Knap van je! Ik ben stiekem een beetje jaloers haha Ik ben nog steeds elke keer bang voor de dood... ondanks dat ik ergens diep van bonnen wel weet dat dat niet gebeurd, mijn gedachten denken van wel. Dan heb ik ineens weer een ander pijntje of ineens een steek in Mn borst oid en dan kan ik echt niet meer helder denken Ik heb dus medicijnen sinds een paar weken, het eerste medicijn was het niet, kreeg daar spierspanning van, in Mn keel... ben dus heel erg bang geweest em ermee gestopt. Na een week begonnen met iets anders Maar met spanning heb ik nog steeds dat gevoel in Mn keel elke keer en nu alweer 3 dagen de hele dag, komt alleen niet van de huidige medicijnen maar door mezelf, omdat je er de hele tijd aan denkt ‘is het al over’ ‘Oja, nu is het even mjnder’ Misschien komt er ooit een dag dat ik ook niet meer bang ben...
@suus1983 Ik heb ook een gegeneraliseerde angsstoornis (gehad) samen met pleinvrees en een depressie (2x). Ik heb er aanleg voor. Wat al eerder gezegd werd, als ik moe ben, onder druk sta etc. heb ik een grotere kans er weer last van te krijgen. Ik heb bij een psycholoog cognitieve gedragstherapie gevolgd. Het helpt mij om te beseffen dat veel van mijn paniekaanvallen en basis angsten komen door ingesleten gedachtenpatronen. Die kan ik nu bewust bijsturen waardoor ik niet zo snel last krijg. Ook heb ik geleerd te zien wat mijn triggers zijn. Wanneer ik kwetsbaar word. Wanneer ik risico's loop. En ik benoem dit naar iedereen toe. Dus in plaats van dat ik maar doorga en 'me er overheen zet, even doorbijten' neem ik nu vaak iets eerder even gas terug, evalueer ik wat er aan de hand is, schrap ik dingen uit mijn agenda. En zo zorg ik ervoor dat het behapbaar en binnen de perken blijft. Ik beschouw het als iets wat bij mij hoort maar wel chronisch is. En dat is niet erg, maar ik moet er wel op letten. Het betekent ook niet dat ik nooit meer drk of drukte aan kan, gelukkig niet. Maar ik moet wel alert zijn. Daarom mijn advies: zoek hulp bij de GGZ (of een goede GGZ praktijkondersteuner van je huisarts). Dan kun je strategieen leren die je de rest van je leven helpen.
Bedankt voor je reactie. Ik denk inderdaad ook dat het iets is wat bij mij "hoort". Ik heb er altijd al wel last van gehad en in goede tijden kan ik er wel mee omgaan, maar nu wordt het duidelijk even te veel.
Ik zou er inderdaad wel hulp bij zoeken Ik heb het ook al heeeeel lang, al jaren in therapie, voor andere dingen en nu zijn we ook dit aan het aanpakken... Ik word er gek van en wilde dat ik er eerder al iets aan had gedaan Mijn grootste angst is dan ook de dood, bij zowel mijzelf als Mn dierbaren... Mn kinderen kinnen niet eens normaal vallen op hun hoofd zonder dat ik bang ben voor gebroken schedels en bloedingen ed
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis/piekerstoornis en daardoor ook flink over mijn grenzen gegaan een paar jaar geleden waardoor ik op een gegeven moment zó ziek was (oa longontsteking) en daarna een burn out kreeg. Sindsdien is het vallen en opstaan geweest. Ik heb ook therapie gehad (eerstelijns en tweedelijns GGZ), maar ik slik nu ook medicatie. Mijn hoofd kwam niet uit de piekercirkel en ik bleef maar constant 'aan' staan van de stress waardoor ik ook niet meer kon inslapen en mijn hele lijf van de wap bleef. Ik was hartstikke bang voor de medicatie en had het daardoor ook uitgesteld, maar het is me zó meegevallen en het is nu rustiger in mijn hoofd. Voor mij was een van de druppels hetzelfde als bij jou. Er werd bij een familielid een hartritmestoornis ontdekt en ik had en heb veel last van overslagen als ik stress heb. Ik heb toen wel een hartfilmpje laten maken en een holteronderzoek gehad, maar omdat die stoornis niet altijd zichtbaar is bleef ik ongerust. Mocht je toch medicatie voorgeschreven krijgen, laat je ook adviseren over wat mag in het geval van de stoornis waar je kans op hebt. Bij mij hebben huisarts en apotheek daar naar gekeken, ook al is de kans klein dat ik de stoornis heb. Goed dat je hulp zoekt, gun het jezelf dat je niet lang doormoddert. Ook al kan het even een zoektocht zijn naar wat jou helpt, je bent er wel mee bezig en dat is één zorg/piekerbesluit minder in ieder geval
Ja dit is ook enorm vervelend en ik herken het heel erg, Bij mij ook ontstaan door gebeurtenissen in het verleden, ziektes, overlijden etc Soms kon ik zo erg piekeren dat ik gewoon hele,dagen ermee bezig was. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, weggegooide dagen zoals ik het noem. Het was ook weleens zo erg dat ik me er amper toe kon zetten om even naar de supermarkt te gaan om avondeten te halen omdat ik compleet in beslag werd genomen door alles wat er in mijn hoofd speelde. Ik heb heel veel gehad aan gesprekken met de POH en daar heel veel handvaten gekregen hoe om te gaan met deze gevoelens en wat ik kan doen om niet weer in die cirkel te komen, Gaat nu heel goed, niet dat ik zorgeloos door het leven ga maar ik laat het niet meer mijn leven dusdanig beïnvloeden dat ik hele dagen kwijt ben met dat piekeren. Valkuilen zijn hier op nummer 1 , te weinig slaap en de periode rond mijn menstruatie is ook een trigger. Medicijnen heb ik nooit gebruikt en is ook nooit sprake van geweest. Sterkte. .
TS, ik ben zelf psycholoog en misschien heb je er op dit moment niet zo heel veel aan, maar de kans is groot dat je piekerstoornis met de tijd vanzelf minder wordt. Over het algemeen worden mensen beduidend minder neurotisch naarmate ze ouder worden, dit begint vaak al langzaam aan vanaf rond de 40. Het gaat natuurlijk niet specifiek over jouw, maar de trent is duidelijk waarneem en significant. Daarnaast worden specifiek vrouwen vaak nog wat minder angstig, naarmate de productie van oestrogenen afneemt en gaat het meestal beter naarmate de kinderen ouder worden. Grote kans dus dat zelfs als je niks doet je er over 10-15 jr heel anders in staat. Snap dat je geen 10+ jaar wilt wachten, maar wellicht troost deze gedachte je toch ook enigzins. Echter, aangezien je aangeeft dat je er bijna doorheen zit, zou ik toch naar die botte HA gaan. Houd het gesprek kort en zakelijk en vraag om een doorverwijzing. Je hoeft echt niet in details te treden bij de HA, leg gewoon uit waarom je een doorverwijzing als noodzakelijk ziet!
Dank je. Zo is het momwnteel inderdaad. Dat het mijn hele dag beheerst en dat boodschappen doen eigenlijk al niet meer lukt..
Zo herkenbaar. Je kan er echt bij geholpen worden en je zal je dan zoveel beter gaan voelen. Bij mij was een jaar of 5 geleden echt het dieptepunt en ben toen actief hulp gaan zoeken. Had ik achteraf veel eerder moeten doen.