Ik begrijp echt wel dat het een optelsom is voor TS en dat het uit pure frustratie is opgeschreven. En ze mag ook haar ei even kwijt natuurlijk. Maar ook geschreven woorden kunnen kwetsend zijn. Dat wilde ik in mijn post ook even kwijt
Heel herkenbaar. Onze zoon heeft hechtingsproblematiek en trauma en niet aangeboren hersen letsel door een aantal hersen infarcten. Hij heeft heel veel moeite met rumoer en prikkels en word dan heel onrustig. Wat wij allemaal al niet gehoord hebben over ons niet opgevoede kind... simpele mensen. En toch doen die opmerkingen zeer
Aan 1 kant snap ik je heel goed, het onbegrip en de frustratie. Aan de andere kant doe jij precies hetzelfde. Want jouw kind schreeuwt op standje alarm en daar moet men begrip voor hebben, maar ik heb een kind met ADD wat hard geluid heel slecht kan verdragen en zou uit pure wanhoop en stress ook " hou je mond" kunnen roepen en dan is zij een k*tkind?
Mensen zijn tegenwoordig zo ontzettend snel geïrriteerd en hebben totaal geen inlevingsvermogen of geduld. Merk het zelf in allerlei alledaagse dingen. Niemand vindt het leuk om naar een huilend kind te luisteren, maar dat gebeurt nou eenmaal. De enige die zich moeten verontschuldigen zijn de mensen die zo onbeschoft zijn om er zo op te reageren.
Mensen horen natuurlijk gewoon hun mond te houden. Maar ik kan mij voorstellen dat gekrijs/gehuil in een kleedhokje (of waar dan ook) kan irriteren. Door die wanden zie je natuurlijk niet of er überhaupt ouders bij aanwezig zijn, en zo ja of die proberen het kind te kalmeren. Genoeg ouders tegenwoordig die ook letterlijk schijt aan het gekrijs van hun kinderen hebben omdat ze met hun telefoon bezig zijn. Als je jezelf als volwassenen zijnde dan irriteert aan het gekrijs van een kind, dan kan je 2 dingen doen: het geluid negeren of op een beleefde manier vragen of het goed gaat en of je kan helpen (vreemde ogen werken soms beter). Overigens zou mijn dochter (met veel oorproblemen) ook gek worden van zo hard gehuil, dit doet letterlijk pijn aan haar oren, zo erg dat zij daar ook weer van gaat huilen. Dus ja, zij in haar woede daarop ook keihard kunnen roepen of het niet kan stoppen. Dat maakt haar op dat moment even veel k*tkind als jouw eigen kind. Totaal niet dus, want ten eerste is het een kind en ten tweede weet jij ook niet wat er bij een ander kind achter zit. Maar ik begrijp dat het als ouders zijnde ook super vervelend en stressvol is. Hopelijk gaat het een volgende keer beter en ben je gezegend met wat vriendelijkere mensen in de hokjes om je heen. Zo niet, jammer dan, je kent ze niet en hoeft ze ook niet te leren kennen.
Mis ik iets? Dit komt enorm kattig over, terwijl daar volgens mij geen aanleiding voor is in dit draadje? Of bedoel je het niet zo?
En daarom... leven en laten leven. We oordelen allemaal over de ander. De ene denkt k*t kind, de ander bonkt op de deur. De volgende reageert door terug te bonken. Dan zijn de mensen die er iets van vinden " simpele" mensen. En niemand, maar dan ook niemand kent het verhaal achter de gebeurtenis. Ook zonder bijv. Een diagnose kun je kast hebben van prikkels. We vullen in voor anderen en dat zonder zeker te weten of het klopt. Ook ik. Maar ik probeer wel om me steeds beter bewust te worden van mijn eigen gedrag/ en reactie. Ik kan erg onrustig worden van gehuil..gedrein..gekrijs. ik ga de situatie niet uit de weg. Zit ik erin, dan kan het stoom me uit de oren komen en tegelijkertijd kan ik tegen de betrokken mensen iets zeggen in de trant van " wat vervelend he? " zonder oordeel. Dat geeft ruimte voor een gesprek, maar je erkent ook iets voor beide partijen. En dan kan ik de situatie handelen. Ik ga dan weg en wens de mensen " sterkte".
Mijn dochter heeft geen autisme, maar is wel snel overprikkeld en raakt dan ook gauw overstuur. Ze is dan vaak ook niet voor rede vatbaar. toen ze 5 was kreeg ze een meltdown in de supermarkt. Combi wrs van overprikkeling, honger en vermoeidheid. Ik had haar na school meegenomen want ik moest nog snel wat hebben.. achteraf niet de beste keuze want ze kwam al overprikkeld uit school. Achteraf hoorde ik van haar dat allerlei mensen nare dingen naar haar riepen; hou je bek! hou op met krijsen! rotkind! waardoor ze nog meer overstuur was.. Ze heeft een gebruiksaanwijzing die wij ook beetje bij beetje leren kennen. Je ziet dat niet aan de buitenkant, en omdat ze erg pienter is valt haar gedrag niet altijd te rijmen met haar uiterlijk en cognitie. Zelfs familie heeft er moeite mee. Dus ik vind het niet vreemd dat vreemden geen raad weten met haar gedrag.. maar vervelend en verdrietig is het soms wel.
Wil trouwens niet zeggen dat ik ondanks mijn eigen ervaringen me soms niet irriteer aan andere kinderen. Maar ik zal er echt nooit wat van zeggen, tenzij ik iets gevaarlijks ziie oid. Ik snap ook niet dat volwassenen vinden dat ze zomaar alles moeten kunnen zeggen.
TS had al meerdere malen excuses aangeboden voor de uitspraak. Beetje mosterd na de maaltijd om daar dan wéér over te beginnen...
Hier ook een ass kindje. Zo heftig maak ik gelukkig niet mee maar pik er vlekkeloos uit welke ouders er dus mee worstelen in bijvoorbeeld zn situatie. Wat ik doe is dan even glimlachen naar de ouders geef ze een knipoog of zeg gebeurt hier ook. Knuffel!
Tjah, ik heb zelf gelukkig geen ervaring met ADHD of autisme of wat voor stoornis ook, maar kan best begrijpen dat zulke situaties erg lastig en vervelend zijn. Maar voordat je zo oordeelt over alles en iedereen die jullie/zijn gedrag niet kunnen waarderen; doe het zelf dan ook niet naar anderen toe. Ik snap hierdoor niet echt wat je nu met je bericht wil zeggen, aangezien er geen wederzijdse acceptatie is ook.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik me ook enorm kan storen aan huilende en krijsende kinderen. Mijn nekharen gaan er echt van overeind staan en misschien zou ik er ook iets van hebben gezegd maar niet in de vorm van vloeken of schreeuwen maar wel hardop zuchten. Mijn oudste kinderen zouden ook iets kunnen roepen van kan dat kind niet effe zijn kop houden temeer omdat het een stelletje kut pubers zijn Het is nooit leuk,als anderen kritiek hebben op je kind of zich aan je kind storen temeer omdat je zelf er al je handen aan vol hebt maar je hebt er wel mee te maken. Zo had mijn middelste dochter als dreumes/ peuter enorme driftbuien en heb ik daar ook menig opmerking over gekregen en dat vond ik ook niet leuk maar ergens begreep ik die mensen ook wel want als je daar nooit mee te maken heb gehad weet je ook niet wat het is en trek je je conclusies. Je kan immers ook niet van mensen verwachten dat ze allemaal maar rekening moeten houden met de nukken van onze kinderen in welke situatie dan ook en daarmee geef ik ze geen vrijbrief om te gaan schelden en vloeken, dat zeker niet. Ik kan me nog herinneren dat mijn dochter 1,5 jaar was en een enorme driftbui bij de C&A kreeg en dat er een mevrouw naar me toe kwam om te vragen of ze me ergens mee kon helpen. Ik liep met een buggy, boodschappen en nog een kleuter, ik vond dat zo enorm lief. Wschl had die dame ook een kind gehad met zulke buien en had ze er begrip voor. Ik zou het voorval vergeten en gewoon weer verder gaan en de volgende keer zal het vast beter gaan,
Ik begrijp je heel erg goed. Ik heb een broertje met down en een broertje met autisme. Ik ben heel wat jaren ouder dan hun, dus doe geregeld wat leuks met ze. Hoeveel geen ahhs en ohhhs krijg bij mijn broertje met down... Hoeveel onbegrip met situaties met mijn broertje met autisme. Mensen oordelen zo snel op de buitenkant. Daar heeft mijn broertje met down geluk mee. Maar zo triest voor mijn andere broertje. Hij is nu 14, gaat het ook heel goed door krijgen...
Dat had ik al gezien hoor. Maar dat was juist om te laten zien dat jij er dus ook zoiets uitflapt, dat kan dus ook bij de andere persoon gebeurd zijn