben, maar dat ik niet alleen kan betalen... ik moet er niet aan denken om in mijn eentje voor de kinderen te zorgen, ze regelmatig dagen te moeten missen, weer in een klein huisje te wonen. Dan weet ik het misschien liever niet. Hoe stom dat ook is. Toch is de situatie bij jouw vriendin anders: zij heeft nog geen kinderen. Dan zou ik het wel willen weten. En waar in mijn dilemma mijn vriendin de schuldige was, is het bij jou juist zo dat je vriendin het slachtoffer is. Die twee dingen in aanmerking nemend, zou ik het denk ik toch vertellen, als ik jou was.
Hier een zelfde situatie meegemaakt. Mijn man zijn beste vriend ging/gaat vreemd. Door mijn man ken ik hem en zijn vrouw ook nu een aantal jaar. Niet echt vriendschap maar gezellige mensen. Mijn man heeft die vriend gewaarschuwd en gezegd hoe stom hij is. Ik vermoedde iets en heb dit bij haar aangekaart en later thuis aan mijn man. Zij gaf aan dat haar man nooit vreemd zou gaan. Mijn man biechtte het thuis op. Mijn man wilt niet dat ik me ermee bemoei of dat die vriend weet dat ik e.e.a. weet. Die avond was de laatste keer dat ik hun gezien heb. Zodra hij komt ben ik weg.. Heb mijn man gezegd dat die gozer er hier niet inkomt. Maar het zijn wel vrienden. Laatst stond ie voor de deur. Toen mijn man opendeed ben ik er snel tussendoor gepiept naar boven. Is wel anders, want ik raak er geen vriendin mee kwijt. Al hadden we het wel gezellig.. Maar mocht er een vriendschap zijn geweest had ik op een of andere manier heel graag een balletje op willen gooien zodat hij het haar wel moest vertellen.
To wat heeft je man tegen zijn vriend gezegd? Spoorde die hem aan en leek hij erop te kicken? Ik zou het mijn vriendin wel vertellen de hele waarheid dat je afluisterde omdat je je man vreemd vond doen. Die vriend van je vriendin gaat niet zomaar vreemd die n@&kt er gewoon dus op los! Totaal onrespectvol en risicovol als hij van je vriendin zou houden dan zou hij dit niet doen. Stel je voor dat je vriendin wat oploopt door die hufter. Ik zou het haar zsm vertellen alvorens ze aankondigd zwanger te zijn van die eikel en onlosmakelijk aan hem verbonden te zijn. Het is dan erg voor haar maar het idee dat men weet wat hij uitspookt en niets tegen haar vertellen omdat het anders zielig zou zijn... nee dat kan er bij mij niet in. Heel erg veel succes wat je keuzen ook gaat zijn! Want je vriendin gaat hier hoe dan ook achter komen nu of over een tijdje en als ze dan hoort dat jij het al wist zal haar vertrouwen alleen maar meer een deuk oplopen.
Dat je het niet wil weten is één ding. Dat je de verantwoordelijkheid bij een ander legt die dan de mond dicht moeten houden mag je niet van diegene verwachten.
Dat is jouw visie. De bedrogene heeft er toch net zo min om gevraagd om bedrogen te worden als dat ze er om heeft gevraagd dat een ander zo nodig zijn of haar geweten schoon wil houden en daarom maar het leven van haar in te moeten laten storten. Wie weet heeft degene die bedrogen wordt verder wel een hele fijne relatie. Is het vreemdgaan van de partner iets achterlijks van de partner en weet de partner dat goed te scheiden van zijn relatie, weten wij veel als we met zo’n situatie te maken krijgen. Het wordt gezien als een vriendschapsplicht om iemand wiens partner buiten de deur sekst in te moeten lichten. Maar dat is puur een cultureel bepaald gevoelig dingetje. Het is geen exacte wetenschap.. Het zou mij ongelukkiger maken als iemand mij nu zou komen vertellen dat mijn man vreemd zou gaan dan dat mijn man dat zo nu en dan (met condoom!!! en zonder onze vrienden hierover in te lichten!!) stiekem vreemd zou gaan zonder dat ik het zou weten. En nee, mijn man heeft geen toestemming om vreemd te gaan. En we hebben evenmin een open relatie. Maar als hij zich niet zou kunnen inhouden... Dan zou ik het liever niet willen weten. Hij mag zich dan eenzaam binnen onze relatie zich schuldig voelen en hoeft mij dan daar niet mee lastig te vallen.
Uhh nee hoor, niet iedereen wil het vertellen om zelf een schoon geweten te hebben. Mensen kunnen het ook gewoon als een zware last ervaren om dan verder te moeten doen alsof er niets aan de hand is. Ik vind dat dus niet de taak van die mensen. En heeft diegene die bedrogen wordt verder wel een fijne relatie? Hahaha, sorry daar moet ik even om lachen. Diegene leeft in een leugen, dat heeft werkelijk niets met geluk te maken. Dus prima als mensen het niet willen weten. Maar ik zou mijn mond niet houden. Wie van mij zou verwachten dat ik een toneelstukje ga opvoeren iedere keer als ik de bedrogene en de bedrieger zie heeft toch een zeer onrealistisch beeld van wat ze van mij mogen verwachten.
Misschien moet je het je man maar eens zeggen wel condoom en geen vrienden inlichten. Dat weet je dan toch ook niet zeker. Kan mij nog indenken dat je het niet wil weten maar dan ook nog eisen eraan hebben. Belt er over 15 jaar een kind aan, ben opzoek naar mn vader.
Vertel het je vriendin voordat ze zwanger is! Denk dat jezelf wel zou weten wanneer je je mond zou houden maar volg je gevoel!
Ik heb niet alle reacties gelezen (nog) maar mijn loyaliteit ligt bij mijn vriendinnen/vrienden. Als ik erachter kom dat zij bedrogen worden ben ik de eerste die dat ze vertelt. Als ze situatie andersom is (mijn vrienden/vriendinnen zouden degene zijn die vreemdgaan) zou ik daar niets van zeggen. In jouw geval is dat lastig, omdat ze beiden jullie vrienden zijn, ik snap heel goed dat dat een dilemma is! Sterkte!
Ik heb helaas in de situatie gezeten dat ik erachter kwam dat mijn man vreemd ging. (En bleek ik indd ook een soa te hebben hierdoor) Uiteindelijk ben ik er ook achter gekomen wie dit allemaal wel wisten, maar niets tegen mij gezegd hebben. Deze mensen haat ik echt zo erg. Zij kunnen bij mij echt nooit meer iets goed doen. Helaas kom ik ze nog wel eens tegen, maar ik zwijg ze dood. Met mijn ex heb ik nog redelijk contact ivm de kinderen. Ik zal de kinderen altijd op de eerste plaats zetten en mijn woede voor hen kunnen verbergen. Mijn advies: vertel het haar alsjeblieft! Wat ze er vervolgens mee doet, en of ze nog wil vechten voor haar relatie. Dat is aan haar, en daar kun je haar in steunen. Het is een lastige situatie, maar in mijn ogen is dit echt de beste oplossing. Succes met het maken van je keuze!