Ben ik de enige?

Nee hoor je bent niet de enige. Belangrijk is om tijd voor jezelf in te plannen, waar mogelijk natuurlijk. Kan je man niet een keer vrij nemen zodat jij een dagje weg kan? Samen weg kan natuurlijk ook, maar je moet eerst zelf weer lekker in je vel zitten denk ik.

 

Snap ik helemaal. Alleen zijn is ook fijn. Waarschijnlijk heb jij dat ook nodig om op te laden. Ben je die dagen echt vrij? Of wel met de kinderen?

 

Zorg dat je gericht tijd vrij maakt voor elkaar en voor jezelf. Dat kunnen ook simpele dingen zijn zoals een wandeling, een boek lezen of in bad. En zorg voor oppas en ga samen uit eten of naar de bioscoop etc. Ook kan je de kinderen eens laten logeren en dan samen tijd voor elkaar nemen (en flink uitslapen). Verder werkt het goed om ieder 1 dag in het weekend te kunnen uitslapen.

Heb je verder geen werk sport of hobby's?

Zorg met je oudste om iedere dag naar buiten te gaan en flink de energie kwijt te kunnen.

 

Heel herkenbaar, ik heb een aantal dingen veranderd zodat ik vaker alleen ben. Dat heb ik ook echt nodig. Even alleen douchen/in bad, uurtje wandelen, papa verantwoordelijk maken, sporten, dat soort dingen. Verder investeer in je relatie, praat met elkaar en zorg dat je weer plezier gaat maken. Als je er niet uitkomt, zou ik een afspraak maken met een praktijkondersteuner van de huisarts, die kan je hier vast goed bij helpen. Spreek uit ervaring haha. Succes en neem de tijd voor jezelf en je gevoelens.

 

Herkenbaar hoor. Sinds een jaar ongeveer hebben we met onze schoonzus geregeld dat onze kids 1x per half jaar bij Hen logeren en hun kinderen 1x per half jaar bij ons. Dan hebben we 2x per jaar in ieder geval even voor onszelf en dat is erg fijn om naar uit te kijken.
Ik probeer ook zeker elke maand iets met een vriendin te doen. Uit eten, of gewoon een filmavondje thuis op de bank...gewoon even mezelf zijn ipv mama!
Maar daarnaast tel ik ook af tot mijn jongste naar school mag hoor, nog 4 maanden. Heeeeeel soms denk ik weleens aan een derde kindje maar het idee om dan nogmaals 4 jaar een kleintje thuis te hebben schrikt me wel af. Het is goed geweest zo, het was leuk maar ook zeker lang genoeg zo, straks als hij naar school is, is er weer tijd voor mij

 

Je bent zeker niet de enige! Wij hebben 3 kinderen en dat is sowieso al druk, maar de jongste is nogal zorgintensief. Ik zie er regelmatig tegenop als ik een dagdeel of langer met hem alleen ben. Als één van zijn zussen ook nog thuis is, voel ik me helemaal ellendig want dan heb ik echt het gevoel dat ik iedereen tekort doe. En tegelijkertijd droom ik van tijd in mijn eentje thuis. Ik vraag me ook regelmatig af of ik nou zo'n zeur ben of dat het bij andere mensen stiekem gewoon veel makkelijker gaat. Kortom: ik vind het heel erg herkenbaar!

 

Ja hoor, heel erg herkenbaar. Het is voor mij de reden dat er geen derde komt. De jongste gaat na de zomervakantie naar school en ik ben echt aan het aftellen. Zit nu al een planning te maken wat ik allemaal voor mezelf kan doen als ze op school zit. T is gewoon heel zwaar, altijd maar zorgen voor anderen en er moeten zijn. Ik sta bewust s ochtends een uur te vroeg op, dat uur heb ik voor mezelf. Ben gelukkig een ochtendmens, dat scheelt. Het huishouden doe ik overdag, s avonds doe ik echt niets. De act is ook voor mij. En dat heb ik hard nodig!

 

Wij hebben ook geen familie of vrienden in de buurt die kunnen oppassen dus dat herken ik wel. Die logeerweekenden zijn dan extra fijn! We moeten even heen en weer voor het halen en brengen maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen

 

Ik heb ook van die fases. Qua leeftijden zitten onze kinderen in dezelfde fase zo te lezen. Maar soms heb ik van die periodes dat het op alle gebieden niet zo wil, voel ik me van binnen zo boos op alles en iedereen, en dan denk ik precies zoals jij, sterk verlangen naar de auto pakken en een heel eind weg rijden en de rest zoekt het hier maar uit.

Ik merk wel dat het heel veel voor me doet als ik gewoon wat me time heb overdag. Dan maakt het niet uit dat ik die invul met strijken of poetsen, als ik maar gewoon geen kinderen om me heen heb. Het voelt vreselijk om op te schrijven, maar zo werkt het voor mij wel. Helaas is die me time wel een dingetje om in te plannen.
Doordeweeks ben ik of aan het werk of zorg ik voor 2 of 3 kinderen. Mijn jongsten doen geen middagslaapjes meer dus het is gewoon de hele tijd doorgaan. En ze zijn allemaal best lief hoor, maar met zijn drieeen een afschuwelijke combinatie, een en al ruzie. De jongste twee samen zijn wel best goed in samen spelen gelukkig.
Ik heb eigenlijk niet echt tips voor je, zoals je leest, maar ik begrijp het wel dat je zo denkt.

 

Ik herken mezelf hier wel in hoor!
Maar weet dat je niet de enige bent in dat gevoel want ik denk dat er veel meer vrouwen zijn die zich zo voelen maar die dit misschien niet zo snel uiten.

Ik werk 36 uur en heb drie kleine kinderen van 4 maanden, 2 jaar en 3,5 jaar. En eerlijk, ik heb de afgelopen maanden zwangerschapsverlof gehad en werd meerdere keren per week echt gillend gek van de hele situatie thuis met de kinderen, had je er eindelijk een stil begint de ander te klieren, en niks en niemand lijkt te begrijpen dat je de hele dag aan het vliegen bent en nergens aan toe komt, want je bent toch de hele dag thuis?

Ik wordt gewoon echt geleefd en kan soms wel janken, helemaal als je dan een partner hebt die er geen snars van begrijpt en alleen maar voor extra frustratie zorgt.

Het is echt niet elke dag zo, en wil niet te negatief overkomen maar ik herken je gevoel heel heel goed!

Als je een keer wilt kletsen, ik sta er voor open!

Dikke knuffel, denk aan jezelf en verlies jezelf niet uit het oog!

 

Zeker herkenbaar! Hier om die reden echt never nooit niet een derde.... oudste is net 4 en hyper actief pfffff. Jongste zit nog in de babyfase (ik vind de babyfase gewoonweg zwaar) daarnaast heb ik een angst en pieker stoornis waardoor ik met vaak slecht slaap.

Wij plannen regelmatig tijd in voor elkaar. We hebben genoeg mensen die willen oppassen gelukkig dus regelmatig gaan we naar de bios of uit eten. Aankomend weekend gaan de kids bij oma logeren en wij samen naar Berlijn! Ik kan niet wachten hahaha.

Ook gaan de kinderen dinsdag naar de opvang... ik heb dan die middag vanaf 12:00 vrij en dan echt tijd voor mij... wat soms heel hard nodig is...

Ik kan dat alleen als tip geven. Kijk hoe jij je regelmatig kan afschakelen. En plan tijd in om met je man door te brengen. Een relatie is sowieso al hard werk maar met kinderen soms nog wat extra.

Succes

 

Ik herken het ook helemaal hoor, je bent zeker niet de enige. Nu zijn onze kinderen inmiddels alweer wat ouder en zelfstandiger en daardoor zoveel makkelijker.
Maar toen ze nog alledrie onder de 7 waren vond ik het zo zwaar. We hebben ook nooit oppas, alleen destijds Voor het werk, dus iets alleen doen of samen zat er nooit in. Wilde ook heel graag eens een weekend alleen weg. Waarom ik dat nooit gedaan heb?

 

Jouw gevoel en het verhaal van Pinkblossem zijn zo herkenbaar.
Als mama sta je toch altijd "aan" om het zo maar te noemen. En mijn man is super met onze dochter maar het is toch niet hetzelfde (vind ik).

Ik voelde me opgesloten in een cirkeltje waar ik maar niet uitkwam en ben toen het gesprek aangegaan met manlief in de hoop dat hij me hoorde en me eruit haalde en de goede kant op duwde. En dat is voor de helft gelukt moet ik zeggen, tuurlijk ik moet nog elke keer uitleggen dat ik na 30 keer onze dochter optillen toch echt even wisseling van de wacht moet en op mijn achterste gaan zitten. Maar anderzijds ziet hij nu wel beter als ik even uit mijn mamacirkel moet en laat dan lekker het bad vollopen en gaat met dochter naar de kinderboederij.

Ik hoop dat je binnenkort kunt genieten van je dagen vrij en dat je weer een beetje beter gaat voelen.